Dziewczyna poruszonym wzrokiem patrzyła na siedzącą naprzeciw niej kobietę, która, jak dotąd myślała, nie żyje. Przyglądała się każdemu skrawkowi jej twarzy, aby upewnić się, że tym razem nie oszalała, a wlepione w nią roześmiane oczy należą do NaMiko. Nie była w stanie nic z siebie wydusić, gdyż ucisk w gardle pozbywał ją głosu.

NaMiko poruszyła się niespokojnie na krześle i rozejrzała po barze, zatrzymując swoje spojrzenie na TaeHyungu, który w dalszym ciągu rozmawiał z barmanem.

- Nie zamierzasz nic powiedzieć? - zwróciła się do młodszej siostry - inaczej wyobrażałam sobie nasze spotkanie.

- Ja do tej pory w ogóle go sobie nie wyobrażałam - wydusiła.

- Jednak umiesz mówić, już się martwiłam - zakpiła - pewnie masz wiele pytań, ale na żadne nie odpowiem. Na pewno nie teraz.

- Dlaczego wróciłaś? - zapytała jednak, na co starsza przewróciła oczami.

- Bo mnie zmusiłaś - odpowiedziała - gdzie jest Jungkook?

- Chcesz z nim rozmawiać? - zaskoczyła się - totalnie oszalałaś. Załamie się jak Cię zobaczy.

- Boisz się, że odbiorę ci chłopaka? - zaśmiała się, a w głowie Miki zabrzmiały słowa JiSoo - prawdę mówiąc, nigdy nie zerwaliśmy.

- Wracasz po latach, jak się okazuje żywa i próbujesz mi grozić? - jej ton głosu stał się ostrzejszy.

- Daj spokój, kiedyś nie byłaś taka wyszczekana - uśmiech nie schodził z jej twarzy - chciałabym się z nim zobaczyć. Jak sama powiedziałaś minęło trochę czasu.

- I co mu powiesz? Hej, jak się czujesz z tym, że jednak żyję? - kpiła.

- Nie masz o niczym pojęcia. Musiałam uciec, nie byłam już bezpieczna - tłumaczyła się.

- Mogłaś nam powiedzieć, zwłaszcza osobie, która Cię wtedy kochała - skarciła ją.

- Kochała? - uśmiechnęła się gorzko - powiedz lepiej, dlaczego ty wyjeżdzasz?

Kiwnęła głową na walizkę, która stała obok Miki. Nastolatka przełknęła ślinę i spuściła wzrok.

- Problemy w związku? - parsknęła starsza.

- Nie twoja sprawa - burknęła.

- Nie byłabym tego taka pewna - odparła dumnie - jesteście tacy przewidywalni. Na siłę próbowałaś dostać się do mojej wymarzonej szkoły, a na końcu rozkochałaś w sobie mojego chłopaka.

- Zostawiłaś go, i mnie również, ale nie obchodzi mnie twoje zdanie na ten temat. Nienawidziłaś mnie.

- Zdecydowanie za mocne słowa. Byłam po prostu zazdrosna - wzruszyła ramionami - ale nie przejmuj się, wyleczyłam się z tego.

- Co za ulga - przewróciła oczami.

- Nie powinienem pić alkoholu od początku przyjazdu tutaj - dało się słyszeć głos TaeHyunga, który zjawił się nagle i zasiadł obok Miki, palcem wskazując na NaMiko - ty też ją widzisz?

- TaeHyung, niech mnie ktoś kopnie, ale wyprzystojniałeś - skomplementowała go posyłając mu uśmiech.

- Nieźle, teraz to już całkowicie namieszałaś, NaMiko - pokręcił głową - nawet nie licz na moją pomoc.

- Widzisz? Niektórzy potrafią dobrze znieść mój powrót - zwróciła się do Miki.

- Nie myśl sobie, że nie czuje się zaskoczony. Po prostu wiem, że ponownie wszystko spieprzysz - powiedział szczerze - kiedyś najlepiej to potrafiłaś.

- Kto by pomyślał, że tak będą mnie wspominać ci, którzy grali w moim życiu największą rolę - była oburzona.

- Oszukałaś nas wszystkich, czego się spodziewałaś? - ściągnął brwi.

- Nie bądźcie takimi egoistami, miałam swoje powody - skrzyżowała ręce na piersiach - wróciłam tutaj po coś. Chcę rozmawiać z Jungkookiem.

- Nie ma takiej możliwości - zaprzeczyła nastolatka, na co NaMiko parsknęła.

- To że dajesz mu dupy nie daje ci pozwolenia decydowania za niego. Nie zapominaj, że to wszystko zaczęło się ode mnie.

- I zakończyło w momencie, w którym się uśmierciłaś - odezwał się TaeHyung - nie masz prawa pojawiać się tutaj po tylu latach i chcieć zniszczyć to, czego tobie nie udało się stworzyć.

- Od zawsze miałaś dar do odciągania ode mnie ważnych dla mnie ludzi - fuknęła w stronę młodszej siostry - albo zabierzecie mnie do niego dobrowolnie, albo sama go znajdę.

- Masz tupet - zaśmiała się - upozorowałaś własną smierć, sprawiłaś, że ten chłopak przeszedł piekło, a na koniec nie czujesz się nawet winna.

- Nie masz pojęcia, co czuję, więc skończ za mnie mówić - oburzyła się - pozwól mi po prostu z nim porozmawiać. Kiedyś wiele dla mnie znaczył.

Mika złym wzrokiem patrzyła w jej duże oczy. Nie była przekonana, czy ich wspólne spotkanie było najlepszym pomysłem. Przez ostatnie lata każdy żył będąc pewnym, że tamtej nocy NaMiko popełniła samobójstwo, a jedyną osobą, która przeszła to najgorzej był Jungkook.

- W porządku - zgodziła się - zanim pojedziemy. Chciałabym wiedzieć tylko jedno.

- Mogę spróbować na to odpowiedzieć.

- Kogo pochowała nasza rodzina? - zapytała niepewnie.

- Cóż, na pewno nie mnie - wzruszyła ramionami, po czym wstała z miejsca i skierowała się w stronę wyjścia.

Mika miała bardzo złe przeczucia.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Samochód NaMiko zatrzymał się przed hotelem. Przy wyjściu Mika dostrzegła swoich przyjaciół oraz Jungkooka, którzy prawdopodobnie wracali już do budynku. Wszyscy zwrócili uwagę na pojazd.

Mika niepewnie otworzyła drzwi i wyszła spojrzeniem rzucając w stronę Jungkooka. Chłopka był zdziwiony widząc swoją dziewczynę wychodzącą z obecnego mu samochodu, a jeszcze bardziej wydał się zaskoczony, gdy wyjęła z bagażnika własną walizkę.

NaMiko zgasił silnik i nie czekając dłużej z uśmiechem na twarzy opuściła pojazd. Jej oczy spotkały się ze wzrokiem jej byłej miłości i miała wrażenie, że jeszcze nigdy nie widziała go tak roztargnionego i przerażonego jaki był teraz.

Stający obok Jimin z wrażenie zatkał sobie usta dłonią, nie mogąc uwierzyć temu, czemu aktualnie się przyglądał.

Jungkook nie reagował. Stał w miejscu z szeroko otwartymi oczami i nawet nie mrugając nie odrywał wzroku od dziewczyny, która kiedyś była dla niego wszystkim. Mika patrzyła na niego smutnymi oczami i widziała jak pomału chłopak zaczynał się zamykać.

- Jungkook - odezwała się kobieta wolnym krokiem do niego podchodząc - naprawdę dobrze Cię widzieć.

- Jakim cudem ty żyjesz? - wydusił z siebie. Jego oczy zaczęły zachodzić łzami.

- Wszystko ci wyjaśnię, obiecuję - dotknęła jego ramion z zamiarem przytulenia go - i będę miała nadzieję, że mnie zrozumiesz.

Jungkook uległ jej dotykowi i już po chwili tulił twarzy do jej długich miękkich włosów. Był załamany i zagubiony, a nawet wściekły, jednak nie potrafił w tym momencie myśleć na tyle trzeźwo, aby zareagować inaczej. Jego serce biło szybko i boleśnie, a samotna łza spłynęła mu po policzku. Próbował poukładać sobie w głowie fakt, że osobę którą kiedyś kochał nad życie, trzymał właśnie w swoich ramionach. Chodź miał do niej żal i czuł nienawiść wobec niej, jej widok sprawił, że się rozklejał.

Mika czuła okropny ból w okolicach klatki piersiowej, gdy patrzyła na widok przed jej oczami. Tego czego najbardziej się obawiała w ich spotkaniu to tego, że dawne uczucia w nich odżyją i nim się obejrzy straci kogoś kto znaczył dla niej bardzo wiele. Nawet jeśli miała świadomość, że kiedyś coś ich łączyło, a po jej śmierci Jungkook zrozumiał ile krzywd zdążyła mu wyrządzić, nie mogła wyrzucić z głowy myśli, że jego miłość do niej była zbyt silna, aby Mika mogła mu ją zastąpić.

- Powinniśmy porozmawiać, nie uważasz? - odkleiła się od chłopaka - dowiesz się wszystkiego.

- Wiedziałaś o tym? - chłopak zwróciła się do młodszej siostry z żalem. Mika natychmiast zaprzeczyła ruchem głowy.

- Nikt o tym nie wiedział, Jungkook - upewniła go NaMiko - taki był plan.

- Plan? Plan, aby mnie zostawić?! - jego głos się łamał - jak mogłaś tak po prostu upozorować swoją smierć i odejść?

- Musiałam to zrobić. Narobiłam sobie wiele problemów, groziło mi niebezpieczeństwo i tobie także - tłumaczyła się.

- Ufałaś mi, zawsze mogłem ci pomóc, nie takie musiało być rozwiązanie! - tracił panowanie nad sobą. Mika chciała podbiec do niego i złapać go za rękę, ale zrezygnowała. Nie ona się teraz liczyła.

- Chciano mnie zabić! Gdybym Cie w to wplątała mógłbyś przepłacić za to życiem.

- Więc uznałaś, że namieszasz mi w głowie, włączysz w to Mikę, a na końcu mnie zostawisz z poczuciem, że jedyną winną osobą jest ona! - wskazywał na młodszą dziewczynę - chciałem ją zniszczyć dla ciebie.

- Nie kłamałam. Rodzice mnie nie znosili, ale będąc szczerą wykorzystałam to kiedy stało się to ostatecznością - przyznała.

- Masz pojęcia, co czułem kiedy się dowiedziałem, że nie żyjesz? Zrobiłaś ze mnie potwora! - płakał.

- Nie miałam wyboru Jungkook. Dzień przed ucieczką porwali mnie do domku nieopodal szpitala psychiatrycznego w Busan - zaczęła - byliście tam kiedy próbowaliście mnie szukać. Poznałam tam kogoś, kto miał mi pomóc w tym, abym mogła uciec. Musiałam to zrobić w momencie w którym pokazano mi twoje zdjęcia. Śledzili cię.

- Co ja miałem z tym wspólnego?

- Chciałeś mi pomóc. Miałam na ciebie zły wpływ i pakowałem nas w kłopoty. Dobrze wiesz, że potrzebowałam pieniędzy, dlatego pomogłeś sprzedawać mi te prochy - odpowiedziała. Mikę zatkało. Nie miała pojęcia, że parę lat Jungkook był dilerem.

- Zapewniłaś mnie, że wiesz co robisz - wyglądał na zdenerwowanego.

- Wiedziałam, dopóki nie zaczęłam robić ich na kasę. Spostrzegli się, że kwotę jaką im dostarczałam była mniejsza niż wartość tego, co powinnam sprzedać. Zadarłam z największą mafią w kraju.

- Mafią? Nie było mowy o żadnej mafii. Powiedziałaś, że znajomy prowadzi mały biznes i zaproponował ci robotę - czuł się oszukany.

- Nie pozwoliłbyś mi na to, gdybys znał prawdę. Potrzebowałam tej kasy, mieliśmy uciec razem - broniła się.

- Dlatego ostatecznie mnie zostawiłaś i uciekłaś sama - zaśmiał się - rzeczywiście gdybym wiedział, próbowałbym Cię od tego odciągnąć.

- I w tym był problem. Zrobiłam z ciebie potwora dużo wcześniej i każdy będzie w stanie to przyznać - spojrzała w kierunku Jimina oraz TaeHyunga - widziałam jak się zmieniasz i nie był to przyjemny widok.

- Robiłem to wszystko dla ciebie - wyznał - kochałem Cię.

Mika chwyciła walizkę w dłoń i nie chcąc dłużej słuchać tej rozmowy skierowała się w stronę hotelu. Jungkook dostrzegł jak dziewczyna odchodzi i zdecydował natychmiast za nią pobiec, ale Jimin zatrzymał go i rozkazał mu zostać. Ostatecznie sam ruszył za nastolatką.

- Przejdzie jej - powiedziała NaMiko.

- Skończ myśleć tylko o sobie. Nie będę w stanie wybaczyć sobie tego, co zgotowałem jej parę lat temu z twojego powodu. Po co wymyśliłaś ten pieprzony pakt - złapał się za głowę - omal nie zabiła się przeze mnie!

- Dobrze wiedziałam, że prędzej czy później będzie chciała dostać się do tej szkoły i się spotkacie. Nie byłam zdziwiona kiedy dowiedziałam się, że coś was łączy. Byłyśmy wręcz podobne.

- Nie próbuj nawet porównywać tego co do niej czuje z tym, co łączyło kiedyś nas - rozkazał jej - szalałem za tobą, bo zwróciłaś na mnie uwagę. Mika była jedyną osobą, która za mną nie latała.

- Dlatego mieliśmy obiecać sobie, że zemścisz się za moją śmierć. Mika zawsze dostawała to czego chciała i wiedziałam, że ciebie również mi odbierze - wyznała szczerze.

- Totalnie oszalałaś na jej punkcie. Straciłaś rozum przez głupie obawy.

- Chcesz powiedzieć, że nie słuszne? Spotykasz się z nią - przypomniała mu.

- Zostawiłaś mnie! Nie masz prawa obwiniać mnie o to, że się zakochałem - fuknął.

- Do tej pory zarzekałeś się, że będziesz kochać tylko mnie.

- Więc oboje kłamaliśmy - zarzucił rękoma - jesteśmy kwita.

- Nie jestem zła, że pokochałeś kogoś innego. Nie wróciłam po to, aby zniszczyć wasz związek - zaprzeczyła - uznałam, że to najwyższy czas, aby się ujawnić...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
- Mika, zaczekaj! - Jimin wbiegł do windy, do której weszła nastolatka z zamiarem powrotu do pokoju.

- Nie powinno mnie tutaj być od godziny - powiedziała wycierając łez, która znajdowała się na jej policzku.

- Planowałaś wyjechać? - zapytał zaskoczony - nie powiedziałem Jungkookowi, o tym ze przespałaś się z DaeHyungiem. Wiem, że to nie prawda.

- Oczywiście, że nie - zgodziła się - to nie ja go zdradziłam. On zrobił to mi.

- Naprawdę w to wierzysz?

- Nie mam pojęcia w co wierzę - oczy zaszły jej łzami - pół godziny temu dowiedziałam, że moja siostra żyje, a gdyby tego było mało, jest byłą miłością mojego chłopaka.

- Chyba nie sądzisz, że Jungkook będzie chciał do niej wrócić - chciało mu się śmiać.

- Wszyscy wiedzą, ile kiedyś dla siebie znaczyli. Widziałeś go Jimin, zupełnie jakby wszystko co kiedyś czuł wróciło.

- Masz rację, wróciło, ale nie miłość którą czuł. Dla każdego z nas fakt, że NaMiko żyje jest zaskoczeniem. W końcu dopuściła się oszustwa i wplątała w nie ciebie - pogłaskał ją po ramieniu.

- Nie mogę uwierzyć, że wtedy w liceum ktoś naprawdę miał racje. NaMiko przez ten cały czas żyła. Współczuje Jungkookowi, przeszedł koszmar.

- On sobie poradzi. Doskonale wie jak uchodzić się z nią NaMiko, a ty powinnaś mu zaufać - przekonywał ją.

- Ufam Jungkookowi - przyznała - nie ufam jej. Jestem przerażona, ponieważ nie mam pojęcia, kto tamtej nocy zginął, żebym ja mogła przeżyć.

- Co jeśli wtedy nie było żadnych ofiar? - zastanowił się Jimin.

- Odbył się pogrzeb - przypomniała.

- Ciało, które widziałaś nie należało do NaMiko, skoro żyje.

- Więc tak naprawdę nie potrzebowałam przeszczepu serca, a osoba która leżała wtedy w trumnie to nie był nawet człowiek? - była coraz bardziej tym przerażona.

- Powinnaś porozmawiać z NaMiko..