"Okay ka na? Iuuwi na kita." Ani Wayo.

"I'm fine."

"Sure?"

"Yeah. Thanks."

"That's good to hear. Akala ko kanina, hindi na kita mailalayo sa lugar na iyon eh. Ayaw mo kasi kumilos. Hindi rin kita mahila. Ang bigat mo kaya."

"Sorry."

"Joke lang yun. Gusto lang kitang ngumiti."

Tumingin ako kay Wayo at binigyan ito ng simpleng ngiti.

After I saw that man who had the same face as my late husband, na blanko ako. It seems like my soul left my body. Natauhan nalang ako ng bigla akong hinalikan ni Wayo sa pisngi. After that ay agad kaming umalis sa restaurant.

"Sorry nga pala sa paghalik ko sayo kanina. Wala na kasi akong maisip na ibang way eh. Hindi naman kita pwedeng buhatin palabas ng restaurant kasi for sure, agaw eksena iyon. Mas lalong hindi kita magagawang suntukin. Mahal kaya kita."

Bahagya akong natawa sa sinabi na. Talagang nagawa nya pang maisingit ang mga salitang iyon.

"Ayos lang, Wayo. As you said, you don't have a choice."

"Can we talk about it? O gusto mo munang umuwi. Ako nalang magsusundo sa mga bata mamaya."

"Gusto ko munang umuwi. Gusto ko mapag-isa at mag-isip."

"Sige. Hahatid na kita."

Simpleng tango nalang ang tinugon ko kay Wayo. I let him do whatever he wants. I let him hold my hand and drag me out of the office. Wala na akong naging pakialam kung may mga empleyadong nakakakita sa amin. All i want is to go home and be alone.

Seeing that man and that face, para akong binuhusan ng malamig na tubig. Lalong sumidhi ang pangungulila ko kay Mew. Hindi ako makapaniwalang makikita ko sya ulit. Makikita ko ulit ang mukhang iyon. Masakit lang dahil ang sitwasyon namin ngayon ay hindi na tulad ng dati. May kasama kasi syang babae kanina. Seems like they are on a date. Same with me. I am with Wayo. And what we are doing can considered as date also.

Nang makarating kami sa bahay ay agad akong dumiretso sa kwarto ko. Nagbilin ako sa mga kasambahay na walang iistorbo sa akin. Not even my kids. I don't want them to see me like this, lalo na si Ja at Cloud.

When I'm inside my room, I send a message o Anuson and Boun asking a favor. They immediately reply to my message, which made me smile and feel relief at the same time. Malayo man sila sa akin ngayon at may kanya-kanya ng buhay, maasahan ko pa din sila.

I took a quick shower and nagsuot ng komportableng pambahay tsaka ako umupo sa kama at kinuha ang picture namin ni Mew.

"Anong laro ito Mew?" Agad na tumulo ang luha ko. Luhang kanina ko pa pinipigil. Luhang ayaw kong pakawalan because this not the time to drown myself in sadness and pain. Subalit, may sariling isip ang aking mga luha. Kusa silang lumabas sa mga mata ko.

"Anong trip ito? Anong klaseng kalokohan ito Mew? Ikaw ba talaga yun? Buhay ka ba talaga?" Sunod-sunod na tanong ko habang nakatitig sa picture ni Mew.

Parang sasabog ang ulo ko. Hindi ko akalaing makikita ko sya sa lugar na iyon. I am expecting him to meet at school. Yung parehas kami magsusundo. Not in that place, in that situation. A situation where both of us are on a date.

Humiga ako sa kama at tumitig sa kisame. Inalala ko ang mukha ng lalaking iyon. Kamukhang-kamukha talaga sya ni Mew, pero may mali. May something sa mukha nya pero hindi ko matukoy kung ano.

I heaved a deep sigh and close my eyes. Masyadong magulo ang isip ko ngayon para makapag-isip ng maayos. I'm in mess at kung pipilitin kong isipin ang lahat, mag-analyze ng mga nangyari, wala akong mapapala. At time like this, I need to calm down kahit na imposible at matulog. I need to refresh my mind para makapag isip ako ng maayos. Sa ngayon, ramdam ko na may mali. May kakaiba sa mukha ng lalaking iyon. I need to know what it is para makapag isip ako ng plano. And for me to do that, I need a good rest.

BLAG

I immediately grab the gun under my bed. Kinasa ko iyon at tinutok sa kung sinong gago ang nagbukas ng aking pinto.

"Dad, are you okay?"

Nahigit ko aking hininga at mabilis na binaba ang aking baril. It was Ja at sa likod nya ay si Pamela na galit na galit.

"Uso kumatok." Sabi ko. Bumaba ako sa kama at kinuha ang silencer na sa drawer ng bedside table ko. I put it on my gun tsaka ako lumabas sa terrace at pinutok sa labas ang baril.

"Is that even important?" I look at Ja. He is obviously controlling his temper.

"Yes. Muntik ko na kayong barilin kanina."

"Kaya naming iwasan ang bala mo, pa." Ani Pamela at umupo sa kama ko.

"Anong kailangan nyo? Make sure that it's important para bulabugin nyo ang pamamahinga ko."

I know kung bakit sila andito. Malamang ay nasabi ni Wayo ang nangyari kanina sa restaurant kay Ja and the latter send a message to Pamela right away.

"Stop acting like you don't know the reason why we are here, dad. Wala ako sa mood para sagutin at patulan yang HINDI KO ALAM facade mo." Ani Pamela at umupo sa gilid ng aking kama.

"I'm fine. As you can see, okay ako." Tang ina! Sinong niloko ko? Itong dalawa? As if I can deceive them with my words. Kung si Hurri at Thunder ang kausap ko, maloloko ko pa sila.

"Really? Should I buy a turtle right now para sya ang kausapin mo? For sure it will believe you." Sakastikong wika ni Ja.

"Pa, you're not okay. Kahit pa sabihin ni tito Wayo na okay ka na. Kahit pa sabihin mong okay ka na, hindi mo kami ni Ja maloloko." Ani Pamela.

Sabi ko nga. I already know that I can't hide everything to them, yet I still decide to lie to him. Minsan talaga yung pagkatanga ko nagiging hobby ko na.

"Fine! Hindi ako okay. Who will be? I'm still in pain. Hindi ko pa din tanggap hanggang ngayon na wala na ang daddy Mew nyo. Tapos makikita ko sya. Of course, hindi ako okay. Pero, anong gusto nyong gawin ko?" I wipe my tears. Bakit ba may anak akong hindi ko maloko man lang? Bakit ang tatalino ng mga anak ko. Kung si Pamela lang okay lang eh. But Ja? Hindi okay. Mas lalong hindi okay na makikita nya akong ganito.

"All you have to do is snap out of imagination na buhay si dad. Because he's not. And that guy is not him." Ja voice is in medium high. Mamaya lang nito sisigaw na ito. He will loss his reign on his temper and he will never care kung sino ang kausap nya.

"Oo nga pa. Patay na si daddy Mew. Kung sino mang herodes yan, hindi sya ang asawa mo."

"How sure are you na hindi sya yun?" Seryoso kong tanong sa kanila.

"How sure are you na si dad iyon?" Balik na tanong sa akin ni Ja.

"I don't know." I honestly answered. Hind naman talaga ako sigurado na si Mew nga iyon. My heart said that it was not him, but my mind was saying that it was him. My eyes are saying that there is something wrong with that guy but seems like my mind doesn't want to even analyze what it is.

"Pa, it's not him okay? Daddy Mew is already dead. And that guy? He might have our dad's face but there's no such thing as perfect crime. He cannot copy daddy Mew's face perfectly. So stop being in mess and start planning kung paano natin ibabaon ng buhay yung talipandas na yun." Sambit ni Pamela.

He cannot copy daddy Mew's face perfectly.

Napangiti ako at napailing.

"Okay. Everything is okay now. Goodbye. First need me." Ja immediately left my room. Napatingin nalang ako sa kanya at napailing. First, that kid. He is the only person who can control Ja up until now.

"Ang bilis talaga makapag-isip at makapag-analyze ng kutong-lupa na yun, pero pagdating kay First para syang tanga." Ani Pamela nakatingin din sa pintong nilabasan ni Ja.

"Tsk, atleast sya slow lang, ikaw manhid." Natatawang sabi ko kay Pamela.

Them being smart children of mine is a little bit handful but most of the time they are helpful. Kahit papaano, thankful ako na sila ang anak ko.

"Alis na ako, pa." Ani Pamela sabay tayo at takbo palabas ng kwarto ko. Natawa nalang ako. Our princess is still in her denial period and she's still running away from her feelings.

Muli kong dinampot ang picture ni Mew. I smile at binalik iyon sa sa bedside table namin. I went to my walk in wardrobe at nagpalit ng damit tapos ay bumaba ako para paghanda ng meryenda ang mga bata.

The next morning, muli kong inihatid ang mga bata sa school and this time, I saw the man who is wearing the face of my late husband. He is with a kid na agad na nilapitan ni Hurri. Syempre, umiba na naman ang timpla ng mukha ni Ja.

"Is that your new friend Hurri?" Malambing ko na na tanong sa aking anak, sabay hawak sa braso ni Ja. I squeeze his arm gently, praying that he will get my signal to him.

Sinadya ko iyon, para makuha ang atensyon ng lalaki and I succeed. He turn his head to us.

Nahigit ko ang aking hininga ng magsalubong ang aming mga bata. I tried to hold down myself ng ngumiti sya sa akin.

"Hi. Ikaw ba tatay nila?" Tanong nya sa akin.

His voice. It's the same.

"Yeah. Is that your kid?"

"No. That's my nephew. Ako lang naghahatid sundo."

Napatango nalang ako.

"Ang friendly ng anak mo." Aniya sabay lingon kay Hurri na hawak-hawak na ang kanyang pamangkin.

"Hindi naman masyado. Gusto nya lang maging kaibigan yung pamangkin mo."

Hurri? Friendly? Malayo sa katotohanan yan. Kahit anak ko si Hurri, ako na magsasabi na sala sa lamig at sala sa init ang pagiging friendly nya. May hidden agenda ang anak ko sa pagiging friendly nya.

"May I have your name please?"

Naramdaman ko ang paghawak ng paghawak ni Ja sa aking braso dahil sa tanong na iyon ng lalaking kaharap ko. Hindi naman na ako nagulat sa tanong na iyon dahil iyon naman talaga ang gusto kong mangyari.

I remove Ja's hand on my arm and squeeze it, sending a message to him that it's okay.

I smile at the guy. "I'm Gulf."

"Gulf. Unique name. I'm Max. Max Yosef Santiago."