Widziałem Cię znowu, tak jak wtedy.

I tak jak wtedy nie dałem się nabrać, bo było to wyraźniejsze.

Drżące ręce, spojrzenie spłoszonego zwierzęcia i nerwowe uśmiechy kierowane do twoich przyjaciół, którzy niczego nie zauważyli, wprawiały mnie w dziwny stan.

Chciałem podejść, ale bałem się odrzucenia.
Chciałem się przywitać, ale bałem się obojętności.
Chciałem objąć Cię ramionami, ale bałem się, że ujrzę to wystraszone spojrzenie, przez które do moich oczu napływały łzy.

Tak wiele chciałem, ale bałem się zrealizować choć najmniejszy punkt z tej mentalnej listy.

Znowu udawałaś, tak jak wtedy.

I tak jak wtedy nie chciałaś pokazać, że się boisz.

Przykro mi skarbie, ale bycie i czucie się samotnym było zbyt trudne dla takiej wrażliwej i pięknej duszyczki jak ty.