Het was de veertiende dag dat Narcissa naar de cave zou gaan om Regulus tegen te houden, mocht hij er heengaan.

Ze had Lucius verteld dat ze een nieuwe jurk nodig had en hem zou gaan halen in de stad, maar in realiteit ging ze haar neefje stoppen van een zelfmoord missie.

Ze kwam aan bij de cave in de vroege middag, maar er was nog niemand of niets en na even rondgekeken te hebben gaf ze op. Het was toen, dat ze herinnerde dat er vandaag een dooddoeners bijeenkomst was, en ze daar bij moest zijn.

Dus ze verliest haar post en ging weer terug naar huis, op tijd voor de bijeenkomst.

Ze nam haar normale plaats tussen Bellatrix en Lucius in, aan de tafel en luisterde mee terwijl Voldemort zijn speech liet horen over hoe slecht muggles waren voor de tovenaars.

Maar een ding viel Narcissa op vandaag.

Nathaniel was niet aan de tafel, en Austin's gezicht had een bleke tint eraan die hij meestal niet had.

Het bracht Narcissa een slecht gek me, en ze vroeg Austin erover toen de bijeenkomst voorbij was. Hij vertelde haar echter niets, behalve voor vier woorden. "Je bent te laat." Meer zei hij niet voordat hij met zijn vader verdwijnselde en Narcissa was alleen in haar eigen gedachten.

Met een slecht gevoel in haar onderbuik ging ze nogmaals naar de cave na het avondeten, claimend bij Lucius dat ze was vergeten dat ze een afspraak voor thee en sterrenkijken had met een van haar oude Hogwarts vriendinnen.

Toen ze voor de tweede keer die dag bij de cave aankwam was het laat op de avond. De zon was gezakt onder de horizon en Narcissa had alleen het licht van haar toverstok dat haar op haar pad hield.

Dat verklaarde ook waarom ze over een lichaam struikelde voor de cave. Ze wilde zo hard schreeuwen, dat ze bijna blij was dat ze op haar lip viel en de pijn haar stilhield.

Toen ze omkeek en haar licht bij het lichaam hield keek ze met een blik vol afschuw naar Lucy staarde die met haar ogen dicht op de vloer lag, haar hoofd op Regulus' benen.

Nee.

Nee, ze is niet dood.

Ze zijn niet dood.

Ze ging op haar knieën zitten en legde voorzichtig haar hoofd op Lucys borstkas om haar hartslag te horen, maar schrok toen Lucy omhoogschoot, bang en alert.

Ze sloeg Narcissa voordat ze weg kon trekken en Lucy draaide om naar Regulus die nog steeds op de vloer lag. Toen ze omdraaide naar Narcissa keek ze geschrokken naar haar bloedende lip en liet Narcissa haar toverstok vallen, waardoor het licht verdween en de twee in de duisternis van de nacht gehuld werden.

Lucy maakte een kleien licht bol met haar handen en liet hem zweven waardoor Narcissa Alex en Percy ook opmerkte op de vloer, een klein stukje verderop.

Lucy staarde haar aan en probeerde zacht "sorry" te mompelden, maar er kwam niets uit haar gezicht en voor Narcissa het doorhad, werd ze geknuffeld door Lucy die in haar armen leek te smelten van vermoeidheid.

"Shh.. hey, ze zijn levend toch Lucy?" Vroeg ze zacht terwijl Lucy knikte en haar hoofd liet leunen tegen Narcissa's schouder terwijl Narcissa voorzichtig Regulus' open wond op zijn been inspecteerde.

"Hebben jullie de ketting?" Vroeg ze terwijl Lucy nogmaals knikte en op Alex wees. Narcissa knikte zacht en liet Lucy voorzichtig los terwijl ze haar hand over Lucy's haar liet vallen.

Ze was aan het trillen van de kou, en Narcissa gaf haar jas aan Lucy zodat ze niet zou sterven van de kou. Ze stond op en liep richting Percy en Alex die allebei nog steeds bewusteloos waren. Of nou ja, dat hoopte ze.

Ze schudde Alex eerst voorzichtig wakker, en hij werd actiever als Lucy wakker. "AHH GODVERDOMME!!" Schreeuwde hij bang waarna Narcissa achteruit bewoog en haar handen in de lucht stak.

"Oh. Hallo Narcissa." Mompelde hij zacht waarna hij omkeek naar Percy en fronste. "Narcissa? Wat doe jij.." Vroeg hij waarna Alex haar ongelovig aankeek, zijn brein alles samen plaatsend. Hij schudde zacht zijn hoofd terwijl er een traan over zijn wang viel en Narcissa wegkeek terwijl ze slikte.

"Jij. Jij bent degene die Regulus alles heeft verteld. Jij bent degene die dit ons heeft aangedaan! Waarom was je niet bij hem!! Waarom hielp je ons niet?!!" Schreeuwde hij boos terwijl Narcissa hem schuldig aankeek en Alex haar boos aankeek. "Je wist hoe gevaarlijk het was!! Je wist en en alsnog liet je ons gaan?!! Je bent net zo-" "Alex!"

Narcissa's hoofd schoot zo snel om naar Regulus dat haar nek bijna brak. "Ik heb haar geen keuze gekregen. Ze moest het wel vertellen." Zei hij terwijl Lucy hem een knuffel gaf en Regulus haar verbaasd aankeek. "Waarom ben je al wakker?" Vroeg hij terwijl Lucy haar schouders ophaalde en Regulus kort knikte. "Oké, logisch. Voor nu mag je toch nog even gaan slapen." Zei hij terwijl hij een slaap spreuk mompelde en Lucy hem verbaasd aankeek waarna ze in slaap viel, haar hoofd op Regulus' benen.

"Narcissa kan jij hem meenemen? Ik help Lucy wel, en dan moet Alex maar weten te lopen." Zei hij waarna Alex wankel opstond en knikte. "Lukt vast wel." Mompelde hij sarcastisch waarna Narcissa zacht zuchtte. "Dacht het niet." Zei ze terwijl ze zijn hand vastpakte, en Regulus' arm vastgreep. "Doe me een lol en pak Pierce's arm vast." Zei ze tegen Alex die deed wat ze vroeg waarna ze met de vier verdwijnselde naar het strand aan de zee.

Narcissa's coördinatie was voor maar een klein beetje verkeerd, want ze belandden in een grasveld ergens verderop van de kust.

Ze had geluk dat het dichtbij een bus stop was en hielp samen met een wankel Regulus en Alex, Lucy en Percy op de bus.

"Waar gaan we naartoe?" Vroeg Alex zacht terwijl Narcissa haar schouders ophaalde. "Waar de bus ons heenbrengt." Zei ze waarna Alex fronste. "Dat was sarcasme." Zei ze nog voordat Alex iets kon zeggen.

Hij zuchtte zacht en staarde uit het raam tot hij in slaap viel met zijn hoofd op Narcissa's schouder. Ze trok een ongemakkelijk gezicht en bewoog zijn hoofd voorzichtig zodat het tegen het raam zou leunen, maar gaf op toen het niet lukte.

Toen ze na een half uur in de bus te hebben gezeten eruit werden gegooid vanwege geldtekort, had Narcissa besloten een muggle auto te lenen.

Ze moest ergens haar vervoer vandaan halen, en ze was niet van plan om ze allemaal te verdwijnselen naar de Potters.

Dus daar zat ze, een half slapende Alex en drie bewusteloze mensen op de achterbank van de auto, onderweg naar de mensen die haar weg zouden sturen het moment dat ze daar zou aankomen.

Heel normaal om te doen op een zaterdagnacht toch?

~~~
A/N: ja ik ga gewoon niets zeggen.

Tot vanavond waarschijnlijk!

1150 woorden