Dahan-dahan akong pumasok sa clinic kung saan nakita ko si Vanessa na nakahiga sa kama. Andito na ang iba kong kaklase at ang mga magulang ng bespren ko. Nakaupo sila sa sofa at sabay-sabay na napalingon sa akin nng marinig nila ang pinto na bumukas.

Ang iba sa mga kaklase ko, bumati sa akin habang ang iba naman ay napairap. Ngumiti lang ako ng mapait sa mga magulang ni Vanessa habang tinanguan lang nila ako.

Kumuha akong ng silya at umupo sa paanan ng bed ni Vanessa. May benda na ang kaniyang ulo pero nakikita parin ang preskong dugo dito. Tinanong ko ang iba kong mga kaklase kung kamusta na siya. Sabi nila, okay na daw pero masyadong matindi ang pagkakahagis ko ng bola kaya ganun nalang ang sugat niya. Plus, nauntog pa siya nung matumba siya.

I felt sorry for her. Not.

Ever wonder what happened?

Oh well, matapos kong sabihin iyon, lumabas agad ako sa office. Alam naman ni Butler George kung anong gagawin niya. Dumeretso agad ako sa clinic and then this happened.

"A-aray," napatingin kaming lahat kay Vanessa nang bahagya siyang umaray at gumalaw. Inaadjust pa niya ang mga mata niya sa ilaw tsaka tiningnan ang kabuuan ng room. Including us.

"V-Vanessa," mahina at nanginginig kong bigkas ng pangalan niya.

"A-are you alright?" tuloy ko pa.

"B-Bes?" tawag niya sa akin at ngumiti siya. Matamis na ngiti na kahit kalian ay hindi na niya ibibigay sa akin mamaya.

Nginitian ko lamang siya at tinulungang makaupo sa pagkakahiga.

"W-what happened? Bakit ako nandito sa clinic?" naguguluhan niyang sabi.

"I hit you with a ball. P-pero hindi ko talaga sinasadya!" malungkot kong ani.

"I-It's alright Bess. Hindi mo naman kasalanan. Aksendente lang ang nangyari." Kahit kailan talaga, ang bait parin niya. Kaya nga mahal mahal ko itong bespren ko eh. Kaso lang--

Pumasok bigla si Butler George at tumango sa akin. Napabuntong hininga na lamang ako. Here goes the favorite part.

Umpisa na.

Hinigit ko ang aking kamay ng marahas sa pagkakahawak sa kaniya. Halatang nabigla siya kaya tinawag niya ang pangalan ko.

But I just glared and smirked at her na nagdulot ng pagkagulat niya at ng mga tao na nakapaligid sa amin.

"Bess? Anong nangyayari sa'yo?" Nagaalalang tanong niya at tumingin sa akin with her eyes so full of emotions.

"I'm sorry. But I'm done with you Vanessa," mapait na sabi ko sa kaniya at sinamaan siya ng tingin. Napaawang naman ang labi ng mga nakasaksi ng eskadalong ginagawa ko.

Napahalakhak na lamang ako ng malakas. I stared at her with amusement at bahagyang napangiti ng demonyo ng mapalitan ang ekspresiyon ng itsura niya ng takot at pangamba.

"Y-you're done with what Bes?" Nanginginig niyang tanong habang nakahawak na sa laylayan ng kumot.

"With you, of course. I'm so sick of this shit. You never really noticed it right? Because you're so dumb and irritating that you never knew I was choking you. Akala ko pa naman, matalino ka---yun pala, you're just so annoying and I want you out of my sight," nakangisi kong sabi.

"W-what are y--" hindi na niya natapos ang sasabihin niya ng nagsalita na naman ako. Unti unti namang nagsalubong ang kaniyang kilay at kumunot ang noo niya.

"Don't you get it? I used you. I despised you. I hate you. And oh, don't forget that I loved how you fell when I knocked you out. Oh well, The world is so cruel Vanessa Rylen. And life is so unfair. So join life and be unfair," nakangisi kong tuloy.

"You-you don't surely mean that right Bess? Y-you're just joking. And I swear! It's not funny!!" Napahagulgol niyang sabi habang umiiyak.

"Do I look like I'm joking? Huh." I rolled my eyes on her.

"Oh and do you honestly think that your boyfriend loved you? Hindi mo ba alam? I ordered him to be your boyfriend. That's one of my conditions so that I can finally answer him. He loves me. Not you. Stupid," sweet kong sabi kaya napatingin ang lahat sa kanyang nobyo na nawalan na ata ng dugo dahil sa sobrang nerbyos.

"T-that's not true Vanessa-" depensa ng boyfriend niya pero nastop ng marinig namin ang malakas na iyak at hagulgol ng bespren ko. Napangiti na lamang ako.

"I hate you! I hate all of you! You!" sabay tingin sa akin ng nanlilisik na mga mata. "I honestly believed that you are my friend. Pero sa lahat lahat ng taong tatraydor sa akin, bakit ikaw pa? I treated you like a real sister pero ano ito? Anong nagawa ko sa iyo?" naiiyak niyang sabi.

"You're the best thing that ever happened to me Bes. Yet you're the worst. Magsama sama kayong lahat! Pati ikaw!" sabay tingin niya sa boyfriend niya. "Walang hiya ka! Ang bespren ko pa ang pinatulan mo! Damn you all!!"

People were still in shock habang gulat na gulat na nakatingin sa amin. Even her parents never uttered a word.

Pinanood ko lamang si Vanessa na halos hindi na makahinga habang umiiyak.

And that broke my heart into pieces. She's my 3rd best friend. And I'm the one who hurt her.

END OF FLASHBACK

That's what truly happened. Shame. I did it it again. And I'm not proud of it.

Pawang hindi totoo lahat ng sinabi ko sa kaniya. Pero totoo ang sinabi ko about her boyfriend. Totoo din ang sinabi ni Denise about what really happened.

Ganun ako kasama. Ganoon ako kawalang puso.

Pumasok agad ako sa kotse naming at sumandal sa upuan. I'm tired. So tired.

"You did great milady." Sabi ni Butler George habang iniistart na ang sasakyan at tsaka pinatakbo ng mabilis.

Well, I can tell that I'm great in pretending but I'm just following orders. Mahal ko ang mga kaibigan ko. Lalo na si Vanessa. After all, she's my best friend. We've shared memories together. And it breaks my heart seeing her cry. Pero wala akong choice! Wala! Dahil kung hindi ko gagawin iyon, buhay niya ang kapalit! Now tell me, kung kayo ang nasa posisyon ko, would you rather choose her to die because of your selfishness? Or simply hurt her?

And It's all because of my parents' fault! They're devils!

A tear escaped my eyes. Ang hina ko kasi eh. I'm so weak. I let them control my life. And I cant fight back. Because I'm too weak.

Nasanay na kasi silang kontrolin ang buhay ko. Kung ayaw nila ang isang bagay, they'll just order me to get rid of it and stay away. Hindi daw makakabuti sa akin. Well, I actually believed that at first. Pero iyon pala, ginagamit lang pala nila ako to satisfy their desires. I'm the perfect puppet.

Pero kasi, hindi ko kayang magprotesta. Hindi ko kayang tumutol. I let them do whatever they want with me. I let them use me. Wala silang pakialam sa kung anong nararamdaman ko. Wala.

And if you think being rich is a superb state? No way. Being rich is like keeping torns wrapped in your hands while crushing them.

Pagkadating naming sa bahay, agad akong lumabas at tumakbo sa loob at tsaka sa kwarto. Walang pakialam sa akin ang mga nakakasalubong kong mga maids. Well, they're used to it. Kada may pinapagawa sa akin sila Mommy na labag sa akin loob, parati nalang ganito ang nakikita nila. So they won't bother.

I remembered when I was a kid; I tried to befriend one of the maids here. Well, it's just pure curiosity. I wanted to feel what being loved feels. Mom and Dad never wanted me to have friends. They say that they'll just drag me down.

At first, the maid I befriended made me feel special. But one day, I woke up alone. They fired her. And scolded me. Sa lahat daw ng kakaibiganin ko, maid pa.

Kaya ayaw na ayaw kong magkaroon ng kaibigan noon. Dahil baka mapareha lang sila kay yaya.

Pero naulit na naman. As I said kanina, Vanessa was my third bestfriend. But I turned her down because my parents threatened me. Same goes with the first and the second.

My life is terrible.