Lena

Ik heb de hand van Cynthia stevig vast.
Ik geef er een zacht kneepje in en ze knijpt terug in mijn hand.
Dat kneepje zegt genoeg, het zegt zelfs meer dan genoeg.
Het zegt: we zijn er geraakt!
Na vijf lange jaren hard werken. Liefde en leed gedeeld. Elkaars onze diepste geheimen, pijnlijkste gevoelens te vertellen.
We hebben de kleedjes aan die we samen zijn gaan kopen. Zij een wit, dat haar huid omarmt en vanaf haar heupen openbloeit. Als een omgekeerde witte bloem.
Mijn dennengroen kleedje is gewoon een los met bovenaan sierketting dat het kleed vasthoud. We hebben allebei een donkergroen gewaad aan. De hoed die we allebei op onze hoofd hebben staan is van hetzelfde groen en het witte kwastje hangt juist buiten mijn gezichtsvlak.
En priemt al de hele dag een glimlach op mijn gezicht. Ik kan het niet laten. Ik ben zo gelukkig en niet omdat het gedaan is.
Ik ben blij omdat iedereen van wie ik hou hier is. Om het met me samen te vieren.
Mijn ouders zijn gisteren aangekomen en ik ben er gisteren avond al mee gaan eten. Ellen was er al drie dagen eerder. Ze kwam rechtstreeks van haar universiteit. Die in New York ligt. Het was een beetje onverwacht dus moest ze al drie dagen lang bij me in het bed liggen. En het is niet eens erg, het doet me denken aan vroeger.

Ik mis alleen nog maar 1 iemand.
Jasper.
Normaal zou hij gisteren zijn aangekomen, maar hij had nog werk dat hij moest regelen. Ik ben niet boos op hem, want ik weet dat hij het druk heeft met het bedrijf dat hij heeft overgekocht. Of beter gezegd de hotels die hij heeft overgekocht.
Het is wel jammer dat hij er nog niet is. Hij had belooft om een sms te sturen als hij er was, maar tot voor de ceremonie had ik nog niets gekregen en ik moest mijn gsm afzetten.

Ik had niet door dat ik weer was afgedwaald tot Cyn weer in mijn had kneep.

'Ze gaan beginnen met de diploma's uit te reiken.' Fluistert Cynthia enthousiast in mijn oor.
Snel recht ik mijn rug en kijk ik terug naar de directeur die vooraan zijn uitleg geeft.

'En nu graag een applaus voor de afgestudeerde studenten.' Zegt hij en heel de zaal barst los met een luid geklap.
Wanneer de directie de zaal stil had gekregen, beginnen ze aan de uitreiking van de diploma's.
Het duurde wel even voor ze bij mij of bij Cynthia kwamen. Hoewel Cyn haar achternaam Peters was dus dat ze voor mij zou zijn, duurt het nog steeds lang voordat we aan de beurt kwamen.
Dan wordt Cynthia haar naar afgeroepen en ze gaat trots rechtstaan. Ze loopt naar voren en ontvangt met een grote glimlach haar diploma. De directeur en Cynthia zeggen nog enkele woorden tegen elkaar en dan komt ze blij van het podium.
En stuk of acht studenten later klinkt mijn naam door de zaal.
Ik veeg mijn klamme handen af aan de zijkant van mijn kleed.
Nerveus sta ik recht en probeer met rechte schouders naar voor te wandelen. Ik kijk naar de tegels voor mijn voeten. Ze hebben een lelijke kleur bruin en andere een zwarte. Ik concentreer me op mijn voeten en probeer ze niet over elkaar te laten vallen.
Dat zou echt super gênant zijn.

Ik kom aan op het podium en ga naar de directeur. Naast hem staat de hoofdsponsor van de school. Ze kijken me allebei aan met een glimlach.
Ik ga eerst naar de directeur en geef hem een hand.

'Mevrouw Rosiers, het was een eer om zo een voorbeeldige leerlinge te hebben.' Zegt hij met een glimlach.
Het is iets wat hij waarschijnlijk tegen al de studenten heeft gezegd. Hij heeft me nog nooit persoonlijk ontmoet, maar het is niet dat ik iets anders van hem had verwacht.
Ik antwoord een beleefd bedankje en ga naar de hoofdsponsor. Ik heb ergens gelezen dat hij iets doet met DNA. Ik heb me er nooit in verdiept. Tot vorige week wist ik niet eens dat ik hem ooit zou ontmoeten.
Hij geeft me een hand en kijkt me met plezierige ogen aan.

'Lena Rosiers, het is een eer om je eindelijk te kunnen ontmoeten. Ik heb al veel over je gehoord.' Zegt hij met een glimlach.
Ik probeer er voor te zorgen dat mijn wenkbrauwen geen vreemde frons vormen.

'Ik hoop allemaal goede dingen.' Antwoord ik om er niet als een clown te moeten staan.

'Natuurlijk, maar als het geen probleem is zou ik je graag een voorstel doen na de ceremonie. Als dat geen probleem is.' Hij kijkt me aan duidelijk wachtend op een antwoord. Onzeker knik ik kort en neem mijn diploma aan dat hij naar me toe reikt.
Ik glimlach nog kort naar hem en van snel van het podium af.

Als ik terug zit kijkt Cynthia me vragend aan.

'Ik heb zelf echt geen enkel idee.' Fluister ik als verklaring.

Een kwartiertje later sta ik samen met mijn familie en Cynthia buiten. Ik neem af en toe een slokje van mijn cava en probeer me in er gesprek te mengen. Cynthia haar mama staat ook bij ons, maar is nogal stil. Plots tikt er iemand op mijn schouder.
Ik hoop dat het Jasper was, want ik heb hem nog steeds niet gezien. Dus ik ben teleurgesteld als ik zie dat het meneer Cusenza.

'Ah meneer, u was zeer goed in de ceremonie.' zegt mijn mama als ze hem ook ziet.

'Dank u mevrouw Rosiers.' antwoordt hij en richt zijn blik terug op mij.

'Als het niet ongelegen komt, zou ik anders nu even met jouw kunnen praten.'
Ik probeer er niet te verrast uit te zien en knik snel.

Hij doet enkele stappen achteruit en ik volg hem verbaasd.

'Mevrouw Rosiers, ik heb de mogelijkheid gekregen om je resultaten te kunnen zien. En ik moet zeggen u heeft exact de kwaliteiten die we in 23andMe zoeken.'

'Dat is... echt wauw. Dat is heel vriendelijk van u om te zeggen meneer Cusenza.' stamel ik.

'Ach, noem me maar Paul.' lacht hij.

'Maar, ik begrijp niet zo goed want u nu bedoeld.'

'Ik zou je graag een job aanbieden. Als mijn persoonlijke secretaresse, de mijne heeft onlangs ontslag genomen.'
Ik kom het niet laten, maar mijn mond valt open.

'Wa... Wat-t?'

'Zou je mijn nieuwe assistent-secretaresse worden?'

'Wel ik... Bedankt, maar ik denk niet... dat ik er al klaar voor ben. Ik ben net afgestudeerd en ik zou eerst nog wat van de vakantie willen genieten samen met mijn familie. Het spijt me echt ontzettend veel meneer Cusenza.' Antwoord ik onzeker en neem verontschuldigend afscheid.

Als ik terug bij mijn familie ben zie ik dat Dylan naast Cynthia staat. Hij heeft een grapje gemaakt, want Cyn kijkt hem lachend aan. Maar ach ze heeft altijd een glimlach op haar gezicht als ze bij hem is. Ze passen goed bij elkaar, zij geeft hem een rust en hij geeft haar een thuis.
En hij komt tenminste naar haar proclamatie. Waarvan ik niet hetzelfde kon zeggen over mijn vriend.

'He Lena daar ben je. Wat was dat nu allemaal?' Cynthia kijkt me aan met haar ontspannen glimlach.
Kort leg ik uit van meneer Cusenza me had gevraagd en Cyn was verbaasd dat ik het niet had aanvaard. Ze zei dat ik die kans had moeten grijpen met mijn beiden handen. Ik had het inderdaad waarschijnlijk moeten doen, alleen gaf het me niet zo een goed gevoel. En er zullen vroeg of laat nog wel andere kansen komen. Hoop ik.

'Dylan heb je eigenlijk iets van Jasper gehoord. Hij had gezegd dat hij hier zou zijn en ik heb nog niets van hem gehoord.' Ik kijk hem een beetje hopeloos aan en verwacht al half dat hij zal zeggen dat hij het niet kon halen omdat er iets tussen was gekomen.

'Kijk gewoon een keer goed rond. Je zult versteld staan wat voor dingen je zult tegen komen.' Zegt hij met een knipoog.
Snel draai ik me om en scan mijn omgeving. En het duurt niet lang voor mijn oog valt op een zwarte mustang met een blank postuur, die in een donker lederen jas en een zwarte broek, er tegen legen leunt. Een glimlach priemt op mijn gezicht. Ik loop er zo snel als dat gaat op naaldhakken naar hem toe en spring in zijn armen.

'Jasper! Je bent er.' Zeg ik verrukt terwijl ik mijn armen stevig om zijn hals klem.

'Ik zal er altijd zijn engel. Sorry dat ik te laat ben het luchtverkeer deed moeilijk.' Verklaart hij en kus me met zijn warme lippen.

'Ik heb je gemist.' Prevel ik tegen zijn lippen.

'Dat is goed, want ik jouw ook.' Antwoordt hij met zijn stralende glimlach.

Ik snuif kort en mompel narcist er nog snel achter.

'Kom dan gaan we naar mijn ouders en naar Cyn. Dylan is er ook.' Zeg ik en neem zijn arm vast en sleur hem mee naar de groep.

We praten wat en dan neemt Jasper mij hand vast. Vragend kijk ik hem aan, zou er iets zijn?

'Vertrekken we? Ik heb wat zin in tijd met jouw. De laatste twee maanden heb ik je te weinig gesproken.'

'Ja, ik heb je ook gemist. Laat me het even tegen mijn ouders gaan zeggen.' Antwoord ik glimlachend en geef hem een snelle kus.

Een uurtje later loop ik samen met Jasper door een park. Jasper heeft voor ons beide een ijsje gekocht en ik kon het niet laten om het in zijn neus te duwen. Jasper had dan het idee om hetzelfde bij mij te doen maar over heel mijn gezicht. We zijn dan nog wat rond gewandeld en plots komt Jasper op het vreemde idee om waarheid, durven of doen te gaan spelen. Je weet wel het kinderspel. Ik vind het niet erg, hij weet dat ik graag het kind in me naar boven laat komen. We verzinnen de domste, grappigste en vreemdste dingen om te doen of om op te antwoorden. Ik heb bijvoorbeeld het topje van een fontein moeten aanraken en dat Jasper ál de meisjes met wie hij heeft "gedate" moest opnoemen, wat hij zoals verwacht niet kon. Ik moest iemand bellen om te vragen of ze de telefoon aan John Lennon wilden geven, ze hadden ingelegd. Jasper heeft gezwaardvecht met een onzichtbaar iemand, sommigen mensen wilden het ziekenhuis bellen. En ik moest zeggen wat ik echt dacht van Jasper toen ik hem voor het eerst zag. Wat ik al acht jaar weiger toe te geven, want dan zou ik zijn ego alleen maar aandikken.

'Je zag eruit als een Griekse god,' mompel ik en zelfs voordat ik klaar was had hij al zijn strijdkreet uitgeroepen, 'hè wacht even, nog geen tien seconde later vond ik je een arrogante klootzak. Ik begrijp echt niet wat je er zo leuk aan vind. Ik verafschuwde dat schepsel dat jij toen speelde echt.'

'Liefje, zolang je mij nu niet haat zit hier alles goed.' Antwoordt hij grijnzend.

'Als jij niet dom, stom, idioot of vijandig doet ga ik je niet haten. Waarschijnlijk kom ik op nog wel meer.'

'Nooit.'

'Oke mijn beurt.' Zeg ik enthousiast.
Jasper grinnikt en slaagt zijn arm om mijn schouder.

'Vraag maar raak.' Zegt hij grijnzend.

'Oké, waarheid, durven of doen?'

'Waarheid.' Zegt hij en kijkt me grijzend aan.

'Waarheid is zo saai kies doen.' Stel ik voor.

'Goed, doen dan.' Zegt hij zuchtend.
De glimlach is niet meer van zijn gezicht te vegen.

'Imiteer zo goed mogelijk een aap.' Zeg ik grijnzend.
Jasper zucht en kijkt dan om zich heen.

'Serieus?' Vraagt hij zuchtend.
Ik knik en krijg dan een ander idee.

'Oké, je kunt een aap imiteren of je mag de grond likken.' Stel ik voor.
Jasper vernauwt zijn ogen en kijkt me uitdagend uit.

'Ik ga je kussen nadat ik die grond heb gelikt dat weet je toch.' Zegt hij dan en buigt zich dan en likt heel kort de grond.
Ik kan mijn gezicht niet ik een ploeg houden en hef mijn neus op in afgunst.
Dan springt Jasper recht en vangt me in zijn armen voor ik zelf besef dat ik moet wegrennen.

'Nee Jasper. Ik wil je je vieze tong niet.' Gil ik uit en worstel in zijn greep. Dan begint hij me te kietelen en als snel liggen me allebei op het gras strijk te gaan en heeft Jasper zijn tong al afgekuist aan mijn gezicht.

'Komop engel, zo snel kom je niet van mijn wraak vanaf.' Zegt Jasper en helpt me terug recht.
Kreunend laat ik verslagen nee's weerklinken als de bemanning van een ondergaand schip.
Of van een kindje dan naar een kostschool word gestuurd en de vrijheid moet opgeven.

'Wow, eekhoorns schamen zich echt nooit.' Zegt Jasper plots en kijkt lachend naar boven. En er zat wel degelijk een koppel eekhoorns seks te hebben op een tak.
Er borrelt een lach op in mijn keel.

'Soms wou ik dat ik een eekhoorn was. Nooit schamen als ik seks wou hebben met iemand in het openbaar. Altijd niks doen.' Zegt hij dromerig.

'Je grootste droom is om een eekhoorn te zijn. Die citaat moet ik opschrijven en moet je onderteken dat zou echt prachtig zijn.' Lach ik.

'Weet je hoe cool een eekhoorn is. Ze kunnen super veel eten, ze hebben een winterslaap en ze kunnen van bomen tot boom vliegen. Dat is gewoon cool.'

'Jaja ze zijn super cool net zo cool als jouw.' Plaag ik grinnikend.

'Waarheid, durven of doen?' Vraagt hij dan.

'Ik wil niet kiezen, ik ben bang voor je. Kunnen we terug over eekhoorns praten?'
Jasper lacht en schudt zijn hoofd en vormt met zijn lippen het woord kies.

'Waarheid.' Mompel ik.

'Waarheid is zo saai, kies doen.'imiteert hij me.

'Daar trapt ik echt niet in hoor.'

'En zo heb ik je beide opdrachten opgelost.' Zegt hij grijnzend.

'Oh prima, doen.' Zeg ik geprikkeld. Ik een aap, Jasper is de enige die zoiets kan verzinnen.

'Trouw met me.' Zegt hij kalm.
Met grote ogen draai ik me om.

'Wat?' Vraag ik ter bevestiging.
Jasper gaat voor me op een knie zitten en reikt me een prachtige ring aan hij is een soort mat goud met witte doorschijnende steentjes die blaadjes voorstellen. De ring is prachtig. En zo onverwacht.

'Trouw met me Lena Rosiers, en ik maak je de gelukkigste vrouw op deze wereld en ik zal je alles geven wat je zou willen.'

Ik vlieg hem om de hals.

'Ja, ja Jasper, ik trouw met je. Ik hou zo veel van je. Je hebt me net alles gegeven dat ik wil, jij bent genoeg.' Zeg ik tussen mijn snikken en geef hem een innige kus.

Hey lieve lezers,

Dus laat weten wat je er van vind. Is het een goed begin van het derde boek? Klaar voor een rollargoaster vol emoties?
Een korte vraag aangezien Lena en Jasper nu gaan trouwen zullen ze een liedje nodig hebben voor hun openingsdans. Ik heb er al een paar in mijn gedachten, maar ik sta open voor suggesties.

Lots Of Love

Hanna862x