Lena

'Stop met te bokken.' Zegt Jasper als hij de mustang in de ondergrondse parking heeft gezet.

'Als jij terug naar huis gaat om te rusten. Je bent gisteren uit het ziekenhuis ontslagen. Een drie dagen geleden ben je vergiftigd geweest.' Zeg ik ontzet en kijk hem smekend aan. Hij ziet mijn blik en lacht. Op een lege manier. Er zit alles behalve plezier in.

'Liefje, ik heb al vaker in een bijna dood ervaring gezeten en toen was ik een kwartier later ook weer mijn ding aan het doen.'

'Jasper alsjeblieft, de dokter heeft gezegd dat je moet rusten. En als je zo graag wilt werken kun je wel een paar dingen doen terwijl je op je bed ligt. Hier in het kantoor is het veel te hectisch.'

'Ooh Lena, ik ben helemaal niet van plan naar huis te gaan. Ik heb híer nog dingen te regelen. Die kan ik niet thuis doen.'

'Maar daarmee kun je wachten. Over enkele dagen kun je heus wel terug komen en dan kun je dat regelen.'

'Lena, zie je dit,' hij wijst naar zich zelf en voor zijn woedend hoofd, 'dit is wat er gebeurd als iemand me boos maakt. Zo boos dat ik ervoor zorg dat ik er een persoonlijk gesprek mee wil gaan houden. Dus als je nu je mooie kont van die zetel wilt halen dan gaan we naar boven.'
Wijs ga ik niet tegen hem in en doe de deur open. En gooi het met een krachtige zwaai terug dicht.

'Lena.' Jasper kijkt me waarschuwend aan en ik kijk boos weg. Hoe durft hij eerst tegen mij te roepen en dan verwachten dat ik hem ga volgen als een schoothondje.

Ik heb geen idee wat Jasper dan doet, maar hij neemt niet zijn privé lift naar boven, maar gaat via de lobby naar binnen en neemt daar de lift naar de bovenste verdieping.
Daar gaat de liftdeur open en stapt Jasper er autoritair uit.

'Hoe gaat het met u, meneer? Het is trouwens heel fijn om u weer gezond terug te zien.' Zegt Georgia vriendelijk.
Zij was de eerste die was komen helpen toen Jasper drie dagen geleden op de grond was gevallen. Ze had samen met Nadiel en mij gewacht tot de ambulance er was en ze had me een soort van wel gesteund. Ik was bij dat ze er was.

'Alles is prima met me. Maar iets belangrijker. Kun je uitzoeken van wie dat ene pakje was. Dat voor Lena was, met die pralines. Ik wil hem of haar graag persoonlijk bedanken.' Antwoordt hij met een grijns.
Het is duidelijk dat hij zijn woede onder controle probeert te houden.

'Natuurlijk meneer, als ik iets vind dan zal ik het laten weten.' Zegt ze alleen maar, hoewel ik zeker weet wat hij er echt bedoeld.

Jasper knikt en gaat dan naar zijn eigen kantoor. En sluit zich er dan in op.

Jasper

Mijn vingers tikken hard op het toetsenbord en ik heb het gevoel dat het elk moment kan breken.
Ik ben kwaad, nee ik ben woedend. Ik ben woedend zo woedend dat ik denk dat ik de eerste de beste die door die deur stapt een fucking vaas tegen zijn neus krijgt. De eerste die iets stoms zegt ik zijn tong eruit trek en de eerste die nog maar verkeerd naar mijn vrouw kijkt een kogel in haar hoofd krijgt.
Lena, mijn Lena ik zou haar beschermen, maar als zijn van die klote chocolade zou hebben gegeten. Ik zou het niet aankunnen om haar in zo een pijn te zien. Want dat deed het pijn, overal pijn. Het leek alsof ze mijn maag hadden opengetrokken, dat ze mijn longen hadden versnipperd en mijn keel dichtsnoerde met prikkeldraad. Het gevoel dat mijn hoofd ontplofte en dat al mijn botten in gelei veranderde. Dat was een van de enige keren in mijn leven dat ik echt dacht dat ik zou doodgaan.
En dan was er mijn engel, mijn lieve onschuldige prachtige vrouw wiens stem ik toch kon horen. Zelfs terwijl mijn oren leken te bloeden en mijn trommelvliezen waren doorboord. Ze was dingen aan het zeggen over beloftes. Ik zou nooit opgeven, ik zou ons nooit opgeven.

Wel ik elk huwelijk moeten er opofferingen gemaakt worden. En bij ons is dat de persoon die zo dom was geweest om mijn Lena te proberen te vergiftigen. Mijn volgende slachtoffer dat ik met plezier zou opensnijden.

Dan klinkt er een klop op de deur. En het blijft dicht.

'Wie is het?' Snauw ik en denk terug aan manieren om de iemand het meeste te laten lijden.
Alex steekt zijn hoofd om de deur en komt dan naar binnen.

'Kakdag?' Vraagt hij fronsend als hij me bekijkt.

'Niet voor lang meer.' Mompel ik en sta dan ook recht en ga naar de zetels die in mijn kantoor staan.

'Whiskey?' Vraag ik terwijl ik de glazen fles in een glas giet.

'Nee bedankt. Jade vermoordt me als ik zou drinken. Haar reden, zij niet drinken ik niet drinken. Ze vind dat ik al de slechte dingen die bij een zwangerschap komen ook maar moet meemaken.'
Ik grinnik en het verbaasd me niets dat Jade dat doet.
Ik wil nog enkele ijsblokjes in mijn glas doen, maar merk dan dat er geen ijs is.
Het is inderdaad een kakdag.

'Verdomme.' Sis ik en gooi de deur van de minikoelkast dicht.

'Vraag dan toch aan Lena.' Stelt Alex voor die in de zetel in gaan zitten.

'Nee, haar nu zien gaat mijn humeur echt niet helpen. Dan wil ik de keel gewoon harder dicht knijpen.' Zeg ik geïrriteerd.

'Zouden we dan niet beginnen. Ik wil ook graag ik de ogen kunnen kijken van de kut die de onderbaas bijna heeft vermoord.'
Ik knik en neem mijn gsm om naar Georgia te bellen. tegen nu zou ze al iets moeten hebben. Zij is degene die het pakje aangepakt zou hebben.

'Ja meneer?'

'Weet je wie het is?'

'Ik ben bij Elisabeth Cowé geraakt. Maar ik weet niet of het van haar of dat ze het van iemand heeft gekregen om het aan mevrouw Hamelot te geven.'

'Geen probleem. Stop maar met zoeken, ik neem het over vanaf hier.' Zeg ik en leg af.

'En?' Alex kijkt me fronsend aan.

'Elisabeth Cowé.' Sis ik en knijp hard in mijn glas.

'Elisabeth Cowé, die hoer met wie je seks had toen je dacht dat Lena vreemd was gegaan op je?' Vraagt hij ongelovig.

'Bedankt om dat ook nog een keer naar boven te halen.' Zeg ik geïrriteerd.
In één teug zwier in de hele inhoud van het glas in mijn keel en laat de brandende smaak nazinderen.

'Ga je haar naar je kantoor brengen?'

'Nope, we gaan haar even een bezoekje brengen.' Zeg ik en open de deur.
Als ik naar buiten ga zie ik Lena vragend opkijken.
Klotezooi, net iets wat ik wou ontwijken. Lena haar mooie blauwe ogen.

'Wat ga je doen?' Vraagt ze nieuwsgierig. Dan verandert haar gezicht van nieuwsgierig naar bezorgd en ze staat snel op om naar me te komen. En dan besef in dat ik haar niet moet wegduwen. Ze is mijn vrouw en ik ga haar beschermen en dat kan ik alleen als ze bij mij is. Waar ze thuis hoort.

Haar zachte hand legt ze op mijn voorhoofd.

'Lena, alles is inorde met mij.' Verzeker ik haar met een glimlach, maar ze doet haar hand niet weg tot ze zeker is dat ik geen koorts heb.

'He Lena, hoe is het leven in de klauwen van deze hier?' Alex zijn stem klinkt plagend en ik geef hem een dodende blik.
Lena lacht hartelijk en voor een moment vergeet ik wat ik ging doen.

'Geweldig, hoe is het met Jade?'

'Zwanger.' Antwoordt hij nonchalant.

'Klaar om papa te worden?' Vraagt ze met pretoogjes.

'Ik probeer te genieten van de vrijheid die ik nog heb.'

'Oké, geniet maar niet te hard. Zwangere vrouwen zijn prikkelbaar. Vooral Jade.'

'Geloof me, daar ben ik al achter gekomen.'

'Engel, we zijn even weg. Wil jij er voor zorgen dat mijn rijk niet in elkaar stort?' Vraag ik haar.

'Altijd.' Ze geeft me een knipoog en het lijkt er echt op dat ze haar koppig gedrag van deze ochtend achter zich heeft gelaten.

'Ik zie je straks.' Zeg ik en kus haar op haar rozige lippen.
Als ik haar terug loslaat vraagt ze of ze voor eten moet zorgen.
Alex en ik verwisselen onze blikken.

'Nee, het kan laat zijn.'

'Doe geen domme dingen.'
We wandelen al naar de deur en ik grijns,

'Engel, je weet toch dat ik niet aan domme dingen doe.'

Twee minuten later lopen we door de gangen van verdieping negen. Overal waar we voorbij lopen word Alex en ik vreemd aangekeken. Alsof ik hier nooit kom. Wat ook wel zo is.

Normaal is Elisabeth hier, als dat niet zo is kan ze de volgende keer hier aankomen en direct terug vertrekken. Niet dat dat anders ook niet zou gebeuren.

Gelukkig voor mij is ze er wel en ik wis snel mijn storm gezicht en maak er een teder gezicht van. Met veel moeite.
Elisabeth haar gezicht is verbaasd maar klaart op als ze me ziet.

'Ja- meneer Hamelot. Wat fijn dat u hier bent.' Zegt ze en haar blond staartje zwaait heen en weer. Het is hypnotiserend, het is irritant.

'Ja echt geweldig, ik heb een cadeautje voor je. Voor al je harde werk hier.' Zeg ik en pers mijn lippen in een glimlach. Ik veracht haar.

'Wat?! Dat had u echt niet moeten doen.' Zegt ze enthousiast.
Ik kijk naar Alex en hij geeft me een doos chocolaatjes. Dezelfde dat zij aan Lena heeft gegeven. En dat mij en haar bijna had vermoord.

Elisabeth haar enthousiaste gezicht veranderd snel in verbazing, afschuw en dan probeert ze terug haar blije gezicht.

'Wil je het niet proeven?' Vraag ik en ga dichter naar haar toe hangen. Tot haar oor enkel centimeters van mijn lippen is verwijderd.
'Het is speciaal gemaakt voor hoeren zoals jouw.' Sis ik.
Ze deinst achteruit maar ik hou haar tegen.

'Jij bent niet zo slim he liefje. Om achter mijn vrouw te gaan omdat je zo snakt naar mijn aandacht. Maar geloof me nu heb je het en ik beloof je we gaan een heel veel plezier hebben.'

Ik hoor hoe ze begint te snikken en een glimlach siert mijn lippen.
Ik duw haar een beetje van me af en draai me naar al haar collega's die geïntrigeerd heel het gebeuren volgen.

'Deze idiote vrouw was zo dom om mijn persoonlijke assistente en mijn vrouw te proberen te vergiftigen. Maar in het proces was ik degene die was vergiftigd en dus ook bijna was vermoord. Als iemand hier een probleem heeft met mijn vrouw of met mij kom dan maar langs om je fucking ontslagbrief te komen halen in mijn kantoor. Iedereen die haar iets wilt aandoen ik beloof je om alles dat in je leven is te laten verdwijnen.' Roept ik door de zaal en been dan snel weg. Gevolgd door Alex die een snikkende Elisabeth meesleurt.
Dat maakt haar alleen nog lelijker dan ze al is.
Ze zou haar tranen beter sparen voor later, want dan zal ze ze nodig hebben.