Jasper

Mijn lepeltje gaat door een smiley die op mijn koffie is gemaakt. Na al die tijd begrijp ik nog steeds niet hoe ze het doen en waarom. Moet ik daar blij van worden?

Het werkt niet dat kan ik al zeker vertellen.

Waarom moest die klootzak nu mijn verzoek afwijzen. Ik had alles uitgewerkt, alle shit was in gereed. Maanden, fucking maanden lang hebben we gewerkt aan dat project. Samen zitten met Matthew fucking Evans. Wel die klootzak kan nu echt doodgaan voor alles dat mij kan schelen.

Ik wrijf geïrriteerd over mijn hoofd. Verdomme, ik had hem echt nodig gehad. De laatste weken zit ook echt alles tegen. Contracten die niet doorgaan op het werk en de familie verliest vrachten naar hier.

'Hé, is alles oké.' verrast kijk ik op bij het horen van Lena haar stem.

Ik forceer een glimlach.

'Alles is prima, alleen heeft meneer Evans net een mail gestuurd dat het contract niet doorgaat.' spuug ik.

Lena komt achter me staan en legt haar zachte armen om mijn nek.

'Ik weet zeker dat je het kunt uitwerken.' verzekert ze gedempt.

Ik zucht en leg mijn handen over haar armen.

'Ik zou willen dat ik dat kon.' zucht ik en plant enkele kusjes op haar armen.

'Meneer Evans zie je toch? Van KaterInn, waarom ga je dan niet gewoon naar iemand anders? Die mevrouw Moore, had zij niet ook een goed aanbod aan een redelijke prijs.' helpt Lena.

'Isabell Moore die joodse?' vraag ik haar verbaasd.
Lena maakt zich los en gaat op de stoel tegenover me zitten en kijkt me cynisch aan.

'Waar ze in gelooft heeft toch niets te maken met zaken? Sinds wanneer bij jij zo selectief.'

'Ik ben niet selectief, gewoon voorzichtig. Ik heb niet zo goede geschiedenis met zo'n mensen.'

'Met hoeveel joden had je dan slechte ervaringen?'
Ik kijk haar aan en merkt dat ik al verloren had voordat ik aan deze discussie was begonnen. Ik had het moeten weten.

'Prima, ik stuur haar een mail. Het is alleen zo klote dat ik al mijn tijd in die lul had gestoken en dat die me nu zo naait.'

'Jasper, ik weet best dat het je ergert, maar ga nu geen domme dingen doen. Er zijn nog genoeg andere leveranciers die voor je kunnen werken. The Leper group is in een hele korte tijd heel hard gegroeid en er zijn wel zakenmensen die het hebben gemerkt en maar graag willen onderhandelen.'

'Ik weet het, het is alleen... ik word helemaal gek van altijd in deze ruimte te moeten zitten. Ik sluit me hier uren op werk draai mijn flikker af voor die achterlijke kleuters en wat krijg ik dan op het einde? Helemaal geen klote.' gefrustreerd gaan ik door mijn haren en sta recht van mijn stoel.

'Weet je Jasper, ik bel mijn moeder en vraag of zij Mason wilt ophalen bij Elise en er deze avond voor wilt zorgen. Dan ga jij en ik nog eens een keertje weg. Alleen. Dus ook zonder je bewakers, zonder een escort of zonder enkele vorm van bescherming of gezelschap. Alleen wij met tweeën.' Lena is nu ook rechtgestaan en naar me toe gekomen in een poging om me iets of wat te kalmeren.

En het helpt, het is dat ene dat me altijd kan betoveren. Dat ene ding dat Lena heeft. Lena en niemand anders.

Ik glimlach naar haar en zij naar mij.

'Dat is een ja neem ik aan.' grijnst ze. Als antwoord knuffel ik haar en druk een kus op haar voorhoofd.

'Ik weet het niet, misschien als je het heel lief vraagt.' plaag ik haar.
Lena lacht en drukt dan onverwacht haar lippen op de mijne. Een klein vuur brandt weer in me en ik weet dat dat vuur nooit zal sterven zolang Lena bij me is. Zij is het vuur dat in me brandt. Zij is alles wat ik nodig heb.

'Ik moet het niet heel lief te vragen. Ik weet dat je komt.' En met dat verlaat ze dan ook weer mijn kantoor. En sta ik alleen te staren naar een deur waar net de wonderbaarlijkste vrouw door naar buiten is gelopen, mijn vrouw.

De gedachte, het idee dat ze mijn vrouw is kan ik na al deze drie jaar nog steeds niet begrijpen. Nu ik erover nadenk misschien moet ik nog een keertje met op vakantie gaan. Voor onze huwelijksverjaardag te vieren en als ik het wat laat verlaten kan ik het direct samen doen met de verjaardag van Lena en Mason want hun verjaardag verschilt een week. De huwelijksverjaardag van dit jaar was niet echt speciaals, we waren thuis gebleven en hadden wat gedaan met Mason. Het was wel leuk, maar niet speciaal. Lena verdient speciaal.

Mijn vingers tokkelen over de bureau en mijn gedachten zoeken naar iets wat ze allebei leuk zouden vinden.

Daar zou ik nog wat langer over moeten brainstormen.

Ik neem het besluit om er nog even over na te denken en dan kan ik nu die mail sturen naar die Moore waar Lena het over had. Ik hoop dat zei me niet laat vallen zoals die Evans ik zweer het dat ik dan echt gek ga worden.

Terwijl ik naar Max zijn kantoor ga om tegen hem te zeggen dat hij deze avond ergens anders zijn eten moest gaan sprokkelen omdat ik en Lena niet thuis zouden zijn kom ik Nadiel tegen. Hij is een lange tijd weg geweest, iets over een wereldreis of een trip naar Syrie. Ik weet het niet meer zeker ik weet alleen dat hij er daar in de problemen is gekomen en een ongeluk had gehad. Er was een bom gevallen en hij was er niet zo ver vanaf, stukken van de verwoeste huizen en scherven van de bom waren in zijn lichaam gevlogen en hij was een jaar lang opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ik miste zijn homoseksuele grapjes echt, het beste is dat hij zelf homo is dus het voelt ook totaal niet erg om ermee te lachen.

'Meneer Hamelot, er zijn nieuwe orders binnen gekomen.' zegt hij met een grijns.

'Bedankt, geef ze maar aan Lena ze weet wat ze ermee moet doen.'

'Je weet wel hoe je je vrouw onder druk moet zetten.'

'En dan heb je ons 's nachts nog niet eens bezig gezien.' zeg ik met een grijns.

'Dat wil ik graag.' lacht hij en gaat terug in zijn kantoor.

Lachend schud ik mijn hoofd en neem de trap een verdieping lager.
En vindt Aya in Max' kantoor.

Dat ze het gezellig hadden is licht uitgedrukt.

'Wel wel wel, nooit geweten dat dit volgens het kantoorbeleid mag. Vriendinnetjes in het gebouw smokkelen en er dan nog mee zitten vogelen op je kantoor. Maar het ergste van al is dat je de lamellen niet hebt gesloten. Die arme mensen hun ogen, wat hebben zei wel niet moeten doorstaan.' plaag ik hem. Aya krijgt onmiddelijk een blos op haar wangen en zet enkele grote stappen van Max weg.

'Nu begrijp ik pas wat je bedoelt elke keer dat ik jouw momentjes stoor met Lena. Het is echt fucking irritant.' Zucht Max en kijkt me verveeld aan.

'Aya leuk je weer eens te zien. Had mijn vriend Max last van zijn fallus?' geamuseerd lach ik met mijn eigen grapje.

'Ik denk dat het tijd is voor mij om te gaan. Ik zie je nog wel zeker?' Aya neemt haar tas van de grond en trekt haar rose-kleurige blouse recht.

'Jezus, nee alsjeblieft, laat je door mij niet wegjagen.' Ik moest alleen een document hier komen halen. Max kinderen zijn echt de hel, maar na een tijdje word je wel gewend aan de weinig slaap en het gehuil en kots en de rommel en god nee de pampers. Daar wordt je nooit gewend aan. Vreselijk. Hier is het document, nog veel plezier samen.' zeg ik nog voordat ik zijn kantoor verlaat.

Voordat ik de lift instap bedenk ik me nog iets.

'Je weet dat het hier ook een hotel is en je gerust een kamer kunt afhuren dan verdien ik er nog iets aan.' Ik kon het niet laten om het nog te roepen voordat de deuren weer dichtschoven.

De rest van de dag ging echt veel beter dan de voormiddag, wat Lena die middag had gedaan deed echt wonderen. Of misschien was het omdat ik eindelijk een van mijn beste vrienden eindelijk terug kon zien zoals ik hem herinnerde. Als de kerel die niet elke vrouw van de straat plukte om een leuke nacht te hebben. Eindelijk, zeven jaar, het heeft zeven jaar geduurd voordat hij echt. Maar dan ook echt echt over Ellen heen was. Ik ben dan blij dat het Aya is, hoewel ik nu ook niet weet dat zij de ware is voor hem. Ze is zo bescheiden en zo actief. Eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ze nu echt is. Een mengeling van beide misschien.
En ze is niet oerlelijk, ze is en ik geef het toe eigenlijk wel best knap. Niet te tippen aan Lena, maar ook niet mis. Ik hoop wel dat ik ze geen schrik heb aangedaan met wat ik zei. Ze kent me nu ook al iets langer dus ik betwijfel het en het is niet dat ze echt het bange type is. Ze komen er wel uit denk ik en daarbij het is hun keuze. Ze komen er wel uit.

'Waar denk je aan?' Lena haar fijne stem haalt me uit mijn gedachten.

'Max, ik denk dat hij er eindelijk terug bovenop geraakt.' zeg ik.

'Echt dat is zo goed voor hem. Dat maakt me blij, hij verdient het om iemand te hebben.'

Ik knik.

'Trouwens Jasper voor ik het vergeet.' Lena doorbreekt de stilte en zwaait even met haar vork waar enkel slablaadjes op zijn geprikt.

Ik trek één wenkbrauw op als teken dat ze verder kan gaan zodat ik niet met mond vol moet praten. Ik ben dan misschien een lul op sommige momenten, maar ik ben wel opgevoed met manieren.

'Ik zou het misschien met je willen hebben over de kamerindeling.' zegt ze en steekt de salade van haar vork in haar mond.

'Waarom?' bedenkelijk snij ik een stuk van mijn vlees af en ga dan verder, 'Is er iets dat je wilt veranderen? Wil je Mason zijn kamer dichter bij de onze plaatsen. Of groter maken?' ik breng het vlees dat aan mijn vork zit naar mijn mond.

'Wel niet echt, ik zou het willen hebben over de nieuwe kinderkamer.'

Mijn hand bevriest voor mijn mond en die zakt open zo ver dat ik zweer dat het de grond raakt.

'Ben je-?' ik ben helemaal ik schok. Wat is er aan de hand?
Lena lacht en er vormen traantjes in haar ooghoeken.

'We krijgen een tweede kindje.' zegt ze ontroerd.

'Engel, meen je dit?' vol ongeloof sta ik recht en trek haar in een omhelzing.

'Ja, Mason krijgt een broertje of zusje.'

Een kindje, mijn tweede kindje.

Ik kijk Lena aan en zeg: 'Je bent echt geweldig dat weet je toch, je bent de beste moeder die ik kon wensen voor mijn kindjes.'

Ze lacht, haar lach.

Prachtig, wonderbaarlijk, onvergetelijk.

Ik word opnieuw papa.