Lena

Mijn rug krult en een kreun verlaat mijn mond. Ik had gehoopt dat dit sneller zou gaan en minder pijnlijk.
Ik lig op een bed in een witte kamer in het ziekenhuis. Jasper ijsbeert door de kamer. Elke keer als ik kerm van de pijn kijkt hij bezorgd op. Om vervolgens terug naar beneden te kijken en verder te ijsberen.

Wel alsof hij het moeilijk had. Zijn organen in zijn onderbuik werden niet precies gedraaid, geplet en uit elkaar getrokken. Ik onderdruk nog een paar kreunen.

'Godverdomme Jasper, stop met dat idioot rond geloop! Als je zo graag iets nuttigs wilt doen masseer mijn onderrug. Dat zou me helpen.' zeur ik tegen hem.

'Zou het je helpen tegen de pijn?' vraagt hij nieuwsgierig en komt aan het bed staan.

'Toen mijn papa dat gisteren deed ging het al veel beter. Hoewel mijn rug deed toen nog niet de helft zoveel pijn als nu.' mompel ik en zet het bed recht in de hoop dat het minder erg zou zijn. Niet dat het veel hielp.

De pijn begon vooral nadat mijn water was gebroken. Daarvoor was het soms af en toe pijn in mijn rug of zo, maar niets echt ernstig. Ik ben gewoon kleinzerig op sommige vlakken. Wanneer Jasper me in de spoed binnen bracht. Hij volledig overstuur, ik had mijn kalmte al iets of wat terug gevonden, krijgen we direct een kamer toegewezen. En de hele spoed zat vol, ik had zelfs nog voorgesteld om me even om te kleden en te wachten in de wachtzaal als ze me een pijnsteller zouden geven. Dat vond Jasper dan weer niet goed en ze brachten me zonder dat ik een keus had naar een kamer. Die natuurlijk weer veel te duur was. Ik vond het niet erg om in een normale kamer te liggen, waarom leek niemand dat te begrijpen. Ondertussen lig ik hier toch al een goede tachtig minuten en de pijn wordt alleen maar erger.

'En ik moet plassen.' ik trek me recht aan een plastic driehoek boven mijn hoofd en zwier mijn benen uit het bed.

'Wil je dat ik meekom?' Jasper houdt mijn arm vast om me uit het bed te helpen. Bij die idiote uitspraak kijk ik hem vragend aan.

'Wat, het is niet dat er iets is dat ik nog niet heb gezien.' lacht hij.

'Het is gewoon vreemd. Ik denk nog wel dat ik op mezelf naar de toilet kan gaan.' grinnik ik zachtjes en strompel naar de normaal kleine, maar hier immense badkamer.

Wanneer ik terug kom om me te leggen in het bed zit Jasper erop.

'Kom hier zitten' zijn hand klopt op de plek voor hem en ik doe wat hij zegt. Ik zie het punt niet echt in te discuteren.

Jasper schuift zichzelf iets dichter bij mij en legt zijn koele tedere handen tegen mijn onderrug. Hij maakt kleine wrijvingen, gaat dan over tot het kneden van mijn huid. Tot al de gespannen spieren terug los zitten.

'Het spijt me trouwens. Wat ik zei over je familie, het was volledig onterecht, je moet alleen maar te kijken naar jouw. Je bent zo een geweldig en bijna perfect,' ik geef hem een lichte tik op zijn been, 'maar ik zou geen beter vrouw wensen dan jouw en dat is te danken aan die familie van jouw.' hoewel hij het plagend zegt weet ik hoe oprecht het is en ik draai mijn hoofd naar hem toe.

'Dank je Jasper, dat betekent veel voor me.' ik bedank hem en kijk hem liefdevol aan.

'Ik zei het je. Zo een idiote ruzie kan hun huwelijk niet kapot maken.' mompelt iemand bij de deuropening. Verrast kijk ik en Jasper op en natuurlijk staat Jade daar samen met Alex, Dylan en Cynthia. Achter hen kon ik nog net Aya onderscheiden.

'Hoe kan dat? Hoe weten jullie toch altijd binnen te stormen om dit soort moment.' tiert Jasper ongelovig.

'Oh Jasper, je wilt het niet weten.' zegt Alex met een knipoog en ze komen gezamenlijk de kamer binnen.

Jade komt als eerst bij mijn bed staan en het valt me op dat ze Lila niet bij heeft.

'Meid, de eerste uren zijn de ergste, maar wanneer de weeën zijn gedaan en je moet gaan pushen zal het al veel minder pijn doen.' verzekert ze me.

'Man, ik weet of Lena wel überhaupt kan bevallen als je achter haar zit.' grapt Dylan.

'Hou je kop. Ik was haar aan het helpen.' zucht Jasper.

'Waarom zijn jullie zelfs hier. Ik had tegen Max gezegd dat hij Aya moest laten komen. Niet de hele groep opbellen en een bijeenkomst houden in mijn vrouw haar bevallingskamer.'
Aya stapt naar voren en grijnst me aan.

'Je kindje komt eraan.' lacht ze en springt vrolijk op en neer.

'Ik weet het, want ik kan het namelijk voelen.' kreun ik en voel hoe de spieren in mijn onderrug terug aanspannen.

Onmiddellijk is iedereen weer alert. Jasper is van het bed gekomen en neemt mijn hand vast. Dylan en Alex ga naar de gang en Jade en Cynthia maken het zich gemakkelijk in de zetels in de kamer. Aya komt naar me toe en legt haar hand op mijn voorhoofd.

'Temperatuur is allesinds oké. Waar heb je vooral pijn? Onderrug, tussen de benen, heupen?' vraagt ze en raakt mijn buik even voorzichtig aan.

'Wel ongeveer alles wat je hebt opgenoemd.' ik probeer een lach te forceren dat niet echt lukt. We de pijn begint dan maar opnieuw.

'Kun je haar niets geven?' vraagt Jasper.

'We kunnen haar de ruggenprik aanraden, maar dan moet Lena het beslissen.'

'Geen ruggenprik, ik overleef het wel zonder. Heb je mijn moeder gebeld?' ik kijk even van Jasper als er opnieuw een kramp door mijn buik gaat.

'Ja, de jouwe en de mijne. Ze zullen hier wel direct zijn.'

'Oh meisje, laat me de voedvrouw halen.' Aya geeft me nog een glimlach en gaat dan naar de gang opzoek naar de dokter.

Ik druk mijn hoofd in het kussen en wacht tot de laatste kramp weer verdwijnt. Het is net maandstonden pijn alleen honderd keer erger. En veel intenser en pijnlijker.

Jade is uit haar zetel gekomen en naast me komen staan.

'Het is bijna zover denk ik. Je moet rustig blijven. Ik weet dat het pijn doet, maar ik weet dat je het kunt.' zegt ze en legt haar hand aanmoedigend op mijn arm.

De voedvrouw komt eraan en vraagt even voor wat privacy.

'Mevrouw we zijn bijna bij voorbij de tien centimeter, dan moet je beginnen met te duwen. Begrepen.' ik laat nog een assistente komen en dan zullen we u door deze bevalling helpen.' Dames, willen jullie zo vriendelijk zijn om op de gang te wachten?' vraagt ze aan Cynthia en Jade.

'Maar.' pruilt Cynthia en komt naar mijn bed, ' hoe moeten we je dan aanmoedigen?'

'Je bent hier, dat is al aanmoediging op zich.' vertel ik haar.

'Mijn meisje, waar ben je?' ik hoor mijn mama roepen vanop de gang.

'Mama.' ik wil glimlachen maar begin te huilen in de plaats omdat er weer een bom van krampen door me heen gaat.

'Het komt goed, ik weet wel dat je het kunt.'

'Maar ze is te vroeg. Ze is een week te vroeg.'

'Een week is niet zo erg hoor juffrouw. Je kindje is normaal gezond en wel. Het is tijd dat het eruit mag.' zegt de voedvrouw tegen me met een knikje.

'Wil je iets drinken engel? Iets eten? We hebben appels en... appels. Oké, niet veel. Zeg me wat ik kan doen om te helpen.'

'Hou me maar vast en laat me niet alleen.' zeg ik tussen een puf heen.

'Je kent me toch, zou ik nooit doen.' hij geen me een knipoog en ik draai puffend weg.

'Jasper niet nu.' zeg ik en probeer al mijn pijn weg te knijpen in zijn hand.

'Oké mevrouw Hamelot. Tijd om te pushen. Volg mijn tellen.' zegt de voedvrouw meer tegen het doek dat ze over mijn benen heeft gelegd dan tegen mij. Maar dat is wel het laatste waar ik nu aan ga denken, alles dat nu belangrijk is is die kleine baby dat er graag uit wilt.

Alleen hoe zal ik dat ooit doen?

'Oké nu push, push, push.' zegt de voedvrouw en ik span mijn buik op en druk er zo hard mogelijk op spieren. Hoewel ik nogsteeds geen enkel idee heb wat ik aan het doen ben.

'Oké niet erg, volgende keer opnieuw.' verzekert ze me.

Maar de tweede keer gaat net zo slecht en de twee keren daarna.

'Dat is niet erg mijn klein meisje. Zet gewoon veel kracht. Goed ademen en gewoon pushen.' verzekert mama me.

Ik knik en probeer het opnieuw. Het lijkt uren te duren.

'Engel, gewoon duwen. Ik weet dat je het kunt.' verzekert Jasper.

Als de volgende drie keren ook niet echt gaan roep ik gefrustreerd.

'Diep in en uit ademen, en dan al je kracht naar buiten duwen.' verzekert de voedvrouw.

En als het dan niet lukt, word ik echt gek.

Met al hun raad en hun adviezen. Ik word helemaal gek van ze.

'Ik weet niet hoe! Oké! Ik heb geen enkel verdomd idee hoe je moet pushen.' gefrustreerd gooi ik mijn handen in de lucht.

de deur vliegt opnieuw open en nu stapt Jade boos binnen.

'Waarom geeft niemand hier de juiste uitleg. Je moet net doen alsof je aan het kakken bent. Op die manier komt je baby eruit.' Jade kijkt boos van de twee dokter en geeft me dan een duimen ophoog.

'Onthou dat en alles komt goed.' zegt ze voordat Cynthia haar weer verontschuldigend naar de gang sleept.

Verbaasd staar ik naar de deur en probeer dan wat zij zegt, hoe vreemd het ook mag klinken. Al de rest heb ik toch al geprobeerd en werkt ook niet.

En geloof me of niet, het werkte echt. Na nog een ander tien of vijftien pushen komt mijn kindje er eindelijk uit. En godzijdank het huilt onmiddellijk.

De voedvrouw staat recht en houd mijn kleine verschrompelde baby in haar armen vast.

'Gefeliciteerd het is een jongen.' zegt ze met een glimlach.

Dat is het moment dat ik volledig in elkaar zak.

Ik heb een jongen gebaard. Mijn kindje is een jongen. Ik kijk met tranen in mijn ogen naar Jasper en begin alleen nog maar harder te huilen.

'Lieverd, we hebben een kindje.' zegt hij blij en kust me over heel mijn gezicht.

'Ik weet het Jasper. Mag ik hem.' vraag ik smekend.

De voedvrouw en assistente kijken elkaar aan. Geven Jasper een schaar en laten hem de navelstreng doorknippen. Doen al de berekeningen en geven dan eindelijk mijn kleine jongen aan me.

Hij is prachtig, hij is zo klein, hij is alles dat is ooit wou.

'Jasper mag ik hem een naam geven? Alsjeblieft?' vraag ik smekend.

'Natuurlijk engel. Zolang ik onze kleine jongen ook even mag vasthouden.' vraagt hij met een kleine glimlach.

'Mason.' zeg ik als ik hem aan Jasper geef. Ik wil hem Mason noemen.' ik laat mijn vinger over zijn zachte wangetje gaan en neem het handje vast.

'Mason.' Jasper laat de naam over zijn tong rollen.

'Het is geweldig.' zijn ogen zijn vast gelijmd aan onze kleine jongen.