Lena

Ik haat Jasper.

Eerst zorgt hij ervoor dat ik niets heb om te doen. Dan laat hij ons half het land doorkruisen om daar dan bijna vermoord te worden door een bende die afgrijselijk zijn. Vervolgens wordt ik in een glazen, 6 miljoen dure doos gestoken met twee kerels met krullen en als ik het dan eindelijk leuk begon te krijgen ons terug te halen naar Oklahoma. Daar word ik de dag na mijn aankomst gewelddadig meegesleurd door drie lelijke idioten die me gevangen hielden.  Maar als dat dan nog niet genoeg was voor een dag dan krijg je nog eens te horen dat ze je zelfs aan de hand van je juwelen tracken. Hij steelt mijn laatste beetje privacy ook gewoon af. Dat was nog niet het laatste nu twee weken voordat ik ben uitgerekend zit ik in mijn kamer van mijn ouders hun huis. Een dag geleden had ik een ruzie met Jasper. Het was niet zoals de andere keren deze voorbije acht maanden. Het ging over iets dom, wel dat was te verwachten. Jasper wou dat zijn moeder de meter zou zijn van ons kindje en mijn vader dan de peter. Ik aan de andere kant had gedacht om mijn zus tot meter te benoemen. Ze had altijd wel een manier met kinderen en ik vertrouwde haar erop dat ze altijd voor mijn kindje zou zorgen. Hij zei nee, gewoon koud en zorgeloos. Hij zei dat hij een vieze smeris niet wou als de meter van zijn kind.  Dat ze onbetrouwbaar zou zijn en niet capabel zou zijn in het opvoeden van zijn kind. Ik zweer je dat ik echt vreselijk kwaad werd en helemaal los ging. Hij durft iets te zeggen over mijn familie terwijl zijn familie de fucking maffia is. Hij wilt dat ik hem en zijn "familie" vertrouw? Dat laatste stukje vertrouwen had hij met die woorden weggegooid. Ik zei hem dat als mijn familie incapabel zou zijn in het opvoeden van zijn kind dat ik het dan wel alleen zou doen met de hulp van míjn familie. Dat het ook míjn kind zou zijn en dat hij dan maar iemand zou moeten vinden met een familie die capabel genoeg zou zijn in het opvoeden van zijn kind. Ik was naar boven gelopen en had al mijn spullen in een grote tas gepropt en was klaar om te vertrekken als Jasper me tegen hield. Hij sprak over dat het ook zijn kind was en dat ik het niet zomaar kon meenemen. Dat zijn kind zou worden opgevoed in een gezond klimaat wat het zou helpen in de toekomst als het zijn opvolger zou zijn als leider van de Genovese familie. Daarvan werd ik alleen maar woedender. Ik duwde hem aan de kant en zei dat hij maar ergens anders een moordwapen kon gaan maken.

Dat was het laatste dat ik tegen hem zei en nu heb ik er wel spijt van. Niet dat het niet waar was wat ik zei, maar ik denk dat ik hem mis. Was ik te hard voor hem? Misschien had hij ook maar een slechte dag?

Ik zucht en draai me nog een keer om op het bed.

Mijn buik doet pijn en mijn borsten ook. Ik heb het gevoel dat ze zo groot zijn geworden dat  ze elk moment kunnen ontploffen met melk. Wel dit is misschien de slechtste verjaardag die ik heb gehad in jaren.

Manloos en opgezwollen.
Dan klopt er iemand op de deur en mijn mama komt binnen met een kop mint thee.

'Lieverd, gaat het nog een beetje?' vraagt ze als ze bij me op mijn bed komt zetten.

Een kreun is alles dat over mijn lippen krijg.

'Jasper komt wel terug.' verzekert ze me.
Ik zucht en leg mijn hand over buik.

'Ik weet het niet, Jasper was heel boos. En daarbij momenteel doet alles net iets te veel pijn.'

'Ik weet het, jij was net zo een stamper.' lacht ze.

Een glimlach verschijnt er over mijn lippen.

'Nu rust nog even en ik breng je wat om te eten. We mogen niet vergeten dat het je verjaardag is.' zegt ze met een knipoog en staat terug recht van het bed.

En dat deed ik dan ik sliep zeker meer dan twee uur als ik opnieuw wakker werd zat Ellen naast me op het bed door mijn oude platen te gaan.

'Hé, je bent wakker.' zegt ze met een glimlach.

'Ellen, je bent hier ook? Ik dacht dat je met je vriend zou zijn. Zijn naam is toch Charlie niet.' vraag ik nog half slapend.

'Nee, hij zit nog in het appartement.' antwoordt ze losjes en neemt de plaat van flight facilities eruit.

'Weet je, het is lang geleden dat ik je zonder Jasper heb gezien.'

'Ik weet het, we zullen zien wat hieruit zal volgen.'

Ik wou me opnieuw omdraaien en opnieuw gaan dutten maar Ellen houdt me tegen.

'Wacht even, mama heeft daarnet eten gebracht. Misschien kun je het eerst opeten en dan opnieuw gaan rusten.' zegt ze en zet het bord op mijn schoot.

vijf dagen later besluit ik om uit mijn comfortabel bed te komen en naar de winkel te gaan voor mijn ouders. De krampen zijn al veel beter dan gisteren en eergisteren. En misschien zou ik eens met Jasper praten. Ik hoop niet dat hij wat ik zei te serieus nam.

Ik trek snel een wit lang kleed aan dat en stap naar buiten. Mijn auto staat nog aan de kant van de weg geparkeerd. Hoewel ik niet denk dat ik nu zou moeten autorijden. Hoewel het kan toch nooit echt kwaad.

Ik neem mijn autosleutel uit mijn tas en stap in de auto.

De winkel is enkele blokken van het huis verwijdert, maar ik neem van deze gelegenheid gebruik om naar het winkelcentrum te gaan. Dan kan ik nog eens grote inkopen doen. Ik heb wel echt nog een paar nieuwe kleding nodig. En ik heb een hoge nood aan Mcdonald's.

Ik stap daar uit mijn auto en ga naar de winkel waar ik kleding kan kopen voor zwangere vrouwen. En daar dan nog iets moois tussen vinden. Deze problemen.

Met een joggingbroek en weer een ander jurk ga ik naar de kassa om het te kopen.

Ik ga naar buiten en ga loop naar mijn volgende bestemming.

De McDonald's.

Nadat ik een heerlijke CBO , twee euro-deals, een McFlurry en een heerlijke fanta stap ik voldaan terug naar de parking. Hoewel ik niet zover geraak.

Een helse pijn ontstaat ik mijn buik en dan voel ik nat langs mijn benen lopen.

Shit.

Mijn ogen worden groot en ik kijk om me heen.

Zo snel als ik kan ga ik op zoek naar mijn gsm in mijn tas. Ik druk op Jasper zijn contact en hoor hoe hij overgaat.

'Lena, we vertrekken nu naar het ziekenhuis.' zegt Jasper door de telefoon en verward kijk ik op.

En kijk recht in mijn liefdevolle man zijn ogen. Puur saffier kijkt me strak aan.

Een glimlach, een traan en ik begeef me in zijn armen.

'Je bent hier.' fluister ik tegen zijn borstkas.

'Ik was er al die tijd.' antwoordt hij en kust me op mijn voorhoofd.

Maar dan maakt hij zich los uit onze omhelzing.

'Engel, ons kindje komt eraan. We moeten gaan.' hij legt zijn handen op mijn wangen en veegt de tranen snel weg.

Ik knik en laat me dan door hem naar buiten leiden.

Ons kindje komt eraan.