Lena

Een vliegtuigreis terug naar Oklahoma city en ik lig eindelijk in mijn eigen warme bed. Hoewel ik moet toegeven dat het niet zo comfortabel ligt als de vorige keer dat ik erin lag, maar dat kan liggen aan een bult van ander halve kilo op mijn buik. Nadat ik me duizend keer heb omgedraaid en eindelijk een goede manier heb gevonden om te liggen. Jasper ligt al lang op weg naar dromenland dus ik maak van het moment gebruik om me tegen hem aan te nestelen zonder al te veel van mijn positie te veranderen. En als ik dan bijna in slaap val geeft er nog iemand die in me zit me ook nog eens een goede stamp. Wat ga ik blij zijn als jij in een eigen kamer ligt.
Denk ik met een glimlach en leg dan voor de tweede keer mijn hoofd op Jasper zijn arm en wacht tot zandmannetjes me bestrooien met droomzand.

Versuft open ik mijn ogen als ik naast me iets voel bewegen. Jasper is uit het bed en wandelt nonchalant door de kamer.

'Jasper?' mijn stem is hees van het weinig slaap dat ik heb gekregen deze nacht.
Jasper zijn profiel draait zich om en kijkt me dan vervolgens aan.

'Engel, heb ik je wakker gemaakt?' vraagt hij stil en wrijft teder over mijn arm.

'Niet echt, wat ga je doen? Is er iets aan de hand?' ongerust bestudeer ik zijn gezicht op tekenen van onrust, maar ik zie niets.

'Ik vertrek naar het kantoor, ik heb veel dat ik hier nog moet regelen.'
Ik zet me iets rechter en wil mijn benen uit het bed zwieren.

'Wat ga je doen?' vraagt hij met een geamuseerde glimlach.

'Ik kom met je mee, wacht tien minuutjes en ik ben klaar. Stink ik, waarschijnlijk wel. Wacht maar twintig minuutjes dan en misschien kun ondertussen het ontbi-'

'Lena, ik ga je niet meenemen. Je hebt rust nodig. Ik wil niet dat jij je overbelast. Slaap nog een beetje voor mij en voor ons kindje. En als je bent uitgeslapen kun je even langskomen op het kantoor.' zegt hij terwijl hij mijn hand heeft genomen en er een beetje mee speelt.

'maar ik wil je helpen.' zucht ik. Ik ben inderdaad nog wel echt heel moe.

'Help me dan maar door me niet over je zorgen te maken.'

'Oké prima, ik kom straks wel, maar wil je dan nog iets voor me doen?'

'Dat moet je toch niet meer vragen.' lacht hij.

'Kun je Valerio vandaag een dag vrij geven? Hij zit al de heletijd met me opgescheept en heeft nooit tijd voor iets anders. Hij doet nooit meer iets met zijn vrienden of met zijn familie of zijn vriendin waar hij nooit over praat. Geef hem de dag af en ik beloof een brave zwangere vrouw te zijn.'
Jasper zucht en draait zijn hoofd weer weg.

'Alsjeblieft.' smeek ik hem voordat ik me weer neerleg om het bed.

'Goed, maar als er iets is bel je onmiddelijk. Waarom zit je toch altijd in met andere mensen.' zeurt hij.
Al wat ik antwoord is een knik en ik druk snel een kus op zijn hand.

Jasper kijkt me vertederend aan en strijkt met zijn hand over mijn gezicht. Net voordat hij zijn hand weer wilt wegtrekken krijg ik een stevige boks vanuit mijn buik en ik onderdruk een grimas. Snel slaag ik mijn armen om mijn buik en bijt de pijn weg.

'Het is vreselijk om jouw pijn te zien hebben.' Jasper kijkt me met een gekwelde blik aan.

'Het is niets, hij is alleen terug wakker geworden. Binnen enkele minuutjes zal hij weer terug slapen.' sus ik Jasper en een glimlach.

Jasper brengt zijn stevige beschermende hand naar mijn buik en legt het dan op een van mijn handen.

'Nog twee maanden.' fluistert hij.

'Nog twee maanden,' knik ik en een glimlach verschijnt opnieuw op mijn gezicht, 'trouwens ging jij niet ergens heen? Straks ben ik er nog eerder dan jij.'

'Wil je me zo graag weg?' lacht hij.
Ik knik en sluit mijn ogen.

'Ik ben moe, en jij helpt er niet echt aan.' beschuldig ik hem.

'Prima ik ben al weg.' grinnikt hij en staat op van het bed.

'Trouwens voordat ik vertrek, die juwelen die ik je laatst heb gegeven? Misschien kun je die nog een keer aandoen, ze stonden je zo beeldig.'

'Ik beloof niets. Tot straks schattie.' plaag ik hem nog voordat ik helemaal ben ingedommeld.

'Tot straks liefje, bel me als er iets gebeurd.'

Is het laatste wat ik hoor voordat ik volledig naar dromenland ben vertrokken.

Vier uur later word ik wakker. Ik neem een zwart strak kleed uit de kast en neem een paar goud kleurige hakken. Dan ga ik naar mijn juwelen kistje en open het. Daaruit neem ik de oorbellen die Jasper me had gegeven en neem de bijhorende ketting er ook uit. Ik leg alles klaar en stap in een heerlijk warme douche. Het is niet dat Jasper me verwacht.

Terwijl ik me aankleed bedenk ik nog snel dat ik misschien met Jasper kan gaan lunchen aangezien het bijna middag is en ik best veel honger heb. Ik ga naar de keuken en zie dat Jasper in de koelkast een pot met yoghurt en fruit heeft laten staan voor mij.
Met veel smaak eet ik het op en neem dan een handtas zodat ik kan vertrekken naar Jasper. Ik stuur nog snel een bericht dat we samen kunnen gaan lunchen en dat ik vertrek.
Op het nippertje herinner ik me dat ik nog papieren had meegenomen vanuit New York en dat ik ze mee moet nemen naar het kantoor voordat ik ze kwijt ben.
Ik ga nog snel naar de bureau dat Jasper op de boven verdieping heeft laten zetten en rommel door de losse papieren. Als ik de documenten heb gevonden en ze in mijn tas heb gestoken loop ik waggelend naar beneden. Dat veel uitputtender is geworden dan dat ik me kan herinneren en daal nog een trap aan naar mijn auto. Waarin ik dan buitenadem eindig.

Ik start de auto en scheur uit de garage. Terwijl ik naar de autoweg rijd denk ik er nog aan om naar de winkel te rijden, want er was niet veel meer in huis. Ik steek de straat over en ga naar de supermarkt. Ik maak een kort winkellijstje op als ik naar binnen ga en kom terug buiten met meer dan de helft dan wat ik oorspronkelijk ging meenemen.

Ik stap opnieuw in mij auto en start de motor. Ik draai de eerste straat rechts en kom terug in een drukkere straat.

Ik merk dat mijn auto naar recht aan het afwijken is en steeds harder en harder. Bedenkelijk zet ik mijn auto op een parking naast de autoweg en stap uit om naar de mijn rechter voorwiel te gaan kijken. Zoals ik dacht was mijn band al voor de helft leeg gelopen. Onderzoekend laat ik mijn hand over de band gaan, maar ik kreeg de tijd niet om hem eraf te halen of ik word al langs achteren weggetrokken.

Ik ben eerst te verward om iets te doen, maar dan dringt het tot me door.
Ik word meegenomen, ik word gekidnapt.

Wild begin ik met mijn armen te maaien en te schreeuwen.
Niemand die naar me opkijkt of voor me stopt.

Ruw duwen ze me in een camionette, een deja-vu moment gaat door me heen.
Mijn adem versnelt.

Mijn hart hamert.
Ik moet hier weg.

God, hoe ga ik dit opnieuw doorstaan.

En mijn kindje.
Mijn kindje.
Jasper, alsjeblieft. Vind me.

'Jullie gaan hier spijt van hebben.' sis ik naar de mensen toe voor me. Een lange met een rattengezicht en een brede met een scheve neus.

'Jasper zal weten dat ik weg ben en dan-' ik word ruw onderbroken door een felle pijn die ik voel aan mijn slaap. Alles wordt zwart.