Lena

'Waar heb ik ze gelaten?' Mompel ik hardop als ik nog een keer door het appartement loopt.

'Wat is er aan de hand? Ben je iets kwijt.' Carlo die net terug komt van de winkel kijkt me vragend aan.

'Nee! Carlo, niet vragen. Laat haar gewoon doen, dat is het beste. Voor iedereen.' Roept Valerio vanuit de zetel. En ik stuur hem een boze blik, die man kruipt echt op mijn zenuwen en hij begint zich ook veel te comfortabel te voelen in mijn huis.

'Carlo, wil jij me helpen. Valerio zo te zien niet.' Vraag ik hem en kijk nog eens boos naar Valerio.

'Natuurlijk, wat is er?' Bezorgd bekijkt hij me of er iets met me is gebeurd.

'Ik heb niets, ik ben gewoon iets aan het zoeken. Mijn hakken.' Zucht ik.

Valerio schiet recht.

'Je bent echt volledig gestoord.' zegt hij met grote ogen.

'Wat bedoel je daar nu mee. Al wat ik doe is zoeken naar een paar hakken.'

'Ben je er van plan op te lopen?' Carlo kijkt me ook verbaasd aan.
Nietsvermoedend kijk ik van hem naar Valerio.

'Wat moet je anders doen met hakken?'

'Lena, ik weet niet of je het door hebt, maar je heb een kind in je, voor zeven maanden al.' zegt Carlo voorzichtig.

'Echt, ik vroeg me al af wat dat was op mijn buik.' zeg ik sarcastisch en ga opnieuw door de gang lopen.

'En wij moeten ervoor zorgen dat er niets met jouw en dat kindje gebeurd. Dus als jij aankomt dat je met stelten wilt gaan rondlopen, moeten we dat ten strengste afraden. Voor jouw, je kinds en onze veiligheid, want Jasper zou me, zou óns zo vermoorden als er zelfs maar een schrammetje op je staat.' Valerio was uit de zetel gerezen en staat nu tegen de tafel geleund.
Ik kom terug in de keuken en kruis mijn armen over elkaar en kijk ze allebei fronsend aan.

'Oké jongens, dus ik loop al enkele jaren op hakken en kan dus met veel overtuiging zeggen dat ik het al best goed kan. Dit,' ik wijs naar mijn baby buik, 'betekent niet dat ik plots niet meer op hakken kan lopen. Het enige dat het doet is dat trappen iets moeilijker worden. En ik ben niet van plan om de volgende drie maanden continu op platte schoenen te lopen. Niet dat ik daar problemen mee heb, soms heb ik zin om hakken te dragen. En een voorbeeld daarvan is vandaag.'

'Wat ga je dan doen met die hakken rondlopen in het huis. Dan kun je net zo goed pantoffels aantrekken.' zegt Valerio betweterig.
Ik glimlach giftig naar hem.

'Gelukkig dat ik dan weg ga.' zeg ik en ga nog voor de honderd duizendste keer kijken in de kamer.

'Je gaat weg? Waar ga je dan heen?' de jongens volgen me als ik door schoendozen rommel. Wel ik moet echt meer zorg gaan dragen voor mijn schoenen, zeker als Jasper er zo veel voor betaald.

'Ik ga terug werken. Ik verveel me zo dood en Valerio zit echt op mijn kap.' zeg ik met een glimlach.

'Wel, daar hebben we dan een gelijke menig over. Shit man, na zeven maanden met jouw opgescheept te zitten ben ik je echt wel beu geraakt hoor. Niet slecht bedoeld.' zucht hij en ploft op het bed.

'Als ik iets te doen heb dan irriteer ik jullie niet zo hard en dan irriteer ik me ook niet zo hard aan jullie en hier zijn de pareltjes.' leg ik hen uit terwijl ik eindelijk mijn peachpuff hakken vind.

'Dat is hoger dan tien centimeter.' zegt Valerio ongelovig.

'Lena, ik vind wel dat je moet nadenken over dat idee van te gaan werken. Van stress en al die dingen.'  Carlo kijkt me met een onzekere blik.

Ik trek de hakken aan en strijk mijn zwart kleed wat af. Dan komt het moeilijke deel, het rechtstaan. Gelukkig springt Carlo me al snel te hulp en reikt me zijn hand aan.

'Carlo, ik ga niet veel doen. Ik ga gewoon naar het hoofdkantoor haal de papieren en kom terug naar hier om eraan te werken.'

Carlo zucht maar knik dan toch.

'Wat? Wat ben je in godsnaam aan het doen?!' zegt Valerio en kijkt Carlo verbaasd aan.

'Meer dan dat jij aan het doen bent.'

'Je hebt hem niet al de afleveringen van Gossip girl laten zien. Enig idee hoe vreselijk het is als je het liefdesleven van Serena en dat Da-'

'Wat is er mis met je. Stop met spoilen!' zegt Carlo gechoqueerd. 

Daar moet ik heel erg hard mijn best doen om niet te beginnen met mijn evil laugh.

Valerio wist duidelijk niet dat Carlo een zwak heeft voor drama reeksen zoals Gossip Girl.

'Dit meen je niet.' zucht Valerio.

'Echt wel die serie is geweldig. Geef maar toe.' zegt Carlo tegen Valerio.

'Het is zo meisjesachtig.' mompelt Valerio.

Ik neem de tijd om mijn spullen in mijn tas te dumpen en met een glimlach de conversatie aan te horen. Toch fijn dat ik altijd kan rekenen op Carlo.

'Je vond het geweldig. Ik durf ervoor te wedden.'

'Valerio, geef het maar toe. Ik zag wel hoe verbaasd je was op sommige momenten en, dit was het beste, echt helemaal gek werd toen er een plot twist kwam.' Carlo en ik kijken Valerio met een grijns aan en hij zwicht onder onze dominante blikken.

'Goed, zo extreem slecht was het niet. Maar the flash is beter.' bokt hij als we naar de deur lopen en de lift in stappen.

Er valt een korte stilte en Valerio wrijft door zijn ogen.

'Hoe doe je dit toch?' vraagt hij verbaasd.

'Vrouwelijke krachten. Dat zul je nooit begrijpen, die macht dat we hebben over jongens.' plaag ik hem.

De wandelen door de straten van New York en komen aan voor het gebouw van The Leper Hotel Group. Het is nog groter dan dat in Oklahoma en dat vond ik al reusachtig.

'Wat ga je tegen Jasper zeggen als hij je ziet?' vraagt Carlo als we naar binnen lopen.

'De waarheid, hij begrijpt het wel.' zeg ik schouderophalend en loop naar de balie.

'Waarmee kan ik u helpen?' vraagt de vrouw achter het bureau en kijk me dan aan om me daarna nog een keer extra te bekijken.
Heeft ze nog nooit een zwangere vrouw gezien.

'Op welke verdieping kan ik Jasper Hamelot vinden?' vraag ik met een vriendelijke glimlach.

'Sorry mevrouw, meneer Hamelot heeft gevraagd om niemand naar boven te laten komen.' zegt ze nerveus.

'Wel dat is voor mij reden genoeg om naar boven te gaan.' als ik haar angstige blik zie glimlach ik opnieuw.

'Maak je geen zorgen, dit is Jasper Hamelot zijn vrouw. We komen alleen even iets op halen.'

'Het spijt me echt, maar ik moet u vragen om het te bewijzen.'

'Oh natuurlijk, geen probleem.' zeg ik snel en zoek ik mijn tas naar een foto van mij en Jasper samen op onze trouw.

'Perfect, wel mevrouw Hamelot sorry voor het ophouden. Meneer Hamelot bevindt zich op de 42ste verdieping.' zegt ze dan en wijst naar de lift.

Met een glimlach stap ik naar de lift en druk daar op de knop en kijk toe hoe de deuren terug dichtschuiven.

'Ik wed voor 50 dollar dat Jasper pist wordt.' zegt Valerio met een grijns.

'Prima.' antwoord ik grijnzend.

'En deze keer niet met vuile trucjes.' vult hij nog aan.

Ik snuif.

'Alsof ik die nodig heb om mijn eigen man te versieren.'

Carlo en Valerio schudden beide hun hoofd in ongeloof.

De lift plingt en de deuren schuiven open.

Een grote ruimte met allerlei glazen kubussen waar mensen in werken verschijnt voor mijn neus. Links van me staat een balie en ik ga er met een glimlach naartoe.

'Zou u me kunnen vertellen waar ik Jasper Hamelot kan vinden? Ik ben een goede kennis van hem.'

'Een goede kennis? Wel ik zou mijn vrouw niet als een goede kennis benoemen, maar bedankt.' hoor ik iemand zeggen van achter me en ik draai me om en zie Jasper daar staan.

'Ik heb je gevonden.' zeg ik en geef hem een snelle, korte kus.

'Gevonden? Ik was nooit kwijt geweest.' antwoordt hij lachend.

'Achja, iedereen verwoord het anders.' plaag ik hem.

'Net zoals jij thuisblijven en uitrusten blijkbaar anders verwoord.' zegt hij fronsend.

'Wel daar moeten we misschien eens over praten. Over dat thuis blijven en uitrusten.' zeg ik en speel met mijn handen.

'Absoluut niet.' zegt hij na een korte pauze.

'Huh? Wat bedoel je?' vraag ik verward.

'Je gaat niet terug beginnen met werken. Over mijn dood lichaam.'

'Maar Jasper.' zeg ik met een pruillip.

'Wel dat is 50 dollar voor mij.' grinnikt Valerio achter me.