Lena

'Jasper, ik wil hier niet alleen blijven.' smeek ik hem terwijl mijn ogen Jasper zijn bewegingen volgen als hij zich aankleed.

'Lena, ik kan niet altijd voor je blijven zorgen. Ik heb hier ook werk te doen.' grinnikt hij.

'Maar waarom heb je me dan meegenomen. In Oklahoma had ik nog vrienden. Hier zijn alleen de mensen om wie jij geeft.'
Jasper zucht en stop met zijn handelingen om zijn das te strikken.

'Engel, ik weet dat je ze nog niet goed kent, maar ze zijn familie dus alsjeblieft. Leer ze kennen. Het zou veel voor me betekenen.' zegt hij en komt naast me op het hemelbed zitten.

'Ik doe mijn best liefje, maar ik mag van je niet met Carlo praten en de rest van je mannen zijn of wel constant bezig met iets en dan durf ik ze niet te storen, of ze zijn aan het praten met elkaar en daar wil ik mezelf ook niet in mengen.'

'Waarom haal je Carlo steeds op?' hij zucht en haalt een hand door zijn zwart haar, 'je kunt altijd op Ilaria rekenen of op mijn moeder. En Valerio staat ook altijd voor je klaar.'

'Ja, maar ik heb het gevoel dat ik Valerio beter ken dan jouw. Ik praat heel de dag met hem en we hebben bijna alle films en series gekeken die ze hebben in dit gebouw. We zijn zelfs Gossip girl beginnen te kijken. En dat zegt echt ontzettend veel als Valerio gossip girl kijkt.'

'Engel, ik ben om zes uur terug. Ik beloof het, het is gewoon dat mijn vader enkele dingen heeft geregeld.'

'Kun je echt niet blijven, misschien kunnen wij eens een film kijken. Er zijn zoveel goede nieuwe en-'

'Lena, als ik terug ben.'

'Verdomme Jasper, kun je nu voor een keer mij over de familie kiezen ik ben de tweede plaats zat.' Ik sta boos op en voel een vuur in me branden.
Jasper lijkt verbaasd door mijn uitbranding.

'What the fuck?' mompelt hij alleen maar.

'Weet je wat, vertrek maar, als dat is wat je wilt.' roep ik nog voordat ik naar de badkamer loop.

Ik zet mijn handen op het lavabo en probeer mijn spieren terug te ontspannen. Ze doen altijd zoveel pijn als ik ze opspan. Met cirkelende bewegingen probeer ik de kramp in mijn schouders weg te krijgen.

'Lena, alsjeblieft kom naar buiten dan kunnen we praten.'

'Je kunt beter vertrekken, ik wil even alleen zijn.' mompel ik als ik de kraanwater openzet.

'We praten hier straks over oké?' vraagt hij langs de andere kant van de deur.

Ik adem een keer diep in en uit en aai zacht over mijn kleine buik. Mijn klein wonder dat ik in me draag. Nooit gedacht dat zoiets kleins me zo gelukkig kan maken.
Ik weet nog deze ochtend toen we opstonden dat Jasper zijn beide handen om mijn buik lagen. Het was ook niet zo dat hij me pijn deed, maar hij liefkozende het meer. Toch hield hij het beschermend vast, maar met veel tederheid. Zoals alleen hij het kan.

Op die ene liefdevolle manier.

En dan realiseer ik me hoe idioot ik me gedraag. Wat heb ik nu weer zitten zeggen tegen hem? Ik ben zo ontzettend kinderachtig. Ik loop uit de badkamer met de bedoeling om achter Jasper aan te lopen, net voordat ik me realiseer dat ik nog ik Jasper zijn T-shirt rondloop. Dat dienst doet als mijn pyjama.

Ik open de kast haal er een los kleed uit en trek het snel over mijn hoofd. Ik vind ook nog een paar fel roze pumps die in met haast aan mijn voeten trek en loop naar de trap. En vervloek de persoon die me helemaal op de derde verdieping heeft gelegd. Als ik door de gallerij ben gelopen en eindelijk Jasper zie staan in dat heerlijk zwart pak van he-

Oh mijn fucking god. Ik ga die klootzak zo castreren nadat ik klaar ben met haar.

'Jasper Antonio Serena Lorenzo Genovese Hamelot, draag nu onmiddelijk die verdomde kont van je naar boven en wacht op me in de kamer! We gaan is praten over je vader zijn werkjes!' roep ik door de inkomhal.
Jasper schrikt recht uit de omhelzing met een mooi plastic poppetje.

'En jíj,' spat ik naar de pop, 'hoe durf jij zelfs maar te denken om mijn man te omhelzen, te kussen of wat jullie ook aan het doen waren. Ik draag zijn kind en ik ben degene met wie hij getrouwd is. Denk maar ik geen honderd jaar dat hij jouw ook maar zou komen redden uit een brandend gebouw. Of dat hij aan je denk terwijl hij bij mij in het bed ligt. Jíj bent niets voor hem.'

'En wie denk jij wel dat je bent? De meid? Je kent hem blijkbaar niet zoals ik hem ken.' zegt ze met een minachtende lach.
Die minachtende lach is echt de laatste druppel.
En ik moet gewoon, ik weet niet, plots heb ik een brandende hand.

Die recht tegen haar kaak komt.

'Ik zou de volgende keer twee keer nadenken voordat je zoiets zegt. Meiden in dit huis zijn twintig keer zoveel meer waard als jouw.' zeg ik en draai me om zodat ik een woedende blik naar Jasper richt die bij de trap staat toe te kijken.

'Jij naar boven nu.' zeg ik en volg hem naar onze kamer.
Jasper opent de deur van onze slaapkamer en gaat op het bed zitten en dat allemaal met die ene grijns op zijn gezicht. hij weet best dat het nu niet het moment ervoor is.

'Jasper haal die grijns van je gezicht. Dat is echt wel het minste wat ik nu aankan.'

'Sorry engel, ik kan het niet helpen.'

'Fijn dan hou je die idiote grijns. Luister goed Jasper, ik heb veel voor je over dat weet je best. Ik heb ook veel voor je opgeofferd. Ik leef in iets waar ik niet in thuis hoor, waar ze dingen doen waar ik volledig tegen ben. Toch blijf ik je door dik en dun steunen, toch blijf ik bij je. Maar ik zweer je dat als je met eender welke slet gaat liggen dollen als je tegen mij zegt dat je moet werken dan zijn we hier snel klaar.'

'Jezus engel, je hebt geen idee hoe blij je me net hebt gemaakt.' zegt hij trots.
Hij is van de trap gevallen terwijl hij naar beneden ging, ik weet het zeker.

'Voor wat je tegen Sofia hebt gezegd, en die mep. Oh liefje, dat was echt top klasse. Als ik nog niet zielsveel van je hield wel, dan doe ik het nu zeker. Verdomme engel, hou je voor jezelf opkwam zonder mijn hulp.'

'Dit is niet het punt, ik ben boos op je.'

'Maar je houdt toch ook van me?'

Ik zucht en draai me om naar het raam.

'Hoe zou ik niet van je kunnen houden?' vraag ik als ik mijn hand weer op mijn buikje leg.