Jasper

Na de avond dat we zouden gaan eten bij mijn moeder en Lena ziek was geworden, is Lena steeds meer naar de wc gelopen. Ik begin me echt zorgen te maken. Ze ziet ook niet bleek of zo en het is ook niet dat ze minder eet, want het is juist het tegenovergestelde. Ze eet dubbel zoveel dat ze bijna meer eet dan mij. Ze zegt ook heel de tijd dat alles wel oke is en dat ze zich soms een beetje misselijk voelt, maar man ik kan het niet uitstaan dat ze zomaar pijn heeft en ik niet eens weet wat er aan de hand is.

Ik zit aan mijn bureau en speel met de balpen. Geïrriteerd klik ik met de pen.

Mijn concentratie is volledig verdwenen en ik probeer zo hard als ik kan me te concentreren maar het lukt echt niet.
En dan zie ik Lena uit haar kantoor rennen naar de wc en ik schrik recht. En ren achter haar.
Ik hoor vieze kokhals geluidjes uit de vrouwen toilet.

'Lena, alles oké?' Vraag ik als ik binnen ik de kamer stap.
Als ik geen antwoord krijg dan ren ik nog sneller in de toilet en zie Lena over de wc hangen en heel haar middagmaal eruit komt.

'Jezus lieverd.' Zeg ik en ga achter haar zitten.
Haal haar haren uit haar gezicht en strijk over haar rug.

'Gaat het engel?' Ongerust ga ik over haar rug en leg mijn hoofd op haar rug.

Na nog enkele keren dat ze kokhalsde veegt ze haar mond af met enkele velletjes wc-papier.

'Jasper.' Zegt ze vermoeid.

'Lena, ik breng je naar de dokter. Oké, je bent nu al drie dagen zo ziek.' Zeg ik tegen haar als ik haar tegen me aan trek.

'Maar ik voel me totaal niet ziek, alleen toch niet als al mijn eten terug naar boven komt.' Vertelt ze met een hese stem.

'Kom, ik laat Aya wel even komen. Ze kan kijken wat er met je mis is.' Ze ik tegen haar voordat ik haar voorzichtig van de grond ophef.

'Hoe voel je je nu?' Vraag ik haar.

'Licht.' Grapt ze.

'Lena, dit is niet het moment ervoor. Wat als er iets ernstigs aan de hand is?' Ongerust leg ik haar neer op de sofa in mijn kantoor en haal mijn gsm uit mijn zak.

Ik zoek Aya haar nummer tussen mijn contacten en merk dat mijn vingers iets of wat trillen terwijl ik op haar naam druk.
Ik neem de gsm in de andere hand vast en bal mijn hand tot een vuist, hopend tot het zou ophouden met trillen.

Ik leg in het kort uit aan Aya wat er met Lena aan de hand is en zeg, half beveel, haar dat ze hier snel moet zijn.
Vervolgens ga ik naar mijn minicooler en haal er een flesje water uit. Ik giet het gekoeld water snel in een glas en geef het aan Lena.

'Jasper, er is niets aan de hand. Het is waarschijnlijk iets dat ik verkeerd heb gegeten.' Zegt Lena met een geruststellende stem.

'Lena, voor één keer. Één fucking keer, laat me ook voor jouw zorgen.' Ik heb geen enkel idee wat er met me gebeurd, maar ik krijg een benauwd gevoel gewoon al bij de gedachte dat er iets met Lena kan zijn gebeurd. Lena is mijn rots, mijn vuurtoren. Ik kan niet bedenken wat ik zou doen als Lena ziek zou zijn. Wat als ze misschien kanker heeft? Mijn grootouders zijn eraan gestorven, wat als het ook Lena van me afneemt? Mijn engeltje?

'Dus je wilt voor me zorgen?' Lena haar zachte stem dringt door mijn ongeruste bubbel heen.
Ik kijk naar haar neer en zie haar gezicht zoals altijd de ruimte verlichten.
Mijn engel.
Mijn prachtige, majestueuze engel. Je kunt haar niet breken. Ze is onbreekbaar. Zo ontzettend sterk. Er zal niets met haar gebeuren. Het is vast een kleine voedselvergiftiging.

'Ik doe alles voor je engel, dat weet je best.' Zeg ik haar en glimlach.

'Oké, wil je dan even mijn broodje halen uit mijn kantoor. Ik krijg terug honger nu ik dat allemaal ben verloren.' Zegt ze speels en jaagt me al half weg.

Het broodje is gewoon een stuk stokbrood met wat groenten ertussen. Lena had het zelf deze ochtend gemaakt. Ik had het gezien. Vrijdag is een van de enige dagen dat ik 's ochtends samen met Lena vertrek naar het werk. Ik had gezien hoe Lena met een snelheid en vaardigheid haar eigen broodje in elkaar steekt.
Het was alsof het haar tweede natuur was.

'Ah, Jasper, hier ben je.' Aya haar enthousiaste opgewonden stem doorbreekt mijn dagdroom en kijk verrast op. Ik voel me als een brugklasser die net is gesnapt op spieken, maar dan herinner ik me opnieuw.
Ik ben Jasper Hamelot. Ik ben de fucking zoon van de maffiazoon. Ik heb mijn eigen onderdeel en leid een heel rijk. Heel de wereld ligt aan mijn voeten en Lena zit gracieus op de troon naast die van mij. Ik ben Jasper motherfucking Genovese Hamelot. Mij pakken ze niet op spieken. Ík regeer over dit alles.
Dít is allemaal van mij.

'Lena ligt op de sofa in mijn kantoor. Is het goed dat ik haar broodje meeneem? Ze had honger.' Zeg ik en stap van achter haar bureau vandaan.
Ik begeleid haar in mijn kantoor en snel maakt ze haar weg naar Lena.
Lena vertelt kort wat er gebeurd is dat ik aanvul met de volledige informatie.
Aya knikt en voelt voorzichtig aan de buik van Lena.

'Lena ik wil graag dat jij dat leuke topje uittrekt zodat ik beter bij je buik kan. En Jasper,' ik kijk op en wacht tot ik mijn belangrijke taak krijg, 'ik wil dat jij op de gang wacht.'
En met dat heeft ze al mijn spanning door de grond gestampt.

'Maar ik kan helpen.' Bied ik aan.

'Sorry, ik kan je hier niet laten.' Antwoordt Aya met een schouderophaling.

'Stuur je me echt weg uit mijn eigen kantoor?' Ik kijk verbaasd van Aya naar Lena opzoek naar steun van haar. Maar zij ligt alleen maar wat te grinniken en steekt haar tong dan ook nog uit.
En dan verlaat ik het kantoor maar met een zucht.
Ik zet me in een van de vier met lederbeklede stoelen. De zachten tonen van vivaldi spelen door de speakers. Ik rust mijn ellebogen op mijn knieën en probeer al mijn zorgen van me af te schudden. Lena wordt wel beter. Het bedrijf draait goed. De familie staat bovenaan.
Ik laat voor een seconde mijn zorgen varen en ik dommel half weg in de stoel. Tot ik een luide gil hoor.
De klinkende "Wat?!" Galmde door de ruimte en met een ruk was ik al recht gesprongen.
Lena.

Is het enige wat ik denk.
En dan weer Vivaldi die verder gaat met de zomer terwijl ik alleen maar ijzel kan voelen.

En dan de deur die open gaat en Aya die vraagt of ik terug naar binnen wil.

Ik stap in het kantoor en zie Lena waar ijsberen voor het raam terwijl ze haar armen over haar borst houd gekruist.
Ik zet me op de zetel en kijk van Lena naar Aya en terug.

'Wat is er aan de hand?'

'Misschien kan Lena je dat zelf vertellen.' Zegt Aya bemoedigend en brengt Lena naar me toe.
Verlegen komt Lena naast me zitten en kijkt naar haar handen die ze in haar wijde rok heeft verstopt.

'Lena, wat is er?' Ik leg mijn hand bemoedigend over de hare en knijp er zacht in.
Ze opent haar mond en sluit die dan.

'Wat is er? Ga je me vertellen dat je zwanger bent.' Plaag ik haar.

'Waarom zeg je dat nu? Zie ik er soms dik uit?'
Geschokt laat ik Lena haar hand terug los en zet me iets naar achteren.

'Natuurlijk niet engel, je ziet er prachtig uit als altijd.'
Er valt opnieuw een stilte.

'Wat zou je eigenlijk doen als ik wel degenlijk zou zeggen dat ik zwanger ben.' Vraagt ze stilletjes.

'Ik denk dat ik van het kindje zou houden met zoveel als ik van jouw hou. Dat weet je toch? Het wordt waarschijnlijk dan wel moeilijk met mijn werk en zo, maar ik zou alles doen om ons kindje blij te maken.' Zeg ik zo eerlijk als ik kan.
Lena kijkt op en haar ogen boren gaten in mijn hoofd.

'Wat?' Vraag ik ongerust.

'Bedoel je...?'

'Een kindje?' Vraag ik voorzichtig, met ingetoomde enthousiasme.
Lena knik een beetje.

'Aya zegt dat ik misschien wel eerst de test moet doen, maar ze is er vrij zeker over.' Mompelt ze en laat haar hoofd opnieuw hangen.

'Dus we krijgen een kindje?' Vraag ik net te blij.
Lena kijkt op en lijkt verrast.

'Je bent zo blij?'

'Jij niet dan? Er creëert iets magisch in die buik van je. Ik word een vader en jij een moeder. De beste moeder van deze wereld.' Vertel ik haar en neem haar handen vast.

'Ik dacht dat je boos zou zijn.' Zegt ze met een nerveus lachje.

'Engel, ik ben blij, verrast, maar verdomme je kunt me niet gelukkiger maken. Kun je het zeggen. Ik wil weten of dit wel echt gebeurd.'

'Jasper, we krijgen een kindje.' Zegt Lena met een glimlach op haar gezicht.
De glimlach op mijn gezicht verdwijnt niet meer. En ik die dacht dat Lena mijn leven niet beter kon maken.
Ik adem opgelucht enkele keren diep in en uit en trek dan Lena naar me toe. Haar lippen crashen in die van mij.
En Aya?
Wel, die bestaat zelfs niet meer.
Nu ben ik hier alleen met mijn engel.
En het prachtige wonder dat in haar groeit.