Lena

Ik wring mijn handen om het boeketje bloemen in mijn handen. Mijn lichaam staat te springen, maar is ook vol zenuwen. Ik kijk naar een donker houten deur en ik weet dat achter die deur mijn nieuw leven, mijn toekomst, mijn alles ligt. Ik moet er alleen doorheen stappen. Toch ben ik ook wel bang. Misschien raakt hij me beu of vindt hij iemand anders. Wat als er iets met hem gebeurd of wat als ik hem niet kan geven wat hij verlangt. Ik veeg mijn klamme handjes af aan de prachtige, lange, witte jurk die ik draag. Het kant zit strak rond mijn lichaam en de zwierige stof hangt los over mijn lange benen met daaronder de witte, sprookjesachtige hakken.
Dan worden opeens mijn handen van me vast gehouden. Ik kijk met een bibberende glimlach op in de groene ogen mijn mijn zusje. Mijn getuigen.

'Hou je van hem?' Vraagt ze met een stevige stem.

'Zielsveel.' Antwoord ik met een zucht.

'Houdt hij van jouw?'
Zelfs voordat ik een antwoord kon geven, had ze al zelf geantwoord.

'Natuurlijk houdt hij zielsveel van jouw. Anders had hij echt die domme gedachte niet in zijn hoofd gehaald om jouw ten huwelijk te vragen.' Zegt ze met een liefelijke grijns.

'Zo erg ben ik echt niet.' Verdedig ik snel.
Ze snuift plagend en knijpt dan nog een keer in mijn handen.

'Natuurlijk niet, jij bent mijn super leuke, lieve, grappige, mooie, en alle andere oppep-woorden die er bestaan zusje. Lenatje je bent geweldig, als die klootzak dat niet inziet dan is hij een blinde gans.'

'He, die blinde gans is wel mijn verloofde. Ik ben de enige die hem mag beledigen.'

'Zie! Stap zo naar dat altaar. Die kerel die daar vol zenuwen staat te staan is jouw verloofde en laat dan maar aan al die mensen in die zaal zien dat hij jouw waardig is. En jij hem. Ik haat het om het toe te geven, maar jullie passen echt bij elkaar.'
Er breekt een glimlach uit op mijn gezicht en ik knuffel mijn kleine zus heel hard. Soms is ze zo irritant, maar wat zie ik haar doodgraag.

'Oke laat me maar los voor iedereen denkt dat wij moeten trouwen. Hup klaar staan. Papa wacht op jouw.' Zegt ze terwijl ze zich loswringt.

Ik knik en kijk nog een keer naar haar en de andere bruidsmeisjes. Het goud dat in al hun kleedjes is verwerkt staat mooi bij de thema kleuren zwart, goud en wit. Ellen is de enige die er een andere kleur in heeft zitten buiten goud. Omdat ze de getuigen is heeft ze een goude bovenstuk met een witte rok.
De andere bruidsmeisjes, Cynthia, Jade, Alice, Emily, Aya en Elise. Zijn allemaal goud, maar ze variëren wel een beetje. Buiten die van Jade, Alice en Emily, maar ze wilden dezelfde jurken.

Cynthia ziet me kijken en geeft me een bemoedigende glimlach. Jade geeft me een bemoedigende speech en Elise geeft me nog een knuffel en zegt me dat ik er prachtig uitzie.
Ik ga naar mijn papa die er in een strak pak op me wacht en hij neemt mijn beide schouders vast. Zijn ogen nemen me van top tot teen op.

'Weet je zeker dat je dit wilt. Ik heb de motor van de auto laten draaien.' Glimlacht hij.
Ik schud lachend mijn hoofd.

'Komop laat dit snel vooruitgaan.' Zeg ik dan en neem hem vast bij de elleboog. Papa legt zijn hand er geruststellend op en ik kijk nog een keer naar hem op.

'Lena, je hebt geen idee hoe trots ik ben op jou. En niet alleen omdat je trouwt, maar je bent zo gegroeid. Zelfs al beslis je nu op te vertrekken zou ik evenveel om je geven. Je blijft mijn dochter en ik zal altijd van je houden.' Zegt hij met een tedere stem.

'Waarom wilt iedereen me vandaag laten huilen. Ik doe echt mijn best om dit meesterwerk niet te verpesten.' Zeg ik met een treurige lach.
Mijn kiezen zijn stevig op elkaar geklemd en de tranen bevinden zich recht achter mijn oogleden.

'Niet huilen lieverd, je moeder zou me vermoorden als ik haar meisje laat huilen op haar belangrijke dag.' Plaagt papa en geeft een kalmerende schouderklopje.

'Ik hou van je papa.' Zeg ik met een glimlach.

'Ik ook van jouw meisje. Nu recht die schouders en stap binnen in die kerk als de koningin die je bent.'
Ik lach en op dat moment hoor ik de eerste klanken van het bruidslied.
De lach verstijft en ik kijk angstig naar de deur vorm in neus.

Die heel rustig opengaat. Ik verstevig mijn greep op mijn vaders arm en span de spieren op in mijn arm.
De adem stokt in mijn keel en ik wacht tot de deur zo ver open is zodat mijn vader me erdoor kan leiden.

Mijn papa zet de eerste stap en ik word genoodzaakt op mee te volgen. Mijn ogen hebben zich geplakt aan de vloer en ik probeer zo hard na te denken welke voet ik voorop moet zetten.

'Lena adem.' Klinkt er van achter me en met een schok trekt ik mijn hoofd recht en neem een grote hap adem. Om me heen zie ik een volle kerk. En al de ogen zijn op mij gericht. De spanning stijgt in mijn lichaam en het bloed dat door mijn aderen stroomt gaat dertig keer zo snel. Ik ga op zoek naar mijn houvast in deze overvloed van intense ogen, van bekritiserende blikken en van stil gemompel.

'Staat die motor nog aan?' Vraag ik fluisterend aan mijn papa die me alleen maar even aankijkt en dan grinnikt. Ik probeer een punt te zoeken in deze zee van mensen en daar is het.
Daar is mijn blauwe zee. Die me mee laat drijven over de oceaan naar mijn rust plek. Naar de enige plaats waar ik terug kan ademen. Naar onze plek.
En opeens weet ik hoe ik moet wandelen en ik moet me inhouden om niet rechtstreeks naar hem toe te lopen. Zelfs met een simpel, maar magnifiek zwart pak trekt hij me aan als appel naar de aarde. Hij kijkt me met de ene blik aan. Die blik die ervoor zorgt dat ik hem nooit zal verlaten. Die blik waar ik altijd zo naar verlang. De blik die ik altijd zal missen.
En voor ik het weet voel ik hoe mijn papa mijn hand aangeeft aan Jasper.
Ze verwisselen een korte knik en dan is mijn papa verdwenen en sta ik alleen met Jasper. Met mijn Jasper.

'Je ziet er zo fantastisch uit engel.' Zegt hij met een mooie glimlach.
Mijn zenuwen ontspannen en ik lach naar hem.

'Jasper je weet best dat ik altijd vind dat je er super uit ziet. Maar je ziet er elke keer net iets beter uit.' Antwoord ik en laat hem me helpen tot voor het altaar.

'Engel, ik heb je moeten missen gisterennacht. Je hebt geen idee hoe graag ik die roze lippen opnieuw wil proeven.'

'Traditionele ouders,'zeg ik grijzend,' en hoewel ik je gevoel deel zul je nog even moeten wachten.'
Jasper kijkt me uitdagend uit en ik draai lachend naar de priester die klaar staat om de miste beginnen.

Jasper kan het niet laten om tijdens de mis me op subtiele manieren aan te raken. Net iets te lang mijn hand vasthouden of over mijn arm strijken als de familie en vrienden iets moeten zeggen.
En dan komen de beloftes en Jasper gaat als eerste. Ik hou mijn hart al vast, want mijn emoties zijn echt oncontroleerbaar en waarschijnlijk gaat hij iets droogs zeggen, maar dan ben ik waarschijnlijk degene die het niet droog zal houden.
Jasper draait zich op en neemt mijn beide handen stevig vast. Hij heeft geen papier vast, niet dat ik dat verwacht had.

'Allerliefste Lena,' begint hij en kijkt me met pretoogjes aan,' je bent het beste wat me ooit is overkomen en daar valt niet over te discuteren. Toen ik je voor het eerst zag wist ik dat je anders was, maar ik had nooit kunnen denken dat je me zo zou veranderen. Je hebt gelijk als je denk dat ik je eerst zag als een van de vele, maar dat bleek als snel niet te zijn. Ik deed alles om dat sprankje van je aandacht op te eisen en ik zou een moord plegen als er een andere kerel met je praatte. Ik kreeg gevoelens die ik nog niet kende. En ik had geen idee wat ik moest doen en hoe ik ooit goed genoeg zou zijn voor iemand zo perfect, zo puur als jouw. Het duurde niet lang voordat je zo idioot was om mij, iemand zo donker als de duivel in dat witte, engelachtig hart van jouw te laten. En ik zal nooit vergeten wat jij voor mij hebt gedaan. Net zoals ik nooit de liefde die ik voor jouw voel zal vergeten. Wij hebben al veel goede en slechte dingen meegemaakt en toch blijf je bij me. Ik beloof je engel, ik beloof jou nooit op te geven, nooit onze liefde op te geven, nooit ons op te geven. Ik geef de wereld voor je en ik zal alles doen om de beste man te zijn die je kunt krijgen. Voor al de gebreken die je met me meekrijgt zal ik extra veel voor je zorgen en je lief hebben. Ik hou van je Lena Tessa Rosiers, en ik zal altijd van je houden.'
Mijn lippen trillen en de enkel traan die ik niet heb kunnen tegen houden rolt over mijn wang. En ik dacht dat hij het zou houden op enkele woorden. Hij kan toch zo onverwacht zijn. Maar ik weet het zeker nu. Hij is de man met wie ik mijn hart, mijn ziel en mijn leven wil delen.
Mijn Jasper.

'Jasper, je had dit moeten zeggen wanneer er geen halve dag aan mijn gezicht is gewerkt. Ik hou zoveel van je.' Zeg ik met vochtige ogen.
Ik kijk kort naar de mensen op de bankjes en zie dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft. Jasper zijn moeder zit haar ogen droog te deppen met haar man's zakdoek en Jade haar ogen zijn als fonteinen. Kan aan de zwangerschap liggen.

'Mijn belofte zal nooit zo goed zijn als die van jouw Jasper, maar ik zou graag ook mijn belofte kunnen maken.' Zeg ik half glimlachend.

'Jasper Antonio Serena Lorenzo Genovese Hamelot, ik kan niet ontkennen dat vanaf het moment dat ik met je had gesproken ik dacht dat je de grootste, narcistische, arrogantste klootzak was die ik had ontmoet. En laten we eerlijk zijn dat ben je misschien wel een klein beetje. Hoewel ik dacht dat je zo stom was en een ego had dat tien keer om de aarde kon was het onmogelijk om onder jouw charmes uit te komen. We moesten meer omgaan en snel merkte ik dat ergens in de goddelijk lichaam wel een goedhartend, loyaal, slim en extreem lief persoon zat. Je hebt gelijk als je zegt dat je gebreken hebt, maar dat hebben we allemaal. En soms zijn die gebreken groter dan bij andere, maar dat maakt je geen slecht persoon. Je wordt er sterker door. Ik ga niet ontkennen dat de veel hebben meegemaakt dat we slechte periodes hebben gehad, maar zouden die al die geweldige goede periodes moeten overstemmen? Jasper misschien ben je niet het beste wat me kon overkomen, maar je bent zeker het beste wat me is overkomen. Ik geloof niet in liefde op het eerste zicht, mensen kunnen me tegenspreken, maar ik geloof dat liefde iets is dat je moet opbouwen. Liefde is niet iets dat met een vingerknip kan gebeuren, liefde is speciaal het is voor één bepaalde persoon. Één persoon waarvoor je alles zou doen, waar je voor zou vechten, zou liegen, zou voor sterven. Er is een tijd geweest dat ik niet zeker was dat wat ik voelde liefde was, maar ik weet nu zeker dat wat ik voor jouw voel liefde is. Jij bent dan misschien geen prins op het witte paard waarover je leest als je een kind bent. Jij bent mijn prins en dat is genoeg. En ik weet ik ben niet de vrouw die perfect ik jullie gezinsfoto past, maar ik beloof om mijn best te doen om het wel te zijn. Ik beloof om jouw perfecte vrouw te zijn en jouw alles te geven dat ik je kan geven. Ik beloof om bij je te blijven tot je me weg wilt. Ik beloof om van je te houden zelfs al hou jij niet meer van mij.'
Toen ik klaar was met mijn beloftes was heel de zaal stil zelfs Jasper zijn glimlach was vergaan. En ik probeer een brok weg te slikken. Wat heb ik verkeerd gezegd?

'Fuck it man.' Mompelt Jasper geïrriteerd en ik kijk hem angstig aan.
Gaat hij weg?
En dan kust hij me. Zo onverwacht dat ik een stap achteruit moet zetten. Hij slaat zijn armen over mijn rug en trekt me dicht tegen zich aan. Ik laat mijn handen ook in zijn haar glijden en probeer zoveel mogelijk van hem in me op te nemen. Zijn geur, zijn smaak, het gevoel van zijn huid tegen mijn vingertoppen.
En dan laat hij me los. Hij legt zijn voorhoofd tegen dat van mij en onze onregelmatige adem botsen tegen elkaar tussen onze lippen.

'Ik hou zo veel van je Lena. Durf nog een keer zo een uitspraak te doen dat ik ooit zou stoppen met van je te houden. Dat is nu al onmogelijk.' Fluister hij en drukt zijn lippen tegen mijn voorhoofd.

'Zullen wel verdergaan met de viering?' Vraagt de priester dan ongemakkelijk.
Snel maak ik me los van Jasper als ik er terug aan denk dat er ook andere mensen in de ruimte zijn.
Hoe doet hij dat toch steeds met me?

Ik blijf nog even op een veilige afstand te blijven van Jasper en dan komen de ringen.
Hij belooft eeuwige trouw terwijl hij de ring aan mijn vinger glijd en kijkt me opnieuw aan mijn die ene blik. Dan neem ik de ring aan van Cynthia en kijk Jasper terug in zijn ogen. Zo mooi en zo diep. En zoveel geheimen die ze verbergen.

Ik neem een grote adem en beloof ook eeuwige trouw en glijd de donker, mat zilveren ring aan zijn vinger.

'Dan verklaar ik u hierbij man en vrouw.' Eindigt de priester.
Jasper doet een stap naar me toe en fluister eindelijk bij mijn oor. Lachend leg ik mijn armen over zijn schouders en trekt hem naar me toe.

'Alsof je nog niet genoeg hebt gehad.' Antwoord ik en leg mijn lippen teder op de zijne.
Zijn handen liggen op mijn rug en hij trekt me hongerig tegen zich aan.

'Nog lang niet genoeg.'

Tijdens de receptie krijg ik heel veel complimentjes over de belofte en de jurk die ik aan had bij de trouw en nu ook bij de receptie. Andere vragen of ik mijn ring wil tonen en feliciteren me dan met het huwelijk. Ik ben gewoon al blij dat deze jurk niet zo een lange sleep heeft als die van tijdens de trouw.
Jasper staat nu vaak met veel mensen te praten en soms stelt hij me aan enkele van die mensen voor. Meestal blijf ik gewoon bij mijn familie of bij mijn vriendinnen. Max moest weer domme opmerkingen geven over hoe hij waarschijnlijk alleen nu nog uit zal moeten gaan omdat al zijn vrienden thuis worden gehouden door hun vriendinnetjes of vrouwen. Of hoe opa Mark Jasper waarschuwde en bedreigde. Wat heel dom was omdat de helft van de zaal al dreigend een stap dichter had gezet en de andere helft heel subtiel hun hand op hun broeksband hadden gezet. Gelukkig had ik tijdens het diner wat meer tijd om met Jasper te praten of zo ver het gaat. Mama moest me zo nodig een speech geven over hoe mooi Jasper en ik onze beloftes hadden gedaan en hoe vurig onze kus was geweest. Jasper leek er niet echt op te letten, hij moest zo nodig de rand van mijn dinerjurk steeds enkele centimeters hoger kunnen leggen en zijn vingertoppen over mijn blote huid te laten glijden. Waarna ik steeds de rand weer enkele centimeter lager moest leggen als mensen  ons vreemd aankijken.

Na het eten moest ik me nog maar één keer omkleden terug in mijn receptie jurk. Jasper ging nog wel enkele keren met wat mensen praten en ik besloot wat rond te lopen op het terrein, een mooie, oude villa bij de stille oceaan die de familie blijkbaar nog had. De tuin was lang en uitgestrekt. Terwijl ik wat rondwandel ik de tuin kom ik een aantal koppels tegen doe me allemaal feliciteren met het huwelijk. Dan word er plots mijn naam geroepen en ik kijk verbaasd achterom. Alice kijkt me met haar prachtige glimlach aan en wenkt me dat ik moet komen. Ik ga naar haar toe en vraag of er iets is, maar dat ze dat blijkbaar zelf niet weet omdat ze me alleen maar moest halen.
Als we terug komen bij het terras van het gebouw zie ik Jasper praten met de muziekanten.
En daar klinken de eerste klanken van unchained melody van Righteous brothers. De glimlach verschijnt op mijn gezicht als Jasper me grijnzend aankijkt vanaf de dansvloer.
Ik doe enkele stappen dichterbij tot ik net niet op de dansvloer sta. Jasper kijkt me uitdagend aan en komt naar me toe.

'Krijg ik de eer om deze dans met u te openen?' Vraagt hij te plechtig.
Ik grinnik kort en buig diep.

'Dat mag u, vriendelijke meneer.' Antwoord ik overdreven net.
Jasper neemt mijn hand en leidt me op de dansvloer. Dan slaagt hij zijn armen om mijn middel en trekt me naar zich toe. Ik slaag mijn armen rond zijn nek en we kijken elkaar aan.
Woorden zijn te veel en we genieten allebei van het oude liedje dat door de speakers klinkt. Jasper heeft bijna mijn liefde voor oude muziek aanvaard. Dit liedje is toch een van onze beide favorieten. Maar dat komt ook misschien omdat Jasper dit liedje altijd opzet als ik boos op hem ben en hij dan met me begint te schuifelen.
Dansen doet hij niet graag en als ik Jasper kan knuffelen is het voor mij ook goed.

'Sorry dat ik je steeds alleen moet laten.' Zegt hij halverwege het lied als ook andere koppels op de dansvloer staan.

'Je doet wat je moet doen, ik begrijpt het best Jasper. Zolang je nu bij me bent is het goed.'

'Wow na daarstraks had ik het gevoel dat je altijd aan me vast wou geplakt zijn. Dat heb ik blijkbaar verkeerd begrepen. Misschien moet je het opnieuw herhalen.' Plaagt hij.

'Als jij die van jouw eerst zeg zal ik het ook doen. Misschien kan ik je de korte samenvatting geven. Ik hou heel veel van je Jasper. En we geven onze kinderen nooit zo moeilijke namen als die van jouw.' Zeg ik met een zucht en leg mijn hoofd op zijn borstkas.
De vermoeidheid slaagt in als een mokerslag en ik krijg het gevoel dat als Jasper me loslaat ik hier elk moment in slaap kan vallen.

'Wil je al aan kinderen beginnen?'

'Eerlijk?' Ik leg mijn kin tegen zijn bost en kijk hem aan.
Jasper zijn blik wordt serieuzer en hij knikt.

'Ik wil eigenlijk gewoon gaan slapen nu. Laat me daar nu geen beslissingen over maken.' Zeg ik en onderdruk opnieuw een geeuw.
Jasper lacht en kijkt om zich heen.

'Het liedje is gedaan. We kunnen vertrekken als je wilt, onze taak zit erop.'
Ik knik als bevestiging dat het een goed idee is.

'Kun je lopen of moet ik je dragen?' Vraagt hij en kust me teder bij mijn slaap.

'Nu nog even lopen. Als we binnen zijn mag je me dragen.'
Jasper lacht en zo ongezien als het kan sluipen we weg van onze eigen bruiloft.