Burning

Nothing best describes what I feel right now but worry. Kanina pa ako nakatayo sa harapan ng pintuan ng kwarto ni Señorito pero hindi ko magawang kumatok.

Hindi ko pa siya nakikita pero alam ko na agad ang magiging reaksyon niya. This has been his constant worry and to rub it directly to his face would certainly result in a negative reaction.

"That door won't open on its own, Torianna," someone said from my right side.

There he was... the man of my worry.

"Señorito," bati ko

My eye wandered all over him. Tulad ko, nakapantulog na rin siya. Suot niya ay isang puting tshirt at kulay royal blue na cotton pajama.

May hawak pa siyang isang baso ng gatas na mukhang gagawin niyang pampatulog ngayong gabi.

"Hmm? Is somthing wrong?" he asked gently.

"May ibibigay kasi sana ako," sagot ko.

"What is it? Ako na lang sana ang pinapunta mo sa villa mo. Para hindi ka na nagpagod na sadiyain ako," aniya.

Isa na nga 'yon sa problema ko kanina pa. Kung siya naman kasi ang pupunta sa villa ko, hindi ba't ang awkward naman?

Pero ang puntahan siya sa kwarto niya hindi?

Mariin akong napapikit sa tanong na 'yon ng isang bahagi ng isip ko. Nababaliw na talaga ako!

He stepped closer to open the door of his room. "Halika."

Nahugot ko ang aking hininga kasabay nang pagkatuod ko sa aking kinatatayuan. Para akong nasa gitna ng giyera sa pagitan ng puso at isip ko.

Kinakabahan ang puso kong pumasok kahit na hindi naman ito ang unang beses na gagawin ko 'yon.

Pero iba na kasi ngayon!

Nakakailang!

Señorito chuckled at my dilemma. "Relax, Tori. I don't bite."

Pinamulahan ako. Pasimple kong pinaypayan ang mukha ko nang maramdaman ko ang pag-iinit no'n.

Isang buntonghinga pa muna ang pinakawalan ko bago sumunod sa kaniya.

He went straight to his mini living room and sat on the sofa. Ibinaba niya ang gatas niya sa gilid ng kaniyang libro at journal.

Sumunod ako sa kaniya nang pumasok siya. Señorito tapped the empty space beside him, inviting me to sit with him.

I hid my hand behind my back as I took the seat he offered. Nananantiya ko siyang tiningnan bago siya nginitian ng alangan.

"Promise me, Señorito," I mumbled.

"Hmm? What is it?" he asked, eager to her me.

"Promise me na hindi ka magagalit." Napalunok ako sa mumunting kabang nararamdaman ko ngayon.

"Should I feel nervous, Tori?" he asked with brows furrowed

Nakangiwing inalingan ko siya. "Just promise me you won't be mad," I insisted.

Bahagyang nahsalubong ang makakapal niyang kilay. "Okay, promise," he agreed.

Hindi ko alam kung dapat ko bang ipagpasalamat na hindi siya nagtanong pa o ang kabahan dahil sigurado akong hindi niya tutuparin ang binitawan niyang pangako ngayon lang.

It's always just a different story when that cousin of him is involved. Palaging tumataas ang emosyon niya sa hindi malamang dahilan.

With a nervous heart and a bit of shaky hand, I handed him the invitation Claude gave me. "Here."

Tulad nang inaasahan ko na, nagsalubong ang kilay niya nang tanggapin at basahin niya iyon. "Cocina Esperanza?" basa niya sa nakasulat sa harap ng envelope. "Nagpunta si Clyde?"

Of course, malalaman niya agad na si Clyde ang nagbigay no'n. Kaya hindi na nakakagulat ang nakikita kong iritasyon sa kaniyang mukha.

Napangiwi ako. "Dumaan si Sir Clyde kahapon sa office. Binigay 'yan. Opening daw ng branch nila sa Baguio," kwento ko. "It's for you and Don Emmanuel."

"He invited you, didn't he?" he asked.

Tumango ako kahit na hindi naman siya nakatingin sa akin. "Oo."

Nag-angat siya ng tingin sa akin. "What did he say?"

"He said, I am a family kaya kasama ako sa binigyan niya ng imbitasyon," sagot ko.

I couldn't help but be uneasy with how Señorito just expertly figured out what happened.

"Anong oras?" seryoso niyang tanong. Unti-unti nang lumalalim ang gitla sa noo niya.

Napangiwi na lang ako. Sabi ko na nga ba, hindi maganda ang aanihin kong reaksyon, eh. "Right after you left. Hindi rin naman siya nagtagal. Iniwan lang niya 'yan tapos umalis na," I lied. Ayaw ko nang mas pag-alalahin pa siya kahit na ang totoo ay nabagabag din ako sa mga salita ni Sir Clyde.

"Did he say anything?" he asked, half nervous and half angry.

But... why?

Pinagmasdan ko ang ekspresyong naglalaro sa mga mata ni Señorito. It was obvious that he wasn't happy with the idea of me having interaction with Claude.

Pero sa isang banda, kita ko rin ang pagdaloy ng pangamba. He looked so bothered about it.

"Ano bang meron, Señorito?" pagtataka ko, hindi na napigilan pa ang sarili na magtanong. "Ano bang ginawa niya para maging ganito na lang katabang ang pakikitungo mo sa kanya?"

Nag-iwas siya ng tingin. It was obvious to me that he's avoiding the topic.

"Señorito," masuyong sambit ko sa pangalan niya.

He sighed, a deep one. "It's nothing."

"Hindi p'wedeng wala lang 'yon, Señorito. Lalo na kung ganyan ang reaksyon mo," pagrarason ko.

Umiling siya. Pagkaraan ay nagbuntonghininga. "I'll tell you next time. Just... not now."

Pinagmasdan ko pa siya ng ilang minuto bago ako tumango bilang pagsuko. "Ikaw ang bahala. Alis na ako," paalam ko. I sighed deeply this time before I stood up to leave.

Maagap naman akong nahawakan ni Señorito sa palapulsuhan ko para pigilan. He lightly pulled me closer to me until he was able to embrace me.

Nakaupo pa rin siya sa sofa habang nakatayo naman ako sa pagitan ng mga hita niya. Señorito snuggled my neck and settled there. Naramdaman ko pa ang pagbuntongininga niya na para bang sa ganoong paraan siya nakaramdam ng kapayapaan.

Silence became our companion for the next few minutes. Kinuntento ko lang ang sarili ko sa gano'ng posisyon ay ginantihan ang yakap niya.

I rested the side of my head against his chest, the part where his heart was beating in the same rhythm as mine.

It was quite fast and loud

"How was the meeting earlier?" I carefully asked, breaking the silence between us.

Tulad niya, nakaramdam din ako ng kapayapaan sa mga bisig niya. I would probably last the whole day stuck in this position. And I won't even feel tired at all.

It was as if it was the safest place to be.

In between his arms.

"I thought it was about Dad's retirement," he answered while shaking his head a bit.

Despite the lack of context, I could clearly understand everything about what he said.

Napangiti ako sa halos pabuntonghininga na niyang pagsasalita. I could sense a great amount of relief reflected in his voice as if he just got out of an overwhelming long hours of agony.

"Masyado kang nag-o-overthink, Señorito," nakangiting wika ko.

I gently caressed his back in an up and down motion, consoling him for a job well done.

"You did good, Señorito. Hindi ka nagpatalo sa takot mo," sinserong sabi ko sa kaniya. I smiled reassuringly even with the fact that he won't see it. Isang buntonghininga ang kaniyang isinagot sa akin. "Bakit? May problema ba?"

"Hindi ko alam, Tori." He tightened his embrace. "I just have this lingering feeling inside of me that one of these days, the thing that I fear most will definitely happen."

Bahagya akong natigilan nang mahimigan ang takot sa boses niya. Napalunok ako, inaalis ang bara sa lalamunna ko. "At ano naman iyon?"

I figured it would be about Don Emmanuel's retirement. But I feel like there's more to his words.

Masyado ko nang basa si Señorito. Masyado ko siyang kilala. At alam ko ang halos lahat ng bagay na dumadaan sa isip niya.

Sa negosyo lang naman siya hindi madaling basahin. Pero kung normal na Tobias Zachary ang kaharap mo, magagasa mong pasukin ang puso't isip niya ng walang hirap. Lalo na kung matagal mo na siyang kilala at nakakasama.

"Maiwan mag-isa."

Katahimikan ang naging kasunod ng sagot niya sa akin. At sa bawat segundong lumilipas ay siya namang unti-unting pagluwag nang yakap niya sa akin.

Hanggang sa ang pagluwag na 'yon ay tuluyan nang nauwi sa pagbitaw.

Nakaramdam ako ng puwang sa puso ko sa pagyakap sa akin ng lamig dahil sa pagbitaw ni Señorito. Parang tanga na unti-unti kong naramdaman ang paninikip ng dibdib ko gayong kanina lang ay kapayapaan ang pumupuno roon sa loob ng mga bisig niya.

My heart constricted in pain as if it was being brutally squeezed by a metal hand.

Simpleng mga salita lang naman ang ginamit niya pero ang bigat no'n ay sobra-sobra. Especially knowing where he is coming from.

I cleared my throat in attempt to ease the growing tension in my heart. "Paano ka naman maiiwan mag-isa, Señorito?" alangang kong tanong. Nagpeke pa ako nang tawa habang tinataniya ang nararamdaman niya.

"I know Dad's plan of leaving to explore the world and just be himself after he retires from decades long years of service for Ramiscal's." Señorito sighed. He then looked at me afterwards... with unshed tears glistening in his eyes. "And I know your plan of leaving, too."

Nabura ang ngiti sa mga labi ko pero hindi ko inalis ang tingin ko sa kaniya. He smiled at me sadly.

Instantly, my heart bled in pain at the sight of the sadness and tears pooling in his eyes. Para akong sinagasaan nang paulit-ulit sa sobrang bigat nang nararamdaman ko sa puso ko ngayon.

"Señorito..." was the only word I could say.

I was tongue-tied.

My voice was gone.

I was left with nothing but a great amount of guilt that filled my heart knowing that it was indeed my plan to leave Casa Ramiscal.s once my plan to leave him.

"It's okay. Hindi naman kita p'wedeng kontrolin sa mga desisyon mo." Nginitian niya ako pero halata ang lungkot doon. "You have your own dreams and plans you want to achieve. Hindi ko p'wedeng putulin ang pakpak mo para lang sa pagiging makasarili ko dahil gusto kitang makasama sa buong buhay ko."

Sinubukan kong hawakan ang kamay ni Señorito. Hindi na rin naman niya ako pinahirapan at kusang ibinigay 'yon.

Ang mababaw at magaan kong pagkakahawak ro'n ay inantihan niya ng mas mahipit na hawak.

"Señorito," I whispered at the same time, holding his hand tightly. "I had a change of heart. That plan has long been gone."

"W-What?" he stuttered. Relief flashed in his whole face instantly.

I smiled and nodded my head. Sa sobrang tuwang nararamdaman niya, hindi na niya pignigilan ang sarili niya na muli akong ikulong sa isang mahigpit na yakap.

Right there and then.. I immediately feel contentment and love through the warmth of his embrace.

"God, Tori..." he trailed off.

Vigan was magical, indeed.

Tuwing binabalikan ko ang mga memoryang sabay naming binuo sa lugar na 'yon... parang ang hirap bitawan. Parang ang hirap balikan kung dahil baka imbes na saya ay sakit lang ang magiging balik sa akin.

I was in so much conflict with my heart and mind. At one point umabot ako sa punto na tinatanong ko na ang sarili ko kung kaya ko ba kung iiwan ko ang lahat.

Then the answer my heart would give me remains consistent each time.

No,

No, I won't get used to the feeling of reminiscing memories with him without feeling any pain.

No, I won't get used to the feeling of missing him every day.

"You better be not joking about this, Tori," he said in a more serious tone.

"Rest your worries, Señorito," mahinang bulong ko. "Wala kang dapat na ipag-alala."

Señorito cupped both of my cheeks. Sumisigaw na ngayon ang kasiyahan sa mukha niya na para bang hindi siya malungkot kani-kanina lang.

"I love you, Tori," he uttered sincerely.

The sincerity reflected in his voice felt like what he said was a new confession that I haven't heard before. Kahit na ang totoo. Ilang beses ko na ring narinig 'yon mula sa kaniya.

"As I love you, Señorito," sinsero kong tugon.

Natigilan siya... natuod at tulalang nakatingin lang sa akin. He looked like he was processing the words I just said.

I smiled at him.

And for the first time... I took the initiative to plant a kiss on his lips.

My plan was to actually just give him a peck... a quick kiss. But Señorito gently placed his warm hands on the side of my face and guided me for a perfect angled kiss.

Hindi ko napigilan ang sarili ko na mas mapapikit at ang humuni ng daing nang kagatin niya ang ibabang labi ko. Salit-salit niyang hinalikan ang ibabaw at ibabang labi ko... pinagsasawa ang sarili niya na para bang unang beses niya pa lang natikman 'yon.

I gasped for air the same time he inserted his tongue to play with mine. He groaned as I battled with his tongue.

It was an unfamiliar sensation, yet he expertly guided me to play with him. Tinudyo-tudyo niya ang dila ko gamit ang kaiya. Habang ang isang kamay ay masuyong humahaplos sa braso ko na mas lalo pang nagpaplaiyab sa apoy na tinutupok kaming dalawa.

He was tasting my lips and sucking my tongue. And I could do nothing but to respond.

"S-Señorito..." I moaned.

My, God! I didn't mean that!

Agad na umakyat ang init sa mukha ko. Bahagya ko pa siyang naitulak ngunit maagap niya akong napigilan.

The air conditioned room suddenly felt like it was burning my skin. Ramdam na ramdam ko ang init sa buong katawan ko.

"Yes, my love?" he asked in between planting soft and light kisses on my lips.

I gulped hard, but my mind was already too cloudy to even think of a word to say to him.

He smirked at me. "Can I kiss you now?"

Mas lumawak ang ngisi niya nang muli akong mapalunok. Bago pa man ako makabawi ay muli na naman niyang siniil ng halik ang mga labi ko.

It was more aggressive this time but still gentle at the same time. In a drunken state with his kisses, my hand automatically wrapped around his nape to pull him even closer to me. Ramdam na ramdam ko na ang init ng katawan niyang humahalik sa balat ko.

I am only wearing a thin spaghetti strap sando and a pair of black jogging pants!

"Tori..." he rasped.

He was breathing hard... so was I.

Unti-unti na akong nilalamon ng maingay na tibok ng puso ko. Kasabay nang dahan-dahang pagtupok sa akin ng init ng apoy na nilalaro namin ni Señorito.

Sobrang lalim ng bawat paghinga ko at halos kapusin na ako ng hangin sa katawan nang humiwalak siya sa akin.

"S-Stop me, Tori," he begged.

Señorito placed his forehead against mine. His hand was gently caressing my arms in an up and down motion, making me feel more heated up.

I know where this would lead us.

In my rational mind, I know I should stop him... and myself. But it feels like if I do... I would lose air to breathe.

Tobias' kisses were like oxygen to me at this point.

I need it.

I need him.

I want him.

"Señorito," I whimpered as I felt myself more needy for his touch.

Mariin kong ipinikit ang mga mata ko at ako na ang humalik sa kaniya sa pagkakataon na 'to.

Sabotaging my own rationale... I allowed myself to succumb to the burning fire we were making.

I tried to match the intensity of his kisses earlier and copied his moves. I traced his bottom lip with my tongue before biting it lightly.

Señorito took that as his cue. Muli niya akong hinila palapit sa kaniya hanggang sa halos paibabawan ko na siya. Nakasandal siya sa sofa habang ang tuhod ko ay nakapatong na sa maliit na espasyo sa pagitan ng mga hita niya bilang suporta para magpantay kaming dalawa.

He started rubbing my back with his hand while his lips were gently confessing his love to me with his warm kisses.

Sa marahang kilos ay nagawa niya akong buhatin ihiga sa kama nang hindi naghihiwalay ang aming mga labi. Señorito is now on top of me, towering over me with his big build.

Señorito started raining tiny little kisses all over my face. From my eyes, down to my nose, my cheeks, and back on my lips again. Habang ang isang kamay niya ay abala sa marahang pagtaas ng suot kong sando paalis sa katawan ko.

A burning kind of sensation immediately coated me. Even my femininity... I could feel it throbbing... and wanting him.

Bago ko pa man mapigilan ang sarili ko ay sinimulan ko nang hubarin din ang suot ka pang-itaas ni Señorito. "Damn, Tori, I love you," he whispered on my ears.

"Ah..." I moaned deliriously when he bit the top of my ear as it sent me to a new height of burning sensation.

Unti-unti na akong nawawala sa wisyo. Halos hindi ko na makilala ang sarili ko dahil sa tuluyang paglamon sa akin ng apoy.

Maingat na inilagay ni Señorito ang kamay niya sa likuran ko. At sa isang iglap lang, nagawa na niyang tanggalin ng tuluyan ang bra ko.

As my instinct kicked in, I covered my now exposed breast. Sinalakay ako ng matinding hiya at agad na pinuno ng takot ang puso ko.

My insecurities are waking up again.

"Señorito..."

"Shh, I know, Tori. I know," he hushed me, understanding what's running in my head.

He laid beside me. Nakatukod ang siko niya sa kama habang sinasalo ng kamay niya ang ulo niya. Habang ang bakante naman niyang kamay ay masuyong niyang humahaplos sa bawat parte ng mukha ko sa napakaingat na paraan. Ilang segundo muna ang lumipas na nakatitig lang siya sa mukha ko bago niya ako nginitian.

"Eres hermosa, mi amor," he muttered softly before planting a kiss on my lips. "You are beautiful, my love," he praised once again and planted yet another kiss on my lips. "Sa tagalog, ang ganda mo, mahal ko."

Muli niyang inilapat ang kaniyang mg labi sa labi ko. Ngunit sa pagkakataong ito ay tatlong magagaang halik ang iniwan niya at hindi tuluyang lumayo.

"I can confidently say those words for you in more languages than one. But those are the only ones I know so far." He smiled against my lips. "Wala kang dapat ipag-alala," panggagaya niya sa mga salita ko kanina. "Dahil sa mga mata ko... ikaw ang pinakamaganda."

With those words, he sealed my lips with a kiss again.

This time, he was gentler.

Ramdam ko na sa ingat na ipinapakita niya ay ang pangako ng sinseridad niya sa mga salita niya.

*********************************************************************

Thank you for reading po! I hope you enjoyed this chapter! <3

- with endless love and appreciation,
aerasyne