A/N :Wag mabibigla, medyo harsh. Alam niyo namang may tatlong persona si Xyla di ba? Inexplain niya na sa Season 2 yon. Me, Myself, and I, the three personality of hers.

~~~

Xyla’s POV

“I’m home.” Matamlay kong sabi pagpasok ko. Feeling ko naubos ang energy ko dun sa dalawa dahil napagtripan pa nilang pumunta sa arcade at maglaro. Napasubo tuloy ako sa paglalaro ng video game. Tiningnan ko yung sala at wala akong nakitang kahit isang kaluluwa. Blanko rin yung hagdan. Himala. Walang sumalubong sakin. Walang nanonood ng TV. Walang maingay. Nasan ang mga tao dito? Nagkibit balikat nalang ako at dumiretso sa kusina. As usual, sina Bel at Yaya lang ang naabutan ko doon.

“Welcome home Xyl.” Tumango nalang ako’t dumiretso sa freezer at nilagay yung mga ice cream don.

“Magbihis ka na hija at kakain na tayo mamayang konti.” Tumango lang ulit ako. Lalabas na sana ako ng kusina pero lumingon ako kina Yaya.

“Nasan sila?”

“Oh, yung iba nasa kwarto siguro nila, nagpapahinga. Sina Chen, DO at yung mga group mates nila, nasa library ata.” Library? I look at my watch. Its 7pm, don’t tell me, dito kakain ang mga frogy’ng yon? Lumabas nalang ako ng tuluyan at dumiretso sa taas. Tinatamad akong maglakad. Gapang nalang kaya ako? Inaantok pa ako. Para naman napakaantukin ko ngayon. I cupped my face and shook my head. Tumataba ba ako o nangangayayat? I sighed.

Nilingon ko yung mga kwarto nila. Sobrang tahimik. Dati tuwing uuwi ako napakaingay pero ngayon, nakakamatay na katahimikan ang sumasalubong sakin. Dumiretso nalang ako sa kwarto ko. Nilapag ko yung bag ko sa kama at inalis yung coat ko leaving me with my white blouse and black blazer. Uupo na sana ako when I sense something weird. Nilingon ko yung kabuuan ng kwarto ko at napansin kong nakabukas ng kaunti ang walk-in closet ko.

Napakunot ang noo ko. May pumasok ba dito? I never left my room open kahit kaunting usli, wala. Dahan-dahan akong lumapit doon at hinawakan yung doorknob. Papasok na sana ako pero napatigil ako.

“That girl is so freaking rich huh? Look at her things. This fits with me. Look… ang ganda di ba?”

“Yeah. And look at these bags and shoes, so fashionable and expensive.”

“Do you think she’ll notice if we get one?”

“I don’t think so. Sa dami nito, hindi niya naman siguro mahahalatang may nawawala sa mga gamit niya.”

I clenched my fist and close my eyes. One thing I hate the most is when someone touch my things without my permission and encroach upon my privacy. Even how much things I have, kahit isa lang ang mawala, malalaman at malalaman ko yon. And one thing that can ruin my mood is when someone gets what’s mine. Like I said before, don’t dare to take mine because what’s mine, is MINE.

I don’t want to be ‘me’ but someone wants trouble. Nanginginig yung katawan ko sa sobrang galit at feeling ko, namumula na ako sa inis. Bumibilis ang tibok ng puso ko’t nagbabagang ang baga ko. They’ve push me to limits. Sa lahat ng ayaw ko ang ginagalit ako lalo na’t kapag pagod na pagod ako. Nagiging demonyo ako at baka makapatay ako ngayon.

I open the door loud and look at them furiously. I saw them wearing my clothes, my accessories, my bags and my shoes. They were both surprised. Tiningnan ko yung closet ko’t nakabukas lahat at magulo. Parang kinalkal o kung ano. Tiningnan ko silang pareho and give them my ultra-mega deadliest glare. Napatayo bigla yung isa at lumapit sa kasama niya. I’m walking towards them.

“Uhh… we just try it on. We didn’t get anything. Here.” Isa-isa nilang inalis yung mga accessories ko. Palapit lang ako sa kanila. I can see their frightened face. They look pale. Ibabalik sana nila yun doon sa drawer.

“Don’t you dare put it back again.” I can feel their trembling. They smiled sheepishly. Malapit na ako sa kanila. I keep clenching my fist. They averted my gaze and move away in front of me.

“So-sorry. Ibabalik na namin ‘to. Aayusin namin.” Sabi nung mukhang palaka at hinawakan ang mga nakakalat kong bag at ibabalik sana ulit sa closet.

“I said don’t dare to put them back again!” I yelled. Kulang nalang mag-apoy sa galit ang mga mata ko. Kung pwede nga lang, kanina pa tustado ang mga ‘to. Napahinto sila at halos magyakap. Di na ako magtataka kung may maihi sa kanila. Naglakad pa sila palayo sakin.

“Don’t take one more step.” Napahinto sila. I get my shoes.

“Do you know how much this cost?” I asked putting the shoes on the side but not on my closet. I look at them and they shook their heads.

“How would you even know if you’ve never been wore one right?” Sunod ko namang inilapag yung mga bag.

“You know, you two were quiet lucky to touch my things and you’ve even tried it on. How does it feels? Did you feel comfortable? Rich? Wearing these expensive things would feel so much pleasure isn’t it?” They keep silent. I look at my clothes section. Yung mga drawers ko, nakabukas lahat maliban sa mga undies.

“Xa-Xandria… I think we need to go, baka hinahanap na kami nila Che---”

“SHUT THE HELL UP YOU TWO!” I yelled and they covered their ears. Nilapitan ko sila.

“Tell me. What the hell you don’t understand from the word ‘PRIVACY’?!” They shook their heads. Nagngingitngit ang ngipin ko sa galit. Kapag hindi ko naibuhos ‘to, makakapatay talaga ako. I clenched my fist tight and punch the mirror on their side. Nabasag yon at halos mapasigaw sila sa gulat. Kahit dumugo yung kamay ko, parang wala akong nararamdamang anumang sakit. I felt so much odium inside me.

“You know what? You’re all pathetic, very very very… pathetic. Wanting someone’s property is a very big part of your insanity!” I yelled and eyed evilly to both of them. I saw tears escaped from their eyes.

“NOW WHAT?! YOU’LL CRY?! YOU’VE DONE SOME FOOLISHNESS AND YOU’LL CRY?! MAY MAGAGAWA BA YANG PAG-IYAK-IYAK NIYONG YAN?! ARGHHH! D^MN YOU PEOPLE!” Patuloy lang ako sa pagsigaw sa kanila habang patuloy lang sila sa pag-iyak.

“We’re sorry okay? Hindi namin sinasadya.” May gana pa silang sumagot ngayon?

“Hindi sinasadya? Ang hindi sinasadya, hindi na itutuloy kung alam nang mali, but you two did it already and now you’re saying sorry?! WHAT THE HELL YOUR SORRY CAN DO?! CAN THAT GIVE BACK WHAT YOU’VE TAKEN?!”

“We didn’t take anything.” The frogy said while sobbing.

“YOU’VE TAKE THE BIGGEST THING AND THAT’S FROM ENCROACHING UPON MY PRIVACY! YOU’RE ALL FREAKING STUPIDS!” Mas naiyak lang sila. Napasabunot ako sa buhok ko. Pakiramdam ko magbrebreak out ako sa sobrang galit. They were the first one to push me to limits.

“Bakit ba ganyan ka? They were just things. You can still change those. Why’re you freaking out? Can’t we just talk calmly?” One said.

“Calmly you said? You think I could calm myself if I saw some intruders inside my room having a good time trying on my things?! Paulit-ulit nalang ba tayo ha?! If you didn’t pushed me to limits, I wouldn’t freak out you b’tch!”

“Is that how you resolve a problem? By freaking out? Di ka ba naturuan ng mga magulang mo ng mabuting asal at ganyan ang asta mo? Siguro wala ring modo ang mga magulang mo ano? Sabi nga, kung anong puno, siyang bunga.” Mas nag-init ang ulo ko sa sinabi ng palakang ‘to. Ang lakas ng loob niyang sagutin ako’t nasa loob siya ng property ko. Dinamay niya pa ang mga magulang ko e samantalang sila ang nagiging dahilan ng pagiging ganito ko? Di na ako nakapagpigil at ubod lakas ko siyang sinampal. Napaupo pa siya sa sakit. She then burst out to tears. Her friend helps her and look at me furiously.

“You’re insane!” Tumayo siya’t sasampalin sana ako pero naunahan ko siya.

“Don’t you dare touch me. I’m insane you say? No I’m not. I’m the wicked devil you’ll ever see.” Sinabunutan ko kaagad siya at ang kasama niya at kinaladkad sila palabas. They keep scratching my arms but I didn’t give a d^mn care. They we’re sobbing and cursing at me. Ipapakita ko sa kanila ngayon ang gusto nilang Makita. No one dares to give me a f***ing fight!

“Let go you crazy witch!” Sigaw sakin nung isa habang patuloy ang pagkalmot sakin at pagbuhos ng mga luha nila.

“Masakit! Ano ba?!” Reklamo pa ng isa. I didn’t bother to stop. Sinipa ko ng malakas yung pintuan dahil ayokong bitawan ang dalawang ‘to. At dahil nasira na ‘to ni Luhan noon, hindi na ako nahirapang sirain ito ulit ngayon. Kinaladkad ko sila palabas ng pinto pababa ng hagdan. They keep screaming for help but I didn’t mind them. Pagkababa namin sa sala agad ko silang tinulak palayo. Iyak lang sila ng iyak.

Maya-maya konti ay nakarinig na ako ng mga malalakas na yabag na nagmamadaling bumaba ng hagdan at nakita ko ring sumugod sina Bel at Yaya.

“What the hell did happened?!”