Ik ren naar beneden, pak snel wat eten, poets mijn tanden en ondertussen komt Milan heel relaxt aangelopen. "Wat ga je doen Em?" Vraagt hij zo normaal mogelijk, maar dat mislukt hem gigantisch. Ik proest het uit. "Nou.. Zangtraining..!" Zeg ik vaag onder het lachen. "Ben je weer melig?" Samen lachen we. Ondertussen komt de koning naar beneden en treft ons heel hard lachend aan. "Milan! Emma! Wat is er met jullie?" Vraagt hij nieuwschierig. Hierdoor moeten we nog  harder lachen. De koning lacht even mee, maar pakt zijn ontbijt en gaat eten. "Oh shit! Ik moet gaan!" Zeg ik geschrokken. "Blijf maar hier. Er is toch niemand op de zangtraining. Bob en Martijn zijn bij het politiebureau." Zegt Milan trots. "Oh.. Wat moet ik dan doen..?" "Je kunt nu naar kickboksen gaan en met Ameroso rijden..?" Antwoord Milan nadenkend. "Goed idee!" Ik ren naar boven, trek mijn kickboks spullen aan, en doe mijn bitje, tok, boxhandschoenen en eten en drinken in mijn sporttas. De limo brengt me weg naar de kickboks-school.

Zo'n 3 uur later.
Ik zit in de limo terug naar het kasteel. Ik ben helemaal nat van het zweet, het bloedt stroomt hard door mijn aderen, adrenaline probeert te remmen. Ik droog mezelf af met mijn handdoek, en zodra de limo stopt, ren ik naar binnen, ren de trappen op en zeg nog even gedag tegen Milan. Ik sluit de deur van de kamer. Mijn klamme kleren gooi ik in de was, en spring lekker onder de ijskoude douche, met natuurlijk muziek. Mijn kleren voor na het douchen liggen op de badkamer. Ik draai de kraan rustig dicht en droog mezelf af, trek de kleren aan, föhn mijn haar, en als ik dan eindelijk uit de deur kom, zit Milan op het bed. "Ik hoop voor je dat je een koude douche hebt genomen" hij lacht. "Jazeker!" Antwoord ik vrolijk. "Hoe was het?" Vraagt Milan. "Super leuk! Ik liep wel tegen de boksbal aan.." We proesten het uit. Er wordt op de kamerdeur geklopt. Tegelijkertijd roepen we: "Binnen!" En 1 van de dienstmeisjes komt binnengewandeld. "Uhh.. Ik heb zowel goed als slecht nieuws. Het goede nieuws is dat Emma is afgekoeld" zegt het dienstmeisje. Milan en ik lachen om haar grapje. "En het slechte nieuws is dat er voor Milan 2 brieven zijn" We kijken geschokt naar de brieven die het dienstmeisje in handen heeft. Als Milan een brieven krijgt, betekent dat nooit iets goeds.
Milan opent de eerste brief. Ik kijk met hem mee. Milan slaat mijn handen voor zijn mond en kijkt me verdrietig en angstig en teleurgesteld aan. Ik lees het ook. Oh nee toch... Onze blikken zijn genoeg. Woorden zijn niet nodig. Dit kan niet... Is dit serieus..? Nee! Dit kan niet! Ik barst in tranen uit en Milan probeert me te troosten. "M..moet je echt t..twee weken w..weg?" Vraag ik onder het huilen door. "Helaas wel. En ik kom net de dag voor de fotoshoot terug, en de dag daarna is de bruiloft.. Hoe kunnen ze dit doen.." Zijn stem breekt. We huilen allebei. "En je moet m..morgen al w..eg..." De verslagenheid en woede klinkt in mijn stem.

15 minuten vol huilen later.
"Zullen we de andere brief nog openmaken? Ik denk dat het gaat ober Bob en zijn onderzoek." Vraagt Milan. Mijn hoofd zit nu vol vraagtekens. Huh? Welk onderzoek? Het is alsof Milan mijn gedachten kan lezen. "Dat onderzoek of hij drugs etc gebruikt." Oh ja. "Is goed." Hij leest de brief voor. "Dus hij zit in de gevangenis?" Vraag ik, ter controle. "Ja." "Nou dan hebben we wat te vieren! Kom we gaan wat taart beneden halen!" Zeg ik enthousiast, en we rennen naar beneden.

Yashh.. sorry dat dit zo lang duurde maar heb gwn geen inspiratie 😅😅

- xXx - Fennatje 💜