Αρκετή ώρα προχωρούσαν στο δάσος και ο Γκράμθαρ τους είπε πως πλέον είχαν βγεί απο την περιοχή των όρκς.

Ο Ντάηρον είχε αρκετές ερωτήσεις όμως για τον Γκράμθαρ και δεν θα μπορούσε να περιμένει αλο. Πλησιίασε τον Γκράμθαρ και άρχισε να μιλάει με σταθερή φωνη μα φιλικό ύφος .

Ντάηρον: λοιπόν..Πως κατέληξαν να σου επιτήθεντε τα ορκς?

Γκράμθαρ: ειναι Ορκς, δεν θέλουν και πολύ να επιτεθούν ξερεις.

Ντάηρον: Ομως εσένα δεν σου επιτέθηκαν τυχαία..

Τάην: ακούσαμε καθαρά για μια "συμφωνία"

Γκράμθαρ: .. ναι, η συμφωνία... ωστε ήσασταν εκεί πολυ ώρα..

Ντάηρον: ναι, μα δεν μπορούσαμε να διακινδυνευσουμε να σε βοηθήσουμε πιο πρίν.

Γκράμθαρ: καταλαβαίνω, ειναι πολύ λογικό.

Τάην: λοιπόν? 

Γκράμθαρ: Η συμφωνία έγινε πριν απο ένα χρόνο. Στο χωριό μου, οι άνθρωποι ζούμε για αρκετά χρόνια, ομως ολο γινόμαστε λιγότεροι.Παρόλα αυτα, είμαστε απο τα λίγα χωριά που επιλέγουμε να ζούμε αρμονικά με τους ημιανθρώπους.

Ντάηρον: το χωριό σου? ειναι αυτό δίπλα στο ποτάμι?

Γκράμθαρ: ακριβως.

Ντάηρον: παντα φοβόμασταν να πλησιάσουμε αυτό το χωριο.

Γκράμθαρ: Κρίμα, θα ήταν ωραίο να ξέραμε πως υπήρχε άλο ένα χωριό κοντά μας. εμείς και οι άνθρωποι του δάσους βοηθάμε ο ένας τον άλον. Παρόλα αυτα, στο χωριό μας συχνά έρχονται βασιλικοί στρατιώτες και ψάχνουν για ημιανθρώπους. εμείς κραταμε λοιπόν τη θέση τους κρυφή.

Τάην: ωραία ολα αυτά μα το χωριό μας πλέον χάθηκε . Τι έλεγες για τη συμφωνία?

Γκράμθαρ: οι μόνοι ημιάνθρωποι που ποτέ δεν θα θέλαμε είναι αυτά τα τέρατα. τα Ορκς. Ειναι αγριοι και αιμοδιψη πλάσματα. Ομως μια μέρα, τρείς απο αυτούς πλησίασαν το χωριό μας. Βγήκαμε έξω με τοξα και όπλα μα αυτοι φώναξαν πως έρχονται ειρηνικά. Εμοιαζαν διαφορετικοί απο τους άλους. Ο Ενας μάλιστα, ήταν μισός Ορκ και μισός άνθρωπος. Είχε μικρότερο μέγεθος καιτο πρόσωπο του ήταν λιγότερο οδυνηρο για τα μάτια μας.τους κρατήσαμε έξω απο το χωριό έτοιμοι να επιτεθούμε μα αυτοι δεν λάνανε τίποτα. τότε, μας προτειναν μία "συμφωνία". εμείς , έπρεπε να τους αφήσουμε να έχουν μία περιοχή στο δάσος ανενόχλητοι χωρίς να τους προδώσουμε στον βασιλιά, όπως στο παρελθόν κάναμε με τα Ορκς , και αυτοί δεν θα επιτήθονταν σε κανέναν ημιάνθρωπο η άνθρωπο στην περιοχή. Επιπλέον, θα χρησιμοποιούσαν τη γή για καλλιέργεια και θα μας έδιναν ένα μέρος αυτής κάθε μήνα. Τους πρώτους μήνες, όλα ήταν καλα. μα τον 4ο μήνα, επιθέσεις έγιναν σε ανθρώπους του δάσους.Φοβηθήκαμε μήπως απλά αποφάσισαν να εισβάλλουν , όμως ως συνήθως μας έφεραν τις προμήθειες.Οταν ρωτήσαμε τα Ορκς τι συνέβη, μας είπαν πως οι άνθρωποι του δάσους, ηταν στην "περιοχή τους" και οτι δεν θα πειράζουν κανέναν όσο αυτός δεν θα είναι στην περιοχή τους. Εγώ όμως ξερω. αυτοί οι πράσινοι δάιμονες επιτήθεντε σε όποιον βρούν ευάλωτο.

Τάην: αν είναι έτσι, γιατί απλά δεν σας επιτήθεντε? 

Ράντηρ: σωστα, ισως να είναι περισσότεροι απο εσάς και σίγουρα δυνατότεροι.

Γκράμθαρ: απο εμάς ναι, όχι όμως και απο τον βασιλικό στρατό. αυτόν φοβούνται, και ξέρουν οτι οποιαδήποτε στιγμή μπορούμε να φωνάξουμε τον βασιλικό στρατο και να τους διμιουργίσουμε πρόβλημα.

Ντάηρον: παρόλα αυτα, εσύ όχι μόνο επιτέθηκες σε εκείνους, αλλα το έκανες και στην περιοχή τους. 

Γκράμθαρ: λοιπόν ναι... θέλω να τους διώξω, όσο περισσότερο μένουν , τόσο περισσότερο κινδυνεύουν οι άνθρωποι του δάσους , εσείς, οι μικροί άνθρωποι που ζούν σε μια σπηλιά βόρεια απο εδώ και ίσως αργότερα και εμείς. 

Τάην: τώρα όμως που τους επιτέθηκες...έσπασες τη συμφωνία...

Γκράμθαρ: λοιπον, κανείς απο αυτούς τους γίγαντες δεν έμεινε ζωντανός...θα μπορούσε να.. τους σκότωσε οτιδήποτε..κάποιο άγριο θηρίο ίσως...

Τάην: οι πληγές τους είναι απο όπλο...

Γκράμθαρ: τότε σκοτώθηκαν μεταξύ τους, όπως και να έχει , δεν μπορούν να ξέρουν πως το έκανα εγώ.

Τάην: είναι αρκετά επικίνδυνο.. ίσως έβαλες σε κινδυνο τους ανθρώπους του δάσους έτσι...

Γκράμθαρ: ... έχεις δίκιο.. αν σκεφτούν πως εκείνοι έκαναν επίθεση σίγουρα θα τους επιτεθπύν...πρέπει να τους προειδοποιήσουμε αμέσως.

/Οι πέντε τους, κατευθύνονταν στο χωριό των ανθρώπων του δάσους για να βρούν τους φίλους τους που είχαν γλιτώσει την επίθεση των ανθρώπων, τώρα όμως είχαν και άλον έναν λόγο , καθώς η εχθροπραξία του Γκράμθαρ ισως να ήταν η αιτία για μία επιθεση των όρκς στους ανθρώπους του δάσους. Οι πέντε αυξησαν το βημα τους και πήγαιναν γρήγορα προς τον προορισμό τους. 

Αρκετή ώρα πέρασε και ο ουρανός είχε σκοτείνιασει κάπως. Ο Γκράνθαρ σκέφτονταν πως είχαν αρκετό δρόμο ακόμη μα σε καμία περίπτωση τόσο ωστε να πρέπει να κατασκηνώσουν, ίσως το πολύ μιση ώρα ακόμα .

Ειχε αρκετή ζέστη στο δάσος απο την ώρα που μπήκαν. Παρόλα αυτά ο Ντάηρον , παρατήρησε πως μερικά λουλούδια, ήταν παγωμένα, σαν κρύσταλα.Δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί , οπότε ρώτησε τον Γκράμθαρ, όταν όμως αυτός τα είδε, το βλέμμα του άλλαξε. Οταν πολέμισε τα Ορκς, το βλέμμα του ήταν γεμάτο σιγουριά. Τώρα, έμοιαζε γεμάτο τρόμο. Ο Ντάηρον τον ρώτησε τι συμβαινει, μα εκείνος δεν απάντησε. δεν ήταν πως δεν τον άκουσε. Δεν μπορούσε να απαντήσει. Ο τρόμος που ένιωθε, δεν τον άφηνε.

"Βλέπω, ξανασυναντιώμαστε... άνθρωπε.." Ακούστηκε να λέει μία φωνη. Μια φωνή βραχνή και ψηλή. Μια φωνή απόκοσμη που θα ταίριαζε ίσως σε ένα ομιλούμενο ερπετό. 

Ο Γκράμθαρ έδειχνε ακόμα πιο τρομαγμένος πλέον. Ο Ντάηρον προσπάθησε να ρωτήσει αν είναι καλά, όμως ένα κρύο τον διαπέρασε. Ενα κρύο που έκανε τα δόντια του να τρέμουν .Το ίδιο αυτό κρύο είχε διαπεράσει και τους αλλους τρείς νάνους . Η φώνη ξανακούστηκε. 

"μα τι είναι αυτο? νανοι?? ποσο καιρό έχω να δώ νανους?? "Η φώνη σταμάτησε και άνεμος ακουστηκε. "Σταμάτα να παίζεις μαζί μας Σάλιβαρ!! εμφανήσου!!" Φώναξε ο Γκράμθαρ κι εκείνος του απάντησε "Οπως επιθυμείς". Τότε, ο άνεμος έγινε δυνατότερος. Μία φιγούρα εμφανήστικε μπροστά τους . μια παγωμένη φιγούρα ενός άνδρα που έμοιαζε με άνθρωπος. το ύψος του , ήταν γυρω στο 1.68. αδύνατος. το πολύ 55 κιλά. Εδειχνε σωματικά ανισχυρος μπροστά στον Γκράμθαρ ο οποιος ηταν πάνω απο 1.80 και τουλάχιστον 100 κιλα, παρόλα αυτά , η παγωμένη του όψη και το γαλαζόλευκο δέρμα του ήταν αρκετά για να επισκιάσουν το μεγάλο μέγεθος του Γκράμθαρ. Τα μαλλιά του ήταν μακρυά και μπλέ, σαν το χρώμα του ουρανού. Το πραγματικά τρομακτικό όμως με αυτόν, ηταν οτι κανένα απο τα πόδια του δεν ακουμπούσε στο έδαφος.

Σάλιβαρ: Ανθρωπε που σε αποκαλούν Γκράμθαρ... Στην γλώσσα μου, το όνομά σου, σημαίνει γενναίος.. και πράγματι, το αξίζεις αφού τολμάς να με ενοχλείς για δεύτερη φορά.

Ντάηρον: ποιός είναι Γκράμθαρ?!

Τάην: και κυρίως, ΤΙ είναι?

Σάλιβαρ: εμπρός "Γενναιε" , πες τους. Ποιός είμαι... ΤΙ , είμαι...

Γκράμθαρ: Ειναι ο Σάλιβαρ. Ενα δαιμόνιο . Ενας ισχυρός παγωμένος δαίμονας που ζεί σε αυτά τα δάση.

Σάλιβαρ: οι άνθρωποι ειστε απαίσιοι στο να λέτε ιστορίες.. επέτρεψλε μου...Πρίν απο πολλά χρόνια. Ο κόσμος σας, ήταν δικός μας... Εμείς, τα πνεύματα , κυριαρχούσαμε αυτούς τους τόπους .. μέχρυ που οι κόσμο, έγιναν τρείς.... ο κόσμος των ψυχών..ο κόσμος των πννευμάτων...και αυτός εδώ. δυστυχώς για εσάς όμως... καποια πνεύματα παρέμειναν εδώ. Για αρκετά χρονια δεν πειράξαμε κανέναν. είμασταν απλά, τέλειοι. οι ισχυρότεροι. Κανείς δεν πάθενε τίποτα αν έκανε κάτι για να μας εξοργίσει. Τα έλφς  όμως θα μας πολεμούσαν.  Οι ημιθεοι, αποφάσισαν να πάρουν το μέρος τους και μας σφράγησαν στον τριτο κόσμο, τον κόσμο των ψυχων. Οσοι απο εμάς απέμειναν , έχασαν τις δυνάμεις τους. έγιναν σχεδόν θνητοι... σχεδόν.. απο τότε όμως, έγιναν πάρα πολλά. Τα έλφς αφανήστικαν απο τους δαίμονες που εισέβαλαν αργότερα και μέχρυ να διωχθούν και πάλι απο τους ημίθεους...έσπειραν τον καρπό τους σε ανυποψίαστους θνητους. Πλάσματα που ήταν μισοί άνθρωποι-μισοί δαίμονες. Πλάσματα με δυνάμεις πέρα απο αυτές που θα μπορούσε να έχει ένας θνητός. πλάσματα που ποτέ δε θα γερνούσαν και θα σκοτωνονταν μόνο απο κάτι πιο ισχυρό απο εκείνα. Οι ημίθεοι, δεν μπορούσαν να τα διώξουν... γιατι όπως είπα, δεν ήταν δαίμονες.Ενας απο αυτούς... είμαι κι εγω. Ενα πνέυμα του πάγου. ένας πρώην θνητός.. που ξεπέρασε τα όρια του, κι έγινε , τέλειος.

Ντάηρον: και τι θές απο εμάς?

Σάλιβαρ: τι θέλω απο εσάς?? αυτό έχεις να πείς μετά απο τέτοια ιστορία? εσείς οι θνητοι όχι μόνο είστε απέσιοι στο να λέτε ιστορίες αλλα και στο να τις ακούτε..

Γκράμθαρ: Σαλιβαρ!! κανείς μας δε σε ενόχλησε. κανείς μας δεν σε προσέβαλε. Γιατί να μήν μας αφήσεις να περάσουμε?

Σάλιβαρ:χμμμ... ήσασταν έτοιμοι να καταπατήσετε την περιοχή μου...

Γκράμθαρ: όχι! κανείς λάθος!

Σάλιβαρ: δεν κάνω ποτέ λάθος!

Γκράμθαρ: Σε παρακαλώ. Σάλιβαρ! άφησέ μας να περάσουμε, και σου υπόσχομαι, κανείς δεν θα καταπατήσει ξανα την περιοχή σου.

Σάλιβαρ: Αν όμως λες ψέματα.... θυμάσαι τι έπαθαν οι φίλοι σου..

Γκράμθαρ : το θυμάμαι πολύ καλα.

Σάλιβαρ: εντάξει λοιπόν, μπορείται να φύγεται...

Γκράμθαρ: ευχαριστούμε Σάλιβαρ. 

/Οι πέντε τους έφυγαν./

Σάλιβαρ: να πάρει, πάλι μόνος μου έμεινα... (εξαφανίζεται)

 /Ο Σάλιβαρ έδειχνε απειλητικός όμως τελικά , δεν τους έκανε τιποτα. Ισως, επειδή αυτοι, δεν έκαναν κάτι για να τον εξοργίσουν. Στον δρόμο, ο Γκράμθαρ τους αποκάλυψε πως, στο παρελθόν, τον κυνήγησαν μερικά Ορκς ως την περιοχή του Σάλιβαρ. Ο Σάλιβαρ εμφανήστηκε και νόμιζε πως τα Ορκς ήταν φίλοι του Γκράμθαρ.Σκότωσε και τα πέντε για παραδειγματισμό.Ο Σάλιβαρ, ήταν πολυ δυνατός. Θα ήταν καλύτερα να μην έκαναν ποτέ κατι που θα τον εξαγρίωνε. Ο δρόμος συνεχισε και σε λίγο οι 5 θα ήταν επιτέλους έξω απο το χωριό των ανθρώπων του δάσους./