Το κεφάλι του πονούσε σαν μόλις να το είχε κοπανίσει πάνω σε τοίχο. 

Τα μάτια άνοιξαν μα φώς δεν είδαν, ήθελε να ξυπνήσει όμως δεν είχε λόγο, κι έτσι , τα μάτια ξαναέκλεισαν. 

"Νανε"  Ακούστηκε μία φωνή να λέει. "νάνε, είσαι ξύπνιος?"

Τα μάτια άνοιξαν μία ακόμη φορά . το σκοτάδι ήταν ακόμη εκεί, μα για κάποιο περίεργο λόγο, διέκρινε μία μορφή. Μια μικροσκοπική μορφή. Ενας άνδρας περίπου μισό μετρο, ίσως λιγότερο. 

Το όνομά του, Σαριμεν. 

-Σάριμεν: Αα.. είσαι ξύπνιος λοιπόν.

-Ντάηρον: ναι... είμαι. Που είμαστε?

-Σάριμεν: σε μία άμαξα... 

-Ντάηρον: τέλεια. Για πού αυτή τη φορά?

-Σάριμεν: κάτι άκουσα να λένε πως μας πηγαίνουν... στην "μεγάλη".

/Τα μάτια του Ντάηρον γούρλωσαν και η καρδιά του χτυπούσε πιο δυνατά. ο Σάριμεν αναφερονταν στην πρωτεύουσα. /

-Ντάηρον: ίσως υπάρχει ακόμη ελπίδα...

-Σάριμεν : ελπίδα? να βρείς τους φίλους σου? εχουν περάσει τόσοι μήνες ...

Μια γλυκιά φωνή ακούστηκε. Ηταν μία γυναίκα, ανθρωπος του δάσους , με το όνομα Μαηντελα. 

-Μαηντελα: πριν απο 3 μήνες σε φέρανε. 3 μήνες ακριβώς. όπου και να πήγανε τους φίλους σου... μάλλον είναι αργά πλέον.

-Ντάηρον: ίσως.. ίσως είναι αργά... αν ήμουν πιό προσεκτικός τότε...

/Η άμαξα σταμάτησε. και άνοιξαν την πόρτα. τέσσερεις φρουροί με δόρατα μυτερά τους τραβολόγουσαν έξω. Τα χέρια τους ήταν δεμένα και τα πόδια τους σακατεμένα . με δυσκολία μπορουσαν να σταθούν και να βηματίσουν./

"Ντάηρον?" Ακουστηκε μια γνώριμη φωνή λιγο πιο δίπλα.

-Ντάηρον: Τάην!!φίλε μου! είσαι ζωντανός!! 

-Τάην: ζωντανος ναι... μα όχι για πολύ.

-Ντάηρον: θα είσαι φίλε! σίγουρα θα τους είσαι χρήσιμος! είσαι δυνατός πολύ.

-Τάην: .... αλλα μου λείπει ένα χέρι...

-Ντάηρον: Τι πράγμα? Τι σου κάνανε?

-Τάην: δεν θυμάσε? το έχασα εκείνη τη νύχτα...

-Ντάηρόν: .....λυπάμε....

-Τάην: να μήν λυπάσαι Ντάηρον. Αν είχαμε μείνει με τον Γκράμθαρ και τν Σαλάηναν αντί να τρέξουμε μπροστά, θα είχαμε γλιτώσει όντως, μα δεν ήσουν εσύ αυτός που διάλεξε να γίνει έτσι.

-Ντάηρον:  .... όπως και να έχει , που είμαστε? δέν είναι η πρωτεύουσα αυτή...μοιάζει για παράξενο...χωριό...

-Μαηντέλα: είναι φρούριο... εδώ θα διαλέξουν ποιοι απο εμάς είναι χρήσιμοι..και ...ποιοι νεκροί....

 -Φρουρός: Εντάξει, φτάνουν οι ομιλίες!!   

-Φρουρος 2: πόσους έχουμε συνολικά? 

-Φρουρος: εννια είναι εδώ. οι δύο νάνοι, τέσσερεις μικροι ανθρωποι και  τρεις "μπασταρδοι ανθρωποι"

-Μαηντέλα: μην μας ξανα αποκαλέσετε έτσι!!!

-Φρουρός: μηπως θα ήθελες να πω δύο?? γλυκια μου??

-Φρουρός 2: ελα, ασε την μπασταρδη να απολάυσει τις τελευταιες στιγμές της...έτσι κι αλλιως δεν προκειται να την επιλέξουν... κοιτα την.

-Φρουρός: χεχεχε... λοιπόν, περιμένουμε άλους τρείς και θα ξεκινήσουμε. θα έρθει ο απεσταλμένος και θα τους διαλέξει.. μετά μπορούμε να "διασκεδάσουμε" με τους υπολοιπους.

/αρκετή ώρα πέρασε και η άμαξα φάνηκε. δύο άλογα την έσερναν  και πεντε άνδρες την συνόδευαν./

Φρουρός: ωραία , ανοίξτε την πόρτα να μπούν..

Φρουρός 1 : αμέσως.

Ντάηρον: ίσως αν δοκιμάζαμε να φύγουμε τώρα...

Τάην: είναι τουλάχιστον δέκα άνδρες σε ετοιμότητα...απλά δέξου το ... δεν μπορούμε να φύγουμε Ντάηρον.

/Η άμαξα μπαίνει μέσα στο φρούριο και οι πέντε άνδρες την κυκλώουν καθός ο οδυγός κατεβαίνει.Εδειχνε αρκετά απειλητικος, γύρω στα 35 , ψυλός, γύρω στο 1.80, μυώδης γυρώ στα 100 κιλά. με άγρια μάυρη γεννιαδα και ξυρισμένο κεφάλι. "τους φέραμε" είπε. ο φρουρός που έδειχνε να είναι ο επικεφαλής εγνευσε να τους βγάλουν, ο οδυγός με δύο άνδρες πλησίασε τον Ντάηρον και τους άλλους. "αυτοί είναι όλοι και όλοι? " Ο επικεφαλής έγνευσε και γυρισε το βλέμα του στην άμαξα και την πλάτη στον οδυγό μα μόλις το έκανε αυτό, ο οδυγός τον χτύπησε στο κεφάλι με ένα ξύλο που κρατούσε κάνοντας τον να πέσει κάτω αναίσθητος. ταυτόχρονα οι δύο άνδρες που ήταν κοντά του, τράβηξαν τα σπαθιά τους και γράπωσαν τους δύο οπλισμένους φρουρούς απειλώντας τους με το σπαθί στο λαιμό. Απο την άμαξα βγήκαν δύο νάνοι(άγνωστοι στον Ντάηρον) και δύο άνθρωποι του δάσους οπλισμένοι με τόξα και οι τρείς συνοδοι της άμαξαν τάβηξαν γρήγορα τα όπλα τους. Ο Τάην έπεσε πάνω σε έναν φρουρό που ήταν κοντά και τον έριξε στο έδαφος.

τρείς απο τους φρουρούς προσπάθησαν να πολεμίσουν μα συντομα βρέθηκαν στο χώμακαι τέσσερεις πεταξαν τα όπλα τους .Οι δύο που ήταν στην πύλη δεν ήταν οπλισμένοι και τράπηκαν σε φυγη.

Ο οδυγός εγνευσε στους διπλανούς του και αφου αφοπλησαν τους φρουρους τους άφησαν να φύγουν. Αρχισαν τότε να λύνουν τα χέρια των ομήρων.

-Ανθρωπος του δάσους: ευχαριστουμε για όλα! αλλα, γιατι μας βοηθάτε?

-Οδυγός: Ας πούμε πως... δεν συμφωνούμε με κάποιους νόμους του...καλού βασιλιά μας... 

 -Ντάηρον: Ευχαριστω πολύ. Τι κάνουμε τώρα? αυτόι σίγουρα θα φέρουν ενισχησεις!

-Οδυγός: Μπορέις να πολεμίσεις? 

-Ντάηρον: μπορω να προσπαθήσω!

-Οδυγός: ολοι οπλιστίτε στην άμαξα!! θα είναι δύσκολη διαδρομή!!!

/Οι κρατούμενοι οπλίστηκαν στα γρήγορα οσο οι άνδρες που τους έσωσαν άφηναν τα άλογα ελεύθερα. Ξεκίνησαν λοιπόν με τα πόδια μπαίνοντας στο δάσος.Ολοι οι κρατούμενοι ήταν πληγωμένοι στα πόδια όμως θα έκαναν οτι μπορουσαν . Ηταν η αυτό , η ο θάνατος. /

(στον δρόμο)

-Ντάηρον: είστε...

-Οδυγός : επαναστάτες, ναι...

-Ντάηρον: θα έλεγα "καλοί άνθρωποι"... αλλα ... υποθέτω με κάλυψες..

-Οδυγός: το όνομα Εντγκαρ.

-Νταηρον: Ντάηρον. 

-Τάην: εγώ είμαι ο Τάην. 

-Μαηντελα: Μαηντέλα... Εχω ακούσει για εσάς...το έχετε ξανακάνει αυτό ... πριν ένα χρόνο...

-Εντγκαρ: πριν ένα χρόνο ξεκινήσαμε... το έχουμε κάνει ...πανω απο δέκα φορές... κάποιοι απο εμάς, ηταν φύλακες του βασιλικού στρατου , που απλά σιχαθηκαν τους εαυτους τους...κάποιοι ειναι απλά εξοργισμένοι χωριάτες... μα οι περισσότεροι ειναι εγκληματίες...εγκληματιες που ποτε δεν σκότωσαν ούτε έκλεψαν... που το μόνο τους έγκλημα, ήταν το να είναι "διαφορετικοί"... η ακόμα χειρότερα... να είναι φίλοι "διαφορετικών".

-Ντάηρον: είσαι ο αρχηγός?

-Εντγκαρ: ο Αρχηγός? δεν έχουμε αρχηγό. είμαστε όλοι μας αρχηγοι.όλοι βοηθάμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

-Ντάηρον:Θέλω να πολεμίσω για εσάς. θέλω να σώσω όσους περισσότερους μπορώ. 

-Εντγκαρ: μαρεσει ο ενθουσιασμός σου νάνε αλλα, περίμενε . ακόμα δεν έχεις σωθεί εσυ κι εγώ και όλοι όσοι είμαστε εδω τώρα. Ας φτάσουμε στο κρυσφύγετο και πολέμα όσο θέλεις.

/αρκετή ώρα πέρασε και κανείς άνθρωπος δεν φάνηκε. Ο Εντγκαρ ενημέρωσε τους πρώιν φυλακισμένους ότι φτανουν,Τότε όμως, έγινε σήμα να σταματήσουν.

Ο Ντάηρον ήταν μπερδεμένος, δεν άργησε όμως να καταλάβει πως ήταν περικυκλωμένοι.

Ο Εντγκαρ φώναξε να μείνουν όλοι κοντά ο ένας με τον άλον. Οσο όμως ο εχθρος πλησίαζε, γινονταν όλο και πιο ξεκάθαροτο ποιος ήταν.

Στριγκλιες ακουγονταν να πλησιάζουν όλο και περισσότερο. στριγκλιές που ήταν γνώριμες στους περισσότερους. 

Στριγκλιες που ο Ντάηρον κάποτε είχε γνωρίσει.

Ρανικινς.

Ναι λοιπόν, ένα νέο κεφάλαιο σε αυτήν την ιστορία. 

Το Dwarf's ambition ειναι μία απο τις αγαπημένες μου ιστοριες που γραφω. δεν την παράτησα, ελπίζω να σας άρεσε και να σας αρέσει και το επόμενο

που κάτι μου λέει πως δεν θα αργίσει να ερθει... 

λοιπόν... σιγουρα οχι όσο άργισε αυτό :p

περιμένω σχόλεια για το πώς σας φάνηκε η συνέχια της ιστορίας

και αστερακια άν όντως το αξίζει  . 

σι γιου νεξτ ταημ!