Stefan

Οταν έμαθα από κουτσομπολιά που έλεγαν οι κυρίες του καστρου,οτι θα γίνει ένας μεγάλος χορός μεταμφιεσμένων στο κάστρο των Gilmor το βράδυ αποφάσισα να πάω. Ηξερα οτι ηταν πολύ επικίνδυνο, αλλά έπρεπε να την ξαναδώ και να μιλήσουμε. Δεν άντεχα το κενό που είχα μες στην καρδιά μου απ' την απουσία της.

Μπήκα στην αίθουσα του χορού περπατώντας αργά, ενώ τα μάτια μου έψαχναν την μορφή της.Την είδα να κάθεται μόνη της με θλιμμένο βλέμμα. Την πλησίασα και χορεψαμε.

Ενοιωθα τόσο υπέροχα που την είχα δίπλα μου.Ημουν θαμπωμένος απ' την ομορφιά της!
Οταν τελείωσε ο χορός της έπιασα το χέρι της,αναγκάζοντας την να με ακολουθήσει. Είχε έρθει η ώρα να μιλήσουμε!
Η κίνηση μου την αιφνιδίασε,αλλά η γνώριμη φωνή μου την ηρέμησε. Με κοίταξε με ένταση στα μάτια και με οδήγησε στο δωμάτιο της.
"Τι κάνεις εδώ;" με ρώτησε θυμωμένη.
"Επρεπε να σε δω και να μιλήσουμε" της είπα σε έντονο ύφος.
"Δεν έχουμε τίποτα να πούμε, αφέντη Stefan"μου είπε με τον ίδιο τόνο.
" Κι όμως,εγώ νομίζω πως έχουμε, λαίδη Lusia "της απάντησα εμφανώς πειραγμενος.
" Τι θέλεις να μου πεις;"με ρώτησε πιο ήρεμη.
"Ακου Lusia,από χτες που σε γνώρισα,δεν μπορώ να σε βγάλω απ' το μυαλό μου.Οταν κατάλαβα ποιά είσαι αντί να θυμωσω μαζί σου ένοιωθα μόνο πικρία. Δεν με νοιάζει ποιανού κόρη είσαι, εγώ σε θέλω κοντά μου"της είπα με σθένος.
" Αυτό που μου ζητάς,δεν μπορεί να γίνει. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι που εμείς δεν μπορούμε να είμαστε μαζί "μου είπε με πονεμένη φωνή.
Τα λόγια της με πλήγωσαν. Αλλά ήμουν αποφασισμένος να μην τα παρατησω τόσο εύκολα.
" Ορκίσου σου,ότι δεν νοιώθεις τίποτα για μένα και θα φύγω αυτή την στιγμή και δεν πρόκειται να με ξαναδείς"της είπα θλιμμένα.
Αυτή με κοιτούσε δίχως να βγάζει λέξη απ' το στόμα της.Ωσπου είδα ένα δάκρυ να φεύγει απ' τα μάτια της.Εσκυψε το κεφαλι προσπαθώντας να κρύψει την συγκίνηση της.
"Δεν μπορώ να σου ορκιστώ κάτι τέτοιο,γιατί θα ήταν ψέμματα. Με έκανες να νοιώσω συναισθήματα που δεν έχω νοιώσει για κανέναν άλλον" μου είπε αργά, υπολογίζοντας την κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα της.
"Σ' αγαπώ Lusia,και απ' οτι μου είπες μόλις, μ' αγαπάς κι εσύ!" της είπα πλησιάζοντας το στόμα μου κοντά στο δικό της.
Τα χείλη μας ενώθηκαν απαλά σε ενα γλυκό φιλί.

Οταν τα χείλη μου απομακρύνθηκαν από τα δικά της,έμεινα ξεπνοος να την κοιτάζω με λαχτάρα μες στα μάτια.
"Χίλια εμπόδια να βρεθούν στον δρόμο μας,σου ορκίζομαι πως εσύ θα γίνεις γυναίκα μου,ο κόσμος να χαλάσει" της είπα με την ένταση των συναισθημάτων μου να με κατακλύζει.
"Θέλω με όλη μου την ψυχή να γίνω γυναίκα σου.Σ' αγαπώ όπως δεν έχω αγαπήσει ποτέ στην σύντομη ζωή μου!" μου απάντησε με θερμή.

Αγκαλιαστηκαμε και μείναμε έτσι αρκετή ώρα,χωρίς να πούμε τίποτα άλλο. Τα κορμιά μας έλεγαν όλα εκείνα που δεν έλεγαν τα χείλη μας.Ομως η ώρα περνούσε ανελέητα γρήγορα, έπρεπε να φύγω όσο κι αν ήθελα να περάσω όλο το βράδυ στην αγκαλιά της.
"Αγάπη μου,πρέπει να φύγω, όσο κι αν με πονάει να σ' αποχωριστω"της είπα με θλίψη να τυλίγει την καρδιά μου.
" Ο ίδιος πόνος υπάρχει και μες στην καρδιά μου,όμως... ο χορός σε λίγο τελειώνει και οι δικοί μου θα μ' αναζητήσουν. Δεν πρέπει να σε βρουν εδώ.Γι' αυτό δωσμου ένα τελευταίο φιλί για καληνύχτα και πες μου ποτέ και που θα ξαναειδωθουμε."
Εσκυψα και την φίλησα με πάθος με ένα παρατεταμένο,αχόρταγο φιλί.
"Στο δάσος των νεράιδων, αύριο το απόγευμα στις πέντε" της είπα πριν ανοιξω την πόρτα του δωματίου της.
"Αύριο λοιπόν,αγαπημένε μου" την άκουσα να μου λέει με λαχτάρα.
Γύρισα και την κοίταξα με αγάπη.
"Καληνύχτα αγάπη μου" της είπα και βγήκα απ' το δωμάτιο.
Εφυγα από το κάστρο άνετα, χωρίς να μ' αναγνωρίσει κανείς.

Μόλις γύρισα στο δωμάτιο μου,βρήκα την μητέρα μου να με περιμένει.

"Stefan,που ήσουν παιδί μου,ανησύχησα τόσο πολύ για σένα" μου είπε με αγωνία.
"Είχα πάει μια βόλτα...αλλά μητέρα,δεν χρειάζεται ν' ανησυχείς για μένα, έχω μεγαλώσει αρκετά ώστε να μπορώ να προσέχω τον εαυτό μου" της είπα κοιτώντας την με αγάπη.
"Εγώ το ξέρω, η καρδιά μου όμως θα αγωνιά για σένα κάθε λεπτό. Είσαι το μοναχοπαίδι μου.Το μοναδικό πλάσμα που νοιάζομαι πιο πολύ στον κόσμο" μου είπε πιάνοντας μου τρυφερά το χέρι.
"Κι εγώ σ' αγαπώ και σε νοιάζομαι μητέρα,από τότε που χάσαμε τον πατέρα είσαι η μόνη μου οικογένεια."
"Θέλω να προσέχεις Stefan,ως αφέντης του οίκου μας έχεις πολλούς εχθρούς, και έξω αλλά και μέσα στο κάστρο. Εχε τα μάτια σου ανοιχτά" μου είπε ανήσυχα.
"Γνωρίζω τους εχθρούς μου και ξέρω τις προθέσεις τους,μην ανησυχείς.Δεν μπορούν να με βλάψουν" της είπα με σιγουριά.
"Αυτό περίμενα ν' ακούσω από σένα. Σε αφήνω τώρα να ξεκουραστεις.Καλη σου νύχτα γιέ μου!" μου είπε φιλώντας με στο μέτωπο.
Οταν έφυγε,τα λόγια της γυρνούσαν μες στο μυαλό μου.Ηξερα πως υπήρχαν δυο τρία άτομα στο κάστρο που θα ήθελαν πολύ να μου κανουν κακό, αλλά δεν τολμούσαν.