Lusia

Ενοιωσα τον θυμό να ξεπηδά από μέσα μου.Πως τολμούσε να μου μιλάει έτσι! Πως τολμούσε να αψηφά τις αποφάσεις μου!
Τον κοίταζα με οργισμένο
βλέμμα και τον πλησίασα με αγέρωχο βήμα.
"Philip,μην ξεχνάς ποιά έχεις μπροστά σου,απαιτώ σεβασμό και υπακοή από όλους σας εδώ μέσα" του είπα κοιτάζοντας τον στα μάτια.
Αυτός χαμήλωσε το κεφάλι, το σώμα του σφιχτηκε προσπαθώντας να ελέγξει τις αναπνοές του.
"Λαίδη Lusia,τα λόγια μου δεν ειπώθηκαν από ασέβεια αλλά από ανησυχία. Εσείς και ο αδελφός σας είστε οι τελευταίοι απόγονοι του οίκου των Gilmor,χιλιάδες ζωές εξαρτούνται από εσάς. Θεωρώ ριψοκίνδυνο να έρθετε μαζί μας στην ομάδα διάσωσης του αδερφού σας και εξαιρετικά επικίνδυνο για την ζωή σας"μου είπε με τις λέξεις να βγαίνουν αργά και σταθερά απ' το στόμα του.
Τον κοίταξα για λίγο σκεπτική. Το ήξερα κι εγώ πως ήταν ριψοκίνδυνο, όχι μόνο για την δική μου ζωή,αλλά και για τις ζωές των γενναίων ανδρών που θα μ' ακολουθήσουν. Το κάστρο των Separd ήταν σωστό φρούριο. Υπήρχαν τοξοβολοι κατά μήκος των τειχών του και φυλλάσσεται πάντα από άγρυπνους φρουρούς. Αλλά δυο μήνες τώρα, από εκείνη την μέρα που ο στρατός μας ηττήθηκε,με αποτέλεσμα την αιχμαλώτιση του Edwart και την απώλεια πολλών αντρών μας,έχω κινήσει γη και ουρανό για την απελευθέρωση του. Ομως όλες οι προσπάθειες μου έχουν πέσει στο κενό. Δεν μπορώ να σκέφτομαι τον αδελφό μου σ' ένα σκοτεινό και γεμάτο υγρασία κελί. Αυτή είναι η ύστατη λύση για να μπορέσω να τον έχω πάλι κοντά μου.
Εκανα νόημα στους υπόλοιπους στρατηγούς μου να αποχωρήσουν απ' την αίθουσα και έμεινα μόνη μου με τον Philip.
"Philip,γνωριζομαστε από μικρά παιδιά.Ξέρεις οτι είμαι ένα συνετό άτομο. Νομίζεις οτι δεν σκέφτηκα όλα τα ρίσκα που έχει αυτή η αποστολή;" του είπα απολογητικά.
"Lusia,αυτή η φιλία μας με κάνει τόσο ανήσυχο για σένα. Ξέρω πως αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί ο Edwart και είμαι πρόθυμος να το κάνω. Αλλά ως στρατηγός σου, θεωρώ λάθος την απόφαση σου να έρθεις μαζί μας,δεν θέλω να διακινδυνεύσεις την ζωή σου" μου είπε με ήρεμο ύφος.
Δεν μασούσε τα λόγια του,το παραδέχομαι!Γι' αυτό άλλωστε εμπιστευομουν τόσο πολύ την γνώμη του.Ομως αυτό που μου έλεγε τώρα δεν μπορούσα να το δεχτώ.
"Η απόφαση μου είναι οριστική και αμετάκλητη" του είπα με πείσμα.
Ξεφυσηξε αποδεχόμενος τον λόγο μου,ήξερε πως δεν υπήρχε περίπτωση να μ' αλλάξει γνώμη.

Ολη την υπόλοιπη μέρα καταστρωναμε το σχέδιο. Επρεπε να είναι τέλειο σε όλες του τις λεπτομέρειες,αμα θέλαμε να βγούμε όλοι μας ζωντανοί από εκεί μέσα. Το βράδυ αποσύρθηκα στο δωμάτιο μου.Ξάπλωσα στο μεγάλο κρεββάτι μου, αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ημουν ανήσυχη για την αυριανή μέρα. Φοβόμουν... μπροστά στους άλλους δεν θα το έδειχνα ποτέ,αλλά στον εαυτό μου μπορούσα να το παραδεχτώ.Αργησα να κοιμηθώ και ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε το πρωί μ' ένα καρό. Το σχέδιο ήταν να παραστήσουμε τους πλανόδιους εμπόρους για να μπούμε πιο εύκολα στην πόλη. Εγώ και ο Philip καθόμαστε μπροστά, ενω οι άλλοι τρείς είναι κρυμμένοι στην πίσω μεριά του κάρου.
Η πρώτη φάση του σχεδίου πήγε καλά. Περάσαμε τις πύλες της πόλης πολύ εύκολα. Δεν το περίμενα! Τώρα είμαστε στην κεντρική αγορά να κάνουμε τάχα οτι πουλάμε το εμπόρευμα μας,για να μην μας υποψιαστεί κανείς. Μόλις νύχτωσε ο Philip μου έκανε νόημα να προχωρήσουμε στην δεύτερη φάση του σχεδίου.
Μεταφέραμε το καρό σ' ένα απομονωμένο σοκάκι κοντά στο κάστρο. Κάναμε νόημα στους υπόλοιπους άνδρες να βγουν από το καρό, πήραμε τα σπαθιά που είχαμε κρύψει και ξεκινήσαμε.
Προχωρήσαμε προσεχτικά, κρυμμένοι στις σκιές. Φτάσαμε μπροστά στην βαριά πόρτα της φυλακής, φυλασσόταν από δύο φρουρούς. Τους εξουδετερωσαμε αθόρυβα και μπήκαμε μέσα.Ολο το μέρος φωτιζόταν από αναμμένες δάδες και έτσι είχαμε καλή ορατότητα.Ολά μέχρι τώρα είχαν κυλήσει τέλεια και για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό μια μικρή ακτίνα ελπίδας φώλιασε μες στην καρδιά μου!
Είδαμε έναν μεγάλο διάδρομο με κελιά δεξιά κι αριστερά του. Προχωρήσαμε αργά,με όλες μας τις αισθήσεις σε επιφυλακή. Στο τέλος του διαδρόμου είδαμε τρείς φρουρούς να κάθονται σ' ένα τραπέζι και να παίζουν χαρτιά πίνοντας. Τους ακινητοποιησαμε πέρνοντας μαζί μας τα κλειδιά των κελιών. Ξαφνικά άκουσα πίσω μου μια γνώριμη φωνή να λέει το όνομα μου.Γύρισα με προσμονή και αντίκρισα τον αδερφό μου να με κοιτάει δακρυσμένος.Πήρα τα κλειδιά και τα δοκίμαζα στην κλειδαριά ώσπου βρήκα το σωστό και επιτέλους η πόρτα άνοιξε. Πλησίασα τον Edwart και τον αγκάλιασα.
"Επιτέλους σε βρήκα!" του είπα κοιτώντας τον με λαχτάρα.
"Τι κανείς εδώ, έχεις τρελαθεί;" με μάλωσε.
"Ναι,από χαρά" του απάντησα με ναζί.
Με έπιασε απ' το χέρι και κατευθύνθηκαμε όλοι μας προς την έξοδο. Δεν προλάβαμε να διανύσουμε λίγα μέτρα, όταν ξαφνικά μπροστά μας εμφανίστηκαν δέκα στρατιώτες. Ο Edwart μου πήρε το σπαθί που κρατούσα στο χέρι μου.
"Οτάν σου πω, θα τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς" μου είπε χαμηλόφωνα.
"Αυτό αποκλείεται, δεν σας αφήνω μονούς" του αντιγυρισα πεισματικά.
"Δεν έχουμε χρόνο για πείσματα.Θα κανείς αυτό που σου είπα" μου είπε με θυμωμένο ύφος.
"Καλά... αλλά που θα συναντηθούμε;"
"Στο καρό" άκουσα τον Philip να μου ψιθυρίζει στ' αυτί.

Είδα τους στρατιώτες με τα σπαθιά τους προτεταμένα να ορμάνε πάνω μας.Εγώ ήθελα να  τους βοηθήσω αλλά ο Philip δεν με άφησε.Μπήκε μπροστά μου κάνοντας το σώμα του ασπίδα. Κάποια στιγμή άκουσα τον Edwart να φωνάζει "ΤΩΡΑ" και εγώ έτρεξα αποφεύγοντας έναν στρατιώτη που άπλωσε το χέρι του να με πιάσει. Βγήκα από την φυλακή και έτρεχα με όλη μου την δύναμη και με τα μάτια θολωμένα απ' τα δάκρυα προς το σοκάκι που είχαμε αφήσει το καρό.

Ξαφνικά έπεσα πάνω σε κάποιον.Σήκωσα το κεφάλι και είδα δυο πράσινα μάτια να με κοιτάνε περίεργα.Εμεινα ακίνητη, παρατηρώντας τον.Ηταν νεαρός σε ηλικία περίπου δυο τρια χρόνια πιο μεγάλος από μένα, τον υπολόγισα γύρω στα εικοσιπέντε. Είχε κάστανα μαλλιά που έπεφταν ατίθασα μέχρι το υψος των ομων του.Ηταν λεπτός με γυμνασμενο σώμα. Αντικειμενικα ήταν πολύ όμορφος άντρας. Από τα ρούχα που φορούσε κατάλαβα πως ηταν κάποιος ευγενής.

"Τώρα την έβαψα" σκέφτηκα από μέσα μου.
Ενοιωσα τα μάτια του να με παρατηρούν από πάνω μέχρι κάτω και αμέσως να καρφώνονται στο πρόσωπο μου.
"Ποια είσαι και που πας τόσο βιαστική; με ρώτησε με ύφος ανάκρισης
Ενοιωσα τα πόδια μου να τρέμουν. Είχα εξαντληθεί σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά. Πήρα μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ηρεμήσω.
" Εγώ, κύριε, είμαι η..."δεν πρόλαβα να τελειωσω την φράση μου,τα πάντα γύρω μου άρχισαν να σκοτεινιάζουν.Είχα χάσει τις αισθήσεις μου!