Lusia

Οι επόμενοι πέντε μήνες πέρασαν πολύ ήσυχα.Η κοιλιά μου είχε μεγαλώσει πολύ και ένοιωθα πια σαν μια παραφουσκωμενη μπάλα. Το μωρό έκανε αισθητή την παρουσία του καθώς το ένοιωθα να κλωτσαει πολύ ταχτικά τώρα τελευταία.Ο Stefan πετούσε απ' την χαρά του κάθε φορά που άγγιζε την κοιλιά μου και αισθανόταν το μωρό να κινείται.

Τον τελευταίο μήνα ο Stefan είναι πολύ ανήσυχος.Ο δούκας Windham συμμάχησε με τον πολεμοχαρή άρχοντα Bladimir θέλοντας να επεκτείνουν τα σύνορα της γής τους.Έχουν ήδη λεηλατήσει δύο γειτονικούς οίκους και ο Stefan φοβάται οτι θα είμαστε οι επόμενοι.
Εγώ προσπαθώ να τον ηρεμήσω, αλλά και η ίδια είμαι πολύ ανήσυχη. Γνωρίζω τον δούκα Windham και ξέρω πόσο ύπουλος και μνησίκακος άνθρωπος είναι.Σίγουρα δεν έχει ξεχάσει την άρνηση μου στην πρόταση γάμου.

Καθόμασταν με τον Stefan στην κεντρική αίθουσα όταν ακουσαμε οχλαγωγίες έξω.Ο Stefan πήγε να δεί τι συνέβαινε, δεν πρόλαβε να πλησιάσει την πόρτα,όταν όρμησε μέσα ένας στρατιώτης.
"Αφέντη μας επιτίθενται, ολόκληρος στρατός" τον άκουσα να του λέει κατά τρομαγμένος.
Είδα το πρόσωπο του άντρα μου να σκληραίνει.
"Ατιμε Windham,δεν θα μου γλιτώσεις" μονολογησε και έτρεξε έξω.
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ετρεξα στο παράθυρο να δω τι συμβαίνει.
Το θέαμα που αντίκρισα μου 'κοψε την ανάσα. Οι κάτοικοι της πόλης έτρεχαν πανικόβλητοι ενώ τα σπίτια τους καίγονταν.

Ο στρατός μας είχε χωριστεί και πολεμούσε σε πολλά διαφορετικά μέτωπα.Οι αντίπαλοι υπερτερούσαν. Τα πράγματα ήταν άσχημα.Η καρδιά μου σφιχτηκε,ένα κακό προαίσθημα εισέβαλε μέσα μου.
Είδα τον Stefan να κάνει νόημα σ' ένα στρατηγό του.Μέσα σε λίγα λεπτά δεκάδες άντρες μας είχαν παραταχθεί έξω απ' το κάστρο.
Από μακριά ο δουκας Windham κατευθυνόταν προς τα 'δω με αμέτρητο στρατό. Ειμασταν καταδικασμένοι.
Ξαφνικά ένας έντονος πόνος χαμηλά στην κοιλιά μου με 'κάνε να διπλωθω στα δύο.Πιάστηκα από μια καρέκλα και με κόπο κάθησα πάνω της.Ενοιωσα κάτι υγρό να μουσκευει τα πόδια μου.Είχαν σπάσει τα νερά,γεννούσα πρόωρα.
"Οχι τώρα, θεέ μου!" μονολογησα απελπισμένη.
Ο Stefan μπήκε με φόρα μέσα στην αίθουσα ακολουθούμενος από τρείς στρατιώτες,φανερά ανήσυχος.
"Lusia,πρέπει να σε φυγαδευσω,σε λίγο ο στρατός του Windham θα εισβάλλει στο κάστρο."
"Stefan,γεννάω" κατάφερα μόνο
να του πώ, πρίν συνταράξει το κορμί μου ένας καινούργιος πιο δυνατός πόνος.
Εκείνος με κοιτούσε σαν χαμένος.
"Δεν είναι νωρίς;" ψέλλισε αγχωμενος.
"Είναι,αλλά το μωρό φαίνεται οτι βιάζεται" του είπα προσπαθώντας να παίρνω συνεχείς αναπνοές.
Απ' έξω ακούστηκε ένας μεγάλος κρότος.
Το πρόσωπο του Stefan χλωμιασε.
"Lusia,πρέπει να βιαστουμε,είναι μέσα" μου είπε μ' ένταση στην φωνή του.
Σηκώθηκα ενώ εκείνος μ' έπιασε απ' την μέση και με βοήθησε να στηριχτω πάνω του.
"Υπομονή, αγάπη μου,όλα θα πάνε καλά" μου ψιθύρισε προσπαθώντας να με ηρεμήσει.
"Που πάμε;" τον ρώτησα ανήσυχη.
"Το κάστρο έχει μια μυστική κρύπτη, εκεί δεν θα μπορούν να μας βρούν" μου είπε με αποφασιστικό τόνο.
Προχωρήσαμε όσο πιο γρήγορα μπορουσαμε σε κάτι δαιδαλώδης διαδρόμους.
Ξαφνικά εμφανίστηκαν μπροστά μας δύο στρατιώτες. Ο Stefan τράβηξε το σπαθί του και όρμησε πάνω τους.Εγώ στηρίχτηκα σ' έναν τοίχο φοβισμένη.
Μόλις τους εξουδετέρωσε, με πήρε έπιασε και προχωρήσαμε.
Πονουσα πολύ, τα πόδια μου έτρεμαν.
"Stefan,περίμενε,δεν μπορώ να συνεχίσω" του φώναξα απεγνωσμένα.
Αυτός έσκυψε προς το μέρος μου και με σήκωσε στην αγκαλιά του.
"Κοντευουμε,μωρό μου,μείνε δυνατή" μου είπε ήρεμα.
Η φωνή του με έκανε να νοιώσω γαλήνια.
Φτάσαμε μπροστά από έναν τοίχο.O Stefan πίεσε εναν μοχλό και άνοιξε μια μικρή πόρτα,η οποία ξανακλεισε μόλις μπήκαμε μέσα.Υπήρχε ένας φωτισμένος διάδρομος που οδηγούσε σ' ένα δωμάτιο.
Εκείνος με άφησε απαλά να πατήσω στο έδαφος, ενώ με γρήγορες κινήσεις έψαξε γύρω του να βρεί ένα μέρος να ξαπλώσω.Εστρωσε μια χοντρή κουβέρτα στο πάτωμα,που βρήκε μέσα σ' ένα μπαούλο και άναψε το τζακι.Πηρε μια κατσαρόλα και αφού την γέμισε νερό την τοποθέτησε πάνω στην φωτιά.
Με βοήθησε να ξαπλωσω καθώς ένοιωθα τους πόνους να γίνονται πιο συχνοί και πιο έντονοι.
"Lusia,άσε με να δω αν έρχεται το μωρό"τον άκουσα να μου λέει με αγωνία.
Ανοιξα διστακτικά τα πόδια μου.
" Το μωρό με πιέζει "του είπα φοβισμένη.
" Βλέπω το κεφάλι του,σπρωξε αγάπη μου,σε λίγο ο πόνος θα τελειώσει "μου είπε με γαλήνια φωνή.
Εκανα οτι μου είπε, ώσπου άκουσα το κλάμα του.
" Τα κατάφερες,Lusia,κοιτά "τον άκουσα να μου λέει χαρούμενος.
Πλησίασε το μωρό στην αγκαλιά μου και εγώ με προσμονή τύλιξα τα χέρια μου γύρω του.
" Είναι πανέμορφο!"ψιθύρισα με δέος.
"Μοιάζει στην μαμά του" μου είπε συγκινημένος ο Stefan.

Το πήρε στα χέρια του και αφού το καθάρισε,έσκισε ένα κομμάτι απ' το σακάκι του και το τύλιξε.Υστερα το άφησε με προσοχή δίπλα μου στην κουβέρτα. Πήρε την κατσαρόλα με το ζεστό νερό και ήρθε προς το μέρος μου.
"Lusia,πρέπει να σε καθαρισω" μου είπε ντροπαλά.
"Οχι,μπορώ να το κάνω μόνη μου" του απάντησα αποφασιστικά.
"Μην είσαι ξεροκέφαλη,άσε εμένα" τον άκουσα να μου λέει με αμηχανία.
Χωρίς να περιμένει την απάντηση μου,έσκισε άλλο ενα ύφασμα απ' το σακάκι του και το βούτηξε μέσα στο ζεστό νερό.
Ενοιωσα το ζεστό πανί πάνω στο δέρμα μου σαν βάλσαμο.
Αυτός ο άνδρας ηταν τόσο προστατευτικός μαζί μου που μου έφερνε δάκρυα ευγνωμοσύνης στα μάτια.

Ο Stefan σηκώθηκε και με κοίταξε στα μάτια.
"Πρέπει να φύγω, γυναίκα μου,εδώ θα είσαι ασφαλής, να προσέχεις το παιδί μας" μου είπε με πόνο.
"Μην φύγεις,ο στρατός του Windham είναι στο κάστρο, φοβάμαι μήπως πάθεις τίποτα" του είπα με απεγνωσμένη φωνή.
"Δεν μπορώ να μείνω Lusia,δεν θ' αφήσω το κάστρο μου στα χέρια αυτού του αχρειου" μου είπε με οργισμένο ύφος.
Εσκυψε και με φίλησε στο στόμα.
"Πρόσεχε!" του είπα μόνο, αφού λυγμοι άρχισαν να με συνταράσσουν.
Πανικός και φόβος φώλιασε μες στην καρδιά μου.