Τ : Εδώ είναι το πλυντήριο δεν φεύγει...
..................................................................................

Mel's pov

Έριξα το κεφάλι μου πίσω στα μαξιλάρια του κρεβατιού και άνοιξα αυτόματα το στόμα μου. Ένας βαρύς αναστεναγμός ξέφυγε απ τα χείλη μου.

Είχα ανατριχιάσει ολόκληρη.

Η ζέστη του γλώσσα διέσχιζε το γυμνό μου δέρμα αφήνοντας υγρή την περιοχή γύρω απ το γυμνό μου στήθος. Με το δεξί του χέρι κράτουσε σφικτά τον λαιμό μου, ενώ με το άλλο στήριζε το κορμί του πάνω στο στρώμα.

Έσερνε τα χείλη του πάνω μου απολαμβανοντας την αίσθηση.

Ακούμπησε το άνω χείλος του στο στομάχι μου και άρχισε να κατεβαίνει προς τα κάτω βαριανασαίνοντας, στέλνοντας ρίγη σε ολόκληρο το σώμα μου. Ένιωθα την περιοχή μου μουδιασμένη, ευαίσθητη στο άγγιγμα του.

Μετακίνησε τα χέρια του στο εσωτερικό των μοιρών μου και ξεκόλλησε τα μπούτια μου.

Δάγκωσε ελαφρά το ύφασμα του εσωρούχου μου και παράλληλα σήκωσε τα μάτια του προς τα πάνω, ώστε να σιγουρευτεί πως τον έβλεπα ενώ το έκανε.

Τα δάκτυλα του τυλίχτηκαν γύρω από την δαντέλα στους γοφούς μου και τράβηξε το εσώρουχο μου, κατεβάζοντας το μέχρι τους αστραγάλους μου.

Μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο λαγνοια, πριν θάψει το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια μου.

? : Μελίνα? κάποιος φώναξε το όνομα μου και αμέσως επανήλθα στην πραγματικότητα

Εγώ : Ε?

? : Θα μας δώσεις την απάντηση..? Ρώτησε ο μαθηματικός

Κοίταξα τον πίνακα και συνειδητοποίησα πως είχαμε προχωρήσει κατά πολύ από εκεί που είχα μείνει εγώ.

Εγώ : Εε αμ..., μουρμούρισα καθώς γύρναγα πέρα δώθε τις σελίδες του τετραδιου μου

? : Περιμένουμε..., είπε εκνευρισμένος

Εγώ : Δεν ξ-ξερω..., είπα τελικά και έσκυψα το κεφάλι μου

? : Μάλιστα.. Μίλτο παιδί μου? πήγε στον επόμενο

Μ : Αυτό το αστειάκι που και καλά θα σας απαντήσω σωστά, πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή ε.., είπε και όλη η τάξη άρχισε να γελάει

? : Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία αγόρι μου.., είπε και μας γύρισε την πλάτη συνεχίζοντας να γράφει στον πίνακα

Η Άννα με σκούντησε κάτω απ το θρανίο.

Α : Που ταξιδεύεις...? Με ρώτησε χαμηλόφωνα

Εγώ : Αφαιρέθηκα.., είπα απλά και έσκυψα το κεφάλι μου ώστε να μην δει το κατακόκκινο πρόσωπο μου

Α : Μμμχχ..., είπε πονηρά και της πάτησα το πόδι

{...}

Οι σχολικές ώρες πέρασαν αργά. Βασανιστικά αργά. Τύπου πολύ αργά. Τύπου περπατάς στο πεζοδρόμιο και έχεις μια αργοκίνητη γιαγιά μπροστά σου που δεν μπορείς να προσπεράσεις αργά.

Τόσο εκνευριστικά αργά.

Όταν επιτέλους βγήκα έξω από το σχολείο και άνοιξα το κινητό μου είδα ότι είχα 7 κλήσεις από την Κάτια.

Τις τελευταίες ημέρες μου τηλεφωνεί ακατάπαυστα. Μιλάμε για 15 με 20 τηλεφωνήματα την ημέρα.

ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΤΙ ΆΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ

Έβγαλα τα ακουστικά από την τσάντα μου και άρχισα να τα ξεμπλέκω. Μπορεί να μου πει κάποιος ποτέ προλαβαίνουν και ΓΊΝΟΝΤΑΙ ΚΌΜΠΟΙ?

Έβγαλα μια κραυγή απόγνωσης.

Τουλάχιστον δεν υπήρχε κανένας τριγύρω, ώστε να με ακούσει να γκαρίζω.

Από ότι φαίνεται θα γυρίζω μόνη μου στο σπίτι κάθε Πέμπτη, αφού οι δύο υπέροχοι φίλοι μου αποφάσισαν να συμμετάσχουν στο σχολικό πρόγραμμα αγγείο πλαστικής.

Ήταν να γραφτώ και εγώ, αλλά μετά είδα τον Μάκη από το Β3 να μεταφέρεται στα επείγοντα επειδή προσπάθησε να κάνει αποτρίχωση στις ρώγες του με τον πηλό και με τραυμάτισε ιδιαίτερα μπορώ να πω.

Η Άννα όμως χρειαζόταν τον έξτρα βαθμό, ενώ ο Μίλτος είμαι αρκετά σίγουρη πως απλά απολαμβάνει να σχηματίζει πέη με τον πηλό.

Έστριψα στην γωνία του κτηρίου έτοιμη να βάλω τα ακουστικά, που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ξεμπέρδεψα, στα αφτιά μου, όταν ξαφνικά κάποιος εμφανίστηκε μπροστά μου.

Εβγαλα ένα τρομαγμένο επιφώνημα πριν συνειδητοποιήσω ποιος ήταν.

Και όχι μην χαίρεστε.

Εγώ : Τι κάνεις εσύ εδώ!? Τη ρώτησα αγανακτησμένη και έκανα δύο βήματα πιο πίσω

Κ : Ήρθα να μιλήσουμε! είπε αποφασιστικά, αγνοείς τις κλήσεις μου 2 μήνες τώρα! Καταλαβαίνω πως δεν έχεις καμία όρεξη να συναναστραφείς μαζί μου, αλλά δεν έχω πρόθεση να σταματήσω να σε ψάχνω, οπότε το απλούστερο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να κάτσεις να μου μιλήσεις για 5 λεπτά και μετά από αυτό αν δεν θες να σε ενοχλήσω ξανά, θα σταματήσω! Είπε με μια πνοή

Έμεινα να την κοιτάω κατάματα.

Εγώ : Υπόσχεσ-σαι να με παρατήσεις στην ησυχία μου? Ρώτησα για να βεβαιωθώ

Έγνεψε καταφατικά.

Εγώ : Εντάξει...

Σταύρωσα τα χέρια στο στήθος μου.

Τα μάτια της έλαμψαν από χαρά.

Κ : Πάμε να κάτσουμε κάπου! είπε προσπαθώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό της, να σε κεράσω έναν καφέ!

Το πρώτο πράγμα που ήθελα να της πω είναι να βάλει τον καφέ της βαθιά μέσα στ-

Κ : Από εδώ! Είπε και άρχισε να περπατάει προς τον πεζόδρομο

Ξεφύσιξα και την ακολούθησα από πίσω.

Περπατήσαμε σιωπηλά για περίπου 3 λεπτά μέχρι την πιο κοντινή καφετέρια. Πέρασε μπροστά μου και άνοιξε την πόρτα του μαγαζιού κρατώντας την ανοιχτή και για εμένα να περάσω.

Εγώ απλά διέσχισα το κατώφλι χωρίς πολλά πολλά.

Αφού με ακολούθησε γοργά, κοντοστάθηκε για λίγο ώσπου εντόπισε ένα γωνιακό τραπέζι για να καθίσουμε.

Κ : Εκεί! Είπε και βιάστηκε να πιάσει θέση

Ρόλαρα τα μάτια μου και με μια κίνηση άφησα την τσάντα μου στο ξύλινο δάπεδο της καφετέριας και κάθισα στο τραπέζι απέναντι της.

Έβγαλε το παλτό από πάνω της και το τοποθέτησε προσεκτικά στους ώμους της καρέκλας.

Μου πήρε λίγο για να προσέξω πόσο κομψά ντυμένη ήταν. Λευκό πουκάμισο, μαύρο παντελόνι και ένα ζευγάρι μαύρες στιλέτο γόβες. Τα αυτιά της στόλιζαν δύο ασημένια μικρά κρικάκια, ασορτί με το κολιέ που κρεμόταν από τον λαιμό της, με το όνομα της.

Πήρα λίγο περισσότερο χρόνο παρατηρώντας την.

Αν εξαιρούσες κάποιες μικρές ρυτίδες στην επιφάνεια του προσώπου της, και τους μαύρους κύκλους που είχε προσπαθήσει μάταια να κρύψει κάτω από το μεικ απ της, είχε μείνει ίδια και απαράλλαχτη.

Η Κάτια ήταν μια μικροκαμωμένη γυναίκα, με το ζόρι 1, 60. Έτσι εξηγούνταν οι πανήψηλες γόβες.. Ήταν αδύνατη, με λεπτά άκρα και στεγνό πρόσωπο. Είχε πιο σκούρα επιδερμίδα από τη δική μου, ελάχιστα. Τα μαλλιά της είχαν ένα σκούρο κάστανο χρώμα, πλησίαζαν το μαύρο, ωστόσο κάτω από τον ήλιο δε φαίνονταν παραμόνο ένα απαλό καφέ.

Είχε τα μαλλιά της πιασμένα σε έναν χαμηλό περιποιημένο κότσο. Μερικές παραμελημένες τούφες που είχαν ξεφύγει από το κράτημα του λάστιχου, πρόδιδαν τις ξεθωριασμένες ανταύγειες που μάλλον είχε κάνει μέσα στα χρόνια.

Θα τις πήγαιναν, σκέφτηκα από μέσα μου.

Τα μεγάλα της ματιά με παρατηρούσαν μέσα από τα γυαλιά της, όση ώρα συλλογιζόμουν. Κοίταγα μέσα τους και αισθανόμουν σαν να κοιτιόμουν στον καθρέφτη.

Κάστανα και ενίοτε κιτρίνιζαν.

Έπειτα από ένα ολόκληρο αμήχανο λεπτό, έβηξε ώστε να τραβήξει διακριτικά την προσοχή μου.

Πετάρισα έντονα τις βλεφαρίδες μου και ανακάθισα στην καρέκλα μου.

Εγώ : Λοιπόν... Ακούω.., είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και ακούμπησα την πλάτη μου πίσω

Έμπλεξε τα δάκτυλα της μεταξύ τους και ακούμπησε τα χέρια της πάνω στο τραπέζι.

Κ : Πως είσαι αυτόν τον καιρό, Μελίνα? ρώτησε δειλά

Πλάκα μου κάνει.

Εγώ : Αν εξαιρέσεις τον εκνευρισμό που μου προκαλούν οι αδιάκοπες ανεπιθύμητες κλήσεις σου, κρατιέμαι μια χαρά.., είπα με ένα προσποιητό χαμόγελο

Τα μάτια της ζάρωσαν ελαφρά.

Κ : Ναι.. Συγνώμη για αυτό.. Αλλά κάπως έπρεπε να επικοινωνήσω.., είπε

Εγώ : Ας μου έστελνες μια ηλίθια κάρτα τα Χριστούγεννα.., μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου

Έσκυψε ντροπιασμένη το κεφάλι της.

Εγώ : Τι ήθελες τόσο απεγνωσμένα να μου πεις, που δεν μπορούσε να περιμένει άλλα δεκαπέντε χρόνια? Ρώτησα χλευαστικά

Το ξέρω πως το βλέμμα μου πρέπει να φαινόταν σκληρό και παγωμένο, όμως μέσα μου ήθελα να αρχίσω να κλαίω. Αλλά η αλήθεια είναι πως είχα βαρεθεί να το κάνω.

Κ : Ό,τι λυπάμαι.., ψιθύρισε

Έμπιξα τα νύχια μου στο μπράτσο μου, ώστε να καταφέρω να συγκρατήσω τον εαυτό μου.

Κ : Στο είπα ήδη την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, αλλά όσες φορές και να το πω δεν είναι αρκετό και ΤΟ ΞΈΡΩ! φώναξε λίγο στο τέλος και εισπράξαμε μερικά ανήσυχα βλέμματα από κάποια τραπέζια γύρω μας

Δεν μίλησα.

Κ : Ήμουν μια απαίσια μητέρα, ακόμα είμαι! Χριστέ μου πρακτικά σε αναγκάζω να βρίσκεσαι σε αυτό το τραπέζι μαζί μου χωρίς τη θέληση σου! είπε απελπισμένα και με κοίταξε στα μάτια

Ένιωθα τις άμυνες μου να γκρεμίζονται μια προς μια.

Κ : Σας άφησα! Σας εγκατέλειψα στην πιο κρίσιμη ηλικία.. Σ-σας ανάγκασα να μεγαλώσετε χωρίς μητέρα, επειδή δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τα δικά μου προβλήματα...

Η όραση μου άρχισε να θολώνει

Κ : Τελείωσα πια να βρίσκω δικαιολογίες Μελίνα.. Έκανα ό,τι έκανα, όσο φθηνό και απάνθρωπο κι αν ήταν.., είπε και ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο της, αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο θα το έκανα! Θα γύριζα πίσω αμέσως και θα γινόμουν η μητέρα που αξίζατε.. Θα προσπαθούσα τουλάχιστον..

Γάρπωσα το μπράτσο μου πιο δυνατά.

Κ : Αλλά δυστυχώς δεν γίνεται.. Για αυτό το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάτσω εδώ και να ζητήσω για άλλη μια φορά συγνώμη...

Η φωνή της έτρεμε από το κλάμα. Ξέπλεξε τα χέρια της και προσπάθησε να ακουμπήσει τα δικά μου, αλλά τα τράβηξα απότομα από το τραπέζι.

Έστρεψα το κεφάλι μου αλλού προσπαθώντας να κρύψω τα δάκρυα που ξέφυγαν από τα μάτια μου.

Δεν έκανα καμία κίνηση να τα σκουπίσω παρόλα αυτά. Δεν μπήκα στον κόπο καν να κουνηθώ από τη θέση μου.

Ένιωθα κενή.

Με τα κλαμένα της μάτια, εξέτασε το πρόσωπο μου ψάχνοντας απελπισμένα για κάποιο ίχνος συναισθήματος. Αλλά δεν βρήκε κανένα.

Το βλέμμα μου ήταν νεκρό. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση είχα.

Μετά από λίγο, όταν άρχισε να καταλαβαίνει πως δεν είχα σκοπό να αρθρώσω λέξη, ίσιωσε διστακτικά τα γυαλιά και την πλάτη της.

Κ : Ευχαριστώ π-που έκατσες και με άκουσες, το εκτιμώ ειλικρινά.., είπε πιάνοντας το παλτό από την καρέκλα της, αλλά σου υποσχέθηκα πως θα σε αφήσω ήσυχη τώρα.., η φωνή της σαν να ράγισε στο τέλος

Σηκώθηκε όρθια και μου έριξε ένα τελευταίο βλέμμα, με την ελπίδα αποτυπωμένη στα μάτια της πως θα δείξω κάποια συμπόνια και θα την παρακαλέσω να μείνει μαζί μου.

Έγνεψε γρήγορα καταφατικά και έκανε να πιάσει την τσάντα της από το πάτωμα.

Εγώ : Είμαι καλά, γενικά..., άρχισα να μιλάω απαντώντας στην αρχική της ερώτηση

Με κοίταξε έκπληκτη.

Εγώ : Τα μαθήματα του σχολείου είναι λίγο ζόρι φέτος, αλλά υποθέτω θα επιβιώσω.., είπα και την κοίταξα

Σκούπισα προσεκτικά τα δάκρυα από το πρόσωπο μου.

Έβγαλε με αργές κινήσεις ξανά το παλτό της και το τοποθέτησε για άλλη μια φορά στους ώμους της καρέκλας. Βολεύτηκε στην θέση της.

Μπορούσα να καταλάβω από τις νευρικές της κινήσεις πως προσπαθούσε να κρατήσει πίσω το χαμόγελο της.

Εγώ : Έχω μια κολλητή, την λένε Αννα και έναν πολύ καλό φίλο τον Μίλτο.. Στάθηκα τυχερή στο θέμα της φιλίας, είναι πολύ καλύτεροι από οποιονδήποτε φίλο θα μπορούσα να είχα ζητήσει.. Ειδικά η Άννα.. Γκρινιάζει περισσότερο από νεογέννητο, αλλά δυστυχώς για εμένα τα καλά της στοιχεία ξεπερνούν κατά πολύ τα κακά...

Μου χαμογέλασε.

Εγώ : Σιχαίνομαι τις γαρίδες, είναι από τα λίγα φαγητά που αρνούμουν να φάω από μικρή..

Γέλασε πνικτά.

Κ : Κι εγώ το ίδιο..

Άφησα να μικρό χαμόγελο.

Και τότε ο σερβιτόρος ήρθε για την παραγγελία μας.

{...}

Η ώρα είχε πάει έξι το απόγευμα και μόλις είχα αποχαιρετήσει την Κάτια και κατευθυνόμουν προς το σπίτι.

Είχαμε περάσει μαζί 4 ώρες. Ουάου.

Προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα πως έχουμε πολλά κοινά στοιχεία. Περισσότερα από όσα φανταζόμουν.

Περάσαμε όλες τις ώρες μας στο ίδιο τραπέζι που ξεκινήσαμε. Τη ρώτησα τα πάντα σχετικά με τη ζωή της, το τι έκανε όσο έλειπε, που βρισκόταν, γιατί επέστρεψε κυρίως.

Όσα χρόνια βρισκόταν μακριά μας ζούσε στην Ιταλία, μαζί με το αγόρι της. Ο οποίος τυχαίνει να ήταν ο ίδιος που αναγκάστηκε να αφήσει πριν το προξενιό με τον πατέρα μου. Πέθανε πέρσι το καλοκαίρι από καρκίνο στο πάγκρεας. Εκείνος, σύμφωνα με την ίδια, ήταν αυτός που την έφερε στα συγκαλά της και την έπεισε να γυρίσει να μας βρει.

Από τα λεγόμενα της μου ακούγονταν καλός άνθρωπος.

Την ρώτησα έπειτα αν είχε σκοπό να μείνει στην χώρα ή θα επέστρεφε πίσω στην Ιταλία στη δουλειά της σαν μεσίτρια.

Ήταν η μόνη απάντηση που δεν μπορούσε να μου δώσει.

Και ενώ εκείνη μου έλεγε όλα αυτά, εγώ τις έλεγα τι έχασε όσα χρόνια δεν ήταν εδώ.

Ίσως παρέλειψα τις τραυματικές εφηβικές λεπτομέρειες και τα μπλεξίματα με αναρχικούς.

Και πριν το πείτε, όχι. Αυτό δεν ήταν συγχώρεση. Σε καμία περίπτωση. Όσο όμορφο κι αν ήταν να έχω μια μητέρα να μιλήσω, αυτό δεν αναιρεί όλα όσα έκανε στο παρελθόν και ούτε τα ξέχασα αποσπώμενη από την μητρική προσοχή που μου χάρισε.

Ωστόσο, αφού αρχίσαμε να μιλάμε, ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από μέσα μου. Ένα τεράστιο ψυχικό φορτίο που δεν είχα ιδέα πως κουβαλούσα μέσα μου.

Σίγουρα δεν την έχω συγχωρήσει και δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ ικανή να το κάνω. Πιθανότατα όχι. Αλλά εκείνη τη στιγμή που ετοιμάστηκε να φύγει οριστικά από τη ζωή μου, αναρωτήθηκα αν πραγματικά ήθελα να τελειώσει έτσι η σχέση μας. Αν υπήρχε κάποια δηλαδή...

Έβγαλα τα κλειδιά από την τσέπη μου και ξεκλείδωσα την πόρτα του σπιτιού. Την έκλεισα ξανά και αμέσως μια φιγούρα εμφανίστηκε ερχόμενη από την κουζίνα.

Εγώ : Μπαμπά? Ρώτησα έκπληκτη, δεν υποτίθεται θα ήσουν στο τμήμα..?

Δεν μου απάντησε. Απλά διέσχισε τον διάδρομο που μας χώριζε και με άρπαξε βάζοντας με στην αγκαλιά του.

Δεν είμαι συνηθισμένη στη σωματική επαφή μαζί του, παρόλα αυτά ανταπέδωσα στο κράτημα του.

Εγώ : Έγινε κάτι...? ρώτησα παραξενεμένη

Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

Μπ : Είμαι περήφανος για εσένα.., είπε απλά και με κράτησε πιο σφικτά

Χαμογέλασα ελαφρά.

Εγώ : Να υποθέσω ότι μίλησες με την Κάτια.., είπα και έγνεψε

Έκανα κίνηση να ξεφύγω, αλλά δε με άφησε.

Γέλασα με την παιδιάστικη συμπεριφορά του.

{...}

Η ώρα είχε πλέον πάει 8 και εγώ βρισκόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου διαβάζοντας wattpad στο ταμπλετ.

Είναι τριπλοκλειδωμένο και κανένας δεν θυμάται πως λειτουργεί παιδιά, μην μου αγχώνεστε δε θα μάθει κανένας τι ξαναμένες παρθένες είμαστε..

Ζεστένεται κάνεις άλλος εδώ μέσα ή είμαι μόνο εγώ..?

Ένιωσα το τηλέφωνο μου να δονείται κάπου πάνω στο κρεβάτι και το αναζήτησα στα τύφλα με το χέρι μου, αφού είχα φτάσει πλέον στο καλό κομμάτι και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την οθόνη.

ΙΙΙΙΙΙ ΤΗΣ ΒΓΆΖΕΙ ΤΟ ΒΡΑΚΙΙΙΙΙΙ

Εγώ : Ναι? Είπα αφηρημένη

Μ : Πως θα σου φαινόταν μια μεταμεσονύχτια ξενάγηση στο κέντρο της πόλης..? Ακούστηκε η βαριά χροιά της φωνής του μέσα από το μικρόφωνο

Σταμάτησα να διαβάζω.

Εγώ : Επικίνδυνη.., είπα καθώς ένα μειδίαμα έκανε την εμφάνισή του

Μ : Βρες μια φθηνή δικαιολογία, γιατί απόψε είσαι όλη δική μου.
..................................................................................

HI bbys 💎

Τι κάνετε μικρά μου πονι;

1 μήνας σχολείο και τελειώσαμε ΥΠΟΜΟΝΉ!

Δίνει και κανένας άλλος το προφισενσι αύριο να αλληλοεμψυχωθούμε?

Currently είναι 2.36 πμ το πρωί του Σαββάτου αλλά μάλλον το κεφάλαιο θα ανέβει πιο μετά γιατί τώρα κουτουλαω και έχω ένα κάρο ορθογραφικά...

Ελπίζω να σας άρεσε το παρτ, ήταν πιο πολύ για ξεκαθάρισμα κάποιων πραγμάτων.

Μετά από λίγη σκέψη και διάφορα σχόλια που διάβασα αποφάσισα να βάλω λίγο πιο spicy σκηνές στο βιβλίο που θα προηγηθούν του sex scene :) αλλά σας προειδοποιώ από τώρα έχω κινκ με μαχαίρια, ενίοτε σχοινιά και λατρεύω σκηνές σεξ κάπου που δεν θα έπρεπε να γίνεται σεξ.

#ξαναμένηπαρθενα

Θα βάζω warning σε κάθε σκηνουλα όσο μικρή και αν είναι καθαρά για λόγους τυπικότητας γιατί ακόμα και αν είσαι 10 όλοι ξέρουμε ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΛΕΙΠΤΕΙΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΤΥΧΕΣ ΣΚΗΝΕΣ :)

Κάτι άλλο επίσης που θέλω να πω είναι πως το βιβλίο θα τελειώσει σύντομα.. :(

πόσο σύντομα δεν γνωρίζω αλλά κάποια στιγμή πρέπει να γίνει και αυτό..

Και το δίλημμα μου είναι αν θα κάνω τρίτο βιβλίο ή όχι.. (που δεν σχετίζεται με τα 2 που εχω)

Από τη μια θέλω. Τρελά. Πολύ μα πάρα πολύ να κάνω. Γιατί λατρεύω τον κόσμο του γουατπαντ και ξέρω πως αν σταματήσω να γράφω θα τον ξεχάσω. Από την άλλη σκέφτομαι πως ίσως δε θα έχω χρόνο με τα μαθήματα της Δευτέρας λυκείου κτλ κτλ

Αλλά τώρα θα μου πείτε τόσοι το κάνουν τι διαφορετικό έχω εγώ και ναι σωστό!

Αν φτάσατε μέχρι εδώ συγχαρητήρια κερδισατε έκπτωση 5% στα παιδικά καθίσματα αυτοκινήτου που έφερε το LIDL 🎉🎉🎉

δεν έχετε παιδί? ΚΑΝΈΝΑ ΠΡΌΒΛΗΜΑ! ΠΟΥΛΆΜΕ ΚΑΙ ΑΠΌ ΑΥΤΆ!

βασικά ναι οκευ κάπου εδώ μιλάει απλά η νύστα ΕΚΕΊ ΠΟΥ ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΉΞΩ ΕΊΝΑΙ

Έχετε καμία ιδέα για βιβλίο; κάτι που θα θέλατε να διαβάσετε; πρωτότυπη ή μη, idc

Αυτά από εμένα ✨

Α btw καλό Πάσχα!! (αν και καθυστερημένα) 🎉🌟🎉

Bb bbys 💎