Ο Μπρούνο Λάης είχε παρατηρήσει αυτήν την αλλόκοτη συμπεριφορά. Πολλές φορές ενώ μιλούσε στον γέρο εκείνος ξαφνικά έχανε το ενδιαφέρον του και εστίαζε την προσοχή του κάπου αλλού. Όλο κάτι άλλαζε με αυτούς τους ατάλ. Αλλαγές συνέβαιναν συνεχώς μα αυτός δεν αντιλαμβανόταν καμία ξεκάθαρη διαφορά. Μιλούσαν μεταξύ τους με τις καταραμένες δυνάμεις τους! Πόσο τον ενοχλούσε αυτό. Δεν ήξερε τι να περιμένει, καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα συνεχώς. Κι αυτός ο γέρος...

Όταν ο γερο-ατάλ δεν κοιτούσε με κενό βλέμμα γύρω του, του έκανε συνεχώς λεκτικές επιθέσεις γεμάτες υπονοούμενα και ειρωνεία. Ένοιωθε πως παρακολουθούσε κάθε του κίνηση, πως ήταν πάντα παρών. Όσο κι αν φαινόταν πως είχε την προσοχή του αλλού πάντα αισθανόταν την παρουσία του κάπως. Και έπρεπε να είναι συνεχώς σε επιφυλακή μήπως και διαβάσει το μυαλό του. Ποτέ δεν μπορούσε να είναι σίγουρος αν το έκανε ή όχι κι έτσι έπρεπε να είναι πάντα σε ετοιμότητα. Τον είχαν βέβαια εκπαιδεύσει ειδικά για αυτόν τον λόγο, για να κρατήσει ότι δεν ήθελε να μάθει ο ατάλ ανέπαφο. Η συνεχής ενασχόληση του μαζί του όμως έκανε τα καθήκοντά του δύσκολα. Μακάρι να ξεμπερδεύαμε μια ώρα αρχύτερα, ανάθεμά τους!

Ξαφνικά οι ατάλ που βρίσκονταν γύρω του σηκώθηκαν όλοι μαζί ταυτόχρονα. Άρχιζε; Τις τελευταίες ώρες ο Ρόμον ήταν απασχολημένος να στέλνει ατάλ με μεταφορικά σε ολόκληρη την ήπειρο. «Στρατηγικές θέσεις και έξυπνες επιθέσεις» του είχε πει. Πως θα μπορούσαν να πάρουν στρατηγικές θέσεις για να παίξουν τα παιχνίδια του μυαλού, να πολεμήσουν έναν εικονικό πόλεμο; Δεν μπορούσε να καταλάβει. Πόσα δεν καταλαβαίνουμε για αυτά τα πλάσματα...

Τις σκέψεις του διέκοψε ένας παράξενος γδούπος. Κοίταξε γύρω του και είδε έναν από τους πολλούς ατάλ στο έδαφος. Είχε πέσει κάτω νεκρός και τα μάτια του είχαν καρφωθεί κατευθείαν σε αυτόν. Δεχόμαστε κιόλας επίθεση;

«Άρχισε τόσο σύντομα;» ρώτησε.

Ο Ρόμον τον τίμησε με την απάντησή του ενώ όλοι οι άλλοι έδειχναν να τον αγνοούν εντελώς. Ίσως να είναι ο μόνος που να μπορεί να μου απαντήσει, σκέφτηκε καθώς κοίταζε τα υπνωτισμένα βλέμματα όλων των άλλων ατάλ γύρω του. Ο Ρόμον του μίλησε με τα μάτια του κλειστά και το κεφάλι γερμένο πίσω. Έμοιαζε σαν να ψέλλιζε στον ουρανό.

«Έχει αρχίσει εδώ και πολλές ώρες, διοικητή. Πρόκειται για μια διαδικασία που απαιτεί πολλά στάδια για να έρθουν οι δυνάμεις μας σε σύγκρουση. Όρια που θα πρέπει να προσπεραστούν και να καταπατηθούν. Βίαιες συναλλαγές συμβαίνουν εδώ και ώρα και αυτό που είδες τώρα ήταν...το πρώτο αίμα.»

Τα τελευταία μακάβρια λόγια ειπώθηκαν με τέτοια ευκολία που ο Λάης ένοιωσε πως συνομιλούσε με κάποιο άγριο ζώο αντί με άνθρωπο. Πόσο κυνικός είχε γίνει πια αυτός ο γέρος βετεράνος; Δεν θα έπρεπε να φέρεται έτσι ένας διοικητής.

«Πως μιλάς έτσι για αυτόν μπροστά τους!» τον επέπληξε ο Λάης. Αυτή τη φορά δεν είχε καταφέρει να συγκρατήσει την δυσαρέσκειά του προς τον Ρόμον.

«Μην ανησυχείς διοικητή. Είμαστε μόνοι μας εδώ πέρα. Κανείς από αυτούς δεν ακούει ούτε εμένα ούτε εσένα. Σύντομα όμως θα μείνεις τελείως μόνος, μαζί με τους στρατιώτες σου φυσικά. Σύντομα θα χαθώ κι εγώ μέσα και η φύλαξή μας θα ξεκινήσει. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά για τον επόμενο.»

Και με αυτά τα λόγια του το σώμα του έχασε λίγο από τον δυναμισμό του. Έμεινε εκεί στην ίδια στάση μα έμοιαζε με άδειο κέλυφος που το χειριζόταν κάποιος από ψηλά. Τα μάτια του όμως προς έκπληξη του Λάης άνοιξαν και παρατήρησε μια παράξενη γυαλάδα μέσα τους. Και πριν περάσει ένα λεπτό το δεύτερο νεκρό σώμα έπεσε στο έδαφος με ένα ανατριχιαστικό ήχο.