Δεν είναι όμως μόνο οι ενοχές που βασανίζουν το ενδιάμεσο τέρας. Είναι φυσικά και η απομόνωση. Η εξορία του από τα δύο άκρα προς το κέντρο. Κανένα τέρας δεν δέχεται τις ενοχές και κανένας άνθρωπος δεν δέχεται την τερατώδη φύση. Το ενδιάμεσο τέρας τα έχει και τα δύο. Αυτή είναι η διαφορά του. Οι δαίμονες δεν χτίζουν μονοπάτια ηθικής για να περπατήσουν, προτιμούν να παλεύουν μέσα στις ζούγκλες και να ταλαντεύονται στις καταιγίδες. Οι άνθρωποι δεν τα θέλουν αυτά για αυτό και φτιάχνουν τα μονοπάτια τους. Το ενδιάμεσο τέρας φτιάχνει το μονοπάτι από το οποίο ξεστρατίζει αργότερα και το κοιτά συνεχώς καθώς απομακρύνεται. Θέλει το μονοπάτι αλλά κάτι το απομακρύνει από αυτό.

-Ρόμον Ρέζερ, Περί τεράτων