Ο πλανήτης Άτζα ήταν φαινόταν τόσο μοναχικός και απόμακρος που τον έκανε να αναρωτιέται αν θα μπορούσε κανένα πλάσμα να ζήσει εκεί κάτω. Καθώς τον πλησίαζαν έμοιαζε με μια μοναδική βραχονησίδα στην απέραντη θάλασσα του διαστήματος. Οι χλωμές θάλασσές του και τα γκρίζα κομμάτια γης γίνονταν ακόμη πιο μουντά με τα σύννεφα να τα συντροφεύουν από ψηλά. Ένας πλανήτης πολέμου.

Κοιτώντας από το μεγάλο παράθυρο του πελώριου αυτοκρατορικού καταδρομικού ο Ρόμον σκέφτηκε όλους εκείνους τους πλανήτες που έμοιαζαν σαν κι αυτόν, πόσο έμοιαζαν όλοι τους μεταξύ τους! Όλοι εκείνοι οι πόλεμοι...Ξανά και ξανά χωρίς σταματημό, χωρίς αλλαγή.

Πολιτισμένος πόλεμος. Ο πολιτισμός βρίσκεται μόνο στα μάτια των ανθρώπων. Κρίνουν χωρίς να ξέρουν. Έχουν νοιώσει ποτέ το χάος και τη βία στην ψυχή ενός ατάλ σε κάποια από αυτές τις πολιτισμένες μάχες; Ο εχθρός εισβάλει στο κεφάλι σου και για μια στιγμή βρίσκονται δύο συνειδήσεις μέσα σε ένα σώμα. Και η μία από αυτές προσπαθεί να σε σκοτώσει. Πόση βία, πόσος πόνος και φόβος, που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε.

Υπήρχε κάτι καλό στους αρχαίους, πρωτόγονους πολέμους. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, έπρεπε να σκοτώσεις τους αντιπάλους. Υπήρχε στρατηγική και προετοιμασία, εξοπλισμός και ψυχολογία. Πολλά έπαιζαν ρόλο στον καθορισμό της νίκης ή της ήττας αλλά όλα κατέληγαν στο ίδιο πράγμα: πρέπει να σκοτώσουμε τους άλλους και μόλις το κάνουμε όλα θα έχουν τελειώσει.

Αυτός ήταν ο εικοστός πέμπτος πόλεμός του και οι αντίπαλοί του ήταν πάλι τα αδέρφια του. Και γιατί; Γιατί είχε υπομείνει είκοσι τέσσερις πολέμους τον έναν μετά τον άλλον; Ποιος ήταν ο σκοπός; Τι καθόρισαν αυτές οι μάχες; Ο επόμενος πόλεμος πάντα ερχόταν. Πότε θα τελείωνε; Πότε θα πέθαιναν αυτοί οι άλλοι; Όλοι είμαστε ατάλ, είμαστε περισσότερο όπλα παρά άνθρωποι για αυτούς, δεν υπάρχει νίκη για εμάς...

Αυτός είναι ο τελευταίος, του έλεγαν. Γιατί όμως να είναι ο τελευταίος, τι άλλαξε; Τα συμφέροντα των κυβερνήσεων δεν άλλαξαν πάντως. Εμείς τους προσφέρουμε τον πιο οικονομικό πόλεμο. Να μια πιο κατάλληλη λέξη! Προνόμια δίχως απώλειες.

Ο τελευταίος ψυχικός πόλεμος...Οι ατάλ θα μπορούσαν να ζήσουν και να χαρούν το χάρισμά τους χωρίς το σκοτεινό καθήκον τους επιτέλους. Έτσι του έλεγαν. Κάτι ένοιωθε να υπάρχει πίσω από αυτές τις υποσχέσεις. Κάτι δεν πήγαινε καλά, το ένοιωθε βαθιά μέσα του. Ξαναέριξε μια ματιά στο θλιβερό τοπίο «Έχει καθόλου ζωή εκεί κάτω;»

«Η επιλογή έγινε με προσοχή φυσικά» τον διαβεβαίωσε ο διοικητής Μπρούνο Λάης, επικεφαλής της συνοδείας τους «δεν υπάρχουν επικίνδυνα αρπακτικά στον Άτζα αλλά μην ανησυχείς, έχετε εμάς για προστασία»

Ο Ρομόν αγνόησε το σχόλιό του και συνέχισε: «εκτός από αρπακτικά, ο πλανήτης έχει ζωή; Τα φυτά, τα ζώα, πώς είναι;»

«Υπάρχει αρκετά μεγάλη ποικιλομορφία από όσο έχω πληροφορηθεί. Το μεγαλύτερο μέρος της πανίδας είναι θαλάσσια. Γιατί ρωτάς;»

«Η θερμοκρασία;»

«Υποφερτή, σε γενικές γραμμές. Κοντά στους πόλους η θερμοκρασία πέφτει επικίνδυνα αλλά όσο πλησιάζεις προς τον ισημερινό μπορείς να βρεις άφθονα μέρη που θα μπορούσαν να μείνουν άνθρωποι...και ατάλ».

Αυτός ο μικρός περιττός διαχωρισμός ανάμεσα στις φυλές τους είναι η μικρή του εκδίκηση για την αγενή συμπεριφορά που είχε ο Ρόμον απέναντί του, συμπέρανε. Οι κυβερνήσεις μας αγαπάνε για την οικονομική μας φύση και οι απλοί άνθρωποι μας φοβούνται και μας περιφρονούν. Μα τι υπέροχη ύπαρξη! Ο διοικητής ήταν νέος και γεμάτος προκαταλήψεις για τους ατάλ από όσο είχε καταλάβει. Κι η πρώτη τους συνάντηση δεν βοήθησε καθόλου να αποδείξει το αντίθετο.

«Διοικητή Μπρούνο Λάης» του είχε πει πριν καν τον εντοπίσει με το βλέμμα του ο Λάης. Σαν φάντασμα είχε πεταχτεί δίπλα του ανάμεσα από το πλήθος στρατιωτών.

«Ελπίζω να μην αναγκαστείς να μείνεις καιρό μαζί μας και να επιστρέψουμε όλοι σώοι στα σπίτι μας. Η Κλαούντια σίγουρα θα ανησυχεί.»

Και τότε ο Λάης τον είχε κοιτάξει με ένα απροκάλυπτα παγερό βλέμμα δίχως ίχνος προσπάθειας να κρύψει την απέχθειά του. Ο Ρόμον είχε προσθέσει με μια σχεδόν προσποιητή αμηχανία: «Μην με παρεξηγείς. Δεν είμαι στο μυαλό σου. Πάντα φροντίζω να μαθαίνω μερικά πράγματα για τον διοικητή της συνοδείας μας. Με συγχωρείς για την αδιακρισία».

Αδιακρισία. Η μεγαλύτερη κατηγορία εναντίων των ατάλ. Κανείς δεν θέλει εισβολείς μέσα στο ίδιο του το μυαλό. Όλοι φοβούνται για το τι σκέφτονται και για το πώς θα το χρησιμοποιήσουν εναντίον τους. Από τη μία μπορούσε να καταλάβει αυτόν τον φόβο των ανθρώπων. Από την άλλη του φαινόταν τελείως κουτό και ανώριμο. Αν δεν αφήνεις τον άλλον να γνωρίσει το ποιος πραγματικά είσαι στο τέλος δεν μένεις μόνος;

Τον Λάης όμως μπορούσε να τον διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο. Ένας έξυπνος, σκληρός και μπερδεμένος νέος που είχε καταταγεί από μικρός στον στρατό για να υπηρετήσει στο τελευταίο ένδοξο πόστο του στρατού που είχε μείνει, συνοδεία για τους ατάλ στους ψυχικούς πολέμους. Μεγαλωμένος στον στρατό. Παιδί της αυτοκρατορίας.

Οι ορίζοντες του πλανήτη καλωσόριζαν σταδιακά το διαστημόπλοιο. Άλλο ένα είχε ήδη προσεδαφιστεί με τους ατάλ των Έ.Β.Α. Μπορούσε να νοιώσει την παρουσία τους στον πλανήτη χωρίς καν να το προσπαθήσει. Ένοιωθε κάθε ζωή και κάθε συνείδηση που περπατούσε στα χώματά και κολυμπούσε στις θάλασσες του Άτζα. Αυτός ο πλανήτης έχει μια κρυφή φιλοξενία κάτω από την ψυχρή επιφάνεια.

Το σκάφος τους άφησε σε μία προσωρινή στρατιωτική βάση και όλοι άρχισαν να αποβιβάζονται. Ατάλ ξεχύθηκαν τότε έξω φορώντας τα στρατιωτικά παλτά τους με το σήμα της αυτοκρατορίας στον ένα ώμο και αυτό των ατάλ στον άλλο. Τόσοι πολλοί μαζεμένοι. Δεν είχε ξαναδεί τόσους. Η στρατιωτική συνοδεία η οποία αποτελούταν από εκατοντάδες στρατιώτες φαινόταν λίγη μπροστά σε όλο αυτό το πλήθος. Υπερβολικά λίγη.

Δεν μπορούσε να εμποδίσει τις αναμνήσεις απ' το να ξεχυθούν στο μυαλό του. Τόσες πολλές φορές...οι εικόνες επαναλαμβάνονταν η μία δίπλα στην άλλη μέχρι που έμοιαζαν ολόιδιες. Στρατοί κατεβαίνουν, τα σκάφη ανεβαίνουν σε τροχιά και μετά ένας στρατός ανεβαίνει πάλι πάνω. Πόσα κορμιά σε πόσους Άτζα είχαν μείνει να σαπίζουν σαν άδεια κελύφη; Η ίδια ακολουθία ξανά, το μοτίβο του πολέμου.

Όπως και κάθε άλλη φορά ξεκίνησαν όλοι οι ατάλ του πλανήτη την σιωπηλή προσευχή τους. Δεν υπήρχαν δύο πλευρές σε αυτήν την προσευχή. Δίχως να έχει αλλάξει τίποτα φαινομενικά, δίχως κάποιος άνθρωπος να έχει αντιληφθεί την αλλαγή, οι χιλιάδες συνειδήσεις ενώθηκαν σε ένα περίπλοκο δίκτυο για να απαγγείλουν την σιωπηλή συγνώμη προς τους αντιπάλους ατάλ.

Ο Ρόμον ποτέ ξανά ως τότε δεν είχε νοιώσει τόσο μεγάλη σύνδεση μεταξύ τους. Μπορώ να αισθανθώ την παρουσία μέχρι και του τελευταίου ατάλ εδώ πέρα και θα αισθανθώ την αφαίρεση του καθενός καθώς θα πεθαίνει. Να άλλη μια σκληρή πραγματικότητα του πολέμου μας. Δεν μπορείς να σκοτώσεις ανενόχλητος χωρίς να νοιώσεις κι εσύ τον θάνατο.

Ποτέ ξανά δεν είχε νοιώσει τόσο μεγάλη συγκέντρωση. Αυτός θα είναι πραγματικά ο πιο θεαματικός πόλεμος. Όλοι είμαστε εδώ...Όλοι είμαστε εδώ. Η σκέψη αυτή τριβέλιζε για λίγο στο μυαλό του κι αυτός έμεινε να την επεξεργάζεται σαν να έψαχνε για κάποιο κρυφό νόημα. Κούνησε το κεφάλι του αποδιώχνοντας άσχετες σκέψεις, πολύ συχνά τελευταία πάλευε να κρατήσει την συγκέντρωσή του στον πραγματικό κόσμο. Πλησίασε τον Λάης και του έπιασε την κουβέντα. Αυτός ο νέος για κάποιον ανεξήγητο λόγο του τραβούσε την προσοχή, κάτι τον πήγαινε σε αυτόν.

«Διοικητή Λάης. Πως αισθάνεσαι που βλέπεις αυτό το θέαμα; Ούτε εγώ ο ίδιος δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή μου»

Ο διοικητής ανασήκωσε τους ώμους του και συνέχισε να περπατά. Δεν έδειχνε ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος. Κοιτούσε το πλήθος αλλά όχι με ενθουσιασμό. Παρατηρούσε με ένα βλέμμα που ο Ρόμον αναγνώριζε, στρατιωτική παρατήρηση, εκτίμηση δυνατοτήτων και κινδύνων. Σίγουρα τον είχαν διδάξει καλά τη δουλειά του. Μόνο αν καταλάβαινε πόσο μάταιη ήταν...

«Πιστεύεις πως θα νικήσουμε;» τον ρώτησε ο Λάης. Ο Ρόμον για άλλη μια φορά είχε αποροφηθεί στις σκέψεις του. Οι αναμνήσεις του και τα ταξίδια του στα ψυχικά δίκτυα του πλανήτη διεκδικούσαν την προσοχή του αδιαπραγμάτευτα. Πέρασε λίγη ώρα πριν καταλάβει πως τον είχε ρωτήσει κάτι.

«Πως είπες;»

«Πιστεύεις πως θα νικήσουμε;»

Νίκη. Να το πάλι. Βαριόταν να δώσει το ίδιο ανούσιο κήρυγμα κι έτσι απάντησε απλά:

«Σου είπα, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να εκτιμήσω πως θα καταλήξει αυτό» μετά γύρισε κι έριξε μια ματιά όλο νόημα στον νέο «τι έχεις εσύ να φοβάσαι;»

«Λένε πως αν χάσουμε ο αυτοκράτορας θα καθαιρεθεί. Θα φέρουν έναν από τα Ε.Β.Α. να μας εξουσιάζει, πως όλα θα αλλάξουν.»

«Ένας αυτοκράτορας στη θέση του άλλου...ένας ήλιος ανατέλλει κάθε μέρα. Μην ανησυχείς, μάλλον δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα μετά από την ειρήνη». Ο Λάης δεν φάνηκε να αντιλαμβάνεται την ειρωνεία.

«Θα υπάρχουν αναταραχές, το ξέρω. Τώρα πια τέλειωσαν οι πολιτισμένοι πόλεμοι. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα βυθιστούμε πάλι στο χάος των αρχαίων καιρών. Βία θα ξεσπάσει παντού».

Πόσο αφελής είναι...δεν ξέρει σε ποιόν μιλάει; Όλη η βία που γλίτωσες βρίσκεται μέσα μου!

«Τι φοβάσαι, δεν θες να μιλούν για εσένα; Οι στρατιώτες βρίσκουν το νόημα της ύπαρξης στον πόλεμο. Δεν θα αισθάνεσαι πια χαμένος. Για αυτό δεν κατατάχθηκες;»

Η κυνική και λίγο αναίσθητη απάντησή του ενόχλησε φανερά τον διοικητή. Και πάλι όμως ο Ρόμον τον διάβασε σαν βιβλίο. Πίσω από την απόμακρη στάση και τα παγερά βλέμματα μπορούσε να δει τον φόβο στα μάτια του. Ναι, ξέρω καλά αυτόν τον φόβο του πολέμου, της βίας που πλησιάζει. Νόμιζα ότι είχε χαθεί από τα μάτια των ανθρώπων μια και καλή. Να το πάλι όμως.

«Δεν νομίζω πως έχεις κατανοήσει τι σημαίνει για τον οποιονδήποτε αυτός ο πολιτισμένος πόλεμος. Τι σημαίνει για εσάς και κυρίως τι σημαίνει για εμάς. Επιτέλους θα έχεις την ευκαιρία να πάρεις από κοντά ένα πρώτης τάξεως μάθημα.