" Πενταδάκτυλε,
κοιμισμένε γίγαντα,
αρχιλεβέντη των Αχαιών,
κινήθου προς τα επάνω·
απάλλαξε πια τον τόπο
από τα βάσανα του.

Τότε που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας
από την οικία ξενιτιά
και έπνιξε στο αίμα την μαχαιρωμένη Κύπριδα,
γιατί κοιμόσουν;
Δε σε ξύπνησαν τα ουρλιαχτά;
Δε σε ξύπνησαν οι φωνές οι ξένες;
Δε σε ξύπνησε το ποδοβολητό της Προδοσίας;
Δε σε ξύπνησε η Απόγνωση;

Ή σε άφησαν να κοιμηθείς, οι Προδότες;

50 χρόνια σε νάρκη βρίσκεσαι...
50 τάφους στην ψυχή της Μνήμης
50 σφαίρες στον τάφο της Ελευθεριάς...
50 τρύπες στην καρδιά της Μαυροφορεμένης Κυράς...
50 κενά στο δόγμα του Διεθνούς Δικαίου
50 χρόνια μόνο μαύρα σύννεφα
σκεπάζουν αυτό τον τόπο...

Και ποιός θα πίστευε ποτέ ότι "Η Μνήμη ξεχνά";

Γιατί; Τι λένε οι εισβολείς;

Ειρήνη = Εισβολή
Πραξικόπημα = Ελευθερία
Προσφυγιά = Λύση
Πόνος = Χαρά
37 = κράτος
1974 = η ταφόπλακα του Κυπριακού Ελληνισμού.

Και τι απαντάνε οι Μεγάλοι;
Α ναι σωστά, σώπασαν...

Ξύπνα επιτέλους από την νάρκη της χλιδής
και σηκώθου, πέταξε την Αδικία στην Ανατολή
και καθάρισε την όμορφη θάλασσα της Αχαίουσας Ακτής, την οποία μαύρισε η διεθνής σιωπή."

( Απόσπασμα από το ποίημα μου "Κυπ-ρος").