Τρεις μήνες μετά

Η μαυροφορεμένη γυναίκα χτύπησε δειλά την πόρτα, χωρίς να είναι σίγουρη πως θα πάρει απάντηση.

Ένιωθε παρείσακτη σε αυτόν τον χώρο γιατί στ' αλήθεια ποτέ δεν πίστευε ότι θα βρεθεί εδώ. Όλα όμως έχουν μια αρχή.

Κι ένα τέλος, αλλά αυτό η γυναίκα δεν ήθελε να το σκέφτεται.

Μόλις άκουσε ένα δειλό "περάστε", κατέβασε απαλά το πόμολο της πόρτας, σαν να προτίμησε να μπει απαρατήρητη στο δωμάτιο. Σίγουρα δεν θα τα κατάφερνε.

Μια άλλη γυναίκα με γκρίζα μαλλιά, μεγαλύτερη σε ηλικία από εκείνη, σηκώθηκε για να την χαιρετήσει. Της έδωσε το χέρι με σεβασμό.

-Η μητέρα της κοπέλας;, ρώτησε.

-Ναι. Με λένε Ελίνα Βινιτσκα.

-Συλλυπητήρια, λυπάμαι πολύ για την απώλεια σας. Εμένα με λένε Bronya. Bronya Davidova, είμαι η μητέρα του Βίκτωρ. Μα καθίστε παρακαλώ, μην στέκεστε όρθια.

-Ευχαριστώ, δεν θα μείνω πολύ. Ήρθα για να δω λίγο τον γιο σας. Έμαθα τι έγινε εκείνη την μέρα και ειλικρινά σας λέω, στεναχωρήθηκα.

-Ναι, είναι λυπηρό. Το παιδί μου είδε την κοπέλα να πέφτει από την ταράτσα, έπαθε νευρικό κλονισμό. Τον βρήκα στο ίδιο σημείο να κοιτάζει κάτω, με τέτοιο σοκ που έπαθε δεν μπορούσε να κουνηθεί από την θέση του.

-Τουλάχιστον αυτός ζει, όχι σαν την Αλιόνα μου που... να 'ναι πάντα καλά και να έχει την υγεία του.

-Ναι. Σας το ξαναλέω, λυπάμαι. Ήταν τόσο νέο κορίτσι η καημένη και ο Βικτωρ την αγαπούσε πολύ. Τρεις μήνες τώρα βρίσκεται σ' αυτήν την ψυχιατρική κλινική, έχοντας πάθει ισχυρό νευρικό κλονισμό και σοβαρή μορφή κατάθλιψης. Τώρα κατάφερε να συνέλθει κάπως, αύριο θα γυρίσει στο σπίτι. Επιτέλους δηλαδή.

-Να φτιάξει την ζωή του, να προχωρήσει. Είναι τόσο νέος, κρίμα να μένει εδώ. Ήρθα για να του μιλήσω, πρέπει να συζητήσουμε κάποια πράγματα.

-Ε, τότε να σας αφήσω μόνους. Από το πρωι είμαι εδώ δίπλα του, δεν τον αφήνω λεπτό. Θα πάω κάτω, να πάρω αέρα. Έρχομαι σε λιγάκι Βίκτωρ.

Η Ελίνα γύρισε το κεφάλι και τον κάρφωσε με τα μάτια της. Ήταν εκεί, ξαπλωμένος στο κρεβάτι της κλινικής, καταπονημένος από τα φάρμακα και την τόση ταλαιπωρία που πέρασε. Το δέρμα του έμοιαζε διάφανο, αρκετά χλωμό.

Εκείνος την κοιτούσε, αλλά η Ελίνα ήταν σίγουρη πως δεν την έβλεπε. Ήθελε να τον πλησιάσει, να καθίσει δίπλα του μα φοβόταν πως αυτό θα μπορούσε να τον ενοχλήσει. Προτίμησε λοιπόν να μείνει όρθια.

-Σε λένε Βίκτωρ, έτσι;

-Ναι., φαίνεται ότι δεν έχει πολλή όρεξη να μιλήσει. Μπορεί και να θέλει να μείνει μόνος του.

-Είχες σχέση με την κόρη μου, σωστά;

Αυτή την φορά γυρίζει προς το μέρος της και η έκπληξη φαίνεται ξεκάθαρα στα μάτια του.

-Πως το γνωρίζετε αυτό;

-Έχουμε ψάξει τα πάντα. Κινητά, υπολογιστές, όλα. Μάθαμε ότι κι εσύ ήσουν παίκτης αυτού του παιχνιδιού. Είμαι τόσο στεναχωρημένη που κατέληξε έτσι. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πόνο νιώθω μέσα μου.

-Κι εγώ πονάω. Πολύ. Κανένας δεν μπορεί να μπει στην θέση μου, να δει πως νιώθω εγώ. Την είδα να πέφτει απ' την ταράτσα, την είδα στο πεζοδρόμιο πάνω, να..., η φωνή του έσπασε. Έκλεισε τα μάτια και δάκρυα μούσκεψαν τα μάγουλα του. Άλλη μια φορά.

-Αγόρι μου, σε καταλαβαίνω. Κι εγώ έχασα το παιδί μου, υπάρχει χειρότερος πόνος από αυτό; Την βλέπω κάθε βράδυ όταν κοιμάμαι και κάθε φορά που πάω να της μιλήσω ή να την αγκαλιάσω εκείνη εξαφανίζεται, χάνεται στο σκοτάδι. Μόνο στην σκέψη ότι δεν θα την ξαναδώ, πεθαίνω. Είναι ο χειρότερος θάνατος αυτός. Ο γιος μου, ο Φιοντορ με κρατάει στην ζωή, μου δίνει δύναμη να ζήσω και να προχωρήσω μπροστά. Αν δεν υπήρχε αυτός, τώρα δεν θα ήμουν εδώ να σου μιλάω.

-Είναι τόσο κρίμα κυρία. Θα μπορούσε να είχε ζήσει τόσα πολλά η Αλιόνα αφού είχε καταφέρει και να ξεφύγει από το παιχνίδι.

-Ξέφυγε όμως στ' αλήθεια; Ή μήπως δεν ξέφυγε ποτέ και συνέχισε να θέλει ν' αυτοκτονήσει;

-Ναι. Έχετε δίκιο. Το τραγικό είναι ότι εκείνη την μέρα ήθελα να πάω στην αστυνομία. Εκείνη την μέρα έπρεπε ν' αυτοκτονήσω εγώ, όπως μου είχε πει ο διαχειριστής, όμως η κόρη σας κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό.

-Τι;

-Να με αλλάξει. Μου έδωσε δύναμη και ήταν ο λόγος που ήθελα να ζήσω. Γι' αυτό θα πήγαινα στην αστυνομία εκείνη την μέρα, θα τους έλεγα όλη την αλήθεια. Δεν πρόλαβα...

-Τι σου είπε πριν... ξέρεις.

-Μου είπε ότι μ' αγαπάει και μου ζήτησε να προσέχω. Δεν ξέρω, νιώθω υπεύθυνος που έφυγε έτσι. Έπρεπε να ήμουν εκεί, δίπλα της όλη την ώρα για να μην πιεί καθόλου. Που να φανταστώ ότι...

-Αγόρι μου, σε καμία περίπτωση δεν ήσουν υπεύθυνος γι' αυτό. Αν ήθελε ν' αυτοκτονήσει θα έβρισκε χίλιους τρόπους για να το κάνει, ήταν τυχαίο που βρέθηκε στο σπίτι σου. 

-Δεν καταλαβαίνω.

-Θέλω να πω ότι από πριν προσπαθούσε ν' αυτοκτονήσει. Μπήκε στο παιχνίδι, έχοντας αυτό σαν σκοπό. Και να σου πω και κάτι; Η ευθύνη πέφτει πιο πολύ σ' εμένα, γιατί δεν το κατάλαβα απ' την αρχή ότι είχε κάποια σχέση με την μπλε φάλαινα. Όταν το κατάλαβα, δεν το διαχειρίστηκα σωστά, την εξέθεσα και την πίεσα πάρα πολύ να μου πει την αλήθεια. Έκανα πολλά λάθη Βίκτωρ.

-Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας, ότι έγινε έγινε τώρα. Κανένας δεν μπορεί να μας την φέρει πίσω κι αυτή η σκέψη με σκοτώνει. Αύριο βγαίνω κι έχω αποφασίσει κάτι.

-Τι; 

-Θα πάω σ' ένα κολλέγιο της Αγγλίας, με υποτροφία. Θέλω να προχωρήσω την ζωή μου, γιατί είμαι σίγουρος πως αυτό θα ήθελε κι εκείνη. Δεν αντέχω τόση στεναχώρια, τόσο πόνο τρεις μήνες τώρα. Μια φορά έσπασα ένα ποτήρι και πήρα το πιο μεγάλο κομμάτι του για να κόψω τις φλέβες μου, αλλά με είδε ένας γιατρός και με σταμάτησε.

-Θεέ μου, μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό! Είσαι νέος και θα ζήσεις. Όχι άλλος θάνατος, όχι άλλη αυτοκτονία! Σταματήστε το, είστε παιδιά σχεδόν. Τι να πούμε κι εμείς που έχουμε ζήσει τόσα. Έχω χάσει τον άντρα μου, το παιδί μου μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Πρέπει ν' αυτοκτονήσω κι εγώ;

-Δεν είπα αυτό, αλλά-

-Δεν υπάρχει αλλά! Καλά θα κάνεις που θα πας στην Αγγλία! Να προχωρήσεις και να βρεις και μια κοπέλα, αυτό σου λέω εγώ.

-Πριν φύγω όμως θέλω να δω τον τάφο της. Αύριο που θα βγω. 

-Θες να πάμε μαζί;

-Γιατί όχι;

-Ωραία. Άρα αύριο θα σας περιμένω με το αμάξι απ' έξω, εσένα και την μητέρα σου. Στον δρόμο θα πάρουμε μερικά λουλούδια ν' αφήσουμε πάνω στον τάφο. Εντάξει;

-Εντάξει. 

-Πως νιώθεις τώρα;

-Κάπως καλύτερα που μίλησα μαζί σας. Μου κάνει καλό να μιλάω σε άλλους, ξεχνιέμαι λίγο. Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε.

-Ω, δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Να είσαι καλά, αυτό θέλω μόνο. Η κόρη μου δεν μου είπε τίποτα για την σχέση σας, αλλά φαντάζομαι ένιωθε καλά μαζί σου και ήσασταν πολύ αγαπημένοι.

-Ναι, πολύ αγαπημένοι. Το κακό είναι ότι είμασταν μαζί για λίγο. Τόσο λίγο...

-Το κακό είναι ότι έζησε λίγο. Δεν πρόλαβε να χαρεί την ζωή, δεν πρόλαβε να δει και την άλλη πλευρά της. Νόμιζε πως όλα είναι μαύρα.

-Το ξέρω. Στην ταράτσα μου είπε πως η ζωή της δεν είχε κανένα νόημα.

Η Ελίνα δεν τον κοίταξε. Αν τον κοίταζε μπορεί και να ξεσπούσε σε κλάματα μπροστά του.

-Εντάξει παιδί μου. Αύριο θα σας περιμένω απ' έξω, τι ώρα φεύγετε;

-Δεν ξέρω, μάλλον προς το απόγευμα.

-Όμορφα. Χαίρομαι που σε γνώρισα.

-Κι εγώ. Τελικά μου έκανε καλό να μιλήσω σ' εσάς.

Έδωσαν τα χέρια σαν δυο καλοί φίλοι. Τους ένωνε ο  ίδιος πόνος, το ίδιο αίσθημα αδικίας που όλα τελείωσαν τόσο ξαφνικά. Η Ελίνα έκρυβε παράπονο μέσα της, όμως δεν μιλούσε σε κανέναν πια. Ούτε σε γείτονες, ούτε σε συγγενείς, ούτε σε φίλους. Είχε κλειστεί στον εαυτό της, όπως ο Βίκτωρ. Δεν της άρεσε να ανοίγεται πολύ, δεν μπορούσε άλλωστε να το κάνει μετά τον θάνατο της Αλιόνα.

Κάθε λέξη ήταν περιττή, τόσο ανούσια για μια ψυχή που χάθηκε.

-Να προσέχεις τον εαυτό σου Βικτωρ. Όχι πισωγυρίσματα, πάμε μόνο μπροστά.

-Έτσι. Κι εσείς το ίδιο.

-Ναι, παιδί μου. Σε χαιρετώ, θα τα πούμε αύριο.

                                                                              ***

Τον βρήκε ξαπλωμένο στον καναπέ. Φορούσε μαύρα, φαρδιά ρούχα, είχε τα ίδια κλαμμένα μάτια και την ίδια απάθεια καθώς άλλαζε τα κανάλια στην τηλεόραση. Φαινόταν ήρεμος, μα εκείνη τον ήξερε καλύτερα απ' όλους. Ήταν η μητέρα του και δεν θα μπορούσε ποτέ να την ξεγελάσει. Τον πλησίασε, μ' ένα δειλό χαμόγελο στα χείλη. Χαιδεψε τα μαλλιά του, για να τον κάνει ν' αντιδράσει κάπως, αλλά αυτός έμενε εκεί, ακίνητος.

Ίσως και να του έλειπαν οι συμμαθητές του. Όλοι μέρα ήταν κλεισμένος στο σπίτι, είχαν αποφασίσει μάλιστα να σταματήσει το σχολείο και να φέρουν καθηγητή να του κάνει μαθήματα. Εκείνος δεν ήθελε να ξαναπάει ποτέ σχολείο, δεν είχε όρεξη για τίποτα. Μόνο καθόταν στο δωμάτιο της αδερφής του, κοιμόταν στο κρεβάτι της, διάβαζε τα βιβλία της και μύριζε τα ρούχα της που και που. Ήταν σαν ένας τρόπος για να έχει επαφή μαζί της... η Ελίνα όταν τον έβλεπε έτσι, δεν του μιλούσε. 

Ίσως και να έπρεπε να πάνε σε κάποιο ψυχολόγο τελικά.

-Φιοντορ; Τι κάνεις αγόρι μου;

-Τίποτα.

-Θέλεις να φτιάξω κάτι να φάμε; 

-Όχι, δεν πεινάω.

-Σε παρακαλώ, σήκω να ξεμουδιάσεις λίγο. Όλη την ημέρα σέρνεσαι μέσα στο σπίτι, δεν βγαίνεις, δεν παίζεις, δεν κάνεις τίποτα!

-Μου λείπει η αδερφή μου! Θέλω την Αλιόνα. Μπορείς να μου την φέρεις;

-Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπορώ.

-Γιατί πέθανε;

Η Ελίνα άργησε να του δώσει μια απάντηση. Δεν μπορούσε να πει, σ' ένα παιδί έντεκα χρονών ότι η αδερφή του αυτοκτόνησε. Ήταν πολύ σκληρό αυτό.

-Σου εξήγησα Φιοντόρ. Ζαλίστηκε κι έπεσε από την ταράτσα. Ήταν ατύχημα, μην το ψάχνεις περισσότερο. Όσο τα θυμόμαστε, τόσο πιο πολύ μας πονάνε.

-ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ! 

-Δεν γίνεται παιδί μου. Ξέρεις ότι είναι στον ουρανό τώρα.

-Να με πας στον τάφο της.

-Είσαι πολύ μικρός ακόμα για τέτοια-

Ήθελε να του πει περισσότερα. Ήθελε να τον καθησυχάσει, να τον πάρει αγκαλιά, να απαλύνει μέσα του τον πόνο. Μα δεν πρόλαβε. Στ' αυτιά της έφτασε μια παράξενη φωνή, που την έκανε να σιωπήσει.

Συνελήφθη πριν λίγες ώρες η 17 χρονη 'μαέστρος του θανάτου'. Η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι της στην Kamchatka, ανατολικά της χώρας και ανακάλυψε σημαντικά στοιχεία, που την συνδέουν με το παιχνίδι της μπλε φάλαινας. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι υποκινούσε ευάλωτα παιδιά να βάλουν τέλος στην ζωή τους, ως διαχειρίστρια μιας ομάδας θανάτου στο διαδίκτυο. Στο διαμέρισμα της βρέθηκαν επίσης ανατριχιαστικά σχέδια με κομμένους καρπούς αλλά και ένα πορτρέτο του δημιουργού της μπλε φάλαινας. Η έφηβη διαχειρίστρια χρησιμοποιούσε απειλές εναντίον των γονιών, των αδερφών και λοιπών συγγενών με σκοπό να αναγκάσει τους παίκτες να υπακούσουν στις αποστολές και τελικά να αυτοκτονήσουν. Απειλούσε μάλιστα τα θύματα με δολοφονία...

Μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης, η Ελίνα έντρομη αντίκριζε πλάνα από το διαμέρισμα της 17 χρονης αλλά και την ίδια την 17 χρονη δίπλα στην μητέρα της. Ήταν ένα μικροκαμωμένο ξανθό κοριτσάκι, με μαύρα φαρδιά ρούχα, πάνω κάτω στην ίδια ηλικία με την Αλιόνα. Τόσο μικρή, Θεέ μου. Μα πως; Πως γίνεται;

Πως θα μπορούσε ένα ανήλικο κορίτσι να προκαλέσει τόσο μεγάλο κακό;

Ενημερώνω πως το τέλος της ιστορίας πλησιάζει. Συγκεκριμένα μας έχει μείνει ακόμα ένα κεφάλαιο. Τι λέτε για την εξέλιξη; Ήταν κάτι που περιμένατε;

Υ.Γ. Η 17χρονη όντως έχει συλληφθεί, είναι αληθινό το γεγονός. Λέγεται ότι ήταν μια από τους διαχειριστές και γνώριζε τον δημιουργό του παιχνιδιού. Φαντάζομαι ότι όλοι νομίζατε πως ο διαχειριστής ήταν άντρας και ενήλικας. Σας την έφερα;