-Χρόνια σου πολλά γλυκιά μου!

-Ε;, η Αλιόνα κοιτούσε με απορία την μητέρα της. Από την ώρα που ξύπνησε μέχρι τώρα συνέβαιναν περίεργα πράγματα. Σαν να βρισκόταν σε κάποιον παράλληλο σύμπαν ή σε κάποια δεύτερη, εναλλακτική πραγματικότητα.

-Αλιόνα, το ξέχασες; Σήμερα έχεις γενέθλια.

Τι μέρα ήταν σήμερα; Δεκατρείς Μαιου...έκλεινε τα δεκαέξι της χρόνια και το είχε ξεχάσει! Μα πως; Δεν της είχε ξανασυμβεί ποτέ αυτό.

-Μαμά, είμαι από τον ύπνο ακόμα. Απ' ότι φαίνεται θα μου πάρει λίγη ώρα να συνέλθω.

-Κάτσε στον καναπέ γιατί έχω να σου πω κι άλλα. Δεν θέλω να σου έρθουν όλα απότομα.

-Ωχ. Τι θα μου πεις;

Ήταν απίστευτο το πόσο γρήγορα άρχισε να την κυριεύει το άγχος. Το ήξερε πως δεν ήταν έτοιμη να μιλήσει με τους αστυνομικούς, ούτε ήταν έτοιμη να ακούσει αυτά που θα της έλεγε η μητέρα της. Αχ, πόσο ήθελε να γυρίσει πίσω στο κρεβάτι, να κλείσει ξανά τα μάτια και να βεβαιωθεί πως όλα αυτά ήταν απλά ένα απαίσιο όνειρο. Δυστυχώς η ευχή της ήταν μη πραγματοποιήσημη...

-Αλιόνα, άκουσε με καλά. Χθες συζήτησα λίγο με τον αστυνόμο και σκεφτήκαμε κάτι. Αυτό που σκεφτήκαμε, θα βοηθήσει όχι μόνο εσένα, αλλά όλα τα άτομα της ηλικίας σου και τις οικογένειες τους. Μπορείς να σώσεις ζωές, που ξέρεις;

-Δεν καταλαβαίνω.

-Στο σπίτι θα έρθει και δημοσιογράφος Αλιόνα. Θα σου κάνει κι αυτός ερωτήσεις, θα πρέπει να του μιλήσεις ανοιχτά, με λεπτομέρειες για το παιχνίδι. Μην κρύψεις τίποτα, προσπάθησε να είσαι όσο πιο λεπτομερής γίνεται.

Η Αλιόνα χλώμιασε στην στιγμή, σαν να στράγγιξε όλο το αίμα από το σώμα της. Δεν μιλούσε, έκανε όμως προσπάθειες να συνειδητοποιήσει αυτό που μόλις άκουσε. Αδύνατον...

Το αίμα ξαναγύρισε στο πρόσωπο της, που κόκκινησε απότομα από θυμό.

-Μαμά, τι είναι αυτά που λες; Θα μιλήσω εγώ μπροστά σε κάμερες; Ρεζίλι θες να με κάνεις;, φώναξε με όλη της την δύναμη.

-Όχι, όχι αγάπη μου, λάθος κατάλαβες, ηρέμησε! Αν δεν θες, δεν θα δείξουν καθόλου πρόσωπο.  Δεν πρόκειται να σε εκθέσουμε, ούτε στο ελάχιστο. Απλά σκέψου τι καλό θα κάνεις! Θα μάθουν όλοι γι' αυτό το απαίσιο παιχνίδι, θ' ανοίξουν επιτέλους τα στόματα. Και στο τέλος θα συλληφθεί ο ένοχος, αυτό που θέλουμε δηλαδή.

-Εμένα όμως δεν με ρώτησες αν θέλω να μιλήσω στην αστυνομία ή στους δημοσιογράφους!

-Παιδί μου τώρα πια έχουμε μπει σ' έναν δρόμο. Έχουμε έναν σκοπό, να ξεφύγεις από τον εφιάλτη. Δεν θα σταματήσω μέχρι να διορθωθούν όλα, θα σε πάω στον καλύτερο ψυχολόγο αν χρειαστεί. Αρκεί να γίνεις καλά, να πατάς στα πόδια σου. Αυτό θέλω μόνο.

Το χτύπημα στην πόρτα, ξαφνικά, διέκοψε την συζήτηση τους. Εκεί που πήγαινε να απαντήσει η Αλιόνα, βυθίστηκε στην σιωπή. Ήταν τα γενέθλια της, αυτή η μέρα έπρεπε να ήταν η πιο ευτυχισμένη απ' όλες! Κι όμως δεν έβλεπε την ώρα να περάσει και να έρθει η αυριανή. 

Δεν έβλεπε την ώρα να κοιμηθεί ξανά.

Η μητέρα της άνοιξε την πόρτα και στο σπίτι μπήκαν τρεις αστυνομικοί, μια δημοσιογράφος με όλο της το συνεργείο και τις κάμερες.

Η δημοσιογράφος, ήταν μια ξανθιά γυναίκα γύρω στα σαράντα, αρκετά πληθωρική και καλοφτιαγμένη.

-Αντρέι, σε παρακαλώ κάνε ένα κοντινό! Όχι σε μένα, στην κοπέλα λέω. Αμαν Αντρέι, δεν ακούς; Κοντινό, σου είπα!

-Όχι, όχι κυρία έχουμε αποφασίσει να μην φαίνεται το παιδί στις κάμερες. Καταλαβαίνετε, είναι ανήλικη, να μην εκτεθεί., είπε η Ελίνα.

-Καλά, καλά. Πλάνα όμως από το σπίτι, δεν πειράζει να δείξουμε, έτσι δεν είναι;

-Αλιόνα, σε πειράζει;

-Ναι! Δεν θέλω!

-Άρα θα δείξετε μόνο το σαλόνι. Κυρία, επιθυμώ να μιλήσω κι εγώ, σαν μητέρα της, αν δεν υπάρχει πρόβλημα.

-Κανένα απολύτως, μπορείτε κι εσείς να μας μιλήσετε.

-Ελπίζω να μην αναφέρετε τίποτε ονόματα.

-Όχι, όχι αν δεν το επιθυμείτε.

-Όμορφα.

Η Ελίνα οδήγησε τους αστυνομικούς στο δωμάτιο της Αλιόνα κι εκείνη έμεινε μόνη με την δημοσιογράφο. 

-Δεν συστηθήκαμε! Με λένε Λεβ Καμένεβα, γλυκιά μου. Χαίρομαι που σε γνωρίζω., της έδωσε το χέρι της και αντάλλαξαν μια κάπως χλιαρή χειραψία.

-Λοιπόν, εγώ θα σου κάνω κάποιες ερωτήσεις. Μην φοβάσαι, κανένας τηλεθεατής δεν θα δει το πρόσωπο σου, δεν θα εκτεθείς. Θέλω όμως να σου ζητήσω μια χάρη.

-Τι χάρη;

-Να μου πεις την αλήθεια, με κάθε λεπτομέρεια. Να βάλεις συναίσθημα, πόνο στην φωνή σου. Αφέσου ελεύθερη, έτσι ώστε οι τηλεθεατές να ευαισθητοποιηθούν και να συμπάσχουν στο δράμα σου. Έγινε;

Ήταν έτοιμη ν' ανοίξεις το στόμα της και να πει κάποια βαριά κουβέντα, αλλά τελευταία στιγμή κρατήθηκε. Άκου εκεί, βάλε πόνο στην φωνή σου! Λες και παίζουνε στο θέατρο.

-Αντρέι, κλείστε τις κάμερες για τώρα θέλω μόνο μικρόφωνα. Έτοιμοι; Ωραία, πάμε. Λοιπόν, για αρχή πες μας πως είσαι τώρα. Νιώθεις ανακούφιση που ο εφιάλτης τελείωσε;

Η Αλιόνα πήρε μια βαθιά ανάσα, κερδίζοντας έτσι λίγο χρόνο, για να βρει τα κατάλληλα λόγια.

-Είμαι καλά, νομίζω. Νιώθω σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου, είμαι πια ελεύθερη. 

-Τι ωραία που ακούγεται αυτό! Κι εσύ μου ακούγεσαι πολύ αισιόδοξη, αλλά ξέρεις κάτι; Δεν καταλαβαίνω.Φαίνεσαι να έχεις ελπίδες, όμως πριν ήσουν κι εσύ παίκτρια αυτού του παιχνιδιού. Γιατί; Τι σε ώθησε στο να πάρεις την απόφαση να συμμετέχεις; Μήπως έφταιγε η ψυχολογία σου εκείνον τον καιρό;

-Ε... μπορούμε να το πούμε κι έτσι. Δεν ήμουν καλά τότε, περνούσα μια περίεργη φάση. Τώρα το ξεπερνάω αυτό και νιώθω καλύτερα.

-Ναι, αλλά όταν λες περίεργη φάση, τι εννοείς;

-Δεν τα πήγαινα και πολύ καλά με τους γονείς μου, ούτε με τους συμμαθητές μου στο σχολείο, είχαμε κάποια θέματα. Ας μην επεκταθούμε όμως πιο πολύ σε αυτό, είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι κάπως άβολα.

-Όπως επιθυμείς. Άρα, μας λες ότι βρισκόσουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση κι αυτό απ' ότι φαίνεται ήταν καθοριστικό για σένα, καθώς αποφάσισες να ψάξεις μια διέξοδο. Λανθασμένα ή όχι, αυτό δεν μπορούμε να το κρίνουμε. Πες μας, όσο ήσουν μέσα στο παιχνίδι, πως ένιωθες;

-Κι αυτό είναι λιγάκι περίεργο. Τη μια φορά, αισθάνεσαι άσχημα, αισθάνεσαι ντροπή για τον εαυτό σου. Πως να το πω, είναι σαν να αυτοταπεινώνεσαι ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω απ' την δική μου πλευρά. Την άλλη όμως... νιώθεις ωραία που επιτέλους κατάφερες κι εσύ να κάνεις κάτι! Κατάφερες να εκτελέσεις μια αποστολή, οπότε αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι εντελώς ανίκανος. Ειδικά όταν αργότερα σε επιβραβεύει και κάποιος! Ακούγεται τόσο άρρωστο, μα είναι η αλήθεια..., σε αυτό το σημείο η φωνή της ράγισε.

Ήταν φανερό πως είχε συγκινηθεί. Η Λεβ, δεν πρόλαβε να κάνει την ερώτηση που ήθελε γιατί...

-Δεν ξέρετε πως είναι! Κανείς δεν ξέρει! Κανείς δεν το έχει περάσει αυτό, κανείς δεν έχει νιώσει την ζωή του να απειλείται κάθε μέρα. Φτάνεις τόσο κοντά στον θάνατο, τόσο κοντά στην απελπισία! Φανταστείτε ότι όλοι οι παίχτες είναι σαν ετοιμοθάνατοι. Ξέρουν το τέλος τους κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο! Γιατί δεν έχουν πια ελπίδες!, φώναξε και σωριάστηκε κλαίγοντας στον καναπέ.

Προσπάθησαν να την πλησιάσουν. Να της μιλήσουν. Κανείς δεν τα κατάφερε, ούτε καν η μητέρα της. Εκείνη, είχε μαζευτεί στην άκρη του καναπε, σαν ένα μικρό ανθρώπινο κουβάρι. Είχε κρύψει με τα χέρια το πρόσωπο της κι έκλαιγε.

Αυτοί δεν ξέρουν πως είναι. Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει, μέχρι να το νιώσει. Να νιώσει τον θάνατο παντού γύρω του, να γίνει θάνατος η ίδια του η ζωή...

                                                                                     ***

Άπραγη έφυγε η δημοσιογράφος. Ούτε οι αστυνομικοί μπόρεσαν να της κάνουν τις ερωτήσεις που ήθελαν. Μετά την κρίση που έπαθε η Αλιόνα, όλοι έφυγαν από το σπίτι και οι δυο γυναίκες έμειναν μόνες τους.

-Που είναι ο Φιοντορ;, ρώτησε την μητέρα της.

-Για σήμερα πήγε σ' έναν φίλο του. Δεν ήθελα να βλέπει τα όσα γίνονται σήμερα, εδώ μέσα.

-Καλύτερα.

-Γιατί ξέσπασες έτσι, μου λες; Οι άνθρωποι θέλουν μόνο να βοηθήσουν-

-Σταμάτα! Απλά σταμάτα, δεν θέλω να το συζητήσω άλλο. Κανείς δεν είναι σε θέση να με βοηθήσει!

-Μην είσαι τόσο απόλυτη παιδί μου. Έλα να δούμε τις ειδήσεις, μπορεί να λένε κάτι για μας.

Και όντως έλεγαν. Στις ειδήσεις των οχτώ, η Αλιόνα ήταν το πρώτο θέμα. Το πιο επίκαιρο.

Δεκαπεντάχρονη κοπέλα από την Σταράγια Λάντογκα, βίωσε τον φόβο και τον τρόμο, όταν αποφάσισε να συμμετέχει στο γνωστό παιχνίδι αυτοκτονίας, ονόματι blue whale. Πρόκειται για μια σειρά αποστολών, που έχει οδηγήσει στον θάνατο δεκάδες εφήβους, ιδιαίτερα στην Ρωσία και έχει προκαλέσει την αγωνία και την σύγχυση των πολιτών. Ευτυχώς η δεκαπεντάχρονη απευθύνθηκε στην αστυνομία εγκαίρως, μια μέρα πριν την τελική αποστολή, πράγμα που σημαίνει ότι τώρα πια είναι ασφαλής και ο ένοχος ήδη διώκεται από τον νόμο. Οι έρευνες της αστυνομίας βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη. Για οτιδήποτε νεότερο, οι πολίτες θα ενημερωθούν άμεσα από το δελτίο ειδήσεων των οχτώ...

Εκείνη ακριβώς την στιγμή της έστειλε μήνυμα ο Βίκτωρ, στο facebook. Είχε καταφέρει για λίγο, ν' αρπάξει το κινητό της μητέρας της, πριν εκείνη το αντιληφθεί.

Το μήνυμα ήταν σύντομο, αλλά τόσο σημαντικό για εκείνη. Και ταυτόχρονα τόσο καθοριστικό για την ζωή της.

Θες αύριο το απόγευμα να έρθεις σπίτι μου; Θα είμαστε μόνοι. Σου στέλνω διεύθυνση και ώρα...

Η Αλιόνα πάγωσε. Ξαφνικά θυμήθηκε! Το όνειρο... σιγά σιγά άρχιζε να βγαίνει αληθινό. Εκείνο το όνειρο που είχε δει χθες, σε λίγες ώρες θα γινόταν πραγματικότητα. Θα μάθαινε μάλιστα και την συνέχεια του.

Δεν μπορούσε να το ξέρει ακόμη, αλλά ήδη βάδιζε σε μια κατηφόρα. Κατηφόρα δίχως τέλος...