Όσο εύκολη κι αν της φαινόταν η 8η αποστολή, διαισθανόταν ότι κάτι υπήρχε από πίσω. Πάντα κάτι θα υπάρχει. Τώρα όλοι στην εφαρμογή θα έβλεπαν και θα ήξεραν πως η Αλιονα Βινιτσκα ήταν πια μια "φάλαινα". Ένιωθε ντροπή κι ας μην είχε δημοσιεύσει το status ακόμα, ένιωθε πως την παρακολουθούν χιλιάδες μάτια. Υπερβολές, μα κι εκείνη ήταν υπερβολική από μόνη της.

Φόρεσε γρήγορα μια ζακέτα για να μη φαίνεται το καινούριο της απόκτημα στο χέρι και κατέβηκε να δει τι κάνει ο Φιοντορ. Ήταν εκεί, στο σαλόνι έβλεπε την αγαπημένη του εκπομπή.

-Αδερφούλη, να σου πω;

-Τι θες;

-Γίνε λίγο πιο ευγενικός αρχικά. Για να έρθω εδώ, να έχω αυτό το σοβαρό ύφος και να θέλω να σου μιλήσω πάει να πει, πως υπάρχει κάτι σοβαρό και θέλω να με ακούσεις. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσεις. Είσαι πια άντρας, δεν είσαι κανένα πεντάχρονο πιτσιρίκι, νομίζω ξέρεις να ακούς.

-...

-Λοιπόν. Πριν λίγο με ρώτησες που είναι ο μπαμπάς. Θυμάσαι; Στο νοσοκομείο, με ρώτησες. Νομίζω ότι πρέπει επιτέλους να σου δώσω μια απάντηση, για να ξέρεις κι εσύ τι γίνεται, γιατί όπως είπα δεν είσαι πια μικρός, αλλά άντρας.

-Τι έγινε; Είναι στο νοσοκομείο, ο μπαμπάς; Είναι καλά;

-Μη με διακόπτεις. Και όχι, δεν είναι καλά. Τώρα αμέσως θα μάθεις την αλήθεια, Φιοντορ, έτσι κι αλλιώς αν δεν στη πω εγώ, θα την μάθεις μόνος σου αργότερα. Καλύτερα από την αδερφή σου. Ο μπαμπάς, είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, δεν ξέρω πως ακριβώς θα μας πούνε στο νοσοκομείο. Το θέμα είναι, ότι χτύπησε πολύ σοβαρά, τόσο σοβαρά που..., εκεί η Αλιόνα σταμάτησε.

Ο μικρός την κοιτούσε, με τα ματάκια του να τρέχουν, γεμάτος αγωνία.

-Πέθανε ο μπαμπάς;

Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

-Είναι στον ουρανό τώρα και... μας βλέπει. Θα μας προσέχει πάντα ο μπαμπάς, Φιοντορ, έστω από μακριά, σαν φύλακας άγγελος. Θα μας αγαπάει από μακριά.

-Μα εγώ δεν θέλω να με αγαπάει και να με προσέχει από τον ουρανό! Θελώ να έρθει εδώ, στο σπίτι! Θέλω να τον δω για να του δείξω το καινούριο παιχνίδι μου στο playstasion, να δούμε μαζί μπάλα! Θέλω να μου πει, μπράβο γιατί χθες πήγα πολύ καλά στο τεστ της Γλώσσας, να με πάει στον φίλο μου τον Ντιμιτρι. Που είναι, Αλιόνα, γιατί έφυγε; Γιατί ο Θεός, παίρνει μόνο τους καλούς;, ούρλιαξε ο δεκάχρονος αδερφός της με τα δάκρυα να τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια του.

-Κι εγώ αυτό αναρωτιέμαι μικρέ. Γιατί ο Θεός παίρνει πάντα τους καλούς, ίσως ποτέ να μην το μάθω. Έλα μια αγκαλιά, ελά εδώ. Η αδερφούλα σου σ' αγαπάει πολύ Φιοντορ και θα είναι εδώ για σένα. Πάντα., με την τελευταία της λέξη δαγκώθηκε. Της βγήκε αυθόρμητα, χωρίς να σκεφτεί ότι κι αυτή σε λίγο θα συναντούσε τον πατέρα της, στον άλλον κόσμο. Τώρα όμως αναλογιζόταν τις συνέπειες, τους ανθρώπους που θα άφηνε πίσω. Πως είχε φερθεί τόσο απερίσκεπτα Θεέ μου;

-Μικρέ αύριο πρωί, θα πάμε στο νοσοκομείο να δούμε τη μαμά. Της έχουν κάνει πολλές ηρεμηστικές, μα πιστεύω πως όταν την επισκεφτούμε, θα είναι ξύπνια. Πρέπει να της συμπαρασταθούμε, γιατί είναι πολύ χειρότερα από μας, να είμαστε φρόνιμοι και να μην τη ζαλίζουμε με πολλά πολλά, έτσι;

-Ναι, Αλιόνα.

-Ωραία, πάμε τώρα να κοιμηθούμε;

-Αδερφούλα, θες να κοιμηθείς μαζί μου. Μ' αρέσει να έχω παρέα, νιώθω μόνος και το σπίτι είναι άδειο χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά.

-Φυσικα, θα έρθω! Πήγαινε πλύνε δόντια, φόρα πιτζάμες κι ανεβαίνω πάνω.

Μόλις έφυγε ο Φιοντορ, κοίταξε το κινητό της στο τραπεζάκι. Η 8η αποστολή μπορούσε να περιμένει, αρκετά για σήμερα. Αύριο μόλις γυρνούσε από το νοσοκομείο, θα τελείωνε και μ' αυτό, τώρα δεν είχε καμία όρεξη να κάνει τίποτα. Ήταν ήδη πολύ κουρασμένη.

                                                                                       ***

Το άλλο πρωί την βρήκε αγκαλιά με τον αδερφό της. Ήταν τόσο γλυκούλης και μικρούλης έτσι όπως είχε μαζευτεί, σαν κουβάρι, το στήθος του ανεβοκατέβαινε κάθε που έπαιρνε ανάσα, έσφιζε από ζωή ενώ εκείνη... 

Έπιασε τον εαυτό της να τον ζηλεύει. Πριν τον θάνατο του πατέρα, ήταν ξένοιαστος, χωρίς προβλήματα, χωρίς κάτι που να του προκαλεί μελαγχολία. Κι εκείνη έτσι ήταν... κάποτε, ως παιδί. Μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξε η ζωή της, μεγάλωσε, έγινε έφηβη. Απέκτησε πρόβληματα κυρίως με το σχολείο, καθώς όλοι αδιαφορούσαν για την ύπαρξη της, μερικές φορές την κορόιδευαν χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Η Αλιόνα δεν είχε την προσοχή που ήθελε να έχει. 

Μεγάλωσε μέσα στην αδιαφορία κι έμαθε να δείχνει αδιαφορία.

-Μικρέ, σε λίγο έρχεται ο θείος Γιοαν, θα μας πάει στο νοσοκομείο. Άντε σήκω να ντυθείς για να προλάβουμε!

Η Αλιόνα, σήμερα δεν θα πήγαινε σχολείο, αλλά στην κηδεία του πατέρα της, το απόγευμα. Δεν ήθελε να ντυθεί από τώρα με μαύρα ρούχα, για να μην στενοχωρήσει περισσότερο την μαμά.

Στο νοσοκομείο τους περίμενε ήδη η θεία, που έδειχνε πολλά χρόνια μεγαλύτερη απ' ότι ήταν πραγματικά, σαν να είχε γεράσει πρόωρα. Τα μάτια της κατακόκκινα, ανάμεσα τους υπήρχε μια ρυτίδα, απόδειξη ότι σ' ένα βράδυ μπορεί ο άνθρωπος να γίνει κάτι άλλο. Να αλλάξει τόσο πολύ, που να μην τον αναγνωρίζεις, ακόμα κι αν τον ήξερες χρόνια. Κρίμα.

-Η μαμά; Έχει συνέλθει., ρώτησε η Αλιόνα.

-Ναι, ήμουν πριν λίγο μαζί της. Θέλει να σας δει παιδιά, πηγαίνετε. Αλιόνα, δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση και δεν ξέρω να κάνει να την δει έτσι ο μικρός.

-Θα πάμε τώρα, δεν πειράζει.

Πήρε τον αδερφό της από το χέρι και χτύπησε απαλά την πόρτα. Ακούστηκε μονάχα ένα αδύναμο "περάστε".

Προχώρησαν αργά αργά μέσα στο δωμάτιο, σαν να μην ήθελαν να την τρομάξουν, μα και οι δυο ήθελαν να τρέξουν στην αγκαλιά της, αφήνοντας πίσω τα προσχήματα.

-Μαμά;, είπε πρώτος ο Φιοντορ.

Σ΄εκείνο το κρεβάτι δεν ήταν η μαμά τους, παρά μονάχα μια γυναίκα που της έμοιαζε λίγο. Γερασμένη κι αυτή με τις πρώτες ασημένιες τούφες να κάνουν την εμφάνιση τους στο κεφάλι της, με τις ρυτίδες που κανένας δεν θα πίστευε ότι μέσα σε ένα βράδυ σημάδεψαν το πρόσωπο της. Έδειχνε τόσο χλωμή...

-Παιδιά μου... ελάτε εδώ., ο ένας πήγε αριστερά της και η άλλη δεξιά. Η μητέρα τους, του έπιασε τα χέρια.

-Φιοντορ, έμαθες για τον μπαμπά έτσι;

-Ναι, μαμά.

-Όσο κι αν δεν θέλω να το πιστέψω, έγινε, αυτή είναι η αλήθεια. Ένας απρόσεκτος οδηγός εμφανίστηκε από το πουθενά, με υπερβολική ταχύτητα κι ενώ ο πατέρας σας πήγε να αλλάξει λωρίδα, εκείνος έπεσε πάνω του, τον χτύπησε πλάγια. Το αμάξι του μπαμπά αναποδογύρισε έπεσε πάνω σε ένα άλλο αμάξι, κι αυτό το αμάξι πάνω σε άλλο και σε άλλο. Έγινε καραμπόλα. Από όλο αυτό μόνο ένας νεκρός υπήρξε όμως. Ακαριαίο ήταν..., τα μάτια της Ελίνα γέμισαν δάκρυα.

-Μαμά, μην το σκέφτεσαι άλλο.  Εσύ η ίδια μας έλεγες πως οι νεκροί γίνονται άγγελοι, πως πηγαίνουν στον ουρανό. Κι ο μπαμπάς εκεί είναι είμαι σίγουρη. Η ψυχή του είναι ακόμα ζωντανή κι άσε το σώμα, η ψυχή είναι που μετράει γιατί αυτή την έχει χαρίσει σ' εμάς. Είναι ακόμα ζωντανός μέσα μας!

-Σωστά παιδί μου. Τον πατέρα σας τον αγάπησα πολύ και δεν έχω συνηθίσει να ζω μακριά του. Να τώρα μου φαίνεται πολύ περίεργο που θα γυρίσω σπίτι και δεν θα τον δω, δεν θα του μιλήσω. Μου φαίνεται οδυνηρό, που σήμερα το απόγευμα θα παραστώ στην κηδεία του, όπως μου είπε η θεια σας. Ένας τόσο νέος άνθρωπος χάθηκε ξαφνικά. Κρίμα απ' τον Θεό. Τόσο άδικο...

-Μαμά, μη στενοχωριέσαι. Θα σε βοηθήσω εγώ, δεν θα μαλώνω με την αδερφή μου, δεν θα γκρινιάζω για το φαΐ κι αν θες θα πάω να δουλέψω! Ότι θες εσύ θα κάνω, αλλά μη κλαις.

-Είσαι τόσο γλυκός Φιοντορ. Δεν κλαίω άλλο, φτάνει σας στεναχώρησα  πολύ νομίζω. Να πάτε σπίτι και να ετοιμαστείτε για την κηδεία του, εντάξει; Αλιόνα πήγαινε στην ντουλάπα μου και ψάξε για μαύρα ρούχα, να μου τα φέρεις εδώ.

-Εντάξει μαμά. Πάμε, Φιοντορ;

-Να φύγουμε;

-Ναι, γλυκά μου. Εγώ εδώ θα είμαι και θα σας περιμένω να έρθετε πάλι. Να προσέχετε.

Η Αλιόνα πήρε τον αδερφό της από το χέρι και βγήκαν έξω. Στον διάδρομο τους περίμενε η θεία Ιρίνα.

-Όλα καλά, Αλιόνα;

-Ναι, η μαμά είναι εντάξει. Φαίνεται πως έχει συνέλθει κάπως.

-Ωραία, καθίστε εδώ να περιμένετε τον θείο Γιοαν, να σας πάει σπίτι. Έχει πεταχτεί σε μια δουλειά, μα δεν θα αργήσει.

Κάθισε σε μια πλαστική καρέκλα με χέρια που τρέμουν. Είχε έρθει επιτέλους η ώρα να εκτελέσει την όγδοη αποστολή, τώρα έπρεπε να γίνει.

Πήγε στην εφαρμογή κι έγραψε: #i_am_whale. Μόνο που ο αντίχειρας της δεν μπορούσε να πατήσει το κουμπί της δημοσίευσης, Θεέ μου ήταν στ' αλήθεια αδύνατο. Φοβόταν τόσο πολύ να το κάνει, φοβόταν πως θα γίνει ρε..

Ω! Παραλίγο να πέσει το κινητό από το χέρι της. Ναι, είχε μόλις πατήσει το κουμπί της δημοσίευσης, αλλά... καταλάθος! Ήθελε να ανοίξει τρύπα στο πάτωμα του νοσοκομείου και να χωθεί μέσα.

Παρόλα αυτά επικράτησε μέσα της η λογική, έκανε ένα screenshot στο status και το έστειλε. Ο διαχειριστής της απάντησε μέσα σε 5 λεπτά.

Συγχαρητήρια γλυκιά μου! Πέρασες κι αυτό το επίπεδο, είμαι τόσο ευχαριστημένος μαζί σου. Η αποστολή νούμερο 9 είναι μια από τις αγαπημένες μου. Πρέπει να ξεπεράσεις έναν από τους φόβους σου. Οποιονδήποτε. Σου αφήνω δικαίωμα επιλογής, μπορείς να μου στείλεις βίντεο ή φωτογραφία, ότι θες. Αρκεί να κάνεις αυτό που σου ανέθεσα. Μη ξεχνάς: έχεις 24 ώρες. Καλή επιτυχία!