Η Ελίνα θυμόταν ξανά και ξανά το περιστατικό. Είχε δει τον Φιοντορ να κάθεται στον καναπέ χαρούμενος, να παίζει με το κινητό της αδερφής του. Εκείνη τον πλησίασε και του ζήτησε ήρεμα να ρίξει μια ματιά στο κινητό.

-Μαμά, πρέπει να ρωτήσεις την Αλιόνα. Θα θυμώσει αν μάθει ότι στο 'δωσα!

-Μην λες βλακείες, δεν πρόκειται να θυμώσει. Δώστο μου σου είπα!

Ο Φιοντορ όμως επέμενε κι έτσι αναγκάστηκε να του το αρπάξει με δύναμη από τα χέρια. Δεν σκόπευε να περιμένει ούτε λεπτό περισσότερο, έπρεπε να μάθει επιτέλους ποιο ήταν αυτό το μυστικό που έκρυβε η κόρη της.

Μια εφαρμογή την παραξένεψε. Ούτε που την είχε ξαναδεί, ούτε που ήξερε τι σχέση έχει με την Αλιόνα. Κάπως έτσι ανακάλυψε τα μηνύματα του διαχειριστή προς την κόρη της, κάπως έτσι είχε ξυπνήσει από τον ύπνο του δικαίου και κάπως έτσι θα έπαιρνε για μια φορά την κατάσταση στα χέρια της.

Τώρα βρισκόταν στο γραφείο του αστυνομικού Sergey Stepanov, προσπαθώντας να βρει τα κατάλληλα λόγια. Δεν ήξερε πως να ξεκινήσει, ούτε από που. Εκείνος την κοιτούσε με προσήλωση και μια ηρεμία στο βλέμμα, φαινόταν πως είχε κάθε διάθεση να την βοηθήσει.

Ήταν γύρω στα σαράντα, μάλλον κουρασμένος, με σχεδόν γκρίζα μαλλιά. Η δουλειά του αστυνομικού πρέπει να τον είχε εξαντλήσει, γιατί έδειχνε πρόωρα γερασμένος. Παρόλα αυτά, προσπαθούσε να φαίνεται γεμάτος ενέργεια.

-Ονομάζομαι Ελίνα Βίνιτσκα. Είμαι 41 ετών, μητέρα δύο παιδιών. Η μεγάλη μου κόρη, η Αλιόνα είναι σχεδόν 16 ετών. Γι' αυτήν ήρθα να σας μιλήσω.

-Για να είστε απέναντι μου και μάλιστα τόσο ταραγμένη, πρέπει να έχει συμβεί κάτι σοβαρό.Πείτε μου κυρία Βίνιτσα, ποιο είναι το πρόβλημα;

-Έφερα και το κινητό της κόρης μου μαζί μου, για να το ερευνήσετε. Το παιδί, έχει μπλεχτεί τον τελευταίο καιρό μ' ένα παιχνίδι στο διαδίκτυο, που λέγεται Blue Whale. Ξέρω, ότι είναι αρκετά επικίνδυνο γι' αυτό και απευθύνομαι σ' εσάς. Θεέ μου, νιώθω τόσο άσχημα, που δεν το ανακάλυψα πιο πριν...

-Ξεκινήστε απ' την αρχή παρακαλώ, πείτε μου τα πάντα. Πως ανακαλύψατε ότι η κόρη σας έχει κάποια ανάμειξη με το παιχνίδι;

-Στην αρχή ήταν η συμπεριφορά της. Μου μιλούσε απότομα, είχε γίνει πολύ επιθετική, είχε κλειστεί στον εαυτό της. Και φορούσε συνέχεια μπλούζες με μακριά μανίκια! Γι' αυτό δεν είδα από πριν τις χαρακιές. Βλέπετε, μετά...

Σ' αυτό το σημείο η φωνή της τσάκισε. Όμως ο αστυνόμος την κοίταξε με ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον, σαν να μην είχε αντιληφθεί την συγκίνηση της.

-Μετά;

-Μετά τον θάνατο του άντρα μου, αναγκάστηκα να δουλέψω. Και έλειπα την μισή μέρα από το σπίτι, οπότε καταλαβαίνετε δεν είχα πολλή επαφή με τα παιδιά.

-Μάλιστα. Συνεχίστε.

-Παρατήρησα όμως αυτήν την αλλαγή στην συμπεριφορά της κόρης μου κι εκεί μπήκε η αμφιβολία. Άρχισα να πιστεύω ότι κάτι έχει συμβεί, κάτι μου κρύβει. Προσπαθούσα να την πιέσω με ερωτήσεις, της μιλούσα συνέχεια γι' αυτό το θέμα, μα εκείνη κλεινόταν μέσα στο δωμάτιο της όλη την μέρα. Έχουμε τσακωθεί άπειρες φορές και τώρα καταλαβαίνω πως δεν βγήκε τίποτα. Η κόρη μου έγινε χειρότερα, μου είπε ψέματα μάλιστα όταν την ρώτησα αν ασχολείτε με αυτό το παιχνίδι.

-Τι σας είπε ακριβώς;

-Ακριβώς, ακριβώς δεν θυμάμαι, μα αρνήθηκε ότι έχει κάποια σχέση με την μπλε φάλαινα. Μου είπε ψέματα κι εγώ την πίστεψα! Τόσο αφελής ήμουν. Είχε δείξει τόσα πολλά σημάδια, όμως δεν τα έβλεπα, έκλεινα πάντα τα μάτια μου, πίστευα πως όλα είναι καλά. Μόλις πριν λίγο ανακάλυψα τι πραγματικά συμβαίνει, όταν μπήκα στο κινητό της.

-Όταν λέτε για σημάδια, τι εννοείτε;

-Μα αυτά που σας είπα προηγουμένως αστυνόμε! Όταν ένα παιδί αλλάζει συμπεριφορά, κλείνεται στον εαυτό του, κάνει πράγματα έξω από τον χαρακτήρα του-

-Ωπ, σταματήστε εδώ! Τι εννοείτε όταν λέτε πράγματα έξω από τον χαρακτήρα του; Τι έκανε η κόρη σας δηλαδή;

-Ένα παράδειγμα που μου έρχετε τώρα, αρκετά πρόσφατο, είναι μια κοπάνα από το σχολείο! Έφυγε και μας πήρε τηλέφωνο ο διευθυντής. Αλλά όταν έφυγε δεν πήγε κάπου αλλού, γύρισε στο σπίτι απ' ότι έμαθα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ότι αργούσε να γυρίσει τα βράδια γι' αυτό τις απαγόρεψε να βγαίνει έξω χωρίς την αδειά μου.

-Ξέρετε με ποιον έβγαινε και που πήγαινε;

-Νομίζω ότι ξέρω, γιατί πάλι μπορεί να μου έλεγε ψέματα. Με την φίλη της ήταν και πήγαιναν βόλτες στην πόλη.

-Μάλιστα. Έχετε κάποιον υπολογιστή στο σπίτι;

-Ναι, αλλά εγώ δεν μπαίνω εκεί γιατί δεν ξέρω από αυτά.

-Θα σας πρότεινα να αφήσετε εδώ το κινητό της. Μετά θα έρθουμε εμείς στο σπίτι σας να κάνουμε την έρευνα μας και θα πάρουμε και τον υπολογιστή. Όλα θα υποστούν εξονυχιστικό έλεγχο. Ακόμα και η κόρη σας, πρέπει να δούμε τις χαρακιές που έχει, για ν' αξιολογήσουμε την κατάσταση. Κυρία μου, θα σας πρότεινα για την μικρή, ψυχολογική υποστήριξη. Δεν είναι εύκολο αυτό που περνάει...

-Το ξέρω αστυνόμε. Θα το σκεφτώ σοβαρά αυτό, ίσως να είναι ότι πρέπει και να την βοηθήσει πολύ.

-Τον τελευταίο καιρό μας έχουν γίνει δεκάδες καταγγελίες γι' αυτό το παιχνίδι, μ' ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε τον δράστη. Ευελπιστούμε πως αν επιμείνουμε θα οδηγηθούμε τελικά στην λύση του προβλήματος. Ήδη έχουμε μπει σ' έναν δρόμο...

-Να κάνετε τα πάντα αστυνόμε, γιατί φοβάμαι. Αν δεν συλλάβετε τον αλήτη, αυτός μπορεί να κάνει κακό στην κόρη μου, στην οικογένεια μας-

-Όσο γι' αυτό μην ανησυχείτε! Πολλές φορές ο διαχειριστής απειλεί τους παίκτες, μα ποτέ δεν έχει βλάψει κάποιον, απ' όσο ξέρουμε. Οι απειλές τους είναι απλά φοβέρες, δεν έχουν καθόλου βάση και άδικα τις λαμβάνουμε υπ' όψιν μας. Οι αλήτες βρίσκονται πίσω από μια οθόνη κι εκεί μένουν, επειδή φοβούνται να πάνε παραπέρα, μήπως συλληφθούν. 

-Δεν ξέρω με τι άτομο έχουμε μπλέξει, ούτε τι είναι ικανό να κάνει. Από εσάς ζητώ να κάνετε ότι μπορείτε, για να τιμωρηθεί. Θέλω να αισθανόμαστε όλοι ασφαλείς και ταυτόχρονα να πληρώσει ο υπαίτιος. Με όποιο κόστος...

                                                                                            ***

Μια εφταώροφη πολυκατοικία. Παλιά της φαινόταν και όχι σε πολλή καλή κατάσταση. Ανεβαίνει τα σκαλιά, με προσοχή, σαν να θέλει να καθυστερήσει το αναμενόμενο. 

Μια πόρτα ανοίγει και ξαφνικά βλέπει μπροστά της τον Βίκτωρ. Είναι ωραίος, χαμογελαστός, ευδιάθετος. Της κάνει νόημα να μπει μέσα. Και σχεδόν αμέσως το μάτι της καρφώνεται σ' ένα μεγάλο μπουκάλι βότκα.

Η σκηνή κόβεται κι εκείνη ξαφνικά ακούει ένα βογγητό πόνου. Τον βλέπει να βγαίνει από την κουζίνα με το χέρι του κατακόκκινο, σαν να 'χε καεί.

-Τι έπαθες;, τον ρώτησε.

-Είμαι άχρηστος! Πήγα να φτιάξω κάτι να φάμε και κάηκε το χέρι μου. 

-Θεέ μου, πήγαινε να βάλεις μια κρέμα, κάτι τέλος πάντων, κοίτα πως έχει γίνει!

-Εσύ τι κάνεις; Γιατί δεν μιλάς καθαρά;

Ο Βίκτωρ καρφώνει το βλέμμα του στο άδειο ποτήρι της. Εκείνη προσπαθεί να τον καθησυχάσει.

-Δεν...δεν είναι τίποτα, ίσως ήπια λίγο παραπάνω. Να τώρα, θα κλείσω το μπουκάλι, θα το αφήσω στην θέση του., προσπαθεί να βάλει το καπάκι όμως αρχίζει να ζαλίζεται κι όλα γύρω της φαίνονται διπλά. Στο τέλος παραπατάει την προσπάθεια, πέφτει άτσαλα πάνω στον καναπέ.

-Αλιόνα! Τι σου συμβαίνει;

-Απλά πήγαινε! Το χέρι σου είναι χάλια, έχει πρηστεί ολόκληρο. Άσε με εμένα, είμαι καλά σου λέω., τον κοιτάζει με θάρρος στα μάτια και του λέει ψέματα. Γιατί δεν είναι καθόλου καλά, δεν μπορεί καν να ελέγξει τον εαυτό της.

Ο Βίκτωρ, κατευθύνεται προς το μπάνιο ενώ εκείνη αρπάζει πάλι το μπουκάλι και πίνει κατευθείαν από εκεί, σαν να μην υπάρχει αύριο. Ύστερα σηκώνεται παραπατώντας από τον καναπέ, φτάνει ως την εξωπόρτα... την ανοίγει.

Κι εκεί το ξέρει πως αρχίζει ο εφιάλτης...

Η Αλιόνα, έντρομη πετάγεται πάνω. Έχει ιδρώσει, φοβάται πολύ. Κοιτάζει γύρω της χαμένη, ακόμα δεν έχει καταλάβει καλά καλά που βρίσκεται. 

Μετά, με ανακούφιση συνειδητοποιεί πως είναι στο δωμάτιο της. Ακόμα μια μέρα ασφαλής.

Όνειρο έβλεπε πάλι; Τι ήταν αυτό τώρα; Έμοιαζε τόσο αληθινό, τόσο μα τόσο τρομακτικό. Σαν να είχε βγει από το μέλλον της. Σαν να ήταν η συνέχεια της ζωής της, που την έβλεπε σε επεισόδιο, στην τηλεόραση. Δεν μπορούσε όμως να καταλάβει τι σχέση έχει μια επίσκεψη στο σπίτι του Βίκτωρ, με το μέλλον της. Και τι να σημαίνει άραγε η παράξενη αυτή πολυκατοικία, στο όνειρο;

Το πιο περίεργο ήταν ότι από τα κλειστά παντζούρια έμπαινε το φως του ήλιου. Μα καλά, πότε ξημέρωσε; Κοιτάζει το ρολόι και με έκπληξη συνειδητοποιεί πως είναι δέκα η ώρα. Δέκα το πρωί!

Κοιμόταν περίπου δεκατέσσερις ώρες! Άρχισε να ντύνεται βιαστικά, άρπαξε την τσάντα της και κατέβηκε γρήγορα κάτω. Στο σαλόνι όμως την περίμενε ήδη η Ελίνα.

-Ξύπνησες μικρή;

-Μαμά, έχει πάει δέκα η ώρα! Γιατί με άφησες να κοιμάμαι;

-Λέω σήμερα να μην πας σχολείο, να κάτσεις λίγο εδώ να χαλαρώσεις από την ένταση της χθεσινής μέρας. Πας και αύριο, δεν χάθηκε ο κόσμος. Εξάλλου όπου να 'ναι θα έρθουν οι αστυνομικοί.

-Ποιοι αστυνομικοί;

-Θα ερευνήσουν τον χώρο Αλιόνα. Και θα σου κάνουν και μερικές ερωτήσεις. Ετοιμάσου να τους πεις τα πάντα για το παιχνίδι...