Να ζωγραφίσει μια φάλαινα; Πανεύκολο! Που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί στο σχέδιο ήταν απαίσια, αλλά σε σχέση με όλα όσα έχει κάνει η 4η αποστολή ήταν ένα παιχνιδάκι. Μπορούσε να την εκτελέσει επιτόπου μάλιστα, αρκεί να έβλεπε μια εικόνα μπλε φάλαινας, για να μπορέσει να την αποτυπώσει στο χαρτί. Θα την έκανε απευθείας, αν δεν έβλεπε την οθόνη του κινητού της να αναβοσβήνει... χαμηλή μπαταρία. Έβαλε φορτιστή κι από περιέργεια μπήκε στο facebook για να βρει 3 νέες ειδοποιήσεις. Κι ένα αίτημα φιλίας από... τον Ιβάν!

Στην αρχή δεν πίστευε στα μάτια της. Ο Ιβάν της είχε στείλει αίτημα; Ή μήπως δεν έβλεπε καλά; Ή μήπως εκείνος το είχε πατήσει κατά λάθος; Η Αλιόνα όμως, δεν έχασε καιρό, πάτησε αμέσως αποδοχή κι ας ντρεπόταν λίγο. Η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που ήθελε να φωνάξει, να αρχίσει να χορεύει, να δείχνει το κινητό της σε όλους γελώντας υστερικά. Αντ' αυτού έβγαλε ένα screenshot και το έστειλε στη Γκαλίνα, με μια χαρούμενη φατσούλα.

Ω, τυχερούλα! Σε θέλει, σε θέλει., η απάντηση της φίλης της.

Σταμάτα.

Κι όμως... πως σου έκανε αίτημα, αυτός που μέχρι χθες δεν σου μιλούσε καν;

Υποθέτω ότι θέλει να κάνουμε παρέα.

Και όχι μόνο.

Τι εννοείς;

Ξέρεις...

Αι στο διάολο Γκαλίνα. Σοβαρέψου λίγο.

Καλά, όπως θες. Εγώ πάντως πιστεύω ότι κάτι παίζει και είμαι σίγουρη ότι μέχρι αύριο θα σου έχει στείλει και μήνυμα.

Λες;

Στο υπογράφω!

Η Αλιόνα έκλεισε το κινητό και ετοιμάστηκε να φύγει για το σχολείο. Βαριόταν να ζωγραφίσει τη φάλαινα, οπότε αποφάσισε μόλις γυρίσει να τελειώσει μια και καλή την αποστολή της. Μπορούσε να περιμένει αυτό έτσι κι αλλιώς.

Ήταν μια συνηθισμένη, βαρετή, Τετάρτη που έβρεχε μονότονα σχεδόν. Στο πρόγραμμα είχαν, γυμναστική, μαθηματικά, φυσική, ιστορία και μερικές άλλες βλακείες που η Αλιόνα δεν τις θυμόταν ακριβώς. Αυτό όμως που έγινε τη τρίτη ώρα στην ιστορία, σίγουρα έσπασε τα νεύρα της, χάλασε όλη την ημέρα, όχι ότι υπήρχε βέβαια περίπτωση να μη χάλαγε.

Πριν λίγο ο κύριος Σμυρνένσκι πηγαινοερχόταν στη τάξη νευρικά, προσπαθώντας να διαλέξει ομάδες για μια εργασία που είχε βάλει στους μαθητές.

-Μα κύριε, μπορούμε μόνοι μας να χωριστούμε, δεν χρειάζεται να το κάνετε εσείς.

-Βλαντιμίρ, στην ομάδα δεν πρέπει να υπάρχει φίλος, με φίλο για να συνεργαστείτε όλοι, όχι να χαζολογάτε. Για αυτόν τον λόγο, θα διαλέξω εγώ τις ομάδες, θα σας χωρίσω σε πέντε των τεσσάρων ατόμων. Λοιπόν έχουμε και λέμε...

Ο καθηγητής κοιτούσε τα ονόματα στον κατάλογο και με βάση αυτόν αποφάσιζε που θα βάλει ποιον.

-Δεσποινίς Βίνιτσκα θα πάτε μαζί, με τους: Ντίμιτρα Κλίσινα, Άντων Μοσχοβιτς και... Άνια Ζούκοβα.

Έμεινε παγωμένη να κοιτάζει τον καθηγητή της. Μα με την Άνια; Δεν μπορούσε να βρει κάποια άλλη κοπέλα κι έπρεπε να της φορτώσει την Άνια;

-Κύριε, μπορώ ν' αλλάξω ομάδα; Ας πάω μαζί με τον Ιβαν.

-Και γιατί παρακαλώ δεσποινίς Ζούκοβα;

-Γιατί δεν θα λειτουργήσω καλά, δεν θα μπορώ να συνεργαστώ. Να φέρουμε κάποιον άλλον στην ομάδα τους.

-Όχι! Όχι και όχι, οι ομάδες είναι αυτές, δεν αλλάζουν. Πρέπει να μάθετε δεσποινίς να έχετε ένα ομαδικό πνεύμα και να συνεργάζεστε με οποιονδήποτε σας βάζουν, αν θέλετε να πετύχετε. Και τώρα πάμε στην επόμενη ομάδα που είναι οι...

Η Γκαλίνα θα πήγαινε μαζί με τον Ιβάν. Τι τυχερή που ήταν. Κάθισε δίπλα στην ομάδα της και άρχισαν να μιλάνε.

-Λοιπόν παιδιά, λέω για αρχή να συναντηθούμε σε κάποιο σπίτι, να ψάξουμε πληροφοριές.

-Άντων, στο δικό μου σπίτι θα συναντηθούμε που είναι και το πιο μεγάλο.

-Όπως θες Άνια. Μας έχει ανατεθεί το θέμα, δεν έχουμε κάτι άλλο από το να ξεκινήσουμε. Θέλετε να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, για να κανονίσουμε την ώρα;

Η Αλιόνα έδωσε τον αριθμό του κινητού της όπως και όλοι οι άλλοι και ύστερα μόλις χτύπησε το κουδούνι βγήκε από την τάξη.

-Είμαι με τον Ιβάν!, της είπε πειραχτηκά η φίλη της.

-Το ξέρω τυχερή. Κι εμένα μ' έβαλε με τη ψωνάρα.

-Κουράγιο κοπέλα μου. Ξέρω δεν αντέχεται, αλλά εντάξει λίγες μέρες μας μένουν μέχρι να δώσουμε την εργασία. Δεν θα την ανεχτείς για πολύ, θέλω να πω.

-Αχ, θα μου βγάλει τη πίστη. Έχουμε κανονίσει να συναντηθούμε αύριο στο σπίτι της και πραγματικά σκέφτομαι να βρω μια δικαιολογία για να μην πάω.

-Α, όχι, φιλενάδα, θα πας! Πρέπει να της δείξεις ότι δεν χαμπαριάζεις από τους τσαμπουκάδες της, ότι έχεις κι εσύ τσαγανό. Πάρε φόρα και πήγαινε, τι νομίζεις θα σε δαγκώσει;

-Ικανή την έχω. Μήπως να πω ότι αρρώστησα, ότι ψώφησε και καλά το σκυλί μου, ότι ο Φιοντόρ τρελάθηκε και τον τρέχουμε στα τρελοκομεία, ή ότι με αρπάξανε εξωγήινοι;

-Δεν έχεις χιούμορ. Απλά, πήγαινε άκου που σου λέω.

-Καλά θα δούμε.

Εκείνη τη στιγμή πέρασαν ακριβώς δίπλα από τον Ιβαν. Εκείνος ψηλός, ξανθός, ντυμένος άψογα συζητούσε με την παρέα του και γελούσαν. Ξαφνικά γύρισε το κεφάλι και κοίταξε επίμονα την Αλιόνα. Της κόπηκε η ανάσα στο λεπτό...

-Γκαλίνα! Με κοίταξε! Θεέ μου έπρεπε να δεις το βλέμμα του., ψιθύρισε στη φίλη της μόλις τους προσπέρασαν.

-Μα το είδα γλυκιά μου ότι σε κοίταζε, τι είμαι εγώ, στραβή; Σου το 'πα περιμένω το μήνυμα που θα σου στείλει.

-Στα όνειρα σου, βασικά στα όνειρα μας.

-Μην είσαι τόσο σίγουρη Αλιόνα, ποτέ δεν ξέρεις.

Το μεσημέρι ο πατέρας της, όπως πάντα τη γύρισε στο σπίτι. Ήταν ευδιάθετος και σφύριζε σε όλη την διαδρομή, ενώ εκείνη δεν είχε καμία όρεξη. Το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει στο δωμάτιο της και να ζωγραφίσει την μπλε φάλαινα, όλη μέρα αυτή σκεφτόταν και φυσικά την αποστολή νούμερο πέντε που θα έπαιρνε σήμερα.

Είχε μόλις κλείσει τη πόρτα της, όταν ακούστηκε ένας ήχος, σήμα ότι είχε λάβει ένα μήνυμα. Μήπως ήταν από την Γκαλίνα. Ή ακόμα χειρότερα από τους διαχειριστή του Blue Whale:

Κι όμως όχι. Το μήνυμα ήρθε από την Άνια!

-Τι θέλει πάλι αυτή;, μουρμούρισε. Άνοιξε το μήνυμα κι έμεινε ακίνητη. Αυτό που είδε την έκανε να κλείσει τα μάτια της, σφιχτά, να μην θέλει να βλέπει. Δεν μπήκε καν στο κόπο να σκουπίσει τα δάκρυα που έτρεχαν. Μια φωτογραφία... ο Ιβαν με αυτήν. Βράδυ, σ' ένα πάρκο, αγκαλιασμένοι να φιλιούνται. Πόσο άσχημο, απαίσιο, ντροπιαστικό αυτό που της έστειλε η Άνια. Πόσο χαμηλά είχε φτάσει πια; Γιατί της το έκανε; Έκατσε στο κρεβάτι, σοκαρισμένη ακόμα. Στην φωτογραφία το ζευγάρι έδειχνε τόσο ερωτευμένο, ταίριαζαν κιόλας λες και ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον.

Αχ, σε σένα το έστειλα; Συγγνώμη, πήγαινε για τον Ιβάν. Μεθαύριο τέσσερις το απόγευμα στο σπίτι μου, για την εργασία μην ξεχάσεις.

Πέταξε το κινητό στο κρεβάτι και πήρε ένα παλιό βιβλίο με εικόνες ζώων στα χέρια της. Ήταν του Φιοντορ κι απ' ότι θυμόταν είχε μια μπλε φάλαινα μέσα.

Λευκό χαρτί, μολύβι, μπλε μαρκαδόρος και ξεκινάμε. Χρειάστηκαν άπειρες προσπάθειες να πετύχει στο ελάχιστο με το μολύβι της το περίγραμμα της φάλαινας. Ζωγράφιζε κάθε φορά σαν πεντάχρονο, είχε βαρεθεί πια να προσπαθεί συνέχεια και να ζηλεύει όσους τα κατάφερναν καλύτερα από εκείνη. Της άρεσε πολύ να ζωγραφίζει όμως δυστυχώς δεν τα κατάφερνε

Αφού λοιπόν τελείωσε με το περίγραμμα, πέρασε από πάνω τον μπλε μαρκαδόρο για να τελειοποιήσει τη "φάλαινα" της. Ακόμα έκλαιγε μα αγνοούσε επιδεικτικά τα δάκρυα που έπεφταν στη ζωγραφιά της. Την ένοιαζε μόνο να τελειώσει.

Η φάλαινα, εκτός από στραβή και άσχημη, βγήκε κάπως μελαγχολική. Σαν κι εκείνη... καλά λένε ότι τα αισθήματα αποτυπώνονται μια χαρά σ' ένα χαρτί. Μη σου πω και καλύτερα. Η ποίηση, η ζωγραφική, γενικά οι τέχνες κρύβουν μέσα τους τη σιωπή, ένα ανομολόγητο συναίσθημα που ποτέ δεν εκφράστηκε.

Πήρε ξανά το κινητό της και έβγαλε φωτογραφία τη "φάλαινα". Την έστειλε στον διαχειριστή.

Συγχαρητήρια! Τα κατάφερες και σήμερα. Σχεδόν, γιατί απ' ότι φαίνεται δεν το 'χεις με το σχέδιο. Δεν πειράζει, είμαι σίγουρος πως η πέμπτη αποστολή θα σου αρέσει. Λοιπόν να τι πρέπει να κάνεις: Αν είσαι έτοιμη να γίνεις μια "φάλαινα", πρέπει να χαρακώσεις το πόδι σου με ξυράφι και να σχηματίσεις τη λέξη "Ναι". Αν δεν είσαι τότε να χαρακωθείς πολλές φορές, σαν να τιμωρείς τον εαυτό σου. Αυτά. Μην ξεχνάς έχεις μόνο 24 ώρες για να εκτελέσεις την αποστολή και φυσικά δεν ανοίγεις το στόμα σου σε κανέναν. Καλή επιτυχία εύχομαι!