Τι να σημαίνουν άραγε αυτοί οι αριθμοί; Μήπως έχουν κάποια σχέση με μαθηματικά; Αν είναι έτσι τότε τα πράγματα ζορίζουν γιατί εκείνη δεν το 'χει καθόλου με τους αριθμούς.

Όμως μέσα σε 24 ώρες σίγουρα θα έβρισκε την λύση. Ίσως αν ρωτούσε κάποιον... βέβαια ποιον μπορούσε να ρωτήσει έτσι απλά χωρίς να εκτεθεί η ίδια. Μόνο τον Βίκτωρ που ήξερε το μυστικό της.

-Έχεις κάποια ιδέα;, του είπε.

-Δεν ξέρω, πρέπει να κάτσω και να το μελετήσω λίγο. Αλιόνα, έχω μισή ώρα για να βρεθώ στο μέρος συνάντησης. Τζάμπα θα πάω, αλλά ξέρω ότι θα με παρακολουθεί, οπότε δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Εσύ, να γυρίσεις σπίτι σου.

-Και να σ' αφήσω μόνο σου με τον διαχειριστή; Αποκλείεται! Θα κρυφτώ κι εγώ κάπου κι αν τον δω να κάνει τίποτα περίεργο...

-Θα πας να τον δείρεις;, της απάντησε γελώντας.

-Γιατί όχι;

-Αχ λογικέψου λίγο. Άντε γύρνα πίσω, να μην έχω κι εγώ την έγνοια σου. Θέλεις ν' ανησυχώ και για σένα από πάνω;

-Όχι...

-Ωραία τότε κάνε αυτό που σου είπα, χωρίς να φέρνεις αντιρρήσεις. Πήγαινε.

Άφησε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη του και πήρε τον αντίθετο δρόμο. Κι ας ένιωθε άσχημα που τον άφηνε μόνο... η μητέρα της μπορεί να γυρνούσε από στιγμή σε στιγμή, άρα δεν έπρεπε να λείπει πολλή ώρα απ' το σπίτι.

Η καρδιά της χτυπούσε άτακτα καθώς ανέβαινε στην μηχανή, ένιωθε σαν κάποιος να της έκοβε την ανάσα σιγά σιγά. Λιγόστευε το οξυγόνο όπως και η υπομονή της...

Σχεδιάζει να αφήσει την μηχανή κάπου στην γειτονιά, δεν θέλει με τίποτα να κάνει τον οποιονδήποτε θόρυβο. Με λίγη τύχη η μαμά θα είναι ακόμα στην δουλειά και το παράθυρο της κουζίνας θα το βρει ανοιχτό, όπως το είχε αφήσει.

Όμως δυστυχώς δεν υπήρχε άλλη τύχη γι' αυτήν. Το παράθυρο ήταν κλειστό από μέσα, κι ήταν αδύνατον να μπει από κάπου αλλού. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να μην βγάλει όλη την νύχτα στον κήπο.

Φυσικά μόλις είδε τον Φιοντορ, άρχισε να κάνει σαν τρελή. Χτύπησε απαλά το τζάμι, για να μην κάνει πολλή φασαρία όμως εκείνος δεν γύρισε καν να την κοιτάξει. Μάλλον, ήταν στον κόσμο του. Μόνο τη στιγμή που κοίταξε προς το τζάμι πετάχτηκε προς τα πίσω τρομαγμένος.

-Άνοιξε μου!, η Αλιόνα σχημάτισε με τα χείλη της την φράση. Και ευτυχώς ο μικρός έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει σχεδόν αθόρυβα.

-Γιατί ήσουν έξω;, την ρώτησε.

-Γιατί να μην είμαι;

-Η μαμά στο απαγορεύει!

-Δεν μ' ενδιαφέρει, Φιοντορ. Τι έγινε, εσύ δεν πήγες ποδόσφαιρο;

-Αρρώστησε ο προπονητής.

-Η μαμά που είναι;

-Δεν έχει γυρίσει ακόμα απ' την δουλειά.

-Όμορφα. Εγώ πάω στο δωμάτιο μου ήσυχα-ήσυχα λοιπόν. Κάνε μου μια χάρη αδερφούλη: ξέχνα ότι με είδες έξω. Δεν θα πεις κουβέντα στην μαμά, εντάξει;

-Εντάξει. Αλλά θα μου χρωστάς χάρη., της απάντησε εκείνος πονηρά.

-Σύμφωνοι! Ότι χάρη θες., προκειμένου να τον ξεφορτωθεί σίγουρα θα συμφωνούσε σε ότι κι αν της έλεγε. Αρκεί να τα έχει καλά με τον μικρό, για να μπορεί να βγαίνει όποτε θέλει μέσα στις λίγες μέρες ζωής που της απομένουν.

                         ***

-Αλιόνα, τα ίδια έγιναν και σε μένα! Δεν ήρθε ποτέ στην συνάντηση μας όμως μια χαρά μπόρεσε να μου περιγράψει πως είμαι και τι φοράω. Ύστερα μου έστειλε ένα παρόμοιο μήνυμα με το δικό σου. Μόνο πες μου τον αριθμό που έχεις για να σιγουρευτώ ότι έχουμε τον ίδιο., της είπε ο Βίκτωρ στο τηλέφωνο.

-Αλήθεια;

-Ναι, σου λέω.

-Ο αριθμός είναι 9 0 1 13 0 25 15 21 18 0 5 14 4. Έχεις τον ίδιο;

-Ναι, ο ίδιος είναι.

-Άρα θα προσπαθήσουμε να βρούμε την άκρη μαζί;

-Φυσικά. Θα σε βοηθήσω όσο μπορώ, αν δυσκολεύεσαι.

-Εντάξει. Δώσε μου λίγη ώρα μονάχα. Αν δεν τα καταφέρω, σε παίρνω τηλέφωνο ή στέλνω μήνυμα. Έγινε;

-Ναι, μωρό μου. Να προσέχεις.

-Γιατί μου λες να προσέχω συνέχεια;

-Γιατί με κάνεις να χαμογελώ. Γιατί φαίνεται ότι είσαι ένας σπάνιος άνθρωπος. Και γιατί όσο παιρνάνε οι μέρες τόσο πιο σημαντική γίνεσαι για μένα...κατάλαβες;

-Δεν την περίμενα αυτή την απάντηση καθόλου. Με κάνεις τόσο χαρούμενη.

-Κι εσύ, εμένα. Θα τα πούμε μετά γλυκιά μου, έτσι;

-Έτσι.

                        ***

Η Αλιόνα έψαχνε στο ιντερνετ για τα κρυπτογραφήματα. Δεν χρειαζόταν τη βοήθεια του Βίκτωρ, τελικά. Γιατί είχε βρει ακριβώς αυτό που χρειαζόταν...

Σε μια ιστοσελίδα του Chrome υπήρχε ο τίτλος: A1Z26 Cipher.

Δοκίμασε να βάλει τον δικό της αριθμό στο πλαίσιο κι αμέσως εμφανίστηκαν γράμματα. Το σύστημα είναι απλό: αντικαθιστάς κάθε γράμμα, με την θέση που βρίσκεται στο αλφάβητο.

Π.χ. A=1 B=2 κ.λ.π.

Και η φράση η δική της ήταν αυτή: I AM YOUR END. Είμαι το τέλος σου.

Κι όμως εκείνη για πρώτη φορά δεν φοβήθηκε. Για πρώτη φορά έκλεισε την οθόνη του υπολογιστή με δύναμη και ψιθύρισε τα εξής λόγια:

Δεν είσαι εσύ το τέλος μου φίλε. Το τέλος το βάζω μόνο εγώ. Εγώ και μόνο εγώ είμαι το τέλος μου!

Είχε πάθει ανοσία πια. Δεν την τρόμαζαν τα παιχνίδια του, ούτε οι γρίφοι του, ούτε οι απειλές που ήταν κρυμμένες σε κάθε μήνυμα. Ήταν σαν να έκλεινε τ' αυτιά της.

Και σ' αυτό το μήνυμα.

Χαίρομαι που τα κατάφερες. Δείχνεις ότι έχεις κότσια και πολύ πείσμα. Γι' αυτό μ' αρέσεις. Άλλος στην θέση σου θα είχε ήδη αυτοκτονήσει ή θα προσπαθούσε να ξεφύγει απ' το παιχνίδι. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Ή χτυπάς τον εαυτό σου, ή σε χτυπάμε εμείς. Τέλος πάντων. Τώρα μπαίνουμε σε μια άλλη φάση του blue whale, να ξέρεις. Από αυτή την ημέρα μέχρι την 49η μέρα θα κάνεις τα εξής: κάθε μέρα θα ξυπνάς στις 4:20. Θα ακούς την μουσική που θα σου στέλνουμε εμείς, θα βλέπεις βίντεο τρόμου, θα χαρακώνεις μια φορά την ημέρα τον εαυτό σου και θα μιλήσεις ξανά με μια φάλαινα. Θυμάσαι εκείνον τον τύπο από το skype; Θα μιλήσεις πάλι μαζί του. Όλα αυτά μέχρι την 49η μέρα. Μετά θα σου πούμε και την τελευταία αποστολή, την αποστολή αυτοκτονίας. Κάθε μέρα που περνάει θέλω να μου στέλνεις και ένα βίντεο απ' όσα έκανες, μην το ξεχνάς αυτό. Εύχομαι να παραμείνεις δυνατή! Ως το τέλος...

Άργησα λίγο, αλλά δικαιολογημένα. Γιατί σας έχω μια έκπληξη πάνω! Μπήκα για μια φορά στην θέση της Αλιόνα και έγραψα ένα ποίημα, σαν να μιλάει αυτή. Στο βίντεο το απαγγέλω εγώ. Έχετε την τιμή να ακούσετε λοιπόν την υπέροχη φωνή μου. *εδώ γελάει ειρωνικά*. Πείτε μου αν σας άρεσε! Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλια σας...