Κάπου στην Ρωσία

Η σκιά χαμογελούσε. Ήταν πλέον αναγκαίο να υπάρχει μια ισορροπία, να μπορεί να κινεί τα νήματα όπως θέλει. Για να μην ξεφύγει η κατάσταση. Πάντα υπήρχε ο κίνδυνος να συλληφθεί από την αστυνομία, γι' αυτό όσο περνούσε ο καιρός πρόσεχε όλο και περισσότερο.

Για όλους τους παίκτες ήταν ο σκληρός, τρελός ίσως,  αναίσθητος και ανισόρροπος διαχειριστής. Για τους γνωστούς και την οικογένεια, ένας άνθρωπος απλός, που ζωγραφίζει, που διαβάζει, που ασχολείται γενικά με την τέχνη. Άνθρωπος καθημερινός, της διπλανής πόρτας.

Στο δωμάτιο υπήρχαν πάμπολλες ζωγραφιές. Τις περισσότερες τις είχε φτιάξει πρόσφατα.

Σηκώνοντας το πρώτο χαρτί, είδε ένα αγοράκι με φθαρμένη μαύρη μπλούζα. Το αίμα έσταζε από τον κροτάφο του και κυλούσε μπροστά στο αριστερό του μάτι. Είχε το δέξι χέρι μπροστά από το στόμα σαν να ήθελε να εμποδίσει κάτι. Μάλλον προσπαθούσε να σιωπήσει. Κι έκλαιγε.

Να το δεύτερο χαρτί, ένα πιο μπερδεμένο σχέδιο αυτή την φορά, φτιαγμένο από μπλε στυλό. Αριστερά και πάνω ένα κοριτσάκι με φουντωτά μαλλιά και δυο μαύρες τρύπες για μάτια. Ακριβώς από κάτω, μπορούσε να δει κανείς μάσκες που έμοιαζαν εξαιρετικά σε ανθρώπινα πρόσωπα. Να, μια μάσκα εδώ χαμογελούσε σατανικά -προφανώς είχε μόλις σκοτώσει τον σιχαμερό αντίπαλο της-. Η άλλη πονούσε, σαν να της είχε ψοφήσει το γατί, η παράλλη είχε το ένα μάτι στραβό. Τι στο καλό με τανάλια πήγαν να της το βγάλουν;

Πάνω στο γραφείο, επίσης μπορούσες να δεις ένα ζευγάρι μαύρα ακουστικά, τον Κώδικα Ντα Βίντσι κι ένα βιβλίο σχετικό με τον Αινσταιν. Ναι, αν εξαιρούσες τις αποτρόπαιες ζωγραφιές, όλα τ' άλλα ήταν κανονικά.

Ένα τετράδιο περίμενε ανοιγμένο ακριβώς μπροστά. Στην μια σελίδα γραμμένο με στυλό ήταν το F.16.4 και δεξιά όλα τα ονόματα των παικτών υπογραμμισμένα με ροζ μαρκαδόρο. Σιγά σιγά θα άρχιζε να τα διαγράφει κι αυτά...

Έτσι όπως σήκωσε τα μανίκια της μαύρης μπλούζας για ν' αρχίσει πάλι να ζωγραφίζει, έκανε την εμφάνιση του ένα μικρό κόκκινο σημάδι που απέκτησε πρόσφατα στο καρπό. Είχε πια καλυφθεί σχεδόν όλο με κρούστα, όμως και μόνο στην θέα του, ένιωσε αηδία. Ένα παράξενο ένστικτο ξυπνούσε στην θέα αυτής της πληγής. 

Ξαφνικά άρχισε να την σκαλίζει με μανία, χωρίς να ενδιαφέρεται για τον πόνο. Έξυνε, έξυνε μέχρι που η κρούστα καλύφθηκε από αίμα. Ατέλειωτο, κατακόκκινο αίμα. Το δέρμα είχε γίνει πια ένας καμβας λες και κάποιος ζωγράφος σχεδίαζε πάνω του σκόρπιες κόκκινες σταγόνες και ύστερα μεγάλα ποτάμια.

Η οθόνη του κινητού πάνω στο γραφείο, άναψε. Κάποιος έστειλε μήνυμα; Πως τολμούσαν να διακόψουν αυτό που έκανε μόλις τώρα;

Δεν μπορώ. Φοβάμαι, δώσε μου μια άλλη αποστολή. Σε παρακαλώ, δεν μπορώ να το κάνω.

Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα η σκιά είχε πληκτρολογήσει την πιο κατάλληλη και πιο σύντομη απάντηση.

Θα σε βρούμε. Έχουμε τα στοιχεία σου, μπορούμε να το κάνουμε. Και θα σε σκοτώσουμε. Θα σου βάλουμε το μαχαίρι στον λαιμό, θα σου διαλύσουμε το δέρμα, θα σε κόψουμε σε μικρά μικρά κομματάκια. Αν δεν κάνεις αυτό που σου είπα, θα σου κάνω εγώ όλα τα παραπάνω...

Ύστερα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, συνέχισε να ξύνει μανιωδώς την πληγή και να κοιτάζει με δέος το αίμα που έτρεχε.

                                                                                                        ***

-Αλιόνα, ξέρεις τελικά τι έγινε με τον Ιβάν;

-Όχι, που να ξέρω κανείς δεν μου είπε.

-Φώναξαν τους γονείς του και πήρε δυο μέρες αποβολή!

-Αλήθεια;,η Γκαλίνα την είδε αμέσως να χάνει το χρώμα της.

-Καλέ τι έπαθες; Κάνεις σαν να είδες φάντασμα.

-Τίποτα δεν έπαθα. Μωρέ, τον λυπάμαι τον καημένο τον Ιβάν.

-Γιατί παρακαλώ; Αφού αυτός το έκανε, έπρεπε να πάρει και την τιμωρία που του αξίζει.

-Ναι, αλλά πως είμαστε τόσο σίγουροι ότι το έκανε;

-Βρέθηκαν τα αποδεικτικά στοιχεία μέσα στην τσάντα του. Τι άλλο θέλεις για να πειστείς;

-Ξέρω 'γω; Μπορεί να του τα έβαλε κάποιος αυτά.

-Ναι, ε; Και πότε πρόλαβε, αφού η τάξη σε κάθε διάλλειμα είναι κλειδωμένη! Αχ καημένη μου, μήπως είσαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του και προσπαθείς να τον δικαιολογήσεις;

-Τόσα ξέρεις, τόσα λες!, της απάντησε με νόημα.

-Δεν το κατάλαβα αυτό. Και το ύφος σου κάτι μου λέει... Αλιόνα!, πριν προλάβει να ρωτήσει οτιδήποτε, ο Άντριου εμφανίστηκε στον διάδρομο. Κι εκείνη έβγαλε μια μικρή τσιρίδα.

-Αλιόνα! Ήρθε, ήρθε, ήρθε, ήρ-

-Ναι, κατάλαβα ήρθε. Καλές πως κάνεις έτσι, λες και βλέπεις τον Θεό τον ίδιο.

-Πάμε κοντά του;

-Να πάμε, αφού το θέλεις τόσο.

Η Γκαλίνα δεν έχασε ευκαιρία. Τον πλησίασε και άρχισε να του πιάνει κουβέντα για διάφορα θέματα, ότι της ερχόταν στο μυαλό εκείνη τη στιγμή.

Εκείνη ένιωθε όμως τόσο ξένη ανάμεσα τους. Μιλούσαν, κοιτούσαν ο ένας τον άλλον και έμοιαζαν τόσο ταιριαστοί. Η Αλιόνα δυστυχώς έδειχνε τελείως παράταιρη σ' αυτό το σκηνικό. 

Και ακόμα χειρότερα σκεφτόταν όλη την ώρα πόσο της λείπει ο Βίκτωρ. Ήταν παράξενο, αλλά δεν είχε πει σε κανέναν, ούτε στην καλύτερη της φίλη για την σχέση τους. Ίσως να έφταιγε το ότι ήθελε να το κρατήσει για τον εαυτό της αυτό, ήθελε να το ξέρει μόνο εκείνη και κανένας άλλον. Δεν υπήρχε λόγος να το μάθουν.

-Γκαλίνα, να σου πω τι έχουμε την επόμενη ώρα;

-Ε, νομίζω Ιστορία. Τεστ θα μας βάλει, το είχε πει από την προηγούμενη εβδομάδα.

-ΤΙ;

-Δεν το θυμάσαι;

-Όχι, καθόλου. Γαμώτο, δεν έχω διαβάσει τίποτα και θα μείνω στο μάθημα της. Τι θα κάνω;

-Θα σου 'λεγα ν' αντιγράψεις από μένα, αλλά ούτε εγώ έχω διαβάσει. Εσύ, Άντριου;

Ο Άντριου κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

-Να σας πω, τελευταία ώρα είναι θέλετε να φύγουμε;

-Όλοι μαζί; Θα μας καταλάβουν.

-Όχι αν πούμε στην απουσιολόγο να μας καλύψει. Άντριου, θα μείνεις εδώ;

-Όχι. Θα φύγω και χέστηκα για το ποιος θα με καλύψει. Έτσι κι αλλιώς θα πατώσω κι εγώ στην Ιστορία., τις απάντησε και λίγο πριν γυρίσει την πλάτη του, τις χαιρέτησε μ' ένα νεύμα.

Οι δυο φίλες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ερωτηματικά.

-Αχ Αλιόνα, έλα να φύγουμε! Ο πατέρας μου λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι και οι μαμάδες μας δουλεύουν πολύ. Σιγά μην μας σκοτώσουν κιόλας αν κάνουμε μια κοπάνα!

-Εντάξει.

Η Αλιόνα την ακολούθησε, χωρίς να το σκεφτεί περισσότερο. Ίσως αν το σκεφτόταν, να μην το έκανε ποτέ...

                                                                                                       ***

Πήγαν στην πίσω πλευρά του σχολείου και πήδηξαν τα κάγκελα. Εκείνη στεκόταν αναποφάσιστη στον δρόμο, σαν να μην ήταν σίγουρη για το αν θα έπρεπε να προχωρήσει ή να γυρίσει πάλι πίσω. Όμως η Γκαλίνα δεν της άφησε άλλα περιθώρια.

-Άντε έλα, πρέπει να προλάβουμε τον Άντριου, θα φύγει!

Και μετά άρπαξε την Αλιόνα από το χέρι και έφυγαν τρέχοντας από το χώρο του σχολείου. Ίσα που τον πρόλαβαν, αφού ήταν έτοιμος να φύγει με την δική του μηχανή.

-Αχ τι ωραία που είναι; Καινούρια;

-Ναι, Γκαλίνα. Αλήθεια, σ' αρέσει;, την ρώτησε με καμάρι.

-Αν μ' αρέσει λέει; Θα με πας μια βόλτα;

-Όσες θες. Έλα, ανέβα.

Είχε μείνει πάλι μόνη της, δυστυχώς. Οι δυο τους ταίριαζαν άψογα, έκαναν καλή παρέα, είχα χημεία. Και θα έφευγαν μαζί. Εκείνη τι έκανε όμως τώρα στους δρόμους;

-Αλιόνα, θα πάμε μια βόλτα με τον Άντριου. Δεν σε πειράζει έτσι;

-Όχι, όχι όλα εντάξει. Να περάσετε όμορφα., τους φώναξε λίγο πριν εξαφανιστούν από τα μάτια της.

Πήρε την αντίθετη πλευρά για να βρει την μηχανή και να γυρίσει σπίτι. Στην διάθεση της είχε ακριβώς σαράντα λεπτά μέχρι να σχολάσει ο Φιοντορ. Ως τότε θα μπορούσε να κάνει ότι, μα ότι θέλει στο σπίτι.

Περπατούσε βιαστικά στον δρόμο και σκεφτόταν. Τι κατάλαβε τελικά που έκανε κοπάνα; Ε, εντάξει θα γλίτωνε ένα διαγώνισμα, όμως πάλι μόνη της θα ήταν. Ίσως ο Άντριου να τα έβρισκε τελικά με την Γκαλίνα, ίσως να έκαναν σχέση. Σίγουρα δεν θα της άρεσε να κρατάει το φανάρι μετά! 

Ακόμα μια φορά που ήθελε όσο τίποτα να τον δει. Να χαθεί στην αγκαλιά του, να μην σκέφτεται μικρά και μεγάλα προβλήματα. Πως τα κατάφερνε αυτός, να της διώχνει κάθε αρνητική σκέψη; Ήταν η αύρα του τέτοια, που σε έκανε να νιώθεις όμορφα, μοναδικά. Με τον Βικτωρ, ένιωθε μοναδική! Κανένας δεν είχε καταφέρει ποτέ να της ξυπνήσει αυτό το αίσθημα. Μόνο εκείνος, που τον γνώριζε τόσο λίγο...

Άραγε ο διαχειριστής τους είχε δώσει την ίδια αποστολή;

Όταν έφτασε, το σπίτι ήταν άδειο, όπως το περίμενε. Ήταν μάλλον η ιδανική στιγμή για να γυρίσει το βίντεο που ήθελε, τώρα που έλειπαν όλοι. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: δεν ήξερε ακριβώς τι λόγια να πει, στον όρκο. Πως ορκίζονται;

Χρειαζόταν να αυτοσχεδιάσει.

Πάτησε λοιπόν στο κινητό την λειτουργία του βίντεο, το στερέωσε πάνω στο γραφείο της και πήρε μια βαθιά ανάσα. Δεν ήταν τόσο δύσκολο να βρει τα λόγια, όσο το να ορκιστεί κάτι που δεν την αντιπροσώπευε. Έπρεπε να ορκιστεί ότι είναι φάλαινα, να πάρει έναν μισητό τίτλο, που ήταν τόσο απαξιωτικός για εκείνη. Αυτός ο τίτλος, την δέσμευε ξεκάθαρα.

Είμαι μια φάλαινα. Παίκτρια του παιχνιδιού, που θα συνεχίσει μέχρι το τέλος. Ορκίζομαι. Ορκίζομαι ότι είμαι φάλαινα και ότι θα παραμείνω ως τον θάνατο μου. Θα εκτελώ τις αποστολές, θα ακολουθώ τις οδηγίες όπως ακριβώς μου τις λένε. Το ορκίζομαι κι αυτό. Είμαι στην διάθεση του διαχειριστή, αυτός ορίζει πότε και πως θα πεθάνω. Αυτός ορίζει τις πράξεις μου, την πορεία μου στο παιχνίδι. Δεν μπορώ να τον παρακούσω. Θα είμαι πιστή, ως το τέρμα. Μέχρι την τελευταία αποστολή, ορκίζομαι...

Βιάστηκε να πατήσει το κουμπί, για να σταματήσει το βίντεο. Ήθελε να τελειώνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα αυτή η παρωδία. Ήταν τόσο αστείο να ορκίζεται με τέτοια ευκολία τόσο βαριά πράγματα και ήταν τόσο θλιβερό να αφήνει έναν άγνωστο να μπαίνει μες την ζωή της και να την ορίζει. Το είχε κάνει όμως...

Η αηδία για τον εαυτό της μεγάλωνε, όσο περνούσε ο καιρός. Ίσως και να της άξιζε ο θάνατος τελικά. Ίσως να ήταν κι αυτή ένα ακόμα 'απόβλητο' της κοινωνίας...

                                                                                                       ***

Η σκιά είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια. Μα πόσο ηλίθια η μικρή; Πόσο χαμένη έδειχνε σ' αυτό το βίντεο; Σαν να 'χε χεστεί πάνω της φαινόταν! Σίγουρα είχε τρομοκρατηθεί αρκετά, σε σημείο που μπέρδευε τα λόγια της και δάκρυζε, η καημενούλα.

Και σίγουρα δεν εννοούσε όσα έλεγε, απλά ήθελε να προχωρήσει στην επόμενη αποστολή, ήθελε να το κάνει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο.

-Όχι, όχι, δεν θα τα καταφέρεις μαλακισμένη. Το παιχνίδι, μόνο ανώδυνο δεν είναι., είπε και ξεκαρδίστηκε πάλι στα γέλια. Σύντομα το γέλιο άρχισε ν' ακούγεται στυφό, παρανοικό μέσα στο δωμάτιο. 

Η απάντηση ήταν ήδη προγραμματισμένη μέσα στο μυαλό και απλά την πληκτρολόγησε.

Καλά τα πας! Είχες πλάκα σ' αυτό το βίντεο το ξέρεις; Εγώ πραγματικά σε βρήκα τόσο γελοία και ξεκαρδιστική γλυκιά μου! Μπράβο, μπράβοοο. Ήσουν σαν παιδάκι που χάνει τα λόγια του στην πρώτη του παράσταση. Μόνο που την αυλαία θα την ρίξω στα σίγουρα εγώ και το ξέρεις. Λοιπόν, τι λες, να το κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρον; Στην αποστολή νούμερο 27 θα συναντηθείς... μαζί μου. Θα σου στείλω μέσα στην μέρα ώρα και μέρος συνάντησης, πρέπει να είσαι εκεί όποτε σου πω. Έχεις την τιμή επιτέλους να με συναντήσεις δεν χαίρεσαι; Εγώ πάντως ανυπομονώ να βρεθούμε. Μην ξεχνάς, σε θέλω ακριβώς στην ώρα σου, όχι πιο αργά. Γιατί μετά θ' αργήσεις πολύ να γυρίσεις, πάρα μα πάρα πολύ. Αν κατάλαβες τι εννοώ...