Δεν έπρεπε ν' απαντήσει.

Κάθησε στην άκρη του κρεβατιού της και πάτησε την λειτουργία "ηχογράφηση" στο κινητό. Για κάτσε λίγο... κι αν τώρα η μητέρα της έλεγε πράγματα που δεν έπρεπε ν' ακούσει ο διαχειριστής, εκείνη τι θα έκανε;

Μήπως να έκοβε ένα μέρος της ηχογράφησης; Δεν ήξερε βέβαια πως ακριβώς να το κάνει, αλλά θα έβρισκε αργότερα τον τρόπο.

-Αλιόνα; Καλέ, δεν ακούς;, τα βήματα της μητέρας της πλησίαζαν όλο και πιο πολύ. Σε λίγο θα άνοιγε η πόρτα...

Ξαφνικά η Αλιόνα πετάχτηκε πάνω και τυλίχτηκε μέσα στα σεντόνια της. Γύρισε την πλάτη, έκλεισε τα μάτια. Περίμενε για μερικά δευτερόλεπτα.

Ακούστηκε ένα τρίξιμο, σημάδι ότι η πόρτα είχε ανοίξει, ενώ τα βήματα έφτασαν στ' αυτιά της σαν καρφιά. Δεν έπρεπε όμως να κουνηθεί, δεν έπρεπε να αντιληφθούν πως ήταν ξύπνια. Έμεινε ακίνητη, κουλουριασμένη μέσα στα σεντόνια της.

-Φιοντορ, πάμε να φύγουμε η αδερφή σου κοιμάται. Έλα, μην κάνεις θόρυβο θα την ξυπνήσεις.

Ύστερα η Αλιόνα άκουσε τα βήματα να απομακρύνονται πάλι, περίμενε λίγο μέχρι που η πόρτα έκανε έναν μικρό θόρυβο. Είχε κλείσει. Πετάχτηκε απ' το κρεβάτι της και άρπαξε το κινητό για να το βάλει στο αθόρυβο, μόνο που πρόσεξε ότι πάλι είχαν έρθει μηνύματα.  

Άνοιξε πρώτα αυτό της Γκαλίνα:

Αχ δεν το πιστεύω. Βρήκα στο facebook το προφιλ εκείνου του αγοριού! Μόνο που δεν το έχει Αντριάνα αλλά Άντριου, του έκανα αίτημα φιλίας και με δέχτηκε. Πρέπει να δεις τις φωτογραφίες του Αλιόνα, είναι κουκλί! Θεέ μου, γιατί να είναι τρανς; Λες να κάνει τίποτα επεμβάσεις και να γίνει κανονικά αγόρι; Μήπως του αρέσουν τα κορίτσια;

Τι βλακείες λέει..., σκέφτηκε η Αλιόνα. Λογικά δεν πρέπει να της απαντήσω, ο διαχειριστής είπε να μην μιλάω σε κανέναν σήμερα, Βέβαια, αν της απαντήσω με μήνυμα δεν νομίζω να το δει εκείνος.

Αλλά πάλι μου είχε πει παλιότερα πως είχε χακάρει το κινητό μου. Στην περίπτωση που παρατήσω το blue whale, θα πάρει όλα μου τα προσωπικά δεδομένα και θα κάνει κακό στους δικούς μου.

Η Αλιόνα είχε μπερδευτεί πια, δεν ήξερε πως να κινηθεί. Μάλλον το πιο σωστό ήταν να μην απαντήσει σε κανένα μήνυμα για σήμερα. Έλα όμως που η Γκαλίνα συνέχιζε ακάθεκτη...

Αλιόνα! Του έστειλα και μου απάντησε. Βρες μου κάτι ενδιαφέρον να του πω, για να συνεχίσει η κουβέντα.

Προχώρησε στο δεύτερο μήνυμα, που αυτή τη φορά ήταν από τον Βίκτωρ.

Είναι έξι και τέταρτο. Που είσαι Αλιόνα; Είχαμε πει να συναντηθούμε στην γέφυρα! Ελπίζω να μην έπαθες κάτι. Απάντησε μου σύντομα σε παρακαλώ.

Ωχ! Αυτό το είχε ξεχάσει τελείως. Τι κάνουνε τώρα; Δεν έπρεπε να απαντήσει ούτε εκεί. Σίγουρα ο Βίκτωρ θα είχε θυμώσει αρκετά μαζί της, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή πέρα απ' το να βάλει το κινητό στο αθόρυβο και να μην ασχοληθεί με τα μηνύματα που της έστελναν.

Έστειλε την πρώτη ηχογράφηση στον διαχειριστή. Σε μια ώρα έπρεπε να στείλει άλλη μια πάλι.

                                                                                                    ***

Αν ήταν τυχερή, ο Βίκτωρ θα περίμενε ακόμα στην γέφυρα. Μπορούσε αμέσως τώρα να πάρει την μηχανή της και να τον συναντήσει. Η μαμά κοιμόταν και ο Φιοντορ έβλεπε τηλεόραση, τελείως απορροφημένος από ένα καινούριο τηλεπαιχνίδι. Άρα αυτό σήμαινε πως δεν θα της ήταν δύσκολο να το σκάσει απ' το σπίτι.

-Αλιόνα! Που πας;, ρώτησε ο αδερφός της μόλις την είδε στην εξώπορτα.

Φτου γαμώτο! Δεν ήταν και τόσο εύκολο τελικά., σκέφτηκε. Του έδειξε τον λαιμό της, σαν να ήθελε να του πει πως πονάει και δεν μπορεί να μιλήσει.

-Μήπως σε κόλλησα; Έχεις πυρετό;

Η Αλιόνα είχε πατήσει πάλι τη λειτουργία της ηχογράφησης.

Κούνησε τον δείκτη του χεριού της αριστερά και δεξιά σαν να ήθελε να του πει "όχι".

-Που πας;

Αυτή τη φορά εκείνη του γύρισε την πλάτη, άνοιξε την εξώπορτα στα γρήγορα και εξαφανίστηκε από τα μάτια του. Δεν είχε χρόνο να κάνει νοήματα στον αδερφό της.

Η μηχανή διέσχιζε πάλι δρόμους, γειτονιές, με ταχύτητα κόντρα στον χρόνο. Τώρα έπρεπε να τρέξει, έπρεπε να τρέξει για να τον προλάβει. Μια ιδέα ήταν καρφωμένη στο πίσω μέρος του μυαλού της και δυστυχώς δεν την άφηνε να ησυχάσει.

Αν ήταν στην ίδια αποστολή με τον Βικτωρ, τότε εκείνος γιατί της είχε στείλει μήνυμα; Ο διαχειριστής είπε, πως δεν έπρεπε να μιλήσουν σε κανέναν, άρα μάλλον μετράνε και τα μηνύματα! Μήπως του είχαν δώσει διαφορετική αποστολή απ' τη δική της; Αυτό θα το ανακάλυπτε αμέσως τώρα.

Όταν έφτασε στην γέφυρα χαμογέλασε, γιατί είδε την γνωστή φιγούρα να την περιμένει με την πλάτη ακουμπίσμενη στα κάγκελα. Φαινόταν νευριασμένος, το πρόσωπο του είχε πάρει μια "σκληρή" έκφραση και τα μάτια του έλαμπαν παράξενα. Μόλις την είδε, σαν να χαλάρωσε κάπως.

-Άργησες.

-...

-Έγινε κάτι; Μήπως δεν ήθελες να έρθεις; Ή μήπως το ξέχασες;

Η Αλιόνα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της μόλις άκουσε την τελευταία ερώτηση. Έβγαλε το κινητό και του έδειξε το μήνυμα του διαχειριστή. Εκείνος το κοίταξε προσεκτικά και αμέσως φάνηκε να παραξενεύεται λιγάκι.

-Περίεργο. Εμένα μου έδωσαν άλλη απόστολή, αυτή ως τώρα δεν την έχω πάρει. Λογικά σε λίγες μέρες θα μου δώσουν την δική σου κι εσύ θα πάρει την δική μου.

Η Αλιόνα κούνησε το χέρι της στον αέρα, δεξιόστροφα σαν να ήθελε να τον ρωτήσει: "ποια αποστολή;"

-Α, δεν μπορώ να σου πω, αυτό θα το μάθεις μόνη σου στην πορεία. Πάμε να περπατήσουμε;

Περπάτησαν μέχρι το κέντρο της πόλης πιασμένοι χέρι-χέρι και κάθισαν σ' ένα παγκάκι. Ήταν τόσο στεναχωρημένη που δεν μπορούσε να του μιλήσει, να του πει τις ανησυχίες της, όπως ήθελε τόσο να κάνει. Ο Βίκτωρ, για να μην καταντήσει βαρετή η συνάντηση τους, άρχισε να μιλά για τον εαυτό του.

-Ξέρεις, μου αρέσει να ζωγραφίζω και να παίζω πιάνο. Που και που πάω σε κανένα πιάνο-μπαρ, πως τα λένε αυτά- και παίζω για να βγάλω μερικά λεφτά. Α, μια μέρα θα πρέπει να φέρω το μπλοκ ζωγραφικής μου να σου κάνω το πορτραίτο. Αλιόνα, έχεις τόσο ωραία μάτια, δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα αποτυπώσω ακριβώς πάνω στο χαρτί. Θα κάνω μια προσπάθεια όμως. Αν θες πάτα την ηχογράφηση, δεν με νοιάζει αρκεί να περάσεις την αποστολή. Λες η επόμενη να είναι ίδια και για τους δυο μας;

Της τα είπε όλα αυτά με μια ανάσα. Ναι, δεν φαινόταν να κουράζεται καθόλου, ήταν τόσο ευχάριστος ακόμα κι όταν μιλούσε μόνος του. Τόση ώρα εκείνη τον κοιτούσε στα μάτια, ένιωθε σαν να κολυμπάει σε μια πράσινη πανέμορφη λίμνη.

Κάποια στιγμή εκείνος σώπασε για να πάρει μια ανάσα. Και πλησίασε το κεφάλι του ένα τσακ προς το μέρος της, με θάρρος. Ένα ακόμα τσακ χρειάστηκε απο εκείνη και... φιλήθηκαν.

Ήταν κάτι το ξαφνικό, μαγικό γι' αυτούς. Γιατί αμέσως ενώθηκαν μ' έναν παράξενο δεσμό, ενώθηκαν με σώμα και ψυχή μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Της κρατούσε τότε το χέρι, σαν να νόμιζε πως θα φύγει. Πιάστηκε από πάνω του, σαν να ήθελε να κρατηθεί από κάπου, έγινε το στήριγμα της σε μια στιγμή. Μια κοινή ανάγκη σ' ένα φιλί κι ένα "μη μ' αφήσεις" να αιωρείται ανάμεσα τους. Δεν χρειάστηκαν μετά να πουν τίποτα άλλο, τα λόγια είχαν τελειώσει πια.

Περπάτησαν μέχρι την γέφυρα μαζί. Η Αλιόνα είχε μαζέψει κάποιες ηχογραφήσεις από την συνάντηση τους, που δεν περιείχαν προσωπικά δεδομένα. Λίγο πριν φύγει, αγκαλιάστηκαν σφιχτά, ήταν φανερό ότι ήθελαν να μείνουν μαζί για όλη την υπόλοιπη μέρα. Και για όλο το βράδυ.

-Θα με πάρεις τηλέφωνο για να συναντηθούμε πάλι;, την ρώτησε.

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

-Θέλω να συζητήσουμε μετά, κάποια πράγματα. Για μας.

Κάτι στο βλέμμα της Αλιόνα, τον έκανε να διαβάσε αυτό που σκέφτεται.

-Μην τρομάζεις, δεν είναι τίποτα. Σε περίπτωση που με πάρεις τηλέφωνο και δεν το σηκώσω να ξέρεις πως μου έχουν αναθέσει την δική σου αποστολή. Δεν θα μπορώ να μιλήσω σε κανέναν εκείνη τη μέρα.

-...

-Να προσέχεις. Σε παρακαλώ να προσέχεις. Μπορεί να σου φαίνεται υπερβολικό ή κάπως επιπόλαιο αυτό που θα πω, αλλά σε νοιάζομαι στ' αλήθεια. Άντε, γεια σου τώρα. Με προσοχή στους δρόμους!

Η Αλιόνα του γύρισε γρήγορα την πλάτη για να μην δει τα μάτια της. Είχε δακρύσει ξανά κι αυτή τη φορά δεν ήταν από λύπη, αλλά από συγκίνηση. Μπορεί να πέθαινε σε λίγες μέρες, γιατί έτσι ήταν το παιχνίδι, μα τουλάχιστον πρόλαβε να νιώσει κάτι. Κάτι σαν ένταση, σαν φωτιά μέσα της... αυτό το συναίσθημα έμοιαζε καταπληκτικά στον έρωτα! Αλλά που ξέρεις; Μπορεί και να ήταν. 

                                                                                                    ***

-Μπορείς να μου πεις που ήσουν; Τόση ώρα σε έψαχνα, σε έπαιρνα στο κινητό κι εσύ το είχες βάλει στο αθόρυβο! Μην μου γυρνάς την πλάτη όταν σου μιλάω., φώναζε η Ελίνα.

-...

Έτρεξε στο δωμάτιο της και πρόλαβε να κλειδώσει την πόρτα, λίγο πριν γίνει φασαρία. Σε λίγο η μητέρα της θα βαριόταν να περιμένει, θα κατέβαινε πάλι κάτω.

Έστειλε τις ηχογραφήσεις στον διαχειριστή, ενώ προσπαθούσε να μην δίνει σημασία στο τι γίνεται έξω. Αδύνατον, οι φωνές ακούγονταν σε όλο το σπίτι.

-Άνοιξε μου την πόρτα! Κάτι σου συμβαίνει, το ξέρω πως κάτι σου συμβαίνει και θέλω να μάθω τι είναι αυτό! Άνοιξε μου, είπα.

Πάλι τα ίδια., σκέφτηκε.

Το μήνυμα του διαχειριστή ήταν αυτό που την έβγαλε απ' την απελπισία. Για να την βυθίσει φυσικά σε μια κατάσταση χειρότερη, μια απελπιστική κατάσταση  από την οποία ήταν απίστευτα δύσκολο να ξεφύγει. Αχ, γιατί να μην είχε τον Βίκτωρ τώρα εδώ, κοντά της;

Φτάνει με τις ηχογραφήσεις, εντάξει. Σήμερα, στην αποστολή νούμερο 24 θα σου ανακοινώσω την ημερομηνία του θανάτου σου και πρέπει να την δεχτείς: 13 Μαιου. Την 13η μέρα του Μαιου, σου αναθέτω μια αποστολή αυτοκτονίας την οποία εσύ εκτελείς μέσα σε 24 ώρες. Και μετά είσαι νεκρή. Αυτό το μονοπάτι που διάλεξες δεν έχει γυρισμό και το ξέρεις! Σου υπενθυμίζω για άλλη μια φορά πως δεν πρέπει να μιλήσεις σε κανένας, γιατί όπως έχω τονίσει και παλαιότερα, γνωρίζουμε πολλά. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Αυτά από μένα, καλή δύναμη!

Πιστή στον λόγο μου, ανέβασα και σήμερα. Τώρα έτσι όπως το βλέπω κεφάλαιο θα δημοσιευτεί πάλι την Δευτέρα. Χαίρομαι για την ανταπόκριση που έχει η ιστορία ως προς το αγαπητό κοινό του wattpad, γι' αυτό κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Κι ακόμα έχω πολλά περισσότερα να δώσω στις "50 μέρες", γι' αυτό μείνετε μαζί μου, καθώς μας περιμένουν πάλι ανατροπές. Σας ευχαριστώ πολύ!