Δεν θυμόταν να είχε τρέξει ξανά τόσο πολύ. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο, μονάχα να προλάβει να τον σώσει. Το φορτηγό συνέχιζε την πορεία του, ο Φιοντορ προχωρούσε μπροστά σαν να μην έβλεπε και σαν να μην άκουγε τίποτα.

Έτρεξε λοιπόν... έτρεξε να προλάβει ότι μπορούσε. Λίγα δευτερόλεπτα πριν τους τσακίσει το φορτηγό τον έσπρωξε με όλη της την δύναμη κι έπεσε πάνω του. Ακούστηκαν κορναρίσματα, μα εκείνη κοιτούσε τον μικρό της αδερφό που ξαφνικά άνοιξε τελείως τα μάτια του.

-Τι έγινε; Πως ήρθαμε εδώ;, την ρώτησε.

-Βασικά, εσύ πως ήρθες εδώ; Δεν κατάλαβες ότι παραλίγο να σε πατήσει φορτηγό;

-Αλήθεια;

Ο μικρός έδειχνε σαν να μην την πίστευε.

-Δεν θυμάσαι ότι περνούσες τον δρόμο;

-Όχι. Δεν κατάλαβα καν πως ήρθα εδώ.

Η Αλιόνα έμεινε για λίγο ακίνητη. Πως γίνεται να μην το κατάλαβε; Μια ξαφνική σκέψη την έκανε ν' ακουμπήσει το χέρι της στο μέτωπο του Φιοντορ.

-Καλέ εσύ καίγεσαι! Μήπως υπνοβατούσες από τον πυρετό;

-Δεν... δεν ξέρω., ο μικρός ξέσπασε σε κλάματα κι εκείνη τον αγκάλιασε.

-Μην κλαις, πέρασε τώρα. Θα φωνάξουμε τον γιατρό μάλλον, μου φαίνεται ότι χειροτέρεψες. Πάμε γρήγορα στο σπίτι. Καλά, η μαμά ξέχασε να κλειδώσει την εξώπορτα;

-Ίσως.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, βρήκε να χτυπήσει το κινητό της. Είδε πως ήταν ο Βικτωρ και το έβαλε στο αθόρυβο. Ας περίμενε λίγο κι αυτός.

Όταν μπήκαν στο σπίτι όλα τα φώτα ήταν σβηστά, σαν να μην έμενε ψυχή εκεί. Ούτε άκουσαν τίποτα.

Η Αλιόνα ανέβηκε αμέσως τα σκαλιά και πήγε στην κρεβατοκάμαρα, μαζί με τον Φιοντορ. Ήταν οργισμένη για την ανευθυνότητα της μητέρας της, μα και ανακουφισμένη που τελικά γλίτωσαν το μοιραίο.

-Μαμά! Μαμά!

-Τι έγινε, γιατί φωνάζετε; Κοιμάμαι, δεν μπορείτε να κάνετε λίγο ησυχία;, σίγουρα η μητέρα τους δεν είχε καταλάβει ακόμα την σοβαρότητα της κατάστασης.

-Τον είδα να περνάει τον δρόμο και νομίζω πως υπνοβατούσε. Εσύ δεν ήσουν κοντά του; Δεν κλείδωσες την εξώπορτα;

-Αλιόνα, όταν την κλειδώνω, ξέρεις ότι πάντα αφήνω το κλειδί πάνω στην κλειδαριά. Αν το άφηνα, δεν θα μπορούσες να μπεις μέσα στο σπίτι.

-Ναι. Αλλά δεν μπορούσες απλά να κλειδώσεις και να πάρεις το κλειδί;

-Που να ήξερα ότι θα έβγαινε στον δρόμο; Δεν το 'χει πάθει αυτό, ποτέ ξανά.

-Αν δεν ήμουν εγώ να τον σπρώξω, θα τον είχε χτυπήσει φορτηγό! Πόσο ανεύθυνη είσαι πια;

-Συγγνώμη. Δεν ήξερα-

-Έχει πυρετό τώρα, πάρε τηλέφωνο έναν γιατρό.

-Τέτοια ώρα;

-Τέτοια ώρα! Ο μπαμπάς δεν είχε φίλο έναν παιδίατρο;

-Και θα ξυπνήσουμε τον άνθρωπο μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα;

-Το παιδί σου ψήνεται στον πυρετό κι εσύ σκέφτεσαι βλακείες!

-Καλά, καλά θα τον πάρω τηλέφωνο. Αχ δεν το πιστεύω, πριν λίγες ώρες ο πυρετός είχε πέσει. Ανέβηκε πάλι;

-Προφανώς.

Ο Φιοντορ ξαναγύρισε στο κρεβάτι του. Είχε ακόμα στο βλέμμα του τον φόβο, την έξαψη από αυτό που είχε συμβεί. Δεν άφηνε το χέρι της αδερφής του, ούτε για μια στιγμή.

Όταν ήρθε ο γιατρός επιβεβαίωσε τις υποψίες της Αλιόνα.

-Ο πυρετός προκάλεσε υπνοβασία. Στα παιδιά είναι συχνό φαινόμενο. Να ρωτήσω, έχει βήχα; Μήπως δύσπνοια και πόνο στο στήθος;

-Ναι. Και παραπονιόταν ότι τον πονούσε και το κεφάλι του.

-Τότε θα πάρει αντιβίωση. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται, ίωση είναι. Αν δεν πέσει ο πυρετός μέχρι την επόμενη μέρα θα πρέπει επειγόντως να εισαχθεί σε νοσοκομείο.

-Μάλιστα.

Η Αλιόνα ξεροκατάπιε. Μέσα σε λίγες μέρες είχε χάσει τον πατέρα της, είχε μπει η ίδια στο νοσοκομείο, είχε μάθει ότι ήταν υιοθετημένη. Τι άλλο θα μπορούσε να προκύψει; Ήταν δυνατόν να τρέχουν πάλι στα νοσοκομεία;

-Μαμά, δεν αντέχω άλλο., είπε μόλις έφυγε ο γιατρός. Δεν το ήθελε, της βγήκε τελείως αυθόρμητα.

-Ούτε εγώ. Απ' ότι φαίνεται η ζωή είναι σκληρή και μας δίνει απανωτά χτυπήματα. Δεν θα 'ρθει όμως μια μέρα που θα χαμογελάσουμε κι εμείς; Πες μου, δεν θα 'ρθει;, η Ελίνα είχε δακρύσει.

-Θα 'ρθει μαμά. Δεν ξέρω πότε, αλλά ξέρω πως θα 'ρθει.

Ψέματα έλεγε. Ούτε εκείνη το πίστευε.

***

Το άλλο πρωι, δυο ώρες πριν φύγει για το σχολείο άνοιξε το κινητό της. Ήθελε να πάρει τηλέφωνο τον Βίκτωρ, όμως μια ειδοποίηση την σταμάτησε. Μόλις τώρα εκείνος της έστειλε και μήνυμα.

Άνοιξε το μήνυμα και είδε μια φωτογραφία του. Στην άκρη ενός ουρανοξύστη!

Θεέ μου, τι έκανε εκεί πάνω;

Βίκτωρ, πες μου πως ότι καλά. Δεν μου κάνεις καμιά πλάκα έτσι;

Όχι! Ο πατέρας μου είναι καθαριστής τζαμιών σε ουρανοξύστη. Ε, σήμερα ξύπνησε άρρωστος κι έτσι πήρα εγώ την θέση του, για να μην χάσουμε το μεροκάματο. Δεν φαντάζομαι να τρόμαξες πολύ;

Μπα, καθόλου!

Ειρωνικό ήταν αυτό; Καλά. Την φωτογραφία την έστειλα και στον διαχειριστή, πράγμα που σημαίνει ότι με την αποστολή νούμερο 21 έχω ξεμπερδέψει.

Σου έστειλε, για την αποστολή 22;

Ναι.

Τι είναι;

Δεν μπορώ να σου πω, έχω φρικάρει πραγματικά.

Ωχ. Τόσο άσχημα τα πράγματα;

Δεν φαντάζεσαι. Είναι αρρωστημένο.

Γιατί όλο το παιχνίδι τι είναι;

Σωστό κι αυτό.

Πότε θες να βρεθούμε Βίκτωρ;

Αύριο στις έξι το απόγευμα είναι καλά; Στην γέφυρα;

Εντάξει. Καλή σου μέρα. Και να προσέχεις εκεί, ξέρω ότι είναι πολύ επικίνδυνα.

Σ' ευχαριστώ! Καλημέρα.

Η Αλιόνα έκλεισε το κινητό της. Τι ήταν τόσο αρρωστημένο πια; Γιατί να μην της το πει;

Εδώ που τα λέμε όμως ούτε η ίδια ήθελε να μάθει. Καλύτερα να μην μάθαινε ποτέ της μάλιστα.

Είχε ξυπνήσει επίτηδες από τόσο νωρίς, για να κάνει την αποστολή χωρίς να την ενοχλήσει κάποιος ή κάτι. Εκείνη την ώρα ο Φιοντορ κοιμόταν βαθιά και η Ελίνα είχε αποκοιμηθεί σε μια πολυθρόνα δίπλα του, κουρασμένη από την αυπνία όλων αυτών των ημερών.

Με λίγα λόγια εκείνη ήταν ελεύθερη και ανενόχλητη να πραγματοποιήσει την αποστολή.

Πήρε την μεγάλη σκάλα, για ν' ανέβει στην στέγη του σπιτιού, αυτή τη φορά θα έπρεπε να κάτσει στην άκρη και να βγάλει φωτογραφία. Σκεφτόταν τον Βίκτωρ. Σίγουρα εκείνος που βρισκόταν πάνω σε ουρανοξύστη, ήταν σε χειρότερη θέση.

Με το παιχνίδι τώρα πια, είχε λίγο εξοικειωθεί και τα ύψη την φόβιζαν λιγότερο. Όμως ακόμα η υψοφοβία ήταν φωλιασμένη μέσα της και καθώς ανέβαινε τα σκαλάκια για να φτάσει στην στέγη είχε την εντύπωση πως θα έπεφτε ξαφνικά στο χώμα. Όπως έγινε με τον γερανό και άνοιξε το κεφάλι της!

Ήταν απρόσεκτη, το ήξερε αυτό.

Όταν ανέβηκε πάνω στην στέγη, τα νύχια της καρφώθηκαν πάνω στα κεραμίδια και σηκώθηκε όρθια με μεγάλη δυσκολία. Τώρα έπρεπε να περπατήσει πολύ προσεκτικά, γιατί ένα απρόσεκτο βήμα ήταν αρκετό για να γλιστρήσει προς τα κάτω. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να φτάσει ως την καμινάδα, γιατί από κει και πέρα η στέγη κατέβαινε απότομα.

Έσερνε τα βήματα της μα τα κατάφερε. Όταν έφτασε κάθισε κάτω κι άπλωσε τα πόδια της μέχρι εκεί που τελειώνει η στέγη. Κρατήθηκε γερά από την καμινάδα, έβγαλε επιτέλους την φωτογραφία.

Είχαν ιδρώσει οι παλάμες της. Ίσως τώρα θα άκουγε την ειδοποίηση, ίσως τώρα θα μάθαινε επιτέλους ποια ήταν η αποστολή νούμερο 22. Και ο ίλιγγος που ένιωθε δεν βοηθούσε καθόλου.

Να, κάτι ακούει... κάποιος της έστειλε μήνυμα. Αυτός ήταν, αυτός ήταν και το ήξερε. Πήγε να μαζέψει τα πόδια της, να τα ακουμπήσει σε στέρεο έδαφος, όμως ήδη καθόταν στην άκρη. Ακριβώς από κάτω της η στέγη οδηγούσε σε μια απότομη κατηφόρα. Φοβόταν να μετακινηθεί με τα χέρια της λίγο πιο πίσω, για να μπορέσει να πατήσει κάπου σταθερά.

Η καμινάδα ήταν η μόνη της ελπίδα.

Άνοιξε το κινητό και λίγο πριν διαβάσει το μήνυμα του διαχειριστή έκλεισε τα μάτια. Όχι, δεν ήθελε, δεν ήθελε να το κάνει αυτό.

Βρισκόταν πάνω σε μια στέγη και ο κίνδυνος να γλιστρήσει και να βρεθεί στο κενό ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενος τώρα πια.

Συγχαρητήρια! Εκτέλεσες την αποστολή 21 με επιτυχία, πολύ καλά τα πας. Σε λίγες μέρες θα σου ανακοινώσω και την ημερομηνία του θανάτου σου, αν δεν έχεις πρόβλημα! Αστειεύομαι, είναι αδύνατον να κάνεις πίσω. Όταν σου πούμε την μέρα εσύ απλά θα τη δεχτείς, όπως και οι άλλοι. Λοιπόν, στην αποστολή νούμερο 22, θέλω... να σκοτώσεις!

Ναι, να σκοτώσεις με τα χέρια σου. Ένα ζώο. Οποιοδήποτε, δεν μας ενδιαφέρει, ζώο να είναι. Τα άλλα τα αφήνω πάνω σου. Σε μένα απλά θέλω να στείλεις ένα βίντεο με όλη τη διαδικασία. Εντάξει; Εύχομαι καλή τύχη!

Η ταραχή πια είχε κυριεύσει όλο το σώμα και το μυαλό της. Ύστερα γύρισε το κεφάλι, κοίταξε προς το πάρκο.

Μια μικρούλα γάτα έφερνε βόλτες γύρω από τα δέντρα...

Μάλλον το επόμενο κεφάλαιο θα μπει την Δευτέρα. Χαίρομαι που κατάφερα να βάλω και σήμερα. Θέλω γνώμες, πως σας φάνηκε; Νομίζω η επόμενη αποστολή έχει ενδιαφέρον...

Υ.Γ. Η Αλιόνα δεν έχει σκοτώσει ούτε κουνούπι.

Θα τα πούμε στο επόμενο!