Είχε 24 ώρες στη διάθεση της για να εκτελέσει τη πρώτη της αποστολή. Μόλις πριν λίγο είχε αποφασίσει να μη χαρακωθεί, να όμως που τώρα όφειλε να το κάνει, αφού είχε πάρει μέρος στο παιχνίδι.

Έτσι λοιπόν άρπαξε το ξυραφάκι της. Το σήκωσε με μια κίνηση, το ακούμπησε στο δέρμα και...

-Αλιόνα, θα μου δώσεις λίγο το κινητό σου, να παίξω ένα παιχνίδι;, μια παιδική φωνή τη σταμάτησε από αυτό που πήγαινε να κάνει. Ο Φιοντορ είχε μπει στο δωμάτιο της, χωρίς να χτυπήσει τη πόρτα, όπως πάντα.

-Γιατί κρατάς ξυραφάκι;

-Για να ρωτάς! Πήγαινε στο δωμάτιο σου τώρα και δεν πρόκειται να πάρεις το κινητό μου.

-Γιατί;

-Έτσι! Δεν μου λες, πόσες φορές έχουμε πει να χτυπάς τη κωλόπορτα πριν μπεις;

-Σορρυ, αλλά ήταν σχεδόν ανοιχτή.

-Την είχα κλείσει Φιοντορ μη λες ψέματα. Άντε πήγαινε τώρα...

-Παιδιά ελάτε κάτω να φάμε και σταματήστε να φωνάζετε., αυτή ήταν η φωνή της μητέρας τους. Αναστέναξε. Τελικά η πρώτη αποστολή που της έδωσαν δεν ήταν και τόσο εύκολη όσο πίστευε.

Στο τραπέζι οι γονείς της μιλούσαν για αδιάφορα θέματα, ούτε που της έδιναν σημασία, ενώ ο Φιοντορ έπαιζε ανόρεχτα με το φαγητό του.

-Αλιόνα, ξέρεις τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω;

-Για πες.

-Ακροβάτης, σε τσίρκο. Ή θηριοδαμαστής!

Που την έμαθε αυτή τη λέξη μια σταλιά σκατό;, σκέφτηκε εκείνη.

-Καλά κάτσε να μεγαλώσεις και θα δούμε. Έχεις ακόμα πολύ χρόνο μπροστά σου.

-Εγώ αυτό θέλω να γίνω! Μ' αρέσουν πολύ τα λιοντάρια αλλά και τα ύψη.

-Ντάξει καλά, καλά. Αν είναι αυτό που θες, σίγουρα θα τα καταφέρεις μικρέ, αρκεί να πιστέψεις στον εαυτό σου.

-Ναι. Εσύ τι θες να γίνεις;

-Δεν ξέρω.

-Δεν θα γίνεις κάτι Αλιόνα. Σορρυ που στο λέω αλλά είσαι αρκετά χοντρή και άχρηστη για να κάνεις οτιδήποτε!

Οι γονείς τους γύρισαν και τους κοίταξαν, στιγμιαία. Μετά συνέχισαν τη κουβέντα τους κανονικά, ενώ η Αλιόνα είχε βουβαθεί.

-Έτσι πιστεύεις αδερφούλη;, τον ρώτησε ειρωνικά.

-Ναι. Είσαι μια τεμπέλα, πες μου εσύ τι μπορεί να κάνει ένας τεμπέλης; Απλά τίποτα! Βρες κανένα πλούσιο και παντρέψου τον, καλύτερα.

Χριστέ μου, έλεος, ούτε δέκα χρονών δεν είναι!

-Σ' ευχαριστώ πολύ, μικρό σκατό. Θα το λάβω υπ' όψιν μου.

Σηκώθηκε απότομα από το τραπέζι και τους παράτησε. Τόση ώρα δεν είχε καταλάβει πως έκλαιγε, τώρα που στεκόταν μπροστά απ' τον καθρέφτη έβλεπε δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπο της. Μάτια κόκκινα, λαδωμένα μαλλιά, πρόσωπο με ακμή, παλιά ρούχα που με το ζόρι της κάνουν. Ίσως και να είχε δίκιο ο Φιοντορ, ίσως ήταν μια άξεστη χοντρέλα, που για να επιβιώσει έπρεπε να βρει έναν πλούσιο γαμπρό. Αλλά ποιος να γυρίσει να τη κοιτάξει έτσι όπως ήταν; Κανείς.

Δεν έμενε άλλη λύση. Πλησίασε και πάλι το ξυραφάκι... είχε έρθει η ώρα για την πρώτη αποστολή.

Πετάχτηκε σχεδόν, με το κουδούνισμα του κινητού της. Κάποιος την διέκοπτε ξανά κι αυτός ο κάποιος ήταν η κολλητή της, η Γκαλίνα.

-Γεια σου Αλιόνα!

-Γεια.

-Είσαι να πάμε το απόγευμα για ψώνια; Θα περάσω από το σπίτι σου να σε πάρω.

-Σορρυ που θα στο χαλάσω, όμως δεν έχω όρεξη. Άλλη φορά Γκαλίνα.

-Μα γιατί; Θα περάσουμε υπέροχα στο υπόσχομαι! Αν θες φέρνω και τον ξάδερφο μου μαζί, είναι κούκλος και καταπληκτικός. Ξεχνάς τον Ιβαν, στο δευτερόλεπτο μόλις τον δεις. Δεν θα το μετανιώσεις, λέμε.

-Όχι, δεν έχω όρεξη. Πήγαινε για ψώνια και θα τα πούμε μετά.

-Αλιόνα έχεις κάτι;

-Σαν τι να έχω δηλαδή;

-Ξέρω 'γω; Εσύ πες μου.

-Τίποτα δεν έχω και ξεκόλλα. Σε κλείνω τώρα, με φωνάζει η μαμά. Καλά να περάσεις Γκαλίνα.

Πριν προλάβει να απαντήσει οτιδήποτε, η Αλιόνα έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν είχε καμία όρεξη να μιλήσουν περισσότερο κι αυτό γιατί δεν ήθελε να κλάψει κι άλλο. Που να φορτώνει τώρα τη Γκαλίνα, με τα δικά της προβλήματα;

Ήταν έτοιμη να αφήσει κάτω το κινητό, όταν ήρθε ειδοποίηση από το Messenger. Στην οθόνη η φωτογραφία του Ιβαν, σήμα ότι της είχε στείλει μήνυμα. Ξαφνικά ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της και έπαψε να τα βλέπει όλα μαύρα. Για πρώτη φορά της είχε στείλει μήνυμα, ενώ δεν ήταν καν φίλοι στο Facebook.

Εκείνη πριν από καιρό του είχε στείλει αίτημα φιλίας, το οποίο ακόμα δεν είχε αποδεχτεί. Και τώρα της έστελνε μήνυμα!

Γεια❤

Γεια σου Ιβαν

Όλα καλά;

Ναι, εσύ;

Η Αλιόνα έβριζε τον εαυτό της που δεν μπορούσε να βρει κάτι πιο έξυπνο για να του απαντήσει.

Εμ, μου λες λίγο κάτι;

Ότι θες.

Ξέρεις τι ασκήσεις μας έβαλε στα μαθηματικά, για αύριο; Κανένας δεν θυμάται.

Ε... ξέρω. Δες τη σελίδα 58, την άσκηση 1 και 2. Μετά στην 60 είχαμε τις 1,2,4.

Αυτά μόνο;

Ναι.

Σ' ευχαριστώ❤

Να 'σαι καλά Ιβάν❤

Η απογοήτευση της δεν κρυβόταν. Της είχε στείλει απλά για να ρωτήσει μια βλακεία, όχι επειδή ενδιαφερόταν να μιλήσει μαζί της. Μα τι νόμιζε, πως ενδιαφερόταν για αυτήν; Για μια άχρηστη, χοντρή, ηλίθια;

Πήρε επιτέλους το ξυραφάκι, με σταθερό χέρι. Δεν την ένοιαζε που ο πόνος της έκοψε την ανάσα, δεν την ένοιαζε που το αίμα έπεφτε σε σταγόνες στο πάτωμα κι είχε γεμίσει το χέρι της. F58, λοιπόν. Σιγά σιγά σχηματιζόταν, ενόσω αυτή δάγκωνε με μανία τα χείλη της για να μην ουρλιάξει. Είχε κλειδώσει τη πόρτα οπότε δεν υπήρχε κίνδυνος να μπει κάποιος μέσα.

Πήρε πολλά χαρτιά κι άρχισε να σκουπίζει άτσαλα το δεξί της χέρι, που ήταν μες τα αίματα. Το F58 δέσποζε ειρωνικό, προκλητικό, σαν να της έβγαζε τη γλώσσα. Κοροϊδευτικά πάντα.

Άνοιξε το κινητό της, να το βγάλει μια φωτογραφία. Αυτό ήταν το σημάδι που άφηνε η μπλε φάλαινα πάνω της, αυτό ήταν το στίγμα του θανατοποινίτη.

Γιατί η Αλιόνα, έτσι ένιωθε. Θανατοποινίτης.

Αφού έστειλε το μήνυμα στον διαχειριστή, έσβησε για προληπτικούς λόγους τη φωτογραφία. Δεν ήθελε να το διακινδυνεύσει, να τη βρει κάποιος στο κινητό της.

Ύστερα περίμενε την απάντηση του διαχειριστή. Η γνωστή ειδοποίηση, ήρθε μετά από μια ώρα.

Βλέπω, έκανες αυτό που σου είπα. Συγχαρητήρια, πέρασες στο επόμενο επίπεδο.

Τι πρέπει να κάνω μετά;

Στη δεύτερη αποστολή, θα σου στείλω τρομακτικά videos. Θα ξυπνήσεις, γύρω στις 4:20 τα ξημερώματα και θα τα δεις. Θέλω να γυρίσεις ένα δικό σου video καθώς θα τα βλέπεις. Έχεις 24 ώρες στη διάθεση σου, Αλιόνα.

Τι video είναι αυτά;

Θα δεις, μη βιάζεσαι.

Εντάξει.

Δεν ξεχνάς δυο πράγματα: είναι αδύνατον να κάνεις πίσω, έχουμε όλες τις πληροφορίες σου και μπορούμε να σε βρούμε ανά πάσα στιγμή.

Το άλλο;

Δεν μιλάς σε κανέναν! Ούτε στο πιο αγαπημένο σου πρόσωπο, αν θέλεις να παραμείνει αγαπημένο σου πρόσωπο. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, κινδυνεύεις και εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι.

Εντάξει. Θα κάνω ότι μου πεις.

Που είχε μπλέξει;

Γεια σας! Άλλο ένα κεφάλαιο από μένα, δεν έχετε παράπονο νομίζω. Η αποστολή που έχει για τη 2η μέρα μπορεί να μη φαίνεται κάτι το φοβερό, όμως στο επόμενο κεφάλαιο θα δείτε και πάλι ότι τα φαινόμενα απατούν. Θέλω πολλά σχόλια και αστεράκια❤ Τα λέμε.