-Μαμά! Μήπως έχεις φορτιστή;

-Αλιόνα έχω τον δικό μου, δεν ξέρω αν θα σου κάνει.

-Για φέρε.

-ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΙ ΕΠΑΘΑΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΕΧΕΙ ΣΠΑΣΕΙ;

Η φωνή της μητέρας της ακούστηκε σε όλο το νοσοκομείο, σίγουρα. Η ανησυχία φαινόταν τόσο πολύ στο πρόσωπο της, την είχε κάνει να χλωμιάσει. Τώρα η Αλιόνα πως έπρεπε να δικαιολογηθεί;

Δεν μίλησε.

Σε λίγο έμεινε μόνη στο νοσοκομειακό δωμάτιο να περιμένει τον γιατρό να έρθει να δει το τραύμα της.

Η ατυχία που την κυνηγούσε έφταιγε πάλι. Το κινητό έσβησε πριν καλά καλά διαβάσει όλο το μήνυμα του διαχειριστή, οπότε έπρεπε να περιμένει να φορτίσει η μπαταρία τουλάχιστον μέχρι το 2%.
Γιατί η αναμονή είναι τόσο δύσκολο πράγμα;

Ο γιατρός μπήκε βιαστικά στο δωμάτιο του νοσοκομείου, κοιτώντας την λυπημένα. Κάτι ήθελε να πει, η Αλιόνα το κατάλαβε όμως ήταν τόσο κουρασμένη που αποφάσισε να τον αγνοήσει.

-Για να δω. Τι έπαθες, πως το έκανες αυτό;, είπε δείχνοντας την πληγή της, που δεν σταματούσε να στάζει αίμα.

-Τραυματίστηκα με τα γυαλιά του καθρέφτη.

-Πώς δηλαδή;

-...
-Το κόψιμο είναι βαθύ. Θα σου κάνω αμέσως ράμματα και μετά θα πάρεις αντιβίωση.

Η Αλιόνα κάθισε ακίνητη, σαν κούκλα να περιμένει τον γιατρό να τελειώσει την δουλειά του. Δεν είδε αμέσως εκείνο το παράξενο ύφος που είχε, ούτε έπιασε κάτι βαρύ στην ατμόσφαιρα. Έσφιξε τα δόντια της, κοίταξε πάνω στο ταβάνι. Μέχρι που ο γιατρός αποφάσισε να μιλήσει.

-Κοίτα, σκέφτομαι εδώ και τόση ώρα ένα μόνο πράγμα.Το ξέρεις τώρα ότι έχω δει τα σημάδια σου, όμως δεν μπορώ να μιλήσω γιατί δεν μου το επιτρέπει ο όρκος που έχω δώσει. Είμαι γιατρός. Ταυτόχρονα όμως είμαι και πατέρας, έχω μια κόρη περίπου στην ηλικία σου. Εγώ θα έκανα τα πάντα για να την σώσω, θα έδινα χωρίς δεύτερη σκέψη την ζωή μου γι' αυτήν! Στα μάτια σου βλέπω μια κοπέλα που θα μπορούσε να είναι η κόρη μου και... σταμάτα να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου! Σου δίνω μια συμβουλή σαν πατέρας, σαν άνθρωπος. Πήγαινε μίλα στην αστυνομία γι' αυτό, μην τους αφήσεις να σε κάνουν ότι θέλουν. Έχω ακούσει ότι πολλά άτομα εδώ στην Ρωσία πέθαναν από τη "Μπλε φάλαινα". Εφόσον μπορώ να κάνω έστω κάτι μικρό για να σε σώσω, θα το κάνω! Σου μιλάω με την καρδιά μου κι από κει και πέρα κάνεις οτι αποφασίσεις. Σπάσε την σιωπή σου, πριν σε σπάσουν αυτοί. Δεν έχουν καμία δύναμη, πίστεψε με, είναι απλά πίσω από μια οθόνη. Τίποτα δεν μπορούν να σου κάνουν, αν δεν το θες εσύ!

Η Αλιόνα τον κοιτούσε κατάπληκτη. Έμοιαζε σαν να ζύγιζε τον άνθρωπο που είχε απέναντι της. Άντρας, ψηλός, όμορφος γύρω στα τριάντα πέντε με σαράντα. Και είχε μια κόρη στην ηλικία της! Μιλούσε ώριμα, δυναμικά, αποφασιστικά! Φαινόταν καλός άνθρωπος... όμως μπορούσε να του ανοίξει την καρδιά της; Να του πει πόσο φοβάται; Να του αναφέρει τις απειλές τους, να του εξηγήσει ότι ήθελε και τα πάθαινε; Γιατί μέσα της το ήξερε, πως ήθελε να πεθάνει. Το ένα γεγονός έφερε το άλλο κι εκείνη στα δεκαεφτά της πήρε μια απόφαση καθοριστική. Να τελειώσει την ζωή της, με αυτόν τον τρόπο! Τώρα ήταν πια αργά για να κάνει πίσω, είχε πάρει έναν δρόμο χωρίς επιστροφή.

-Γιατρέ, αφήστε με λίγο μόνη μου, παρακαλώ. Θέλω να κοιμηθώ., ψιθύρισε μόνο, έτοιμη να βάλει τα κλάματα.

-Όπως θέλεις. Αλλά μην ξεχνάς τα λόγια μου, δεσποινίς. Μην τα ξεχνάς, γιατί αλλιώς θα καταστρέψεις τη ζωή σου. Στο λέω με σιγουριά. Είσαι τόσο νέα...έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου. Πάρε την απόφαση και επιτέλους... ζήσε!

Με αυτά του τα λόγια ο γιατρός αποχώρησε λυπημένος. Δυστυχώς είχε διαβάσει την άρνηση στο βλέμμα της. Ήξερε τι απόφαση θα έπαιρνε, όμως ήλπιζε ότι θα μετανιώσει σύντομα και θα μιλήσει στην αστυνομία. Ναι, έτσι έπρεπε να γίνει.

Ή μπορεί και κάποιος από το στενό της περιβάλλον, να ανακάλυπτε την αλήθεια...ποιος ξέρει;

Η Αλιόνα με δάκρυα στα μάτια άνοιξε το κινητό της για να δει επιτέλους το μήνυμα.

Όλα καλά; Βλέπω πως είσαι στο νοσοκομείο! Εύχομαι γρήγορη ανάρρωση, κορίτσι. Μπράβο πάντως, αν και τραυματισμένη κατάφερες να κάνεις ότι σου ζητήσαμε, μην νομίζεις ότι δεν τα βλέπω αυτά. Στην αποστολή νούμερο δεκαπέντε θέλω να...ακούσεις μουσική! Ναι, θέλω να ακούσεις την μουσική που θα σου στείλω... παρακάτω θα δεις τα αρχεία. Άνοιξε τα και άκου. Έχεις 24 ώρες να τραβήξεις ένα βίντεο για μένα. Σου έβαλα κάτι ελαφρύ γιατί το νούμερο 16, μάλλον δεν είναι και ότι καλύτερο. Εύχομαι επιτυχία!

Αυτό ήταν γελοίο! Η αποστολή ήταν αστεία. Είχε περιέργεια να δει όμως τι τραγούδια διάλεξε ο διαχειριστής για εκείνη.

Όπως είδε ήταν 4. Δεν της άρεσε ποτέ αυτός ο αριθμός, τον θεωρούσε γρουσουζιά. Μα συνέχισε, πάτησε στο κινητό της την λειτουργία βίντεο και έβαλε να ακούσει τα τραγούδια...

Ανατριχίλα. Όλα τα τραγούδια μιλούσαν για θάνατο, για την απώλεια. Σίγουρα δεν ήταν διαλεγμένα στην τύχη από τον διαχειριστή. Ήθελε να την χτυπήσει ψυχολογικά, της έλεγε με τον τρόπο του και μέσα από την μουσική ότι αργά ή γρήγορα θα πέθαινε. Και τα τρια τραγούδια ήταν μελαγχολικά, καταθλιπτικά. Όπως η διάθεση της. Μα δεν είχαν καταφέρει να την λυγίσουν τελείως! Έμενε μόνο ένα τραγούδι... το τελευταίο. Το 4ο. Μόλις είδε τον τίτλο, ασυναίσθητα έκλεισε τα μάτια της σφιχτά. Όχι αυτό!

Έκρυψε το πρόσωπο της, στις παλάμες και άρχισε να κλαίει, να κλαίει όσο δεν είχε κλάψει ποτέ της. Αυτό... αυτό το τραγούδι, ήταν το αγαπημένο του μπαμπά. Τον θύμιζε τόσο πολύ.

Θα σ' αγαπώ για πάντα, έτσι έλεγε. Όπως κι εκείνη θα αγαπούσε για πάντα τον πατέρα της...

Ναι σίγουρα θα ήταν πολύ χαρούμενος ο διαχειριστής, που σ' αυτό το βίντεο θα την έβλεπε να κλαίει. Σίγουρα θα χαμογελούσε εκείνος τώρα, που είχε σπάσει το ηθικό της. Αλήθεια πως ήξερε ότι το I will always love you, ήταν ένα κομμάτι που προκαλούσε τόσα συναισθήματα, σ' εκείνη και στον μπαμπά; Ή μήπως της έστειλε το τραγούδι χωρίς να το γνωρίζει;

Έκλεισε την λειτουργία βίντεο και πάτησε αποστολή. Μετά, αδιαφορώντας για τα πάντα, ακούμπησε πίσω στο μαξιλάρι της. Όπου να 'ναι θα ξημερώσει...

Κι εκείνη έκλαιγε πολύ ακόμα. Είχε βρει την δύναμη ν' ακούσει όλο το 4ο κομμάτι, όμως τώρα δεν είχε την δύναμη να μιλήσει σε κανέναν. Δεν είχε την δύναμη να κουνηθεί, να σκεφτεί άλλο. Η εικόνα του μπαμπά στο μυαλό της γινόταν όλο και πιο έντονη, όλο και πιο σκοτεινή σαν να την αγκάλιαζε το σκοτάδι.

Που είσαι μπαμπά; Γιατί σ' έχασα; Θα με προσέχεις; Πότε θα σε δω; Μ' αγαπάς μπαμπά; Αν ναι, γιατί έφυγες;

Η πόρτα άνοιξε και στο δωμάτιο μπήκε ο Φιοντορ. Τι παράξενο, δεν της είπε τίποτα. Απλά έμεινε να την κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα ξαφνιασμένος. Η Αλιόνα δεν έκανε καμία κίνηση να σκουπίσει τα δάκρυα της.

-Μην κλαις. Σ' αγαπάω πολύ, μην στενοχωριέσαι Αλιόνα., ο μικρός της αδερφός την αγκάλιασε σφιχτά. Τόσο σφιχτά λες και ήθελε να την πνίξει. Αφέθηκε πάνω του, όπως ο απελπισμένος στην πρώτη σανίδα που βρίσκει.

Για πρώτη φορά ήταν τόσο δεμένοι. Θα έλεγε κανείς πως η Αλιόνα ήθελε να σταματήσει για λίγο τον χρόνο, να μείνουν εκεί αγκαλιά και να μην νιώθουν στεναχώρια. Να είναι για πάντα τόσο αγαπημένοι. Για "πάντα", τι ουτοπικό! Στη ζωή των θνητών δεν υπάρχει για πάντα, υπάρχει χθες σήμερα και λίγο αύριο. Αλλά για πάντα απαγορεύεται να πεις, θα 'ναι ψέμα αν δώσεις υποσχέσεις και πεις για πάντα. Αυτή η λέξη απλά δεν υπάρχει για μας, την σβήνει ο θάνατος πανεύκολα. Με μια μόνο κίνηση ματ. Μην ρωτάς γιατί, έτσι γεννηθήκαμε. Για να περάσουμε από τον κόσμο, μόνοι, ν' αφήσουμε πίσω ότι μπορούμε κι ότι προφταίνουμε, κι ύστερα να φύγουμε ξαφνικά. Πάλι μόνοι.

Το κουδούνισμα του κινητού την επανέφερε βίαια στην πραγματικότητα.

Ο χρόνος δεν σταματά. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και φέρνει πολλά πράγματα μαζί του. Ο χρόνος σε κάνει να ευτυχείς μα και να πληρώνεις! Έτσι πάει. Αυτό λέγεται ζωή!

Είναι γεγονός: επέστρεψα. Μετά από ένα σύντομο, λιγάκι κουραστικό ταξίδι, είμαι πάλι εδώ. Και ήρθα μ' ένα νέο, μεγάλο κεφάλαιο. Άρωμα θανάτου, θα έλεγα πως έχει, σου φέρνει μελαγχολία. Έτσι κι αλλιώς όμως, το όλο θέμα δεν είναι για να γελάσεις. Είναι κάτι πραγματικό, κάτι σοβαρό, κάτι άδικο και καταθλιπτικό! Τι μ' έπιασε, δεν ξέρω και τα λεω όλα αυτά. Αφήστε σχόλιο από κάτω κι ένα ωραίο αστεράκι. Για μια φορά, σας γέμισα με επίθετα στο τέλος. Νεο, μεγάλο, πραγματικό, κλπ. Δεν πειράζει, ας το κάνω κι αυτό. Εύχομαι να περνάτε καλά φίλοι μου, να είστε πάντα χαρούμενοι. Μην ξεχνάτε, πως ένα χαμόγελο πάντα ομορφαίνει μια άσχημη μέρα. Πάντα σπάει την μελαγχολία. Αρκεί να βρεις κάτι ωραίο, που όπου κι αν κοιτάξεις γύρω σου θα υπάρχει. Καλή συνέχεια εύχομαι θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο.

Υ.Γ. Σαν πολύ δεν μιλάω τώρα τελευταία; Θα το κοιτάξω αυτό!