♪ Everybody Talks – Neon Trees ♪

Dat zoemende geluid dat op maandagochtend aankondigt dat je uit je nest moet komen en daarmee een van de meest vervelende dagen uit de week laat beginnen, mag van mij voor eeuwig verbannen worden.
Zelfs wanneer ik mijn wekker uitgeschakeld heb, kan ik hem nog horen zoemen in mijn oor. Op dit moment zou ik het liefst mijn wekker kapot smijten tegen de muur, me omdraaien en weer verder slapen – vooral na alles wat ik dit weekend uitgespookt heb en niet goed weet wat ik vandaag moet verwachten op school.

Nadat eindelijk het zoemende geluid uitgedoofd lijkt te zijn in mijn oor, gooi ik moeizaam mijn benen over de rand van mijn bed. Ik wrijf met beide handen over mijn gezicht en kijk beduusd mijn kamer rond.

Ik ben een beetje nerveus voor wat me te wachten staat vandaag. Ook al lijken Daniël en Simon tegenwoordig totaal niet lastiggevallen te worden op school, was dat beeld in het begin van het experiment nog heel anders.
En toen kwamen de reacties alleen nog maar vanwege het simpele handjes vasthouden wat we moesten doen als eerste opdracht – waarbij de reacties nu moeten gaan komen op een extreme speekseluitwisseling die heel de school heeft kunnen ervaren via welk social media platform dan ook.

Mijn lichaam rilt elke keer als ik aan mijn zoen met Felix denk. Hoe erg het moment vervaagd leek te zijn het moment dat ik de volgende ochtend wakker werd, zo duidelijk heb ik het nu juist voor mijn ogen – voor mijn hele lichaam, als ik dat kan zeggen. Mijn lichaam lijkt zich elke vezel van Felix op dat moment te herinneren.

Gapend sta ik op en rek me uit. Ik slenter de badkamer in en gooi wat water in mijn gezicht, hoop mezelf zo wat meer op te wekken. Wanneer ik mezelf aankijk in de spiegel, schrik ik ervan hoe dof en afwezig mijn ogen staan.
Vlug ga ik weer mijn slaapkamer in en trek een spijkerbroek aan. Ik trek dezelfde gele polo aan die ik op het feest droeg. Klein slik ik terwijl ik naar mezelf in het shirt kijk via de spiegel. Het is haast alsof ik Felix' hand nog in de stof kan zien staan.

Snel strijk ik een keer over de stof op mijn borst en schud de gedachte van me af door mijn schoenen aan te trekken, mijn schoolboeken in mijn rugzak te doen en de trap af te gaan.
In de keuken groet ik mijn moeder, die aan de eettafel haar telefoon aan het bestuderen is. Ik smeer wat brood en eet het leunend tegen het aanrecht op.

'Beetje bijgekomen van je kater?' vraagt ze zonder op te kijken. Ik lach beschaamd.
'Jawel, hoor', antwoord ik. 'Waar is Coltrui?' probeer ik snel het onderwerp af te buigen. Ik heb haar niet verteld wat zich heeft afgespeeld op het feest en het liefst houd ik dat ook zo.

'Collin heeft het eerste uur vrij, dus die ligt nog op bed', zegt ze. Voor Collin is het begrip "op bed liggen" zelden gelijk aan de definitie "slapen". Al jarenlang kampt hij met slaapproblemen en niet één arts lijkt er raad mee te kunnen.
'Ah, fijn', zeg ik en neem daarna weer een hap van mijn brood. Wanneer mijn lippen de korst van mijn brood strijken, kan ik me alleen maar bedenken dat het dezelfde lippen zijn die Felix gekust hebben, waardoor het opeens heel lastig lijkt om mijn hap eten door te slikken.

Mijn God, Levi, stop met denken.

Verward begin ik op mijn nagel te bijten terwijl ik gedissocieerd naar mijn boterham kijk.
'Zeg, Levi,' schrikt mam mijn dagdroom weg, 'ik zag gisteren eigenlijk iets en ik was een beetje verbaasd dat je me er niets over verteld had.'

Mijn hart zakt in mijn borst. Oh nee.

'Wacht, laat me het opzoeken', zegt ze en gaat vervolgens fanatiek bezig met het tikken op haar schermpje. Ondertussen wenkt ze me dat ik moet komen, wat ik met lood in mijn schoenen doe.
En wat op haar scherm verschijnt, is precies wat ik niet hoopte te zien: een van de video's van Felix en mij, zoenend en wel.

Oh nee.

Het is de volledige video. Op fucking Facebook. Als een van de idioten het hier niet op had geplaatst, was het mijn moeder waarschijnlijk volledig ontgaan. Wie uit mijn leeftijdsgroep gebruikt er nou nog Facebook?
Kort schraap ik mijn keel. Nu ik de video opnieuw onder ogen moet komen, is het net alsof ik het moment voor een zoveelste keer beleef.

'Dus, was je me nog van plan erover te vertellen?' zegt mam en kijkt me vragend aan. En ik weet dat ze het niet vraagt omdat ze homofoob is, maar omdat haar heteroseksuele zoon – die immers een vriendinnetje heeft – met zijn heteroseksuele beste vriend zit te zoenen – die net zo goed een vriendinnetje heeft.
'Is er toevallig een uitleg voor?' vraagt ze en opnieuw schraap ik mijn keel terwijl ik op mijn al-te-korte-nagel begin te bijten. 'Voordat ik dadelijk zelf de situatie in ga vullen en zo wellicht verkeerde dingen aanneem.'

'We waren dronken, mam. Mirre wilde per se aan een potje flesje draaien meedoen ̶ ' 
'Flesje draaien?' vraagt mam me verbijsterd en ik zucht, want eigenlijk voel ik mezelf er precies hetzelfde over.
'Ja, ik weet het. Eigenlijk wilde ik het ook niet, maar ik zou Mirre anders echt teleurgesteld en vernederd hebben', stamel ik. Mam schudt haar hoofd, maar ik praat snel verder voordat ze er iets op tegenin kan brengen.
'Felix draaide uiteindelijk voor me en zo kwam het flesje op hem uit. Toen gebeurde dit. Niets bijzonders. Gewoon een stomme zatte zoen tussen twee stomme zatte vrienden', ratel ik. Mam knikt en speelt de video opnieuw af. Stomverbaasd kijk ik ernaar, maar vlucht dan snel weer naar het aanrecht en begin mijn lunch klaar te maken.

'Duidelijk', mompelt ze nog, maar ik blijf maar keer op keer het geluid van de video horen, alsof ze zichzelf ervan moet overtuigen dat ik net niet tegen haar heb staan liegen en er niet meer achter de zoen steekt.

Nadat ik mijn lunch in mijn tas heb gedaan, ga ik zo snel mogelijk naar boven om mezelf klaar te maken en zo eindelijk uit mams buurt te zijn. Als eerste poets ik mijn tanden, daarna begin ik aan mijn haar.
Wanneer ik mijn krullen een beetje vochtig maak en ze zo wat geordender probeer te maken, schieten opnieuw beelden van de zoen aan mijn ogen voorbij – Felix' blauwe nagellak tussen mijn bruinoranje krullen. En ook de kleine trekjes aan mijn haar doen me weer aan de kus denken, maar ze zijn slechts een kleine fractie van de sensatie die Felix' handen daar opleverden.

De deurbel is er om me uit mijn gedachten op te schrikken. Snel doe ik nog wat deodorant op, gevolgd door wat parfum en ga dan de trap af. In de gang pak ik snel mijn rugzak op en open de voordeur. Mirre verschijnt.
'Ik ben het niet gewend dat ik aan moet bellen', zegt ze met haar bekende zachte glimlach.
'Ja, ik had me een beetje verslapen', lieg ik en verlaat snel het huis.

Vlug druk ik een kusje op haar lippen, maar kijk haar verward aan wanneer Felix daarbij door mijn gedachten rent. Haar vragende blik laat me betrapt voelen. Zou zij ook aan Bente gedacht hebben het moment dat mijn lippen de hare raakten?
Ik besluit mijn gedachte niet concreet te maken door hem in te houden.

We stappen op onze fietsen en beginnen richting de kruising te fietsen, waar we vervolgens verder zullen fietsen met Felix en Bente.
De vogeltjes tjilpen al vrolijk, maar het maakt mijn humeur er niet per se beter op. Vaak staat maandagochtend voor mij gelijk aan hel.

'Nog last van je kater?' vraag ik Mirre.
'Nee, gelukkig niet!' zegt ze en ik lach. 'Jij?'
'Ik voel me wel nog steeds een beetje misselijk', antwoord ik en haal mijn schouders op.
'Oh, vervelend', reageert Mirre hierop en knijpt zacht in mijn bovenarm. Met een warme glimlach kijk ik haar aan in haar bruine ogen, maar mijn hoofd keert zich meteen om wanneer ik merk dat we de kruising naderen.
Wanneer mijn ogen erop vallen, zie ik dat Felix en Bente er inderdaad al staan te wachten.

Zodra ik oogcontact met Felix maak, gaat er meteen een schok door mijn lijf en het enige waar ik aan kan denken is onze zoen van afgelopen zaterdag. Het filmpje speelt zich voor mijn ogen af terwijl ik naar hem staar, alsof ik zelf een toeschouwer was die avond.

'Hallo?' klinkt Mirre terwijl ze in haar vingers knipt recht voor mijn gezicht. 'Aarde aan Levi', zegt ze, waardoor ik uit mijn trance schrik en haar verward aankijk. Ze giebelt erom.
'Lukt het allemaal? Kan je het zien?' vraagt ze terwijl ze vlug een blik naar Felix schiet. Ondertussen steken we de kruising over en groeten het koppeltje enthousiast. Ze gaan voor ons fietsen. Het verwart me kort, omdat Felix normaal altijd naast me komt fietsen. Maar ik besluit het te laten gaan, opgelucht dat ik niet direct geconfronteerd hoef te worden met hem.

'Ja,' stamel ik betrapt, 'ik dacht even dat ik mijn scheikundeboeken vergeten was.'
'Levi, het is maandag. We hebben nooit scheikunde op maandag', lacht ze. Mijn hoofd wordt rood.
'Oh', stamel ik weer. 'Dan is dat alleen maar mooi.' Mirre schudt lachend haar hoofd.
'Wat jij wil.'

Afwezig kijk ik naar Felix' achterhoofd, waarop zijn zwarte haren licht meebewegen met de wind. Ik vraag me af of onze zoen ook het eerste was waar Felix aan dacht zodra hij mij zag. Of zijn maag ook een dip maakt wanneer hij me aankijkt. Of hij ook als eerste aan onze zoen denkt wanneer mijn naam genoemd wordt.

Mirre, Felix en Bente houden een opgewekt gesprek met elkaar, maar ik kan mezelf er niet toe zetten me erop te focussen en mee te doen.
Wanneer we aankomen op school, zet ik slordig mijn fiets weg in de rekken en loop alleen naar binnen, wat ik normaal nooit doe. Ik moet gewoon even aan mijn gedachten zien te ontsnappen, en dat lukt niet als ik bij mijn vrienden ben – vooral niet bij Felix. Mijn hoofd blijft anders maar malen.

Bij mijn kluisje aangekomen begin ik tussen mijn boeken te rommelen. Ik voel me echter zo gedesoriënteerd dat ik niet eens weet waar ik naar zou moeten zoeken.
Fronsend laat ik mijn ogen langs de boeken in mijn rugzak gaan en trek ze stuk voor stuk een paar centimeter omhoog om te kijken voor welk vak ze dienen, om zo hopelijk mijn gedachten op iets concreets te kunnen richten.

'Hé, Levi,' klinkt Mirre opeens naast me, waardoor ik haar geschrokken aankijk, 'alles oké? Waarom was je zo snel weg?'
'Sorry, ik wilde even kijken of ik mijn scheikundeboeken in mijn kluisje had liggen', lieg ik. Mirre lacht en gaat op haar tenen staan en strekt haar arm uit om door mijn haren te woelen.
'Levi, sukkeltje, we hebben vandaag geen scheikunde', zegt ze opnieuw. Verstomd kijk ik haar aan.
'Sorry, ik ben gewoon een beetje in de war met de dagen', zeg ik uiteindelijk, maar haal mijn ogen van Mirre af zodra ik Felix en Bente achter haar zie naderen.

Mijn God, ik heb hem gezoend dit weekend.

'Yo, we waren je kwijt, man', zegt Felix en leunt nonchalant tegen de kluisjes aan. Zijn ogen scannen mijn gezicht. Wat zou hij denken?
'Ja, sorry. Ik was voor niets aan het zoeken naar mijn scheikundeboeken', zeg ik en onderbreek ons oogcontact door wat boeken in mijn kluisje te plaatsen. Hij lacht.
'Heeft de alcohol je brein zo erg aangetast?' zegt hij. Ik schud beduusd mijn hoofd, lach ongemakkelijk mee.

Nee, jij.

'Ik denk het ja', antwoord ik lachend maar bijtend op mijn nagel en hierdoor lachen ook Mirre en Bente. Nadat ik mijn kluisje heb gesloten, lopen we met z'n vieren naar de aula.
Mirre en Bente lopen een klein stukje voor Felix en mij, wij slenteren er een beetje achter. Voorzichtig kijk ik vanuit mijn ooghoeken naar hem, en precies op dat moment kijkt hij naar mij. Betrapt kijk ik weg. Net wanneer ik wil gaan praten, klinkt er een jongen luid door de aula.

'Hé!' verbaasd kijken Felix en ik naar waar het geluid vandaan komt. 'Daar zijn de twee homo's!' Het is een onbekende jongen, maar zijn uitstraling belooft niet veel goeds.
'Houd toch je bek', snauw ik terug en loop vlug door naar Mirre. Felix zoekt als uitweg een andere route tussen de tafels door en verdwijnt snel tussen de mensen.

Bente wordt aangesproken door een van de mensen uit Petra's klas, waardoor Mirre en ik met z'n tweetjes doorlopen.
Ik voel dat iemand ons volgt en ook Mirre lijkt het te merken. Nerveus voel ik met mijn duim van mijn linkerhand aan de korte nagel op mijn ringvinger, wat voor een kleine steek zorgt.
Iemand wringt zich tussen Mirre en mij in en loopt met ons mee. Woest kijk ik naar de jongen om, maar hij kijkt niet eens naar me; zijn ogen zijn gefixeerd op Mirre.

'So hé,' zegt hij terwijl hij zijn arm om haar schouder slaat, 'die zoen van jou met dat andere wijf was echt fucking geil. Ik heb me er heerlijk op afgetrokken', zegt hij en woest trek ik zijn arm van Mirres schouder af terwijl Mirre hem verafschuwd duwt.
'Leer vrouwen eerst maar eens te respecteren voordat je ze aanspreekt, gast. What the fuck, man?' zeg ik boos. Verontwaardigd kijkt hij naar me om en kijkt me dan walgend aan.

'Jij moet je tering bek houden, tering flikker. What the fuck, man', spuugt hij mijn eigen woorden terug in mijn gezicht. 'Een andere jongen zoenen. Echt walgelijk. Vuile nicht', snauwt hij, duwt me klein en loopt snel door.

Verward kijken Mirre en ik hem na. Licht pak ik haar hand vast en kijk haar bezorgd aan.
'Gaat het?' vraag ik zacht. Ze haalt haar schouders op.
'Jawel, het is maar een stomme vuilak', zegt ze en ik knik. Zijn woorden blijven bij mij echter wel rondspoken. Geërgerd schuiven we aan bij de rest van de klas, waar Felix ondertussen ook zit.

Mijn ogen glijden naar zijn handen, die zijn blauwe mobiel stevig vasthouden terwijl hij op het scherm tikt. Er voelt iets niet juist aan. Pas wanneer ik volledig besef dat hij geen nagellak draagt, valt het op zijn plek waarom zijn handen er opeens zo raar en anders uit zien. Ik kan me niet herinneren wanneer ik hem de laatste keer zonder nagellak gezien heb.

'Hé, je hebt geen nagellak op', merk ik op en wijs naar zijn vingers. De kleine restanten blauw tonen aan dat hij de kleur er haastig af heeft gehaald. Verlegen en betrapt kijkt hij naar me op, dan kijkt hij naar zijn vingers.
'Ja, ik wist niet zo goed welke kleur ik moest gebruiken', slaat zijn stem over. Hij laat zijn mobiel op de tafel vallen en begint een van de restantjes blauw weg te krabben.

'Oh', reageer ik hierop. 'Je droeg vaak rood de laatste maanden, toch? Waarom heb je dat niet gewoon gedaan?' vraag ik en gecompliceerd kijkt hij me aan.
'Het blauwe stond je ook goed, hoor', stamel ik dan en begin op een van mijn nagels te bijten. Ik kan me de kleur echter bijna alleen nog maar tussen mijn haren voorstellen. Zijn ogen vallen naar mijn gele polo, maar hij zwijgt en hij krabt ongestoord de laatste overblijfselen van de kleur weg.

Wanneer we een aantal lessen hebben gehad, loop ik alleen op de gang. Felix loopt een aantal stappen voor me. Zwijgend kijk ik toe hoe hij zijn handen door zijn zwarte haren haalt, word zo weer herinnerd aan het feit van zijn onbedekte nagels.
Schaamteloos loopt hij langs de leerlingen op de gang, lijkt zich niets van hen aan te trekken, maar ik daarentegen kan me enkel aangestaard voelen. Het wil me in elkaar laten kruipen, me mezelf zo klein mogelijk laten maken – wat nogal een lastig feit is gegeven dat ik boven bijna alle leerlingen uitsteek.

Ik kijk toe hoe Felix langs de jongen loopt die Mirre en mij vanochtend lastigviel, houd even mijn adem voor hem in. De jongen doet echter niets, waardoor ik opgelucht adem haal.
Ik recht een beetje mijn schouders en loop door, volg zo Felix' voorbeeld. Zodra ik in de buurt van de jongen kom, richt ik toch mijn ogen naar de grond.

Wanneer ik echter langs de jongen kom, zie ik hem te laat zijn voet uitsteken en struikel over zijn enkel. Wonder boven wonder weet ik overeind te blijven en kijk kwaad naar hem om.
'Och, daar ging het homootje bijna onderuit', zegt hij met een scheve grijns. Zonder verder nog aandacht aan hem te schenken ga ik de trappen af. Aan de manier van schaterlachen kan ik horen dat de jongen en zijn vrienden me volgen.

Ik krijg een duwtje in mijn rug wanneer ik bijna halverwege de trap ben, waardoor ik mijn pas moet versnellen om niet de trap af te vallen.
'Heb je een beetje last van je evenwicht, flikker? Misschien is die stijve lullen in je strot steken niet zo goed voor je evenwichtsorgaan', schatert hij en zijn vrienden lachen hard mee. Woest kijk ik naar hem om.

'Je evenwichtsorgaan zit in je oor, idioot', snauw ik. Kort houd ik zijn blik vast voordat ik het contact verbreek. De verblufte blik in zijn bruine ogen geeft me wat voldoening.
Het gevoel van voldoening ebt echter langzaam weg wanneer ik merk dat de jongen me nog altijd blijft volgen.
'Ons homootje', hoor ik hem zeggen, dichtbij genoeg om mezelf om te draaien en hem een stomp te kunnen geven zonder mezelf daarvoor uit te hoeven strekken.

'Houd toch je bek man. Ik heb een vriendinnetje', snauw ik zonder naar hem om te kijken.
'Ja, daarover gesproken: waar is je baard?' vraagt hij. Dit is het moment dat ik fronsend naar hem omkijk.
'Waar heb je het over?' zeg ik.
'Oh wauw, je weet dus niet eens hoe het concept heet waar je mee bezig bent?' vraagt hij met een triomfantelijke grijns. Verward kijk ik hem aan en zwijg. 'Wauw, triest. Een baard is een chick die je als "vriendinnetje" gebruikt om te verbergen dat je homo bent. Dus, waar is je baard?'

'Mirre is helemaal geen baard. Ik hoef ook geen baard, want ik ben helemaal niet homoseksueel', zeg ik kortaf. De jongen grijnst en trekt zijn wenkbrauwen op.
'Ja? Zou je dan ook met haar gehad hebben als dat experiment er niet was geweest?' zegt hij en verbluft val ik stil.

Mijn gedachtenstorm die opwaaide tijdens het vormen van de koppeltjes laat nu ook een kleine wervelwind achter in mijn hoofd, maar ik stuur hem snel een andere kant op voordat hij van alles in mijn denkproces vernielt.

'Natuurlijk. Ik koos haar omdat ik haar daarvoor al leuk vond', antwoord ik en wil nerveus op mijn nagel bijten, maar onderdruk de dwang.
'Tuurlijk, faggot, als je het zelf gelooft', zegt hij, duwt me en loopt door. 'Veel plezier nog met je smerige vriendjes, bruinridder', roept hij tenslotte en laat me zo verdwaasd alleen achter.

Stomverbaasd stop ik met lopen en kijk de lachende jongens na. Waarom doet hij dit? Ik heb een vriendinnetje; de hele school weet het. Ik val niet op jongens.
Waarom wordt het alleen bij mij gedaan? Waarom laat hij Felix wel met rust? Felix heeft net zo goed een jongen gezoend in het filmpje. Hij is de oorzaak voor de zoen zelfs. Hij is de andere helft van het hele gebeuren, en dat besef ik maar al te goed – de rest zou het ook moeten beseffen.

Ik wist dat ik die zoen niet uit had moeten voeren.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!