♪ The Boy Is Mine – Brandy, Monica ♪

     Haren kriebelen in mijn gezicht wanneer ik mijn ogen open. Smal glimlach ik en veeg Felix' haren uit mijn gezicht, kus zijn nek en trek hem dichter tegen me aan. Ik hoor hem opgelucht zuchten en voel hem vervolgens zich ontspannen tegen me aan nestelen.
     'Goedemorgen', fluister ik. Felix pakt mijn onderarm vast en knijpt er zacht in.
     'Goedemorgen', fluistert hij terug en kust mijn bovenarm, die over zijn eigen arm ligt.

     'Hoe is het?' vraag ik voorzichtig. Klein haalt hij zijn schouders op.
     'Ik ben bang om mijn ouders dadelijk in de woonkamer te zien', antwoordt hij. Opnieuw kus ik zijn nek.
     'Snap ik', zeg ik en streel zijn pols. Verlegen trekt hij zijn arm weg, duidelijk beschaamd over zijn wonden. 'Sorry', fluister ik.
     'Het is oké', zegt Felix terug en kust opnieuw mijn arm. Licht kus ik zijn nek.

     'Zullen we ons zo klaar gaan maken voor school?' vraag ik voorzichtig. Kort blijft Felix stil. 'Je mag ook thuis blijven als je wil...'
     'Nee, het is denk ik goed om te gaan. Daniël en Simon verdienen het om te weten hoe het is', zegt hij.
     'Felix, je bent niemand iets verschuldigd. Je hebt de afgelopen tijd al genoeg voor een ander gedaan. Maak eens een keuze voor jezelf', probeer ik hem te overtuigen. Opnieuw blijft hij even stil.

     'Nee, ik wil oprecht naar school. Ik denk niet dat ik me beter ga voelen als ik heel de dag alleen op mijn kamer blijf. Plus, op school kan ik bij jou zijn', zegt hij. Het laat me blozen en lachen.
     'Casanova die je bent', lach ik en prik speels in zijn zij. Hij giechelt, draait zich om en kietelt me terug. Zijn oog is al iets minder gezwollen dan gisteren. Voorzichtig, speels en traag kietelen we elkaar, als excuus om elkaar aan te kunnen raken. Teder kus ik zijn voorhoofd en kruip dan omhoog in zijn bed.

     'Wil je schone kleren aan? Dan kan ik ze uit je kamer pakken', stel ik voor. Klein schudt hij zijn hoofd.
     'Nee, ik houd dit wel aan', zegt hij en trekt aan zijn lichtblauwe shirt. Ik lach en trek ook aan zijn shirt.
     'Viespeuk', plaag ik hem, waarop hij me plagerig terugduwt.
     'Laat me. Je ziet me graag in dit shirt, lieg er maar niet over', zegt hij. Vlug kus ik zijn wang, waardoor hij fel bloost.
     'Hij staat je geweldig', zeg ik, waardoor hij nog feller bloost. Ik kruip van het bed af en schud mijn armen los.

     'Je moet dadelijk wel iets ontbijten', zeg ik, waardoor Felix lastig omhoog kruipt en me radeloos aankijkt. 'Je hoeft jezelf niet langer te verhongeren nu je met mij hebt...'
     'Weet ik... maar... maar... maar Marc... Hij... Ik... nee...' stottert hij op het randje van huilen, schudt zijn hoofd en begraaft beschaamd zijn handen in zijn gezicht.
     'Wat is er met Marc?' vraag ik bezorgd, ga naast hem zitten en sla mijn arm om hem heen.

     'Niets', mompelt hij snikkend in zijn handen.
     'Hé, Pinokkio, je neus groeit tussen je vingers door', zeg ik zacht en duw plagerig met mijn schouder tegen de zijne. Een klein, betraand lachje verlaat zijn keel. Daarna blijft hij lang stil.

     'Hoe minder er van me is, hoe minder hij heeft om me mee te pesten', zegt hij uiteindelijk. Zwaar slik ik om de brok in mijn keel weg te krijgen.
     'We zijn er voor je, Felix. Hij zal je niet meer kunnen pesten', stel ik hem gerust. 'Wil je zo alsjeblieft proberen iets te eten voor me?' Opnieuw blijft hij lang stil.
     'Ik ga het proberen', zegt hij en haalt zijn gezicht uit zijn handen. Ik kus zijn tranen weg en knuffel hem. Zwakjes slaat hij zijn armen terug om me heen.

     'Je bent zo ijzersterk, Felix. Ik ben echt trots op je', zeg ik. Nog een keer snikt hij.
     'Bedankt', fluistert hij hees. Na een lange knuffel breekt hij van me los.

     'Je schoolspullen liggen zeker nog op je kamer?' vraag ik. Hij slaat zijn ogen neer en knikt traag. 'Die van mij liggen thuis, dus moet ik toch echt je kamer in.'
     'Ik kan het ook doen', zegt hij vlug en kijkt me wanhopig aan. 'Je hoeft daar niet naar binnen.'
     'Felix? Ik hoef daar niet naar binnen? Jij hoeft daar niet naar binnen! Laat mij het doen', zeg ik en knijp bezorgd in zijn bovenbeen. Klein slikt hij. 'Blijf zitten.'

     Ik sta op van het bed en ga Quintens oude kamer uit. Ik recht mijn schouders voordat ik Felix' deur open.
     Zijn kamer is een rotzooi. Zijn bed ligt nog onopgemaakt. Zijn kleren liggen als een vergeten hoop op de grond naast zijn bed. Bij zijn nachtkastje liggen tientallen groene scherven van de bierflesjes die er gestaan hebben. De condooms... Het is een ravage.

     Duizelend schuifel ik door zijn kamer en zoek de schoolspullen bij elkaar die we nodig hebben vandaag. Beduusd scan ik zijn kamer. Het is werkelijk een ramp.

     Ik schrik op wanneer Felix' schim in de deuropening verschijnt. Bleek kijkt hij toe.
     'Felix, blijf weg', zeg ik bezorgd en duw de deur een beetje dicht.
     'Blijf er alsjeblieft niet te lang', fluistert hij.
     'Ik kom eraan', zeg ik en pak snel de laatste dingen bij elkaar. Ik pak ook zijn koptelefoon en mijn korte broek die hij geleend had, neem ze mee zijn kamer uit en sluit vlug de deur, in de hoop dat Felix zo min mogelijk van zijn kamer zal zien. Bezorgd kijkt hij toe, maar ik voel me bezorgder over hem.

     'Als het goed is, heb ik alles', zeg ik vlug en kus zijn voorhoofd. Ik draai hem weg bij de deur en ga weer Quintens kamer in met hem. We trekken onze schoenen aan en gaan daarna naar beneden. Tot Felix' opluchting is er niemand te bekennen.

     In stilte maak ik wat ontbijt voor ons, gevolgd door lunch. Felix eet de kleinste hapjes van zijn brood terwijl ik wat fruit voor ons in zijn tas stop. Ik begin ook mijn ontbijt te eten en tegen de tijd dat ik klaar ben, heeft Felix een halve boterham op. Daar laat hij het bij. Ik besluit hem niet verder te pushen en neem hem mee naar boven om ons klaar te maken.

     Ik poets mijn tanden met een nieuwe tandenborstel die ik ergens ver achterin een van de kastjes vind. Ook Felix frist zichzelf op.
     Wanneer hij zijn mond afdroogt, til ik hem op bij zijn ribben en plaats hem op het kastje in de badkamer, waardoor hij fel bloost. Zijn benen vallen open voor me en maken zo plaats voor me dichterbij zijn lichaam. Ik stap ertussen en kus het puntje van zijn neus.

     'Waar is je make-up?' vraag ik. Verwonderd kijkt Felix me aan terwijl tranen in zijn ogen springen.
     'Quintens kamer', fluistert hij.
     'Blijf zitten', leg ik hem op en verlaat de kamer. Ik vind het tubetje op het nachtkastje. Ik ga ermee terug de badkamer in en ga weer tussen Felix' benen staan. Blozend scant hij mijn gezicht.

     'Ik neem aan dat je je zuigzoenen wil bedekken?' vraag ik. Klein knikt hij. Ik pak de handdoek uit zijn handen, maak hem een beetje nat en was ermee de laatste restanten van zijn make-up van gisteren van zijn nek af. Voorzichtig dep ik de huid droog, probeer de wond op zijn nek niet te beschadigen. Het herinnert me aan die ene middag na Marcs slachtpartij, waarbij Felix me hielp mijn benen te wassen.
     Bezorgd kijk ik hem aan wanneer een kleine traan op de rug van mijn hand valt. Hij glimlacht lief en bezorgd tegelijkertijd, te zien aan de gepijnigde lijntjes naast zijn ogen. Zijn glimlach wordt iets breder door mijn oogcontact. Met een bezorgde glimlach veeg ik zijn tranen weg.

     Ik open het flesje make-up en breng een beetje aan op mijn vingers. Delicaat breng ik de lichte vloeistof aan op zijn nek, verberg zo de lelijke tekens die Bente heeft achtergelaten.
     'Levi', fluistert Felix bibberend, waardoor ik verbaasd in zijn ogen kijk. 'Kan je die wond ook weghalen?'
     Tranen springen in mijn ogen.
     'Sorry, Obelix, ik denk niet dat het slim is om er make-up op te doen voordat hij genezen is...' stamel ik. Ik moet hem teleur gaan stellen na nog geen dag zijn vriendje te zijn. Bezwaard knikt hij. 'Echt sorry...'

     'Nee, het is goed. Je hebt gelijk', zegt hij en kust vlug mijn lippen. Verlegen glimlach ik.
     'Ik ben bijna klaar', zeg ik en richt mijn ogen weer op zijn nek. Ik zorg ervoor dat al zijn zuigzoenen bedekt zijn en help hem daarna het kastje af.

     Ik pak mijn telefoon terwijl Felix in de spiegel controleert of zijn blauwe plekken genoeg bedekt zijn.

Ik: Felix en ik fietsen samen naar school
Ik: Kan jij ervoor zorgen dat we Bente onderweg niet tegen zullen komen?

Mirvana: hoe is het?

Ik: Ik vertel het je zo op school

Mirvana: prima
Mirvana: ik ga mijn best doen
Mirvana: wees voorzichtig onderweg

     Ik doe mijn telefoon weer weg zodra Felix zich naar me omdraait.
     'Is het goed zo?' vraag ik. Blozend knikt hij.
     'Perfect. Bedankt, Levi', zegt hij hees en kust mijn lippen. Zacht kus ik hem terug.

     'Klaar om te gaan?' vraag ik. Hij knikt en stapt de badkamer uit. Ik volg hem en hang zijn rugzak op mijn rug.
     'Ik fiets wel, dan kan jij op de stang', zeg ik.
     'Dat hoeft niet', stamelt hij.
     'Felix, mijn fiets staat nog thuis en ik wil je niet in de problemen werken door Quintens fiets te pakken. En ik ga jou niet laten fietsen met hoe je erbij strompelt', zeg ik koppig. Voordat Felix weerwoord kan bieden, stap ik op zijn fiets en wenk dat hij op de stang moet komen zitten.

     Met Felix tegen mijn borst genesteld fiets ik langzaam naar school. We zijn een stuk later dan normaal, waardoor ik hoop dat Bente hem niet meer op zal staan te wachten bij haar voordeur. Tot mijn geluk is ze inderdaad nergens te bekennen.

     Het duurt niet veel langer tot we op school aankomen en ik Felix' fiets wegzet in de fietsenstalling. Ik zie zijn ogen de stalling scannen en ik weet meteen wat hij ziet: Bentes fiets, op hetzelfde plekje waar ze hem altijd neerzet.
     'Ik ben bij je, Obelix', fluister ik en knijp voorzichtig in zijn hand. Smal glimlacht hij en loopt naast me de school in.

      We lopen naar mijn kluisjesrij, waar we Daniël en Simon bij Daniëls kluisje zien staan. De jongens kijken om zodra ze ons aan zien komen.
     Ze trekken bleek weg door Felix' aanzicht, maar lijken opgelucht om ons samen te zien.

     Zachtjes duw ik Felix naar voren, waardoor hij verbaasd omkijkt, maar dan kijkt hij weer naar het koppeltje voor zich. Met tranen bijtend in mijn ogen en een glimlach trekkend aan mijn mondhoeken kijk ik toe hoe het koppeltje Felix in een strakke knuffel trekt. Ze beginnen zacht te snikken en opgelucht te lachen tegelijkertijd.
     Mijn hart raast door mijn keel wanneer Felix mijn shirt vastgrijpt en me in de knuffel erbij trekt. Met de drie andere jongens in mijn armen voel ik nu ook een traan uit mijn oog glippen. Het is het laatste beetje angst dat eruit komt, gevolgd door opluchting en blijheid.

     'Goed jullie samen te zien', zegt Daniël.
     We breken los uit de omhelzing. Ik open mijn kluisje en haal mijn schriften eruit die ik er toevallig nog in heb zitten en nodig heb vandaag terwijl Felix een plekje naast me zoekt.
     'Felix?'

     Abrupt kijk ik om het deurtje van mijn kluisje heen wanneer ik de stem hoor. Mijn hart zakt in mijn schoenen.

     'Hey. Hoe gaat het nu?' vraagt Bente, wie tegenover Felix is komen te staan. Overdonderd kijkt hij haar aan. Pissig sluit ik mijn kluisje.
     'Uh...'
     'Ik wilde weten hoe het met je was', zegt ze en pakt zijn hand vast. Overrompeld kijkt hij naar hun handen.

     Boos sla ik haar hand weg en stap tussen de twee in op hetzelfde moment dat Daniël en Simon naar voren stappen. Verontwaardigd kijkt ze me aan.
     'Het is denk ik beter dat je geen contact meer zoekt met Felix, Bente, voordat je met mij te maken krijgt', zeg ik en probeer kalm te blijven, maar ik voel mijn bloed koken. Hoe durft ze hem nog op te zoeken na alles wat ze heeft gedaan?
     'Maar hij is mijn vriend', zegt ze beledigd en probeert langs me te stappen, maar ik stap dezelfde kant op en blokkeer haar zo.

     'Je bent zijn vriendin niet', snauw ik en kijk haar vurig aan. 'Het enige wat je van hem bent is een fout waar hij nooit aan had moeten beginnen.'
     'Levi...' stamelt Felix zacht achter me, maar Daniël en Simon weten hem stil te krijgen door hem voorzichtig naar hen toe te trekken.
     'Dus zorg ervoor dat je wegkomt hier voordat ik de directeur en politie vertel wat je hebt gedaan', zeg ik. Overdonderd kijkt Bente me aan.

     'Levi, ik dacht dat we vrienden waren!' zegt ze beledigd.
     'Tot ik wist waar iemand zo walgelijk als jij toe in staat is. En verdwijn nu uit mijn zicht voordat je voor mij ook een fout bent waar ik niet aan had moeten beginnen', zeg ik pissig maar kalm en knijp gemeen in haar bovenarm. Beledigd trekt Bente weg en draait zich om na nog wanhopig back-up gezocht te hebben bij Felix.

     Net wanneer Bente wegstormt, komt Mirre aanlopen. Bente wil steun zoeken bij haar, maar ze duwt haar genadeloos weg, kat haar af en rent door naar ons.
     'Sorry, Petra leidde me af', zegt ze wanneer ze voor ons staat.
     'Het is oké', zeg ik met een smalle glimlach. Ik stap aan de kant, zodat Mirre en Felix elkaar kunnen omhelzen. Met een smalle glimlach kijk ik toe hoe ze in elkaars armen vallen.

     Verrast kijk ik op wanneer Daniël zwak aan mijn mouw trekt. Zijn blik is serieus, waardoor ik hem iets verder de kluisjesrij in volg.
     'Kan je me één ding beloven?' vraagt hij zacht. Fronsend knik ik.
     'Ik... denk het..?' vraag ik verward. Smal en lastig glimlacht hij.
     'Beloof je me dat je nooit met Felix naar bed zal gaan als hij alcohol op heeft?' vraagt hij. Diep frons ik.
     'Wat? Hoezo?' vraag ik door de abrupte vraag. Klein slikt Daniël en kijkt zoekend om zich heen, maakt zo oogcontact met Simon. Hij knikt bemoedigend.

     'Ik ben bang dat hij het als excuus gaat gebruiken om te zeggen dat hij er klaar voor is en zichzelf er te euforisch door gaat voelen, maar hij het misschien nog niet werkelijk wil en hij achteraf dus spijt zal hebben... Want dat is hoe Felix is...' zegt hij. Diep adem ik in en uit. Klein knik ik.
     'Waarom... vertel je me dit nu..?' vraag ik voorzichtig. Opnieuw kijkt Daniël zoekend naar Simon, wie opnieuw bemoedigend knikt.

     'Ik, uh... Toen ik nog met een van mijn exen was, hebben we... Uh... Een avond dacht ze dat het grappig zou zijn om een fles drank van haar ouders te jatten en samen voor een groot deel leeg te drinken... Ze begon me te zoenen en begon aan mijn kruis te zitten, maar het voelde niet juist dus duwde ik haar weg. Ik was alleen echt aangeschoten... of misschien zelfs een beetje zat... dus liet ik haar me opnieuw zoenen en... en ze pakte me opnieuw vast...' stottert hij. Verbijsterd kijk ik hem aan. 'Ik dacht, ik ben zat dus het komt vast wel goed... De zenuwen trekken wel weg en het zal wel op zijn plaats gaan voelen door de alcohol. Maar dat was niet zo... Gelukkig was ik vastberaden genoeg om haar nog een keer te stoppen, maar ik ben bang dat Felix het niet in zich heeft. Ik weet namelijk hoe opgelaten hij zich voelt over het idee dat hij niet met je naar bed kan door zijn gebeurtenissen met Bente. En hij zal dingen gaan zoeken om de randjes te verzachten, maar daarmee verdwijnen zijn grenzen niet op magische wijze. Ik wil niet dat jullie samen zo'n ervaring hebben', legt hij uit. Trots kijkt Simon hem aan.

     Bezwaard laat ik een trillende zucht naar buiten komen. Het verklaart zoveel over Daniël en hij heeft het meer dan een jaar verzwegen. Het verklaart waarom hij bijna nooit drinkt en het verklaart waarom hij zo beschermend over Felix was. Het verklaart waarom hij zo voorzichtig is en altijd toestemming wil. Het verklaart alles.

      'Beloofd, Daan', zeg ik en trek hem en Simon in een knuffel. Ook Mirre en Felix komen nu in onze omhelzing staan. Opnieuw stapelen tranen op in mijn ogen. We zijn een hoopje beschadigde vrienden bij elkaar, maar we vullen elkaar perfect aan. Ik had voor geen betere vriendengroep kunnen vragen.

♪ Fix You – Coldplay ♪

     Na school loop ik met Felix de trap naar Quintens kamer op. In deze kamer vallen we knuffelend neer op het bed, beide uitgeput van de schooldag. Felix heeft de hele dag vragen van zich af moeten vechten en ik heb heel de dag Bente van zijn zijde moeten vechten, die de hint maar niet leek te begrijpen. Het maakte het nog zwaarder dat ook Felix de hint niet leek te begrijpen en niet in leek te zien waarom Bente niet bij hem kon gaan zitten. Haar woorden en zijn eigen ontkenning zitten nog te diep in zijn hoofd genesteld.

     'Er is eigenlijk iets wat ik heel graag wil doen', zeg ik en duw me een beetje los uit onze omhelzing. Lastig kijkt Felix me aan.
     'Is goed', zegt hij en zoent me. Traag sluit ik mijn ogen en zoen hem terug. Voorzichtig glijd ik mijn hand door zijn haren en laat hem me opnieuw zoenen. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog wanneer hij zijn mond voor me opent.
     Verbaasd breek ik van hem los en kijk hem overdonderd aan.

     'Wat doe je?' vraag ik zacht. Felix' blik breekt.
     'Wat? Ik dacht dat je...' stamelt hij.
     'Oh, God, Felix, nee. Dat is absoluut niet wat ik wilde doen', zeg ik vlug en kus zijn wang. Verward kijkt Felix me aan.

     'Je wil niet met me naar bed?' vraagt hij met overslaande stem. Diep frons ik.
     'Niet nu, nee. Dat met Bente is letterlijk nog geen week geleden...' zeg ik verward. Traag knikt hij. 'Ik wilde eigenlijk je kamer opruimen en herstellen, zodat je hem misschien weer een beetje als van jezelf kan claimen. Je hoeft er niet te slapen en te blijven, maar dan zijn de grootste sporen tenminste weg...' zeg ik voorzichtig. Traag knikt hij.
     'Mag dat?' vraag ik behoed. Lastig glimlacht hij.

     'Klinkt als een goed plan', zeg hij. Ik kus het puntje van zijn neus.
     'Mooi zo', zeg ik, sta op van het bed en loop naar Quintens kamerdeur. 'Als jij dan hier aan je huiswerk gaat of zo, ga ik daar bezig.'
     'Moet ik niet meehelpen?' vraagt hij verbijsterd.
     'Alleen als je het heel graag wil. Maar het is denk ik beter als je er niet bij bent', zeg ik. Bedenkelijk kijkt Felix me aan. 'Laat mij het maar doen.'
     'Goed', stemt Felix in. Ik loop Quintens kamer uit, maar Felix volgt me op de voet. Ik draai me naar hem om voordat ik zijn slaapkamerdeur open.

     'Weet je zeker dat je dit wil zien?' vraag ik bezorgd. Klein haalt hij zijn schouders op. En Daniël heeft gelijk, Felix vraagt te veel van zichzelf en is niet vastberaden genoeg om zijn grenzen op te stellen en zelf te waarderen.
     'Ga naar Quintens kamer', zeg ik, loop langs hem en ga de trap af om in de keuken naar vuilniszakken te zoeken. In een van de kastjes vind ik een rol en neem hem mee naar boven. In Quintens slaapkamerdeur staat Felix. Zacht streel ik door zijn haren.

     'Zorg dat je je er niet mee bemoeit', zeg ik. Klein knikt hij. Ik open zijn slaapkamerdeur en duizel opnieuw bij het zien van de ravage. De kapotte flesjes op de grond... Door wat voor gevecht heeft hij moeten gaan dat dat gebeurd is?

     Ik leg de rol vuilniszakken op zijn bureau en pak zijn prullenbak erbij. Verslagen kijk ik zijn kamer rond, niet zeker waar ik moet beginnen. Als eerste loop ik naar zijn raamkozijn, waar ik al zijn flesjes rode, oranje en paarse nagellak weghaal en in zijn prullenbak gooi. Het voelt als de minst confronterende factor in zijn kamer, dus laat ik mezelf zo een rustige start hebben. Daarna sluit ik de deur en loop naar zijn bed, waar zijn kleren van de ravages op de grond liggen. Nu komt het verschrikkelijke deel.

     Ik hurk neer en pak een van de condooms op die ernaast op de grond ligt. Misselijk doe ik hem in de prullenbak.
     Geschrokken kijk ik om wanneer de deur naar zijn kamer opent.
     'Nee! Gadver! Die moet je niet aanraken!' stoot Felix uit wanneer hij ziet waar ik mee bezig ben.
     'Felix! Ik zei dat je weg moest blijven!' roep ik bezorgd. Hij wil zijn voet over de drempel zetten, maar ik wijs naar hem en houd hem zo tegen. 'Waag het niet om naar binnen te komen. Ga weg', zeg ik en ik bedoel het niet boos, maar mijn bezorgdheid laat het zo wel overkomen.

     Felix luistert echter niet en blijft bij de deur staan. Hoofdschuddend en duizelend gooi ik de andere condooms en hun verpakkingen in de prullenbak. Verbitterd kijkt Felix toe.
     'Je zou weg moeten gaan, Felix', waarschuw ik hem opnieuw, maar hij blijft staan.

     Ik pak de vuilniszak van zijn bureau en kruip naar de glasscherven. Ik wil ze opvegen, maar dat is het moment dat Felix de kamer in stormt.
     'Nee! Die mogen niet weg!' zegt hij wanhopig en trekt me aan mijn arm een beetje weg om me tegen te houden. Verbijsterd kijk ik hem aan. Hij ziet lijkbleek.

     'Wat doe je? Ga je kamer uit. Wat is er zo bijzonder aan die scherven?' ratel ik bang.
     'Dat waren onze flesjes van onze feestjes...' stamelt hij. Verbijsterd en verwonderd knipper ik.
     'Nou, ga beneden handveger en blik halen en iets waar je het in kan bewaren en zorg er daarna voor dat je niet meer naar binnen komt', zeg ik. Beduusd knikt hij en strompelt de kamer uit. Het duurt niet lang tot hij me een veger en blik en een plastic bakje om de scherven in te bewaren geeft. Ik doe mijn best de scherven zo veel mogelijk bij elkaar te vegen terwijl Felix Quintens kamer weer ingaat. Ik doe ze in het bakje en zet het op Quintens bureau, kus Felix' kruin en ga daarna door in Felix' kamer.

     Ik ruim de kleren op die hij gedragen heeft vóór Bentes verkrachtingen plaatsvonden en leg ze bij de was. De kleren die hij gedragen heeft tijdens de verkrachtingen stop ik in een vuilniszak. Zijn kussenslopen, dekbedovertrek en hoeslaken doe ik in de vuilniszak erbij.

     Ik maak zijn bed op met schone spullen uit zijn kast en zorg ervoor dat het weer netjes ligt. Ik gooi zijn foto's met Bente weg. Ik neem zijn prullenbak mee naar beneden en gooi hem leeg in de container. Daarna zoek ik het huis af naar de stofzuiger en maak zijn vloer zo goed schoon. Ik zoek nog de laatste sporen af en haal dan al zijn kleren uit zijn klerenkast.
     Met de stapels kleren loop ik Quintens kamer in, waardoor Felix verrast opkijkt.
     'Ik leg deze hier neer', zeg ik en laat stapels van Quintens kleren genadeloos uit de kast op de grond vallen.

     Na een paar keer lopen heb ik al Felix' kleren naar Quintens kamer verhuisd en heb ik Quintens kleren slordig in Felix' kast gepropt. Als laatste pak ik al zijn schoolspullen en hobbyspullen en dergelijke uit zijn kamer en leg deze neer op Quintens bed. Bij mijn laatste tocht kom ik terug met de vuilniszak gevuld met kleren en beddengoed.

     'Ik moet alleen dit nog op gaan ruimen', zeg ik. Felix kijkt verbaasd naar de zwarte zak.
     'Wat is het allemaal?' fluistert hij.
     'Je kleren en de dingen van je bed', antwoord ik. Hij knikt. 'Wil je mee? Dit kunnen we buiten doen.'
     'Is goed', zegt hij en klautert omhoog van zijn stoel. Met Felix voor me loop ik de trap af. We gaan de voordeur uit, waar ik op Felix' fiets stap en hem achterop laat stappen.

     'Wat ga je ermee doen?' vraagt hij terwijl ik begin te fietsen.
     'Ik moet eerst benzine of lampenolie gaan halen', zeg ik, waardoor Felix verbijsterd op de fiets wiebelt en zich geschrokken vastpakt aan me.
     'Wat? Nee. Dat kunnen we echt niet doen. Die kleren kunnen misschien gewoon nog gebruikt worden', zegt hij. Verbaasd kijk ik naar hem om.

     'Wat wilde jij ermee gaan doen dan?' vraag ik verward.
     'Doneren of zo...' stamelt hij. Klein knik ik.
     'Goed', zeg ik en fiets verder ons stadje door. Het duurt even tot we bij een kledingcontainer zijn, waar ik van de fiets stap en de vuilniszak dichtknoop. Voorzichtig reik ik hem aan.

     'Wil jij het doen?' vraag ik zacht. Felix knikt bedenkelijk. Ik laat hem de zak uit mijn handen pakken en in de container gooien. Met tranen brandend in onze ogen kijken we toe hoe de zak de container in glijdt en zo uit ons zicht verdwijnt. De deksel sluit met een harde klap. Stevig trek ik Felix in een knuffel.

     Vanaf nu hebben we geen toneelstukjes meer om te spelen; het is tijd om ons eigen verhaal te gaan vertellen.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!