♪ Bags – Clairo ♪

Die nacht heb ik niet veel kunnen slapen, bang voor wat mijn klap bij Felix heeft gedaan en piekerend waarom hij toch opnieuw voor Bentes kant heeft gekozen.

Ik sta op uit bed en begin me aan te kleden. Er trekt een rilling door mijn lijf wanneer ik aan Mirres woorden van gisteren denk. Ik dacht dat ik het complete plaatje had, maar Felix' verhaal was intenser dan ik had verwacht. Ik had nooit kunnen raden wat hij me weigerde te vertellen. Ik had nooit kunnen weten dat verkrachting en chantage achter zijn relatie zat.

Het laat me spijt hebben van mijn stomp. Maar blijkbaar heeft het geholpen. Blijkbaar heeft hij er zijn keuze mee weten te maken.

Het laat me haast niet naar school willen gaan, wetende dat Felix weer volledig bij Bente zal zijn zonder gedoe deze keer. Wetende dat Felix mijn laatste kans op een relatie met hem heeft gesloopt.
Traag hurk ik neer naast mijn wasmand, waar de roze polo ligt die Felix dagen lang van me geleend heeft. Voorzichtig ruik ik eraan, maar zijn geur is er niet op te bekennen. Felix is letterlijk en figuurlijk niet bij me blijven hangen.

Met tegenzin loop ik de trap af. Elke stap die ik zet, wil ik twee keer zo groot terug maken. Ik ga het niet aankunnen Felix en Bente te zien, hangend aan elkaar, wetende dat we samen een kans hadden. Ik had mijn gevoelens weg moeten blijven stoppen, net zoals ik in de vorige zomervakantie heb gedaan.

Ik probeer niet meer over Felix na te denken terwijl ik de keuken in loop, maar het lukt me niet. Ik kan alleen maar voor me zien hoe hopeloos en radeloos hij me aankeek nadat ik hem geslagen had. Na alles wat er de afgelopen weken gebeurd is, was dat toch echt de meest gebroken blik die ik ooit in zijn ogen gezien heb.

Nadat ik mijn ontbijt op heb en mijn tanden gepoetst heb, ga ik naar buiten en stap ik op mijn fiets. Terwijl ik aan mijn fietsbel draai wacht ik op Mirre. Ik vraag me af of ze nog steeds zo boos op me zal zijn voor wat ik gisteren heb gedaan.
Ik vraag me af hoe erg de schade gaat zijn die ik bij Felix heb aangericht. Ik vraag me af hoe gezwollen zijn oog zal zijn.

Mirre komt aan fietsen, waardoor ik ook begin te fietsen. Ze glimlacht moeilijk naar me.
'Hoe was het gisteren nog bij Felix?' vraagt ze meteen.
'Hij was niet thuis...' zeg ik zacht. Vol ongeloof kijkt Mirre me aan.
'Wat? Nee?! Heeft hij zichzelf iets aangedaan?!' vraagt ze. Ik lach zacht en ongemakkelijk.
'Tuurlijk niet, Mirre, dan had ik dat toch wel tegen je gezegd?' zeg ik. Opgelucht zucht Mirre. 'Zijn moeder opende de deur en zei dat hij bij Bente was...' Tranen bijten in mijn ogen.

'Misschien heeft hij het wel...'
'Nee, Mirre, houd je mond', onderbreek ik haar. 'We weten allebei dat Felix daar niet toe in staat was met die bedreigingen van haar. Hij heeft voor haar gekozen, ja? Geef me geen valse hoop', zeg ik. Vol medelijden kijkt Mirre me aan.
'Sorry...' stamelt ze. Ik zucht zacht.

'Hoe gaat het met je buikkramp?' verwissel ik het onderwerp en hoop zo even niet aan Felix te hoeven denken.
'Ja, gaat wel. Heb een paracetamol op. Bedankt nog voor gisteren', zegt ze. Ik glimlach.
'Graag gedaan', zeg ik.

We komen aan bij de kruising, waar Bente al op ons staat te wachten. Verward zoek ik de straten af, maar Felix is nergens te bekennen. Ook Mirre merkt het meteen op. Een vervelend gevoel nestelt zich in mijn borst.

'Waar is Felix?' vraag ik wanneer we achter Bente fietsen. Na Mirres verhaal snap ik opeens heel goed waarom ze niet meer naast haar gaat fietsen.
'Ziek, dus hij komt niet', antwoordt ze suf.
Misschien komt hij wel niet naar school omdat hij zich schaamt voor zijn blauwe oog. Misschien heeft hij te veel hoofdpijn door de klap. Misschien durft hij me niet onder ogen te komen, omdat hij weet dat ik weet dat hij voor Bente heeft gekozen.

'Wat heeft hij? Ik heb gehoord dat veel mensen nu de griep hebben', probeert Mirre te peilen.
'Geen idee, niet over gehad', zegt Bente. Mirre knikt.
Ik snap niet hoe hij voor haar heeft kunnen kiezen. Ze is zo onverschillig af en toe. Ze heeft hem zoveel leed aangedaan. De hele fietsrit is iedereen stil.

We komen aan op school. Alleen ga ik naar mijn kluisje, waar ik Daniël en Simon bij Daniëls kluisje aantref. Daniël drukt een kusje op Simons voorhoofd en wrijft geruststellend over zijn rug. Het laat mijn hart in stukjes scheuren. Felix heeft besloten dat wij nooit zo kunnen zijn.

De jongens kijken me teleurgesteld aan zodra ze merken dat ik de kluisjesrij in ben gekomen.
'Hallo', stamel ik. Klein schudt Daniël zijn hoofd.
'Hoi', zegt Simon en scant me oordelend, Daniël zegt niets.
'Ik neem aan dat jullie hebben gehoord wat er gebeurd is in de aula...' zeg ik zacht terwijl ik mijn kluisje open.
'Hoe heb je dat kunnen doen?' vraagt Daniël boos. Het overdondert me hoe krachtig zijn stem klinkt. Verslagen kijk ik van hen weg en leg wat boeken in mijn kluisje.

'Ik wist niet wat er gaande was... Felix bespeelde me voor mijn gevoel al te lang en ik wilde eindelijk duidelijkheid. Ik wilde dat hij wist dat ik niet iemand om mee te spelen ben', stotter ik. 'Ik was overstuur. Ik kan niet altijd onder controle hebben wat ik doe als ik emotioneel ben', probeer ik mezelf te verdedigen. Daniël schudt teleurgesteld zijn hoofd, zich bewust van het misbruik van zijn eigen woorden.

'Maar je wist dat er iets aan de hand was', zegt Simon nu.
'Sorry, oké! Ik wist niet wat Bente allemaal had gedaan. Ik weet ook wel dat het dom van me was', zeg ik en sluit mijn kluisje. De jongens kijken me niet-overtuigd aan.
'Je weet wat er met hem gebeurd is?' vraagt Daniël en schuifelt een beetje ongemakkelijk. Het verbaast me dat zijn stem nu opeens zo fragiel is.
'Ja...' zeg ik.

'Heb je hem gisteren nog gesproken?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.
'Mirre heeft het verteld', zeg ik. Troebel kijken de jongens me aan. 'Ik ben nog naar zijn huis gegaan, maar hij was bij Bente...' stamel ik. Simon en Daniël delen een blik.

'Is hij op school?' vraagt Simon.
'Hij is ziek', antwoord ik hees. 'Maar ik weet dat hij niet naar school komt omdat hij zich schaamt. Hij weet dat ik teleurgesteld ben dat hij voor Bente heeft gekozen.'
'Misschien is hij gisteren wel naar haar gegaan om het uit te ̶ ' begint Daniël na nog een keer naar Simon gekeken te hebben.
'Nee, Daniël. We weten alle drie wat ze heeft gezegd tegen hem. Felix is doodsbang voor Marc, dus gaat hij het echt niet riskeren het uit te maken met haar', kap ik hem af.

'Wie weet, Levi. Hij is echt dol op je. Je weet niet wat hij gedaan heeft. Misschien durft hij niet naar school te komen omdat het uit is en hij dus bang is dat Marc naar hem toe zal komen', zegt Simon. Stug schud ik mijn hoofd.
'Alsjeblieft, hou op met me leugens te voeren om me hoopvol te houden. Felix is niet sterk genoeg daarvoor', zeg ik. Vertroebeld kijkt het koppeltje me aan. 'We zullen nooit op de manier samen zijn zoals jullie.'

Zonder nog een ander woord van hen te horen ga ik naar de aula, waar ik verbitterd naar Bente kijk. Hoe kan ze Felix zo behandeld hebben en hem toch nog aan haar zijde hebben? Waarom had ze haar mond niet kunnen houden? Dan hadden Felix en ik samen kunnen zijn.

♪ Enjoy the Silence – Depeche Mode ♪

Na een lange dag school loop ik de woonkamer in. Collin zit aan de eettafel zijn huiswerk te maken. Ik lach een beetje.
'Eerlijk waar, hoe kan het dat je letterlijk bijna nooit het eerste uur school hebt en je altijd eerder uit bent dan ik?' zeg ik. Collin haalt triomfantelijk zijn schouders op.
'Het dommere halfbroertje zijn, denk ik', zegt hij. Smal glimlach ik naar hem.
'Broertje', zeg ik, waarop Collin glimlacht. 'En je bent helemaal niet dommer.'

'Je komt dit weekend kijken bij het open podium, toch?' vraagt hij. Breed glimlach ik.
'Tuurlijk kom ik', zeg ik. 'Komt Kim ook kijken?'
'Levi', kreunt Collin geërgerd.
Mijn aandacht wordt echter weggetrokken door mijn trillende telefoon in mijn broekzak.

Obelix: Veilig thuis gekomen?

Verward kijk ik ernaar. Hoezo zou hij ernaar moeten vragen? En hoe durft hij nog contact met me te zoeken na de keuze die hij gemaakt heeft? Was mijn boodschap niet duidelijk genoeg?

Ik: Natuurlijk, waarom niet?

Obelix: Kan je naar de skatebaan komen?
Obelix: Ik wil met je praten...

Mijn hart stopt met kloppen. Waarschijnlijk wil hij me uitleggen waarom hij bij Bente is gebleven. Het is niet echt een uitleg waar ik op zit te wachten. Ik wil gewoon dat hij het achter zich laat, zodat ik door kan met mijn leven.

'Levi?' schrikt Collin me op. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Alles oké?' vraagt hij bezorgd. Lastig glimlach ik.
'Ja hoor', mompel ik en kijk weer naar mijn telefoon.

Obelix: ?
Obelix: Alsjeblieft Levi

Moet ik er echt heen gaan? Uitleg krijgen over iets wat ik toch al weet? Aanhoren dat ik het niet waard ben om weg te gaan bij Bente?

Ik: Ben er over vijf minuten

Het bericht is verzonden voordat ik mezelf er nog een tweede keer over na laat denken. Er zijn teveel vragen waarom hij bij Bente is gebleven. Ik moet weten hoeveel ik voor hem betekend heb al die tijd.

'Ik ga naar de skatebaan', zeg ik, loop de achterdeur uit en haal mijn skateboard uit de schuur. Ik begin richting het skatepark te skaten.
Het is de plek waar hij me drie keer heeft geprobeerd te zoenen en ik hem drie keer afgewezen heb. En nu bevind ik me dadelijk weer met hem op dezelfde plek maar gaat het omgekeerde gebeuren. Nu gaat het Felix zijn die me er afwijst.

Ik wil me omdraaien, naar huis gaan, in bed kruipen en er niet meer uit komen tot mijn gevoelens voor hem weg zijn.

Al snel krijg ik de skatebaan in zicht en zie ik Felix op de half-pipe zitten. De skateramp waar hij me twee keer achter elkaar op heeft proberen te kussen.

Ik steek de straat over en ga het asfalt van het terrein op. Met een moeilijke glimlach kijkt Felix me aan. Zijn oog ziet er verschrikkelijk uit.
'Ik herken je nu pas. Ik kon je gezicht niet herkennen van veraf', zegt hij en ik weet dat hij het zegt om het gesprek luchtig te beginnen, maar het lijkt voor mij niet echt te werken. Voor Felix net zo min, duidelijk door zijn nerveuze gespeel met zijn nagellak.
Ik stap van mijn skateboard af en klim de half-pipe op terwijl ik hem diep aankijk. 'Dan moet je je bril maar niet kwijtraken', zeg ik. Klein slikt hij en glimlacht dan lastig.

'Je stinkt naar rook', zeg ik en scan hem argwanend.
'Sorry', stamelt hij. Ik zie hem beschaamd een pakje sigaretten wegschuiven. Sinds wanneer rookt hij?

Ik laat mijn ogen over zijn lichtblauwe shirt gaan, gevolgd door zijn lichtblauwe nagellak, waar hij zenuwachtig mee speelt terwijl hij hem zo intact mogelijk probeert te houden.
Mijn ogen schieten op naar zijn gezicht wanneer ik een kleine druppel op zijn blauwe shirt zie vallen. Er hangen dikke tranen aan zijn kin. Zijn blauwe oog is zo dik dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat hij er nog iets doorheen kan zien. Mijn werk; mijn schuld.

Hij durft me niet aan te kijken. Hij leunt ongemakkelijk op zijn armen terwijl hij zoekt naar woorden. Wanneer hij eindelijk naar me kijkt, zie ik tranen hoog in zijn ogen staan.
'Ik had niet gedacht dat je me ooit nog zou willen spreken na die klap...' zegt hij met hese, overslaande stem. Met de meest gebroken glimlach ooit kijkt hij weer weg.

Zwijgend kijk ik toe hoe hij geruisloos huilt. Gaat hij nog iets anders zeggen? Hij is degene die wilde praten. Ik heb niets te vertellen.

'Heeft Bente nog iets gezegd?' vraagt hij instabiel. De vraag laat me bijna over mijn nek gaan.
'Alleen dat je ziek was', antwoord ik suf. Felix zwijgt en kijkt lastig naar me om.
'Was ze een beetje vrolijk?' vraagt hij en slikt hard. Ik haal mijn schouders op.
'Geen idee. Ik heb haar de hele dag niet echt gezien', zeg ik. Ik kon het niet opbrengen in haar buurt te zijn, wetende wat ze hem heeft aangedaan en hij toch voor haar heeft gekozen.

'Ik hoop dat ze een beetje oké is...' stamelt hij. Met een diepe frons kijk ik hem aan. 'Ik heb het gisteren met haar uitgemaakt.'
'Wat?' stoot ik overdonderd uit. Felix begint hard te huilen.
'Het is over, Levi', snikt hij. Mijn bloed begint te bruisen. 'Ik heb mezelf los weten te breken van haar', zegt hij en snikt nog harder. Verwonderd leg ik mijn hand op de zijne. 'Het spijt me van alles. Sorry dat ik je dit allemaal heb aangedaan. En ik weet dat het verschrikkelijk is geweest waar ik je allemaal mee opgezadeld heb, maar ik hoop dat je me ooit kan vergeven. Ik zat in de knoop met mijn gevoelens en gedachten. Ik hoop dat je erdoorheen kan kijken. Ik hoop dat je me ooit nog een duizendste kans wil geven', huilt hij en keer op keer veegt hij zijn tranen weg. Moeilijk kijkt hij me aan.

'Ik hoop dat je me ooit nog die kans gunt en weer open kan staan voor iets meer', snikt hij hard. 'Maakt me niet uit of het vandaag, morgen, over een week, over maanden, over een jaar of over decennia is. Want ik ben voor altijd van jou. Altijd al geweest en zal het altijd blijven.'

Ik pak zijn hoofd met beide handen vast, druk mijn lippen op de zijne en zoen hem. Ik zoen hem.

Ik heb zo ontzettend blij en opgelucht. Dit was wel het laatste wat ik had verwacht uit zijn mond te horen komen.
Ik zoen zijn onderlip en voel zijn warme handen over mijn nek glijden, mijn haren door. Opnieuw zoen ik hem.
Ongelofelijk. Felix heeft voor mij gekozen, niet voor Bente. Hij heeft ervoor gekozen alles te riskeren voor mij.

Felix breekt van me los en kijkt me diep aan.
'Dat is de eerste keer dat jij mij zoent', zegt hij met overslaande stem. Mijn hart breekt door zijn wanhopige klank, maar zijn opgewekte ogen compenseren een beetje.

Breed grijns ik en zoen hem opnieuw. Nu is het ook de skateramp waar ik twee keer een zoensessie begonnen ben. Voorzichtig duw ik hem plat op de half-pipe. Het metaal voelt warm onder mijn huid, maar niets voelt zo warm als de vlam tussen Felix en mij. We branden ons niet langer aan elkaar, maar warmen elkaar op. We wakkeren elkaar meer aan, laten elkaar feller branden. Mijn brandwonden zijn intussen hittebestendig geworden en onze vlam voelt comfortabel en ondoofbaar.

Felix' armen wikkelen zich om mijn nek. Ze trekken me dichter naar zijn lichaam en houden me stevig bij hem. Zijn handen grijpen zich vast aan mijn krullen en zorgen zo voor kippenvel over heel mijn lijf, wetende dat de blauwe kleur zich er eindelijk weer bevindt en zijn ring ontbreekt.

Alles voelt zo goed. Onze eerste officiële zoen als een koppeltje. Onze eerste zoen zonder dat er een meisje dwars zit. Onze eerste zoen als echt Felix en Levi.

Alles voelt zoveel beter nu. Alles voelt zo juist. Dit is wat al die weken al had moeten gebeuren.

Abrupt breekt Felix van me los. Vragend en bezorgd kijk ik hem aan.
'Misschien kunnen we dit beter niet hier doen... Wie weet waar Marc uithangt', zegt hij. Zacht lach ik, waardoor Felix moeilijk mee lacht. Maar het bewijst opnieuw hoe bang hij is. Ik kan het hem ook niet helemaal kwalijk nemen na de dingen die Bente geroepen heeft en hij dit werkelijk geriskeerd heeft – voor mij.

'Je hebt gelijk', zeg ik en druk nog een vlug kusje op zijn lippen. 'Je smaakt zelfs naar rook', stamel ik.
'Sorry, ik was echt heel nerveus om je te spreken... Iedereen zegt altijd dat sigaretten helpen bij stress, dus heb ik bijna een heel pakje opgerookt in de hoop wat kalmer te worden...' stamelt hij. 'Je wil niet weten hoe zenuwachtig ik was om je dit te vragen.'

Hij is zo mooi. Hij is zo schattig. Ik streel zijn wang.

'Het is goed. Zolang je maar belooft dat je ermee stopt. Anders kan je minder lang voor altijd van me zijn dan ik wil', zeg ik, waardoor Felix giechelt.
'Beloofd', zegt hij.

Hij kruipt omhoog en kijkt me opgelucht aan. Mijn ogen vallen op zijn nek en ik voel bijna mijn maag door mijn lichaam zakken. Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn schouder en strijk met mijn duim over de hechting die er te zien is. Betrapt kijkt Felix me aan.

'Mijn hemel...' stamel ik onder mijn adem. 'Wat heb je gedaan?' vraag ik. Tranen kruipen omhoog in mijn ogen.
'Het stelt niets voor', zegt hij en slaat ongemakkelijk zijn armen over elkaar. Voorzichtig pak ik zijn ellebogen vast en trek zijn armen uit elkaar. Mijn hoofd duizelt bij het zien van de tientallen gehechte wonden.
'Felix...' stamel ik. Vol ongeloof kijk ik hem aan. Wat heb ik hem aangedaan?

'Het is oké. Maak je geen zorgen', zegt hij. Ontdaan schud ik mijn hoofd. 'Karma voor alles wat ik je heb aangedaan. No big deal.'
'Felix, je moet hier hulp voor krijgen', zeg ik. Vertroebeld kijkt hij me aan.
'Laten we gewoon gaan voordat Marc dadelijk echt komt', zegt hij en glijdt van de schans af. Ik volg hem. Ik pak zijn pakje sigaretten op en gooi het in de prullenbak.
'Sorry', zeg ik en knipoog. Klein glimlacht hij.

We beginnen richting mijn huis te lopen. Traag laat ik mijn vingertoppen over zijn onderarmen strelen en pak dan zijn hand vast. Met een warme glimlach kijkt hij om, maar zijn ogen staan lastig.

Na onze zoenpartij als officieel koppeltje op de skatebaan, lopen we hand in hand over de straten. Ondanks dat hij opgelucht en opgewekt lijkt te zijn, merk ik dat hij over veel dingen aan het nadenken is en zichzelf in een neerwaartse spiraal lijkt te werken.
Ik wil hem uit die spiraal helpen. Ik til zijn hand op en kijk naar zijn vingers, naar zijn felblauwe nagellak. Verbaasd kijkt Felix me aan en glimlacht klein.

'I'm blue,' zing ik terwijl ik zijn vingertopjes kus, 'da ba dee da ba daa', zing ik verder en met een gefrustreerde maar lachende kreun gooit Felix zijn hoofd in zijn nek.
'Oh God, nee', jammert hij en kijkt me speels aan. Triomfantelijk grijns ik.
'Da ba dee da ba daa', blijf ik zingen en we lachen.
'Ik had je nooit dat stukje kennis mogen geven', zegt hij hoofdschuddend.
Ik kus nog een keer zijn vingers en laat dan weer onze handen tussen onze lichamen in bungelen.

Wanneer we in mijn straat aankomen, laat Felix voorzichtig mijn hand los. Zonder iets te zeggen gaan we mijn huis in, waar we Sven en Collin aantreffen aan de eettafel. De jongens kijken naar ons op en verbleken.
'Hallo', groet Felix ze nonchalant.
'Wat heb jij nou weer gedaan?' vraagt Collin verbluft.
'Iemand moest opdraaien voor de losgeslagen vriend', zegt hij en geeft me een harde klap op mijn schouder. Smal glimlachend kijk ik toe hoe hij de keuken in loopt om wat te drinken te pakken. Ik zie Sven grijnzen, waardoor ik Felix verlegen volg. Hij heeft al door welke ontwikkeling zich tussen Felix en mij heeft plaatsgevonden.

'Wil je ook wat eten?' fluister ik terwijl ik schuin achter Felix ga staan. Verlegen kijkt hij om en schudt klein zijn hoofd. 'Er is geen reden meer om je lichaam te verwaarlozen, Felix. Bente is niet meer in het spel.'
Vertroebeld kijkt hij me aan, maar houdt vast aan zijn besluit. Bezwaard knik ik.
'Je mag altijd iets te eten pakken, voel je niet opgelaten', zeg ik en knijp zacht in zijn hand. Ik trek licht aan zijn pols en begeleid hem zo richting de gang. Ik kijk nog een laatste keer om naar de jongens aan de eettafel.

'Heb je Kim nou al uitgenodigd voor het open podium?' vraag ik nog een keer plagerig.
'Mijn God, Levi', kreunt  Collin. Ongemakkelijk schuifelt Sven op zijn stoel. 'Ik wil Kim niet meevragen.'
'Misschien kan je Sven vragen', zeg Felix met een grijns. Hij laat me gniffelen. De jongens kijken elkaar betrapt ongemakkelijk aan en kleuren beide rood.
'I-ik had eigenlijk als verrassing al zelf een kaartje gekocht...' stottert hij. Collin kijkt hem verbijsterd aan.

Felix trekt me achter zich aan de woonkamer uit en begeleidt me de trap op. Grijnzend volg ik hem.
In mijn kamer aangekomen draait hij zich naar me om en kust me terwijl hij over mijn schouder mijn slaapkamerdeur sluit. Ik duw ons naar mijn bed en ga zitten, trek hem voorzichtig naar beneden.

'Au', mompelt hij tegen mijn lippen, waardoor ik bezorgd losbreek van hem. Ik kijk naar zijn arm, waar ik per ongeluk een van zijn wonden opengekrabd heb.
'Shit, sorry', stotter ik, sta op van het bed, pak een pleister uit de badkamer en kom terug mijn kamer in.
Beschaamd kijkt Felix me aan, maar ik richt mijn ogen op zijn armen en plak de pleister op de geopende wond. Zacht strijk ik met mijn duim over de pleister, probeer hem zo voorzichtig op zijn plek te houden.
Ik pak een pen van mijn bureau en begin op de pleister te schrijven. Met schroeiende wangen kijkt Felix toe, legt licht zijn hand op mijn bovenbeen.

Obelix ♥

Ik pak zijn linkerarm en druk een kusje op elke wond die ik kan zien. Ik voel mijn oren rood kleuren wanneer ik merk dat Felix elke kus blozend in zich opneemt.
Voorzichtig laat ik zijn arm zakken wanneer ik elke wond heb gehad en doe hetzelfde bij de andere arm. Het lucht me op dat hij hier minder wonden heeft, maar het laat me niet zijn huid minder willen kussen.

Tot slot druk ik een kus op de hechting op zijn nek. Knalrood kijkt Felix me aan.

'We gaan hier samen bovenop komen', fluister ik. Met tranen blinkend in zijn ogen drukt Felix een kusje op mijn lippen.
Ik trek hem in mijn armen en laat ons languit op het bed vallen. Felix nestelt zijn hoofd op mijn schouder en slaat zijn arm licht om mijn middel. Het doet me denken aan die ene keer in Bentes bed.

Licht kus ik zijn voorhoofd en sluit mijn ogen. Eindelijk voelt alles weer op zijn plek. Alles voelt eindelijk weer even een beetje rustig met Felix in mijn armen. Felix is het laatste passende stukje in mijn puzzel.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!