♪ I Don't Wanna Wait – The War On Drugs ♪
♪ Heart Of Glass – Blondie ♪

Mijn hart ratelt in mijn borst wanneer Mirre en ik bij de kruising aankomen en ik Daniël bij Bente en Felix zie fietsen. Mijn maag borrelt wanneer ik Daniëls hand op Felix' onderrug zie om hem vooruit te duwen.

Mirre en ik steken de kruising over en zoeken twijfelend een plekje in de groep. Bentes gezicht staat op onweer.
Ik frons wanneer Mirre niet naast Bente gaat fietsen, maar juist een plekje zoekt naast Daniël. De twee beginnen te fluisteren tegen elkaar terwijl Felix losbreekt van Daniëls zijde en terugzakt naast mij.

'Hey', stamelt hij zacht. Verbitterd kijk ik hem aan.
'Hey', zeg ik wat kortaf terug. Gebroken haken Felix' ogen in de mijne. 'Nieuw seksspeeltje gevonden?' vraag ik en wenk naar Daniël. Felix' blik is zo leeg en juist ook weer zo vol tegelijkertijd.
Daniël merkt de opmerking op en kijkt om, schuifelt een beetje ongemakkelijk op zijn fiets. Ik zie dat hij iets wil zeggen, maar bedenkt zich zodra hij naar Bente kijkt.

'Levi,' schrikt Mirre me nu op, 'help die jongen mee vooruit', zegt ze streng en knikt naar Felix.
Traag laat ik mijn ogen naar hem glijden. Hoopvol kijkt hij me aan. Ik bezwijk zodra ik zijn been wiebelend naar beneden zie gaan.

'Hoe vind je het het fijnst?' vraag ik. Bedenkelijk kijkt Felix me aan. Hij opent zijn mond om iets te zeggen, maar lijkt zich te bedenken.
'Wat het handigst is voor jou', zegt hij uiteindelijk.
Twijfelend laat ik mijn ogen over zijn lichaam gaan. Ik leg mijn hand op zijn onderrug en duw hem zo vooruit. Daniël moet zijn plek weten.

Ik zie Felix' wangen rood kleuren en zijn ogen verlegen naar mij schieten. Zijn lichaam versmelt met mijn hand. Blozend kijk ik toe hoe hij zo dicht mogelijk op me komt fietsen zonder onze fietsen te laten botsen.
'Je mag ook nog mijn stuur vastpakken', stamel ik overdonderd. Hoe komt het dat zijn nabijheid opeens zoveel intenser voelt?

Hij pakt mijn stuur vast, maar deze keer is mijn hand er niet om erbij vast te houden. Vertroebeld kijkt Felix naar me op, maar hij weet smal te glimlachen wanneer ik met mijn duim over zijn rug streel.
'Voelt het beter als ik het doe of als Daniël het doet?' vraag ik. Het opnieuw breken van Felix' blik geeft aan dat hij doorheeft dat mijn vraag niet over de steun gaat.

'Daniël is voor Simon en Simon alleen', stamelt hij als antwoord. Zuchtend kijk ik van hem weg.
Mijn ogen gaan naar Bente, wie duidelijk chagrijnig is. Ik merk dat ze zich ongemakkelijk voelt omdat iedereen haar alleen laat fietsen. Ik kan het echter niet opbrengen naast haar te gaan fietsen, wetende dat ze Felix nog steeds onder haar duim heeft. Ik merk dat ze pissig is dat ik Felix ondersteun, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hem op zijn laatste beetje kracht naar school te laten fietsen — ook al ben ik zo pissig op hem.

Het duurt niet lang tot we bij school aankomen en onze fietsen wegzetten. Aan het eind van de fietsenstalling staat Simon, wie Felix aan mijn zijde opvangt.
'Hoe is het?' vraagt hij zacht. Felix haalt zijn schouders op als antwoord. Zwijgend kijk ik toe hoe de twee jongens naar Simons kluisje gaan terwijl Daniël me volgt naar onze kluisjesrij.

Lastig gaan Daniëls ogen over me heen terwijl ik mijn boeken begin te wisselen.
'Levi', zegt hij uiteindelijk en schrikt me zo op. Geïrriteerd kijk ik hem aan. Kort bijt hij op zijn lip. 'Ik begrijp heel goed dat wat er tussen jou en Felix is gebeurd de laatste weken heel lastig is geweest voor je en ik neem je het ook echt niet kwalijk, maar dit is niet echt het moment meer om zo tegen hem uit te vallen', zegt hij. Verbijsterd kijk ik hem aan.
'Je weet wat hij zichzelf heeft aangedaan en hij is echt ontzettend fragiel op het moment, dus maak het alsjeblieft niet nog erger dan dat het al is. Wees er alsjeblieft gewoon voor hem, in plaats van hem nog verwarder te maken en verder de put in te werken. Hij kan een Levi die zich tegen hem keert er niet bij gebruiken.'

'Wat is er überhaupt aan de hand?' vraag ik beledigd. Als ze willen dat ik voorzichtig ben met hem, wil ik op z'n minst een beetje uitleg.
'Dat is niet aan mij om te vertellen, maar wees alsjeblieft gewoon voorzichtig', zegt hij. Diep zucht ik.
'Waarom trekt hij opeens zoveel met jullie op?' vraag ik. Lastig kijkt Daniël me aan. 'Hij vindt jou een god. Hoe moet ik er dan niets van denken dat je bij hem bent blijven slapen?'

'Levi, nog een keer, ik heb niet het recht om je te vertellen wat er aan de hand is. Dat moet Felix' keuze zijn, niet de mijne', zegt hij. 'En ik ben voor Felix hooguit een halfgod. Jij bent zijn hele religie. Voor Felix ben ik slechts een vervallen hutje op de hei. Jij bent zijn hele koninkrijk. Jij bent zijn hele wereld – zijn hele universum. Jij bent zijn thuis.'

Verstomd kijk ik hem na terwijl hij wegloopt bij onze kluisjes en Felix en Simon weer opzoekt. Daniël en Simon praten tegen hem, maar hij staat er verloren en zwijgend bij.

De bel gaat en schrikt ons zo allemaal op. Vlug sluit ik mijn kluisje en ga de trappen op.
Met Felix naast me sta ik te wachten voor het lokaal. Ik laat mijn ogen over zijn beschadigde lichaam gaan terwijl hij nerveus met zijn armbandje speelt. Wat is er aan de hand dat hij het weigert uit te maken met Bente? Waarom is hij steeds bij Simon en Daniël te vinden?

Friekman komt aanlopen en opent het lokaal voor ons. Bezwaard neem ik naast Felix plaats. Ik begin mijn spullen uit mijn tas te pakken, maar Felix zakt onderuit.
Ik kijk toe hoe hij zijn armen over elkaar vouwt, ze op tafel legt en zijn hoofd erop laat rusten terwijl hij wezenloos voor zich uitkijkt.
Ik scan zijn armen voor wonden, maar ik merk geen nieuwe op. Het kan ook moeilijk als hij de afgelopen dagen geen tel alleen is geweest.

Friekman schrikt ons beide op door naast Felix' tafel neer te hurken en haar hand licht op zijn bovenarm te leggen.
'Felix, kan ik je na de les even spreken?' vraagt ze. Haar ogen staan overduidelijk bezorgd. Klein schudt Felix zijn hoofd, nog altijd steunend op zijn armen. Friekman kantelt haar hoofd een beetje en kijkt hem hoopvol aan, maar Felix kijkt simpelweg de andere kant op.
'Ik heb les', fluistert hij en tikt voorzichtig Friekmans hand van zijn arm af. Beduusd zakt Friekman terug en kijkt bedenkelijk naar Felix.

Ze kijkt naar mij, maar ik schud mijn hoofd en haal mijn schouders op. Ik besluit maar niet te verraden dat we zo eigenlijk een tussenuur hebben. Friekman zucht zacht en komt dan omhoog om de lokaaldeur te sluiten en haar les te starten.

Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar Felix, die nu overeind komt en gefocust bezig gaat met zijn huiswerk.
Waarom kan hij het niet uitmaken met Bente? Waarom kan hij haar niet laten gaan voor mij? Ik wil een beslissing, niet dit vage gedoe. Ik wil dat hij in staat is om met mij samen te zijn, wat de omstandigheden dan ook zijn.

Ik sla mijn ogen neer naar mijn boek en begin met een zwaar gevoel aan mijn opdrachten te werken. Ik wil gewoon dat Felix een keuze maakt. Dit gaat al veel te lang door zo.

De les gaat wazig voorbij, mijn gedachten steeds wisselend tussen mijn huiswerk en alle onderwerpen rondom Felix. Opgelucht schuif ik mijn boeken in mijn tas zodra de bel gaat.

'Felix', roept Friekman nog een keer, maar hij reageert niet en loopt ongestoord het lokaal uit. Ik volg hem zonder hem te verraden bij Friekman.
Bente sluit zich aan naast Felix' zijde, waardoor ik mezelf beduusd terug laat zakken naast Mirre. Met vurige ogen kijkt ze naar het koppeltje voor zich.

'Gaan jullie nog iets doen in het tussenuur?' vraagt Bente terwijl ze Felix' hand vastpakt. Ik zie hem kort wegtrekken, maar dan geeft hij toch toe.
'Ik ga denk ik naar huis. Ik voel me niet zo lekker', zegt Mirre. Bezorgd kijk ik naar haar; ze ziet inderdaad wat bleek. 'Tot morgen', zegt ze en sprint de trappen af na een afscheid van iedereen gekregen te hebben.

'Simon en ik gaan in de mediatheek leren voor Duits. Ga je mee, Felix?' zegt Daniël en steekt zijn arm uit naar hem.
Verrast stopt Bente voor de trappen. Vertroebeld laat Felix zijn ogen over het koppeltje gaan. Zijn ogen blijven haken op Daniëls uitgereikte hand. Beduusd kijkt hij hem weer aan en schudt klein zijn hoofd.
'Nee, komt goed', zegt hij en doet een eerste stap de trap af.

'Felix', klinkt Simon zacht maar streng.
'Levi is bij me. Het komt goed', zegt hij en gaat nog een trede af. Het koppeltje laat hun ogen naar mij gaan. Beschaamd kijk ik weg en loop schuin achter Felix de trappen af. Ik voel Daniëls en Simons ogen in me schroeien.

Bente drukt Felix' hand in haar hand tegen haar borst en kijkt hem enthousiast aan. Felix kijkt haar verward aan en probeert zijn hand weg te trekken, maar stopt abrupt.

'Zullen we anders samen naar de supermarkt gaan om eten te halen?' vraagt ze met een brede glimlach.
'Dat ga ik niet halen. Ik weet niet of je het doorhebt, maar ik kom nog steeds geen meter fatsoenlijk vooruit', zegt hij en trekt zijn hand vrij om op zijn opgezwollen enkel te wijzen. Bente knikt ongemakkelijk en glimlacht klein.
'Juist, sorry', zegt ze. 'Ik haal wel wat uit de automaat.'

Ik snap niet dat hij bij haar kan blijven als ze zo onverschillig is. Sommige dingen liggen voor een groot deel aan haar autisme, maar dit is iets wat ik niet door mijn vingers kan zien. Hoe kan hij nog met haar willen zijn?

We lopen de aula in en gaan aan een lege tafel zitten. Ik neem tegenover Felix plaats terwijl Bente naast hem gaat zitten. Ik zie hem zichzelf zo klein mogelijk maken.
Verbitterd pak ik mijn telefoon erbij en begin een spelletje te spelen, wetende dat ik ervan zal walgen heel de tijd Bente en Felix aan te moeten zien.
Bente begint te praten, waar Felix slechts beduusd humt als antwoord.

Verrast kijk ik op wanneer er opeens een stoel naar achteren schuift. Bente is opgestaan en heeft haar hand op Felix' schouder gelegd.
'Ik ga even wat te eten halen', zegt ze. 'Wil jij ook wat?'
'Nee', mompelt Felix en kijkt bleek van haar weg. Ik kijk toe hoe Bente verder de aula inloopt.

Geschrokken kijk ik om wanneer ik Felix' voeten om mijn enkels voel haken. Zacht wiebelt hij onze benen heen en weer. Met mijn wangen langzaam rood kleurend kijk ik hem aan. Zijn glimlach is smal en gepijnigd.
'Ze maakt me echt gestoord', zegt hij. Geïrriteerd zucht ik en trek ruw mijn voeten weg. Verbijsterd kijkt hij me aan.

'Wat?' fluistert hij verward.
'Ik ben er echt helemaal klaar mee, Felix, al dat gedoe van jou. Ik ben er fucking klaar mee!' snauw ik, pak mijn rugzak op, sta ruw op van mijn stoel en loop naar de uitgang van de aula.

'Levi, wacht!' hoor ik Felix roepen, maar ik reageer er niet op. Pissig draai ik me om wanneer iemand mijn pols vastpakt.
'Levi, alsjeblieft...' klinkt fragiel achter me en zacht wordt aan mijn arm getrokken. Geërgerd draai ik me om en trek mijn pols los, om vervolgens Felix furieus aan te kijken.
'Nee, Felix, ik ben jouw moeilijke gedoe beu. Ik ben er klaar mee!' zeg ik en draai me weer om.

Felix pakt echter meteen weer mijn pols vast. Ik draai me boos om, om vervolgens in zijn wanhopige ogen te kijken.
'Levi...' stamelt hij. Ik trek mijn pols weer los en doe een paar stappen achteruit. Ik voel mijn bloed koken. Hoe durft hij te doen alsof er niets is?

Ik bal mijn hand tot een vuist en zwaai hem met veel vaart naar Felix' gezicht. Het overdondert hem zo dat hij niet eens de tijd heeft om weg te deinzen en krijgt mijn vuist vol op zijn oog.

Geschrokken strompelt hij achteruit terwijl hij zijn hand voor zijn getroffen oog slaat en op zijn kont valt. Mijn ogen branden van woede, terwijl Felix' ogen lijken te branden van verdriet. Met tranen in zijn ogen kijkt hij me aan.

'Helemaal klaar mee', sis ik, draai me weer om en storm de aula uit.

Ik ga naar mijn kluisje en haal mijn fietssleutel eruit, ren daarna meteen de school uit. Ik spring op mijn fiets na hem van zijn slot gehaald te hebben en cross weg, richting huis. Tranen rollen van schrik en frustratie over mijn wangen.
Maar ik kan niet zeggen dat ik spijt heb van wat ik heb gedaan. Felix is me al te lang aan het bespelen. Ik was hem gewoon echt beu. Hij moest weten dat hij Bente en mij zo niet langer voor de gek kan houden.

Thuis aangekomen smijt ik mijn fiets in de heg en ga naar binnen. Ik ren meteen de trap op en ga mijn kamer in, sluit de deur achter me. Ik laat mijn gezicht in de kussens op mijn bed vallen en barst in tranen uit.
Ik wil gewoon met Felix samen kunnen zijn. Het maakt me gestoord. Het is onzin dat hij me leuk vindt, anders had hij zijn relatie met Bente allang afgekapt. Mirre had echt gelijk toen ze zei dat hij een leugenaar is.

Ik draai me op mijn rug en probeer mijn tranen weg te vegen. Felix ziet me niet op dezelfde manier en is al die weken alleen maar bezig geweest met me te bespelen, en ik had het al die tijd maar half door.

Ik voel me gesloopt. Mijn huilen heeft me zo weten uit te putten dat ik in enkele minuten in slaap ben gevallen.

♪ One More Light – Linkin Park ♪

Het volgende moment dat ik wakker word is door mijn trillende telefoon. Vermoeid wrijf ik door mijn ogen en pak mijn mobiel op. Mijn hart zakt in mijn borst.
Daar waar ik gehoopt had dat het Felix was die me probeerde te bereiken, is het Mirre van wie ik verschillende berichtjes ontvang.

Mirvana: he ik hoorde van bente dat je ziek naar huis bent gegaan
Mirvana: en ik heb een stomme vraag
Mirvana: ik ben dus naar huis gegaan omdat ik ongesteld ben
Mirvana: en nu zie ik dat we hier geen maandverband meer hebben en zit ik dus vast op de wc
Mirvana: zou jij maandverband kunnen halen voor me als je niet te ziek bent?
Mirvana: ik wilde bente vragen maar die heeft nog les

Ik: He
Ik: Natuurlijk wil ik dat doen
Ik: Dezelfde als de vorige keer?

Mirvana: ja graag!
Mirvana: als je het nog weet

Ik: Twijfel maar niet aan mijn geheugen ;)
Ik: Ik ga het meteen halen

Mirvana: je bent een held <3
Mirvana: de achterdeur is open

Ik: Tot zo

Ik kap het gesprek een beetje snel af, hopend Mirre zo niet te lang vast te laten zitten op de wc. Ik pak mijn rugzak van de grond en sprint de trap af. Het liefste had ik mezelf de rest van de dag in mijn bed begraven, maar Mirre is er zoveel voor me geweest dat ik haar niet in de steek kon laten.

Ik spring op mijn fiets en ga snel naar de supermarkt. Het duurt niet lang tot ik het pak maandverband heb gevonden en ik twee pakken in mijn handen heb. Ik loop de rest van de winkel door en pak wat te snacken voor haar, wetende dat Mirre altijd cravings heeft als ze ongesteld is.

Ik ga vlug naar de kassa, maar probeer een gesprek met de caissière te vermijden door op mijn telefoon te kijken. Er staat nog steeds geen berichtje van Felix en het laat me misselijk voelen.

Ik reken de spullen af en prop ze daarna in mijn tas. Ik ga het gebouw uit en fiets vlug door naar Mirre.
Na een paar minuten kom ik buiten adem aan en zet mijn fiets onhandig weg. Ik ga via de achterdeur naar binnen.

'Mirre?' roep ik hard.
'Boven', klinkt er gedempt. Ik loop snel de woonkamer door, de gang op, de trap op naar boven. Zacht klop ik op de badkamerdeur.
'Kom maar. I need that shit', zegt Mirre. Ik open de deur, maar stap verbaasd weer een beetje naar buiten wanneer ik Mirre nog op de wc zie zitten. Ik weet niet helemaal wat ik anders verwacht had, maar het overdondert me een beetje.

'Hier', stamel ik, trek een pak maandverband uit mijn rugzak en schuif het naar haar toe.
'Kom op, Levi. Ik bijt niet. Het is niet alsof je me niet al eerder zo hebt gezien', lacht Mirre.
'Weet ik', stotter ik. 'Maar ik ben je vriendje niet meer. Ik denk dat het beter is als ik dergelijke scenario's voor Clint bewaar', zeg ik. Mirre lacht.
'Goed. Bedankt', zegt ze en wuift me weg. Opgelucht stap ik de badkamer uit en ga haar slaapkamer in.

Het duurt niet lang voordat ik Mirre haar handen hoor wassen en ze vervolgens haar slaapkamer inloopt. Ik haal het extra pak maandverband en de snacks uit mijn tas en leg ze op haar bed. Breed glimlachend kijkt Mirre ernaar.
'Ik heb dit ook nog voor je meegenomen', zeg ik.
'Ahw, dank je! Je bent echt een schat!' zegt ze enthousiast en ploft neer op het bed na me een knuffel gegeven te hebben.

'Wat had je dat je ziek naar huis bent gegaan?' vraagt ze en trekt een zak chips open. Ze biedt me wat aan, maar ik wijs het misselijk af.
'Nou, ik was niet echt ziek...' stamel ik. Verward kijkt Mirre me aan.
'Wat dan?' vraagt ze en propt haar mond vol. Het laat me zacht lachen, maar mijn humeur betrekt snel.
'Ik was ziek van Felix', zeg ik. Mirre fronst diep.

'Hoezo dat nou weer?' mompelt ze met halfvolle mond. Ik schud mijn hoofd.
'Nou... Toen jij naar huis was gegaan, zijn Daniël en Simon naar de mediatheek gegaan. Ik zat met Bente en Felix in de aula en ik werd echt gestoord van Bentes kleffe gedoe bij Felix. Het moment dat Bente opstond, begon hij aan mij te hangen', zeg ik. Mirre slikt haar hap door.

'Duh', zegt ze en stopt nog een stukje chips in haar mond. 'Hij is stapel op je.' Ik zucht zacht.
'Ik was het beu, Mirre. Hij zit me maar voor te liegen. Je weet zelf wat voor leugenaar hij is. Ik ben boos opgestaan en heb hem nageroepen. Toen hij achter me aan kwam om me tegen te houden, heb ik mezelf omgedraaid en hem op zijn oog geslagen.'

Mirres ogen worden groot en haar mond zakt open.

'Levi?!' stoot ze verontwaardigd uit en slaat zacht op mijn schouder. Verward kijk ik haar aan.
'Ik ben zijn leugens en spelletjes beu, Mirre. Kan hij het niet bij mij krijgen, gaat hij maar naar Daniël en Simon. Ik ga mezelf niet langer laten gebruiken door hem', zeg ik. Mirre schudt ongelovig haar hoofd.

'Levi, je hebt hem toch niet echt geslagen?' vraagt ze bezorgd. Mijn zwijgen laat haar bleek wegtrekken.
'Levi, hij was letterlijk al verwond! Wat dacht je in godsnaam?' roept ze kwaad. 'Die jongen heeft gedwongen seks moeten hebben met Bente omdat ze anders naar Marc toe zou gaan! Drie keer! Denk je echt dat hij zoiets verzint?! Denk je dat hij zichzelf voor de lol snijdt?!' zegt ze met tranen in haar ogen. De woorden brengen me van mijn stuk.
'Hij moest wat?' stamel ik en slik.

'Hij is drie keer verkracht door Bente, Levi. Je hebt het verdomme met je eigen ogen gezien', zegt ze. Een dikke traan rolt uit haar oog. 'En je bent weggerend. Terwijl hij je letterlijk om hulp vroeg!' zegt ze pissig. 'Je ging gewoon weg alsof je niet had gezien wat er net voor je ogen was gebeurd. Alsof er niets aan de hand was.'
'Sorry', stotter ik.

'Waarom denk je dat Daniël en Simon hem bij zich proberen te houden? Ze willen niet dat hij nog een keer in Bentes handen belandt, om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt, idioot', zegt Mirre bot en veegt gefrustreerd haar tranen weg.
'Sorry. Ik schrok gewoon van wat ik zag. Felix weigerde me iets te vertellen, dus maakte hij me alleen maar jaloerser', stotter ik en voel een kleine traan mijn oog verlaten.

'Ik kan het me voorstellen, maar wat je net hebt gedaan ging echt te ver. Felix zit zo ontiegelijk diep in de put en jij was nog zijn enige hoop. Wat moet hij nu denken? Je hebt hem opgegeven. Wat als hij zichzelf iets aandoet? Je weet dat hij ertoe in staat is', zegt ze. Ik voel een steen op mijn maag vallen. Wat heb ik gedaan? 'Bente zei dat hij ook ziek naar huis is gegaan. Wat als hij nooit thuis is aangekomen?'

'Ik moet gaan', stamel ik, sta op van het bed en ren Mirres kamer uit.
Ik spring in grote sprongen de trap af en storm het huis uit. Ik klim op mijn fiets en ga vliegensvlug naar Felix' huis. Tranen stromen intussen in rivieren over mijn wangen.

Wat als hij zichzelf iets heeft aangedaan door mij? Ik ben een idioot. Ik ben een loser. Ik had dit hem nooit aan mogen doen. Ik heb hem laten vallen. Ik heb werkelijk iets achterlijks uitgekraamd tegen hem. Ik wilde dat hij mijn woorden niet zo serieus had genomen. Ik wist niet dat mijn woorden hem zo hard geraakt zouden hebben. Ik wist niet dat ik hem zo makkelijk had kunnen overtuigen met die ene stomme zin.

Hij zal me wel haten – als hij er überhaupt nog is.

Wat als het deze keer echt fout is gegaan? Wat als hij nu wel voor een auto gesprongen is? Wat als hij zichzelf iets vreselijks heeft aangedaan?

Tranen komen mijn ogen uit zonder er moeite voor te hoeven doen. Ik kan Felix niet kwijt zijn. Het mag niet mijn schuld zijn dat hij weg is. Hij mag niet weg zijn. Ik heb nog nooit zoveel spijt gehad van een actie tegen Felix.

Ik fiets de stoep voor Felix' huis op en smijt mijn fiets op de grond, om vervolgens naar de voordeur te rennen. Ik bel aan en wacht wanhopig af terwijl ik mijn tranen wegveeg.
Met een slecht onderbuikgevoel bel nog een keer aan, deze keer wat langer. Net wanneer ik bij de voordeur weg wil lopen om te kijken of dat de achterdeur open is, wordt hij geopend.

Hoopvol kijk ik om, maar voel mijn goede moed wegzakken wanneer ik Felix' moeder bleekjes de deur opent.
'Hallo', groet ik haar hees.
'Hoi, Levi', zegt ze en zet een kleine glimlach op.
'Is Felix thuis?' vraag ik en probeer langs haar de gang in te kijken, hopend op een glimp van Felix. Ik kijk haar weer aan, maar ze schudt haar hoofd.

Mijn moed zakt in mijn schoenen. Het kan niet. Het mag niet. Het mag echt niet dat Felix niet thuis is gekomen omdat hij zichzelf iets heeft aangedaan.

'Hij is bij Bente', zegt ze. Het laat me enorm opgelucht en ontzettend bezwaard tegelijkertijd voelen. Blijkbaar kiest hij toch voor haar.
'Oké, bedankt...' mompel ik beduusd. 'Dan ga ik weer', zeg ik ongemakkelijk en slenter het tuinpad af. Ik raap mijn fiets op en stap op.

'Levi', schrikt ze me nog op. 'Hij is oké.'
'Mooi', zeg ik zacht en fiets weg. Ik kijk bewust niet verder de straat in, niet bereid Felix' fiets bij haar huis te zien staan.

Uit het zicht van zijn moeder barst ik opnieuw in tranen uit. Hoe kan hij nog voor Bente kiezen zelfs na mijn duidelijke teken? Hoe kan hij haar zijde opzoeken na alles wat ze hem heeft aangedaan?

En de boodschap is nu maar al te duidelijk. Zelfs na mijn teken heeft hij voor haar gekozen, dus er zal nooit meer iets plaatsvinden tussen ons. Alles is nu voorgoed over.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!