♪ Question...? – Taylor Swift ♪

Het volgende moment dat ik wakker word en mijn ogen open, ben ik meteen één en al verwarring. Voor een paar tellen heb ik even compleet geen idee waar ik ben. Na een tijdje besef ik dat het Mirres kamer is.
Langzaamaan komen er wat herinneringen naar boven drijven van gisteravond, maar het zijn slechts kleine fragmenten zonder duidelijke samenhang.

Felix.

Het is een fragment waar maar al te vaak op teruggekomen wordt, maar geen duidelijk verhaal aan me lijkt te vertellen. Steeds als de climax van het verhaal lijkt te komen, vallen mijn gedachten weer stil.

Vermoeid wrijf ik door mijn ogen en kom een beetje omhoog, waardoor ik meteen door de klap van mijn kater getroffen word. Zacht kreun ik en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. God, ik voel me werkelijk ellendig.

Met pijn en moeite kom ik uit bed en trek snel een joggingbroek en een shirt aan dat ik hier nog had liggen. Na even wat paracetamollen gezocht te hebben in de badkamer, ga ik naar beneden om een ontbijt voor Mirre en mij klaar te maken. Mijn misselijkheid wil me echter niets naar binnen laten werken.
In de keuken drink ik snel eerst wat water en neem twee paracetamollen in voordat ik het eten klaarmaak.

En denk ook maar niet dat ik hem ga afstaan aan je.

Verward schud ik mijn hoofd wanneer ik Bentes stem hoor. Waar hebben we het over gehad dat ze dit tegen me gezegd heeft? En waarom klinkt het in mijn hoofd nu zo kil, terwijl ik me er een vriendelijk gezicht bij herinner?

Zonder verder nog na te denken ga ik met twee borden eten en twee glazen vruchtensap op een dienblad naar boven en sluip Mirres kamer in. Ze is slaperig op haar mobiel bezig.
'Hey', groet ik haar zacht en meteen kijkt ze op.
'Hey', zegt ze en gaat rechtop zitten.
'Heb je trek?' vraag ik en plaats voorzichtig het dienblad naast haar.
'Oh wauw, je hebt er zelfs paracetamollen bij gelegd. Je bent werkelijk een held', zegt ze opgewekt en drukt een kus op mijn wang. Als eerste neemt ze een paracetamol, dan begint ze te eten. Ik neem een klein hapje van mijn brood en kijk haar kauwend aan.

'Hoe voel je je?' vraag ik. Al kauwend schudt Mirre haar hoofd.
'Verschrikkelijk. Ik weet ook echt nog maar zo weinig van gisteravond', zegt ze. Ik knik.
'Ja, ik ook', zeg ik. Felix.
Ik schud de gedachte van me af door een hap van mijn brood te nemen en mijn focus te leggen op niet over mijn nek gaan.

'Ik stuur nog even mijn moeder een berichtje', zeg ik en zet mijn bord weg. Wanneer ik mijn telefoon uit mijn broekzak van mijn spijkerbroek pak, die naast het bed op de grond ligt, word ik overdonderd door een berg aan meldingen die op mijn beginscherm op me te wachten staat. Mijn ogen schieten naar de meest recente die ik ontvangen heb.

Kevin voetbal: Wtf heb jij gister allemaal uitgespookt man?

Ik scrol door mijn oudere meldingen en voel mijn hart beginnen te bonzen zodra ik merk dat ze me stuk voor stuk een soortgelijke vraag stellen. Zowel mensen die gisteren op het feest waren als mensen die er niet waren, wat betekent dat de situatie schokkend moet zijn.

Lars voetbal: Ha homo!

Ik frons wanneer de melding mijn scherm in springt. Gehaast ontgrendel ik mijn telefoon en open mijn chat met Kevin. Wat heb ik in godsnaam uitgevreten gisteravond?

Ik: Geen idee?!
Ik: Iedereen stuurt me dit
Ik: Waarom???
Ik: Tientallen mensen sturen me dit maar ik heb echt geen idee waar het over gaat
Ik: Wat heb ik gedaan dat zo schokkend is dat iedereen me opeens interessant vindt?

Kevin voetbal: Ik denk dat je het antwoord wel zal vinden zodra je ook maar enige vorm van social media opent
Kevin voetbal: @k3llyh4ll0 heeft vgm het meeste maar je hoeft haar account niet eens te zoeken om waarschijnlijk te vinden waar het over gaat
Kevin voetbal: Het maakt ook niet uit of je snap, insta, twitter of zelfs facebook opent want er is overal wel iets geplaatst maat
Kevin voetbal: Succes ermee

Het is een meisje uit Petra's klas weet ik, maar ik kan me niet eens herinneren dat ik haar gisteravond specifiek gezien of gesproken heb.

Ik: Thnx

Snel open ik mijn Instagram en scrol door de verhalen heen. Ik stuit als eerste op Petra's profiel, waardoor ik het aanklik en zo fragmenten van gisteravond voorbij zie komen.
Vlug tik ik er doorheen. Het zijn slechts foto's of filmpjes van haar feest, niets bijzonders. Video's van dronken, dansende tieners die het naar hun zin hebben. Ik probeer mezelf op de achtergrond op te sporen, maar ik ben weinig te zien – en dat terwijl ik bij de meeste mensen toch wel aanzienlijk van lengte verschil.

Een video van Felix en mij komt voorbij, jumpend op de dansvloer, maar dat is ondertussen geen nieuw fenomeen meer. Ik kan bijna niet geloven dat dit de reden is dat ik zoveel berichten krijg.

Dus ik klik door. Er komen berichten op Petra's verhaal voorbij die van andere gebruikers komen, en zodra ik Kelly's naam zie, ga ik wat trager door de beelden heen. Het zijn zoenende mensen – zoenende mensen door flesje draaien.

Oh nee.

Maar het lijkt maar niet te komen. Er lijkt maar niets op mij te wijzen of iets wat shockend is. Het enige wat ik van mezelf zie is een milliseconde waarin ik op de achtergrond aan het dansen ben met Mirre, maar ook mijn danskunsten zijn de stapel berichten niet waard. Ik ben verbaasd wanneer ik Simon en Daniël op de achtergrond zie.

Wanneer ik het volgende fragment zie, is Mirre niet langer te zien op de achtergrond. Heb ik ruzie met haar gemaakt? Is ze daarom weggelopen en is dat waarom mensen me berichten sturen? Daniël lijkt zich nu ook te verplaatsen.

Mijn hart zakt in mijn borst wanneer ik het volgende verhaal zie verschijnen. Daniël is weg van de bank, maar daarvoor zijn Felix en ik in de plaats gekomen.

Oh nee.

'Hebben we flesje draaien gedaan?' stamel ik, waardoor Mirre mee begint te kijken op mijn scherm. Nee, ik kan en wil niet geloven dat ik dit Mirre heb aangedaan. Ik kan en wil niet geloven dat ik een ander heb gezoend. Hoe kan ik Mirre dat aandoen?
'Oh, wauw, ja! Nu je het zegt, weet ik het opeens weer', zegt ze en mijn hoofd lijkt vast te lopen. Hoe kan ze er zo kalm op reageren?

'Je hebt gezoend met Bente?!' vraag ik wanneer ik het volgende beeld te zien krijg. In plaats van dat het verbaasd klinkt, klinkt het eerder boos, wat niet per se mijn bedoeling was. Wellicht komt het door de verontwaardiging dat we hier werkelijk aan mee hebben gedaan.
'Haha, ja!' zegt ze enthousiast. Fronsend kijk ik naar haar op, maar richt dan snel weer mijn blik op mijn scherm. 'Volgens mij deed ik dat omdat...' Ik klik naar het volgende beeld wanneer ik het niet langer aankan om Mirre een ander te zien zoenen.

'Ik heb gezoend met Felix?!' bulder ik wanneer mijn scherm opnieuw gevuld wordt door ons twee, deze keer verdronken in elkaar. Als reflex begin ik op mijn nagel te bijten, maar ga direct door naar een andere nagel zodra een stekende pijn me tegemoet komt.
En het moment dat ik ons zo samen zie, is ook het moment dat alle herinneringen opeens weer als één gezamenlijke en complete vloedgolf op me afkomen, me omverslaan en me overstromen, hierbij de lucht uit mijn longen slaan en me verdronken achterlaten.

Inderdaad, waar ben ik gisteravond in godsnaam allemaal mee bezig geweest?

'Ja, jij kwam bij het draaien uit op Felix en om het gelijk te trekken, zou ik met Bente zoenen. We moesten het zelfs doen om je over te halen', zegt Mirre en eet van haar brood. Verbaasd kijk ik haar aan. Hoe kan ze het uitspreken alsof het het normaalste ding ooit is om te doen? Alsof we niet beide vreemd zijn gegaan gisteren?
'Waarom heb je me niet gewoon tegengehouden?' vraag ik verward. Mirre lacht ongemakkelijk.
'Als ik het me goed herinner, heb ik je juist aan zitten moedigen en zitten pushen', geeft ze toe. Mijn ogen worden groot en opeens lijkt mijn kater nog onverdraaglijker.

'Mirre!' breng ik lichtelijk geïrriteerd uit. Wanneer ik mijn ogen op mijn scherm richt, zijn Felix en ik nog steeds bezig met elkaar de lippen van het gezicht te zoenen. Jezus, hoe lang blijven we bezig? Het voelt als eeuwen en het lijkt eindeloos door te gaan. Ik begin op een andere nagel te bijten.
Ik krijg kippenvel wanneer ik onze tongen tegen elkaar zie komen, gevolgd door Felix' blauwe nagellak tussen mijn krullen, zijn ring compleet verborgen tussen mijn krullen, mijn hand op zijn bovenbeen, zijn hand vastgegrepen aan mijn gele polo, zijn armbandje kriebelend in mijn nek.

Wanneer het filmpje eindelijk afgelopen is, lijkt er wel een minuut voorbij te zijn gegaan. Maar dat is nog niet het ergste. Nee, de zoen verschijnt opnieuw in beeld, maar deze keer vanuit een andere hoek gefilmd. En ik weet niet of ik mezelf een toeschouwer of de uitvoerder moet voelen, maar de kriebels door mijn lichaam maken me haast weer zo bewust van het moment als gisteren zelf.

Ongelofelijk. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat ik bijna een minuut lang met een jongen heb zitten zoenen – met Felix bovendien.

Waarom uitgerekend Felix van alle mensen?

Wanneer de zoen opnieuw vanuit een ander perspectief in beeld komt, bijt ik opnieuw op een andere nagel en zucht diep.
'Dit had echt niet mogen gebeuren, Mirre', zeg ik geërgerd. De hele toestand maakt mijn kater er niet bepaald beter op. 'Waarom heb je me dit laten doen?'
'Zo erg is het toch niet? Lijkt erop dat je de zoen best fijn vond', zegt ze en grijpt mijn telefoon uit mijn hand. Verontwaardigd haal ik mijn vinger uit mijn mond en houd mijn hand beledigd op naar Mirre.

'Dit gaat straks heel de school door, Mirre! Straks denkt iedereen dat ik homo ben!' zeg ik. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt Mirre me aan. 'Niet dat er iets mis mee is, maar ik ben het niet!'
'Nou, dat is toch het belangrijkste? Dat jij van jezelf weet hoe je in elkaar steekt?' brengt ze hier op in. Gefrustreerd zucht ik. Ze heeft gelijk, maar dit was absoluut niet wat ik op dit moment wilde horen.

Ik weet nog goed dat Daniël en Simon in het begin ontzettend getreiterd werden en ik sta er absoluut niet op te wachten om zelf dat ook te moeten doorstaan.

'Je hebt gelijk', stamel ik echter om haar niet teleur te stellen.
'Mooi. En leg dan nu alsjeblieft je telefoon weg en kom bij me liggen. Ik wil knuffelen en slapen', zegt ze.
'Is goed', zeg ik, zet het dienblad op de grond, sla de dekens weer over me heen en trek Mirre in mijn armen.

Kort overweeg ik nog om Felix een berichtje te sturen, maar alle andere meldingen op mijn telefoon willen me hem niet meer op laten pakken voor de rest van de dag. Mirres zachte haren kriebelen in mijn gezicht en haar bekende geur stelt me gerust.

Ik zou hier nou wel heel de dag willen blijven liggen – het liefst zelfs een paar weken, zodat mijn kus met Felix vergeten is en ik zonder problemen rond zou kunnen lopen op school.

Ik druk een kusje op Mirres schouder en sluit dan mijn ogen. Tijd om mijn roes uit te slapen.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!