♪ Luka – Suzanne Vega ♪

Het kan niet. Het mag niet. Ik kan niet een tweede keer verkracht worden en dan ook nog eens betrapt worden door Levi tijdens de act. Hoe voor schut? Hoe rampzalig?

Ik was nog nooit zo blij geweest om Quinten thuis te zien, maar het weerhield Bente er niet van me de trap op te slepen en me opnieuw tot seks te dwingen. Natuurlijk stopte Quinten haar niet. Tuurlijk liet hij Levi gewoon naar boven komen.

Wat moet Levi wel niet van me denken? Hoeveel zou hij nu nog van mijn woorden geloven, dat ik met hem wil zijn, als hij me samen in bed ziet met Bente?
En ik wil hem haten voor het wegrennen, maar ik kan het niet. Ik begrijp hem. Als ik hem mag geloven, zag hij de jongen van zijn interesses seks hebben met een ander. Wie zou dan toe willen kijken? Wie zou het dan willen stoppen, ook al werd er om hulp gevraagd?

Tot mijn geluk ging Bente weer meteen weg nadat ze klaar was gekomen. Ik stopte direct met de daad zodra het moment er was. Ze vroeg of ik niet ook nog "mijn momentje van geluk" wilde hebben, maar het zou allesbehalve dat zijn, dus heb ik het afgekapt. Binnen twee minuten was ze mijn kamer uit.

Het is ondertussen avond en ik heb heel de middag alleen maar aan Levi kunnen denken en of ik hem een berichtje zou moeten sturen.
Verdwaasd zit ik in Quintens kamer, speel afwezig met de oordopjes die Levi net op mijn bureau heeft gelegd. Hij heeft alles gezien en ik weet niet of ik hem nog aan kan kijken hierna.

Ik laat de oordopjes naast me vallen en pak de roze polo op, die ik van het kussen heb gehaald en opgevouwen heb om terug te geven aan Levi. Mijn duimen wrijven afwezig over de stof van het shirt. Kon ik het maar bij me houden. Het is het enige beetje wat me nog steun wist te bieden als ik alleen was.
Met tranen brandend in mijn ogen breng ik het shirt traag naar mijn gezicht. Mijn ogen scannen de stof voordat ik mijn gezicht in het shirt begraaf en de geur diep in me opneem. Levi's geur begint echter te vervagen – net als zijn geloof in me. Hoe moet hij ook anders na vanmiddag?

Ik voel de stof van de polo nat worden onder mijn ogen, maar ik haal het shirt niet weg. Ik moet alles ervan opnemen nu het nog kan; voordat ik het terug moet geven aan Levi.

Verslagen laat ik mijn handen vallen en stop het shirt in mijn rugzak. Hij moet het shirt terugkrijgen, hoe graag ik het ook bij me wil houden. Ik ga het mezelf niet makkelijker maken als ik het langer blijf koesteren.

Verdoofd pak ik mijn telefoon. Hoewel ik aan een berichtje naar Levi heb gedacht, is mijn berichtenbalk echter de hele tijd leeg gebleven, niet wetende waar ik in godsnaam zou moeten beginnen. Ik ben nog niet bereid de chantage en verkrachtingen aan hem uit te leggen.

Mijn gedachten gaan naar Daniël en Simon, die me de afgelopen dagen nog zo hebben geprobeerd te beschermen tegen Bente, maar het is niet gelukt. Ik was te naïef.
Hun icoontjes staan beide bij Daniëls huis op "zoek mijn vrienden". Kan ik nu nog naar ze toe gaan? Ik weet niet of ik mezelf op een rijtje kan houden als ik alleen blijf. Ik weet niet of ik mezelf nog langer tegen kan houden me opnieuw te bezeren als ik afgezonderd blijf.

Ik heb Levi beloofd dat ik het niet meer zou doen en ik heb de belofte vanmiddag al verbroken. Hoewel het op mijn liezen is en Levi de wonden dus niet snel op zal merken, kan ik die belofte niet nog verder breken. Maar ik kan niet naar hem toe gaan, niet na wat hij heeft moeten doorstaan vanmiddag.

Snel sta ik op en besluit toch richting Daniël te gaan. Alles zolang ik me maar even af kan leiden, zolang ik maar niet in het huis hoef te zijn waar mijn grenzen twee keer overschreden zijn – waarschijnlijk zelfs meerdere keren, waarvan ik het eerder niet echt toe durfde te geven.

Met mijn telefoon in mijn kontzak strompel ik naar beneden en stap naar buiten. Het schemert al lichtjes.
Ik stap op mijn fiets en begin naar Daniël en Simon te fietsen. En ik wil er zo snel zijn dat ik me niet eens meer zorgen kan maken om de pijn in mijn lichaam of om het verkeer om me heen. Het leidt een aantal keer tot krappe situaties, maar ik kan me er niet langer druk om maken.

Wanneer ik bij Daniël aankom, zet ik mijn fiets weg en hinkel naar de voordeur zonder mijn fiets op slot te zetten. Ik kijk via het keukenraam naar binnen in de hoop Daniël en Simon te spotten, maar het is Sven met wie ik oogcontact maak. Verward kijkt hij me aan en staat op van de keukentafel. Tranen bijten in mijn ogen.

Ik besluit niet meer aan te bellen, omdat Sven toch al richting de deur loopt. Eigenlijk baal ik er ontzettend van dat hij degene is die de deur komt openen. Ik had gehoopt dat Daniël of Simon me zou zien en ik zo meteen met een van hen naar boven kon gaan zonder mezelf voor anderen te hoeven vernederen. Het wil me door de grond laten zakken dat zijn cameradeurbel waarschijnlijk mijn verstrooide toestand vastlegt, voor iedereen in het huis terug te zien. Ik probeer mijn tranen weg te knipperen, maar het lukt me niet.

'Hé, Felix', klinkt er wanneer Sven de deur opent. Het is raar om te bedenken dat hij dezelfde leeftijd heeft als ik. Hij voelt zoveel jonger voor me. Het maakt het alleen maar pijnlijker om te beseffen wat ik de afgelopen dagen heb meegemaakt als ik probeer in te beelden dat het Sven was geweest bij wie het gebeurd zou zijn. Ik ben op dezelfde fragiele leeftijd als hij.

'Zijn Daan en Siem er?' vraag ik hees. Zwijgend knikt hij.
'Ze zijn op Daniëls kamer', antwoordt hij en stapt voor me aan de kant.
'Bedankt', mompel ik, strompel langs hem naar binnen en ga daarna meteen de trap op, niet in staat ook nog maar één seconde langer onder ogen te zijn met iemand anders dan de twee jongens waar ik eigenlijk voor kwam. Sven gaat de woonkamer weer in.

Bovenaan de trap haal ik nog een paar keer diep adem en schud mijn handen een beetje los, probeer zo wat moed bij elkaar te rapen om de deur te openen.
Ik stap naar de gesloten slaapkamerdeur toe en probeer mijn schouders te ontspannen. Tranen kruipen opnieuw omhoog in mijn ogen wanneer ik probeer te bedenken hoe ik moet beginnen. Hoe ik moet gaan bekennen dat Daniël gelijk had toen hij zei dat ik hun bescherming nodig heb en ik niet meer alleen met Bente kan zijn. Hoe ik moet gaan vertellen dat het een tweede keer is gebeurd en ik het opnieuw niet tegen kon houden – en Levi het deze keer zelfs heeft gezien en me nu daarom waarschijnlijk zal haten.

Ik slik de brok in mijn keel weg en schraap mijn keel een keer. Ondertussen heb ik mijn tranen wegknipperen opgegeven, wetende dat ze steeds maar weer terug zullen komen.
Ik open de deur en doe een stap de kamer in, maar bevries zodra ik Daniël en Simon samen op zijn bed zie.

Simons benen over Daniëls rug.

Beide naakt.

Heel duidelijk opgewekt bezig met iets waar ik net maar al te graag niet mee bezig had willen zijn.

Wanneer ze de deur horen openen, komt Daniël snel van Simon af en slaat gehaast en beschaamd de dekens over hun lichamen heen. Geschrokken kijken ze me aan, maar ik begin alweer de deur uit te lopen.
'Felix?' brengen ze beide verbaasd uit, maar ik stap alweer de kamer uit en begin alweer de deur te sluiten.
'Oh mijn God! Sorry! Shit! Sorry, sorry, sorry!' stotter ik terwijl ik de deur dichtsla en richting de trap loop. Ik hoor gestommel en wanneer ik de deur van Daniëls kamer hoor openen, kijk ik nog een keer vluchtig om.

'Sorry!' jammer ik nog een keer. Daniël staat in de deuropening, de deken rond zijn middel geslagen, en kijkt me bezorgd aan.
'Felix!' zegt hij en probeert me zo tegen te houden, maar ik kan het niet aan om dadelijk hun kamer binnen te stappen wetende wat ik verbroken heb.
'Sorry, Daan en Siem, sorry!' stamel ik snotterend en begin verder de trap af te rennen. Mijn enkel weet niet meer wat hij met me aan moet, zo erg belast ik hem, maar ik blijf doorrennen. En opnieuw barst ik in tranen uit. Hoe kan ik dingen steeds zo blijven vergallen?

'Felix!' sist Daniël nog een keer, maar ik blijf rennen. 'Fuck', kan ik hem nog onder zijn adem horen zeggen, maar dan slaat zijn slaapkamerdeur weer dicht en meteen vlucht ik het huis uit.
Buiten stap ik direct op mijn fiets en begin weer richting mijn eigen huis te fietsen. Ik weet niet waar ik alle kracht en energie opeens vandaan haal.

Waarom lijkt alles in mijn leven opeens neer te komen op seks? Alles wat ik meemaak, komt samen op dit ene punt. En hoe grappig ik het vroeger mocht vinden, zo erg haat ik het nu.

Met harde snikken verlaten mijn tranen mijn ogen. Waarom moest ik nou naar hen toe gaan? Ik had kunnen bedenken wat ze aan het doen waren. Nou heb ik het moment compleet verpest. Ik ben een loser.

En ik huil nog harder wanneer ik besef dat Levi en ik nooit zoals Daniël en Simon kunnen zijn. Ik zal nooit uit Bentes chantages los kunnen breken en nooit met Levi kunnen zijn. Alles is verpest.

'Felix!' hoor ik in de verte, maar ik kan mezelf er niet toe zetten om te stoppen. Ik kan Daniël niet aankijken na zijn momentje met Simon verpest te hebben.
Had Bente ook maar de deur gehoord toen Levi binnen kwam lopen. Was ze toen ook maar van me af gekomen. Had ik toen ook maar kunnen stoppen.

'Felix', klinkt er opnieuw en de stem nadert me, maar ik kan niet stoppen ongeacht de pijn. Wie dacht ik ook te zijn om hulp te zoeken bij hen?
'Felix', klinkt er nu direct naast me en wanneer ik Daniël door mijn tranen heen probeer aan te kijken, kan ik het opeens niet meer aan om door te fietsen en stap ik vol op de rem. Daniël doet hetzelfde en zet meteen zijn krakkemikkige fiets gepanikeerd weg en stapt naar me toe.

Dikke tranen wellen op in mijn ogen en ontdaan schud ik mijn hoofd, probeer mezelf in te houden.
'Vertel me alsjeblieft niet dat dat jullie eerste keer was', stamel ik snikkend. Ik zie hem zoeken naar woorden en ik voel me haast meer verslagen dan vanmiddag. Zijn zwijgen zegt genoeg.
Ik laat mijn fiets op de grond kletteren en sla benauwd mijn armen om Daniël heen. Heb ik eeuwen erop zitten hameren dat ze het eens zouden moeten doen, ben ik vervolgens degene die het komt verpesten. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld.

'Oh God, sorry', mompel ik en druk mijn gezicht stevig in zijn borst, grijp met mijn handen zijn shirt vast. 'Mijn hemel, wat dacht ik?'
'Felix, het is oké', probeert hij me gerust te stellen, maar het helpt niet, want het voelt niet oké.
'Sorry, Daniël, sorry. Ik had eerst moeten bellen. Sorry. Ik heb het zo verpest. Sorry dat ik niet gebeld heb', jammer ik. En ik ben ook idioot om niet eerst te bellen. Nog steviger duw ik mezelf tegen hem aan.

'Felix', fluistert hij en legt zacht zijn hand op mijn achterhoofd.
'Mijn God, waarom kan ik dingen alleen nog maar vernielen tegenwoordig?' snik ik tegen Daniëls gespierde borst. En het laat me aan Levi's gespierde borst denken en ik begin alleen nog maar harder te huilen, omdat het niet Levi is in wiens armen ik sta – omdat ik hem vanmiddag waarschijnlijk overstuur heb weten te maken en alles tussen ons ook vernield heb.

'Sorry dat ik alles zo verpest', stotter ik.
'Felix', klinkt Daniël opnieuw, maar ik reageer niet.
'Sorry, Daniël, sorry', herhaal ik opnieuw en opnieuw. Wanneer ik echter Daniëls duim over mijn nek voel strijken en hij zo op mijn nieuwe zuigzoenen duidt, zo aantoont dat hij weet waarvoor ik eigenlijk kwam, val ik kort stil en verstijf even. Maar binnen een aantal seconden komt mijn gejammer in tienvoud terug.

Het is nog een keer gebeurd en ik had het wellicht kunnen voorkomen als ik zelf niet zo dom was geweest om Bente mee naar binnen te nemen. Levi heeft alles gezien.

Zwijgend staan we op het fietspad. Daniël laat me huilen tot het zo natuurlijk en automatisch voelt als ademhalen. Schokkerig adem ik in.

'Sorry, Daniël', stamel ik nog een keer, en deze keer is het een verontschuldiging omdat ik niet naar hem geluisterd had.
'Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen', zegt hij zacht. Stevig schud ik mijn hoofd.

'Felix, kom alsjeblieft met mij mee naar huis en blijf vanavond', zegt hij. Ik schud nog steviger mijn hoofd.
'Ik kan jullie niet ook nog eens jullie nacht samen ontnemen', stribbel ik tegen. Ik weiger Daniël en Simon er nog langer van te weerhouden met elkaar naar bed te gaan.
'Felix, alsjeblieft. Ik wil je niet terug de handen van Bente in sturen', zegt hij en ik kan alleen maar nee schudden. Had Levi ook maar zo gedacht vanmiddag.

'En Simon dan?' stamel ik. Daniël wrijft over mijn rug in de hoop me wat rustiger te krijgen.
'We hebben nog een luchtbed thuis. Een van ons slaapt wel daarop', zegt hij en ik schud opnieuw mijn hoofd. Ik kan het aanbod niet accepteren. Ik kan geen cockblocker zijn. Als ze er eindelijk klaar voor zijn, kan ik me daar niet tussen wringen en hen er zo alsnog van weerhouden.

'Bente zal me vandaag niet nog een keer verkrachten', stamel ik als tegenargument en opeens voel ik me compleet machteloos, futloos.
'Felix', klinkt Daniël nu streng. Het blijft kort stil tussen ons, maar mijn gehuil houdt het vallen van een complete stilte tegen. 

Ik zak een beetje weg in Daniëls armen door de combinatie van mijn onuitputbare verdriet en mijn afwezigheid van maaltijden. Hij probeert me te ondersteunen en duwt me een beetje van zich af.
Hij wikkelt zijn arm onder mijn oksels door en houdt me zo omhoog, raapt ondertussen mijn fiets op van de grond. Ik geef me over en laat hem zijn zin krijgen.

Voorzichtig reikt hij me mijn fiets aan, die ik zwakjes aanneem van hem. Hij houdt zijn hand stevig op mijn schouder terwijl hij zijn fiets van zijn standaard haalt en opstapt.
'Kom, dan kan je bij mij op mijn stang', zegt hij en kijkt me diep aan.

Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Welke stang?

Beide kijken we elkaar diep aan, wachtend tot de opmerking mijn keel zal verlaten, maar het blijft akelig stil. Daniëls blik breekt, wat aangeeft dat we beide dondersgoed weten waarom ik de woorden niet meer over mijn lippen weet te krijgen.

Zonder verder nog een woord te wisselen spring ik op de stang van Daniëls verroeste fiets en laat hem me zo naar zijn huis brengen. Uitgeput rust ik met mijn hoofd tegen zijn borstkas terwijl ik verlamd naar de tegels onder me kijk.

Wanneer we bij Daniël aankomen, staat Simon op ons te wachten in de deuropening. Ik durf hem niet aan te kijken, nog altijd te alert van wat ik net verknald heb.

Ik heb hun eerste keer enorm vergald.

'Sorry, Simon', stamel ik zonder hem aan te kijken. Ook hij legt zijn hand licht op mijn rug.
'Het is oké, Felix', zegt Simon en neemt me in zijn armen terwijl Daniël onze fietsen weg begint te zetten. Wanneer hij naar binnen stapt en de deur achter zich sluit, beginnen we richting de trap te lopen.

Ik kan niet geloven dat ze me op willen vangen nadat ik hun eerste keer verpest heb. Ik kan niet geloven dat ze me niet gewoon naar huis hebben laten gaan en afgemaakt hebben waar ze aan begonnen waren.
Ik barst in harde snikken uit en voel mijn benen als plumpudding onder me uit zakken, waardoor ik nog niet eens de eerste trede op kan komen.

Omdat zij goede vrienden zijn en ik een slecht vriendinnetje heb.

Beduusd kijk ik snikkend naar de grond.

Omdat bij hen niet alles om seks draait.

Huilend kijk ik naar ze op, maar al te goed beseffende dat dit de situatie is. Ik zie Simon wanhopig naar Daniël kijken, wie klein knikt en zonder verdere instructie naast me hurkt.
'Ik ga je de trap op tillen, oké, Felix?' zegt hij, maar hij wacht niet echt op antwoord. Hij wrikt mijn benen onder mijn lichaam uit en tilt me op door zijn ene arm onder mijn knieën door te brengen en de andere om mijn schouders te slaan.
     Met een kleine kreun komt hij omhoog en begint dan achter Simon aan de trap op te lopen, ik als een marionetpop met doorgeknipte touwtjes in zijn armen. Machteloos laat ik mijn hoofd tegen Daniëls borst vallen.

     Simon loopt voorop de badkamer in, waar hij de toiletdeksel naar beneden doet en Daniël me vervolgens op neerzet. Kort kijken ze elkaar nog aan, waarop Daniël opnieuw knikt en de badkamer verlaat en Simon een washandje nat begint te maken.
     Simon hurkt neer voor me en frist me wat op door mijn gezicht af te doen met het frisse washandje. Verlegen kijk ik naar zijn zachte gezicht terwijl hij dit doet.

     'Sorry, Simon', stamel ik opnieuw. Ik weet hoe spannend hij het vond om een stap verder te gaan met Daniël, en nu ben ik het komen verpesten. Klein schudt hij zijn hoofd.
     'Ik ben blij dat je gekomen bent, Felix', zegt hij zacht. Hij strijkt met het washandje over mijn kaaklijn, over mijn keel, en ik weet dat het is om mijn tranen weg te vegen, maar eigenlijk hoop ik dat hij ermee mijn zuigzoenen kan laten verdwijnen – de verschijning ervan, maar ook de herinnering ervan.

     Ondertussen begint Daniël op de zolder te rommelen en komt naar beneden met een luchtbed en een pomp.

     Wanneer ik Daniëls kamer in word gebracht, is er geen spoortje meer te zien van wat er net heeft plaatsgevonden, alles spic en span gemaakt door Simon in de tijd dat Daniël achter mij aan kwam. En ik ben hem er zo ontzettend dankbaar voor, want het voelt onverdraaglijk om aanwezig te zijn in iets wat mij te veel associeert met de gebeurtenissen tussen Bente en mij. En ik weet dat hij dit ook weet.

     'Ga maar even op bed zitten, dan haal ik wat te drinken en te eten', zegt Simon, helpt me naar het bed en gaat daarna de slaapkamer uit. Beduusd kijk ik toe hoe Daniël het luchtbed op staat te pompen.
     Mijn ogen dwalen naar zijn gespierde armen, die aangespannen zijn door de uitvoering. Hij is zo knap en zijn lichaam is zo mooi. Ik kan me niet voorstellen dat er ooit nog een tijd was waarin ik probeerde te ontkennen dat ik jongens ook aantrekkelijk vind – en dat er nu een tijd is waar ik het maar al te goed weet, maar er niet meer naar durf te handelen.

     Wanneer het bed volledig is opgepompt, komt Simon net naar boven met een dienblad met drie glazen drinken en een bord eten erop. Hij geeft me een van de glazen en zet daarna de andere twee op het nachtkastje.
     Hij biedt me een zakdoekje aan uit de tissue box op Daniëls nachtkastje en bezwaard pak ik er eentje aan. Ik kan alleen maar bedenken waar de tissues anders voor gebruikt waren als ik de kamer niet in was komen stormen.

     Simon neemt mijn glas van me aan en trekt zijn benen op het bed terwijl ik mijn neus snuit. Ook ik trek nu mijn benen op het bed.
     'Eet wat', zegt hij en geeft me een bord met stomende macaroni. Stug schud ik mijn hoofd.
     'Ik wil niet', stamel ik hees. Elke hap is eentje dichterbij het lichaam dat Bente zo graag wil zien.
     'Al is het maar een paar hapjes, Felix. Je moet iets binnenkrijgen', houdt Simon vol.

     Bezwaard neem ik het bord van hem aan en maak een hap klaar. Bemoedigend kijkt Simon toe hoe ik de hap mijn mond in breng. Het lucht me op en wil me laten kotsen tegelijkertijd. Samen met Simon kijk ik toe hoe Daniël het luchtbed opmaakt.

     'Je moet echt met hem trouwen, Simon', zeg ik zacht. In mijn ooghoeken zie ik hem met zijn ketting spelen.
     'Weet ik. Dat is ook mijn bedoeling', zegt hij hierop. Daniël pikt het gesprek op en kijkt hem met een glimlach aan en ik wil verdwijnen, want ik voel me echt een blok aan hun been. Beduusd geef ik het bord terug aan Simon, wat hij bezwaard van me aanneemt.

     'Waarom laat je me niet op de zolder slapen?' zeg ik en neem mijn glas weer uit Simons handen, neem een slok om mijn schrale keel te stillen. Als ik niet in dezelfde kamer slaap, kunnen ze wellicht nog afmaken wat ik daarnet verstoord heb. Daniël schudt zijn hoofd.
     'Dan hebben we geen toezicht op wat je aan het doen bent', zegt hij. Ik zucht diep. Hij weet wat ik zou willen doen. 'Dus je slaapt mooi hier.'
     'En probeer maar niet 's nachts de kamer uit te sluipen, want Daniël is een hele lichte slaper en merkt alles', waarschuwt Simon me, waardoor een verdwaald lachje mijn keel verlaat.

     'Felix, jij kan met Simon in bed slapen, dan slaap ik op het luchtbed', zegt Daniël en slaat de dekens open die hij net netjes neergelegd heeft.
'Nee, echt niet. Ik voel me al te opgelaten om hier te zijn, dus ik ga me er ook niet nog eens tussen wurmen door jullie niet in hetzelfde bed te laten slapen', stotter ik en kruip moeilijk van het bed af. Ik schop mijn schoenen uit en ga koppig op het luchtbed zitten. Streng kijkt Daniël me aan, maar de blik in mijn ogen toont aan dat ik niet genoeg energie heb voor nog een discussie, dus geeft Daniël zich deze keer zonder protest over.

'En als jullie het niet erg vinden, wil ik het liefst ook nu gaan liggen. Ik ben gesloopt', geef ik eerlijk toe.
'Dat is prima', zegt Simon. Ik knik klein. Ik begin mijn gulp te openen, maar draai snel mijn rug naar hen toe zodra ik mijn broek naar beneden begin te trekken en stuntel om hem zo vlug mogelijk uit te trekken. Ze mogen mijn bovenbenen niet zien.
Ik weet echter dat mijn haast en klunzigheid genoeg antwoord bieden. Ook de manier waarop ik schichtig onder de dekens ga liggen en mijn benen zo vlug mogelijk probeer te bedekken, laat weinig aan de verbeelding over.

Ik weiger mijn shirt uit te trekken. Ze mogen Bentes krassen op mijn rug niet zien.
Ik zie Daniël en Simon opnieuw een wetende blik met elkaar delen en ik haat het.

Wanneer ik op mijn rug op het luchtbed lig en de dunne deken tot hoog aan mijn kin heb opgetrokken, kijk ik naar Daniël en Simon zonder daarbij mijn hoofd te keren. Tranen bijten in mijn ogen wanneer ik opnieuw besef dat ik hun eerste keer geruïneerd heb.

'Je buurmeisje is achttien, toch?' vraag ik hees. Kort blijft Daniël stil.
'Ja, hoezo?' vraagt hij argwanend.
'Denk je dat ze drank voor me zou willen kopen zodat ik mezelf kan verdoven?' snotter ik.

Ik wil Bente vergeten.

Ik wil zat zijn.

Nu worden Simon en Daniël beide alert.
'Dat gaan we echt niet doen, Felix', zegt Daniël streng.
'Sigaretten dan?' vraag ik wanhopig. De jongens zuchten verslagen.
'Nee, Felix', klinkt Daniël opnieuw streng, maar ik hoor de bezorgdheid en wanhoop in zijn stem. De jongens kijken me bezorgd aan.

Er valt een nieuwe, lange stilte, waarin enkel mijn gesnik te horen is.

Tegelijkertijd stappen Daniël en Simon op me af. Simon komt rechts van me liggen en Daniël links van me op het veel te smalle luchtbedje, maar het maakt me niet uit. Wanneer hun armen zich voorzichtig om mijn lichaam slaan en ze hun hoofden licht op mijn kussen leggen, barst ik opnieuw in tranen uit.

'Levi heeft het gezien', snotter ik.
'Wat?' klinken ze in koor. Ik schud mijn hoofd en laat ze me strakker omhelzen.

Was het maar niet zo geweest. Had ik maar nooit om de oordopjes gevraagd. Was hij ze maar nooit komen brengen.

'Hij kwam mijn oordopjes terugbrengen en liep mijn kamer in terwijl Bente opnieuw...' start ik mijn zin, maar ik weet hem niet af te maken.

'Wat deed hij toen?' vraagt Simon behoed. Mijn tranen voelen als stromende lava in mijn ogen.
'Ik vroeg om hulp, maar hij legde de oortjes neer en ging weg', antwoord ik hakkelend en ik begin nog harder te huilen wanneer ik me Levi's gezichtsuitdrukking van dat moment inbeeld.
Beide jongens troosten me, maar het voelt niet alsof mijn huilen ooit nog zal stoppen vanavond. Daniël en Simon blijven liggen en me troostend knuffelen. Het voelt een beetje in de richting van Levi, van zijn roze polo.

Wanneer ik doorkrijg dat ze waarschijnlijk blijven liggen tot ik slaap, probeer ik op een gegeven moment mijn tranen te stillen en te doen alsof ik in een lichte slaap ben weggezakt.
Het duurt niet veel langer tot Daniël en Simon opstaan en ongemakkelijk door de kamer schuifelen.

'Blijf jij bij Felix? Dan ga ik even naar zijn huis om zijn spullen te halen', hoor ik Daniël zeggen.
'Nee', klinkt Simon gepanikeerd. 'Ik kan hem denk ik niet tegenhouden als hij wakker wordt en zichzelf iets aandoet. Het moet andersom.'
'Je vindt het niet erg om heen en weer te moeten fietsen?' vraagt Daniël lief. Het wil me opnieuw laten huilen. Waarom moest Bente mijn mogelijkheid om zo met Levi te zijn van me ontnemen?

'Nee, ik ga nu meteen', zegt hij. Traag open ik mijn ogen, kijk naar de gepanikeerde jongens aan het voeteneind van het luchtbed waar ik op lig.
'Siem?' komt hees en zacht uit mijn keel. Verrast kijkt het koppeltje naar me om. 'Kan je Levi's roze polo meenemen?' fluister ik. Hij glimlacht lief.
'Tuurlijk', zegt hij. 'Nog iets anders?' Hij verlaat de kamer nadat ik mijn hoofd geschud heb.

Langzaam sluit ik mijn ogen weer. Ik kan me alleen maar schuldig voelen. Ik heb zoveel dingen verpest vandaag. Hoe kan ik zo zijn? Hoe kunnen Daniël en Simon dit nog willen doen voor me na net?

Ik voel het luchtbed een beetje inzakken naast me. Trillend zucht ik wanneer ik Daniëls hand door mijn haren voel gaan. Was het maar Levi geweest die naast me zat.

Het voelt eeuwen later wanneer opnieuw de deur naar Daniëls kamer geopend wordt.
'Ben er weer', fluistert Simon licht buiten adem, maar ik open mijn ogen niet en blijf doen alsof ik slaap, om hen niet te veel tot last te zijn.
'Alles gelukt?' klinkt Daniël gedempt naast me en staat dan op van het luchtbed.
'Ja, sorry dat het zo lang duurde. Ik probeerde make-up te zoeken voor zijn zuigzoenen', zegt Simon. 'Bijna al zijn spullen lagen in Quintens kamer, dus kon ik het eerst niet vinden. En Quinten was er.'

Mijn hart zakt in mijn borst. Wat als hij Simon belachelijk heeft gemaakt? Wat moet Simon dan van me denken?

'Zei hij iets?' fluistert Daniël.
'Hij was echt naar', fluistert Simon. Het wil me mijn ogen laten openen en me laten verontschuldigen. 'Hij had niet eens door dat Felix weg was. Hij vroeg of ik voor een neukpartij met Felix kwam, omdat hij zo van seks houdt. Toen zei hij dat twee bottoms geen top maken en begon hij nog meer vervelende opmerkingen te maken. Hij is nog erger dan al mijn neven en nichten bij elkaar.'

'Gaat het?' vraagt Daniël voorzichtig.
'Ja, met mij wel... Maar ik snap wel dat Felix geen fijne situatie heeft om uit de kast te komen en hij daarom vermijdt thuis hulp te zoeken.'
Het wil me opnieuw in tranen uit laten barsten, maar ik houd het in me. Geen tranen meer, dan kunnen Daniël en Simon ook gaan slapen.

Ik moet de drang in tranen uit te barsten nog sterker onderdrukken wanneer ik merk dat er iets naast me wordt neergelegd. Ik herken de geur meteen: Levi's polo.

Het duurt inderdaad niet veel langer tot het koppeltje zich klaar begint te maken voor bed en het licht in de slaapkamer uitgaat. Wanneer het een paar minuten donker is, open ik voorzichtig mijn ogen en trek het shirt naast me naar me toe. Trillend neem ik de geur in me op.
Ik trek mijn eigen shirt uit en trek de polo aan, laat de ietwat wijde stof mijn lichaam omwikkelen. Met een brok in mijn keel knijp ik door de stof van het shirt heen in de huid over mijn ribben.

Voorzichtig draai ik mijn hoofd naar Daniëls tweepersoonsbed, maar ik kan niets duidelijk zien in het donker. Misschien kan ik toch proberen naar huis te gaan vanavond, om zo Daniël en Simon morgenochtend niet tot last te zijn.
'Welterusten, Felix', klinkt Daniël zacht, laat me zo schrikken. Bevend zucht ik.
'Bedankt, Daan', stamel ik terug en draai me op mijn zij. Nerveus speel ik met het knoopje van de polo. Het zijn dezelfde knoopjes die ik geopend heb toen ik Levi zoende. Ik weet niet of ik ooit nog hetzelfde bij hem durf te doen na alles wat tussen Bente en mij is gebeurd.

Een lange tijd lig ik wakker, wachtend tot Daniël en Simon slapen. Ik schiet overeind in bed en schuif mezelf naar de rand. Voorzichtig klauter ik omhoog.

'Wat ga je doen?' klinkt er vanuit Daniëls bed. Simon had echt gelijk toen hij zei dat Daniël een lichte slaper is.
'Ik moet naar de wc...' lieg ik. Een paar tellen blijft het stil.
'Als je langer dan een minuut in de badkamer blijft, kom ik persoonlijk de deur openbreken', zegt hij nu. Trillend zucht ik. Hij weet dat ik in Simons huis een puntenslijper gesloopt heb toen ze me alleen lieten in de werkkamer van zijn moeder.
'Is goed', stamel ik en strompel zijn slaapkamer uit. Ik ga de badkamer in, doe het licht aan en draai de deur op slot. Ik draai de kraan aan om mijn gerommel te verdoezelen en begin de kastjes af te zoeken.

Met bevende handen haal ik een scheermesje uit een van de lades en ga op de badrand zitten. Ik stroop de broekspijpjes van mijn onderbroek op en plaats de mesjes hoog in mijn lies. Ik klem de onderkant van Levi's polo stevig tussen mijn tanden, hoop hem zo niet te besmeuren.

Misschien kan ik Bente wegsnijden.

Mijn tranen beginnen de vloeien op hetzelfde moment dat mijn bloed begint te vloeien. Het is vanmiddag een tweede keer gebeurd en Levi heeft alles gezien. Ik ben van plan pas te stoppen zodra ik alleen nog maar aan de pijn kan denken en niets anders mijn gedachten in beslag neemt, dus nieuwe wond na nieuwe wond volgt. Maar ik kan de gebeurtenis niet uit onze breinen snijden.

'Felix?' klinkt er luid door de badkamerdeur. Trillend sluit ik mijn ogen en laat mijn tranen ongestoord naar buiten stromen.
Beduusd open ik mijn ogen wanneer mijn naam nog een keer geroepen wordt en kijk naar mijn benen, waar zich tientallen nieuwe wonden gevormd hebben.

'Felix, doe de deur open of ik ram hem in', klinkt Daniël nu streng en begint wild aan de deurklink te trekken. Hard schrik ik wanneer een luide klap tegen de deur klinkt.
Gepanikeerd sta ik op van de badrand en gooi het scheermesje in de wasbak. Ik scheur een stapel wc-papier af en begin de bebloede badrand af te doen, gevolgd door mijn benen. Het is echter meer dan verwacht.
Er klinkt nog een harde knal tegen de deur. 'Felix!' klinkt Daniël pissig en bezorgd. Er wordt aan de deurklink getrokken en er klinkt gerommel aan het slot.

Gehaast gooi ik de proppen bebloed toiletpapier in de wc en probeer ze door te spoelen, maar het is al te laat: Daniël heeft de deur al open weten te breken en stapt de badkamer in.

'Wat is hier aan de hand?' klinkt een nieuwe stem.
'Sven, blijf weg', zegt Daniël terwijl hij mijn bebloede benen overdonderd bekijkt. Het is echter al te laat; Sven heeft een glimp opgevangen en draait zich kokhalzend om.

Daniël sluit de deur achter zich en snelt naar me toe. Overrompeld kijk ik hem aan en barst dan in harde snikken uit, waardoor Levi's polo tussen mijn tanden uit glipt. Ik laat mezelf met mijn benen onder mijn kont gevouwen op de koude tegelvloer zakken.

Gehaast rolt Daniël wat wc-papier af en duwt het stevig op de bloedende wonden bij mijn kruis. Het laat mijn lichaam bevriezen.

'Daan...' stamel ik hees, waardoor zijn groene ogen bezorgd opschieten naar me. 'Kan je je handen daar alsjeblieft weghalen?'
'Oh, fuck, shit, kut. Sorry', ratelt hij en weet niet hoe snel hij zijn handen weg moet trekken. 'Fuck, echt sorry. Kut.'

Opnieuw begin ik hard te snikken. Zijn reactie is zo tegenovergesteld van die van Bente.

♪ How to Disappear Completely – Radiohead ♪

Mijn slaap is die nacht in kleine stukjes gekomen. Elke keer als ik Daniël of Simon hoorde woelen, schoot ik wakker, helemaal vergeten dat ik niet thuis was en het niet Bente kon zijn om me aan te randen.

Beduusd klauter ik omhoog, kijk in het licht van de opkomende zon naar de slaapkamerdeur; Daniël zit er half onderuitgezakt tegenaan. Mijn schuldgevoel voelt meteen weer zwaar.

Traag knippert hij zijn ogen open en schiet overeind zodra hij me in bed ziet zitten.
'Hé', zegt hij zacht. Moeilijk glimlach ik. 'Heb je nog een beetje kunnen slapen?'
'Ja', antwoord ik. Bezorgd glimlacht hij. 'Sorry van gisteren...'
'Het is oké', zegt hij en glimlacht lief. 'Het spijt mij echt heel erg van gisteren. Sorry dat ik zonder na te denken mijn handen op je benen heb geplaatst', ratelt hij. Beduusd schud ik mijn hoofd.
'Zeg alsjeblieft geen sorry. Het was goed bedoeld', zeg ik. Smal knikt Daniël. We kijken allebei om naar het bed wanneer er wat geritsel klinkt. Simon komt ook omhoog.

'Goedemorgen', groet hij ons hees. Hij heeft heel de nacht doorgeslapen, maar ik denk dat het niet lang zal duren voordat hij weet wat er in de badkamer gebeurd is. Beschaamd kijk ik weg. Ik denk dat het al wel duidelijk genoeg is met Daniël, die de wacht houdt voor de deur.
'Hey', begroet Daniël hem warm, maar ik kan mezelf niet opbrengen iets te zeggen.

'Zullen we ons zo aankleden? Het is misschien vroeg, maar dan hoef je niet zo gehaast naar school te fietsen', stelt Simon voor.
'Klinkt als een goed plan', zegt Daniël en kruipt stijf op van de grond.
'Sorry', stamel ik, maar Daniël schudt stug zijn hoofd.
'Het is oké', zegt hij. 'We kleden ons even snel om in de badkamer, dan kan jij je hier omkleden.' Ik knik. 'Ik vertrouw erop dat je in een minuut wel omgekleed bent. En anders heb ik je toch wel vaak zat naakt gezien.'
'Komt goed', stamel ik. Simon en Daniël verlaten de slaapkamer met een stapeltje kleren. Ik wacht een paar tellen tot ik van mijn luchtbed kruip en kijk welke spullen Simon voor me heeft meegenomen.

Klein slik ik wanneer ik zie dat hij mijn lichtblauwe shirt uit mijn kast heeft getrokken. Durf ik de kleur te dragen nu Marc weer terug is?

Vlug trek ik mijn schone kleren aan en wacht met mijn flesje concealer tot Daniël en Simon terugkomen. Ik hoor ze zacht praten in de badkamer en ik weet dat ze het over gisteravond hebben.
Ik voel me nog steeds misselijk wanneer ik me bedenk dat ik hun eerste keer verknald heb. Ik voel me nog misselijker wanneer ik bedenk dat ik Daniël opgescheept heb met mijn verse wonden.

Het duurt niet veel langer tot het koppeltje terugkomt. Beide hebben waterige ogen en zijn duidelijk bezorgd.
'We hebben tegen Levi en de rest gezegd dat je met ons naar school fietst', zegt Daniël. Klein knik ik. Hoe boos zal Bente zijn?

'Zal ik je even helpen met je nek?' vraagt Simon en reikt zijn hand naar me uit.
'Graag', stamel ik en laat hem me voorzichtig omhoog trekken. Hij neemt me mee de badkamer in en laat me op de gesloten wc zitten.
Zijn kleine handen nemen behoed het flesje uit mijn vingers en doen wat van de make-up op zijn handen. Voorzichtig begint hij de vloeistof op mijn nek te deppen. Met brandende ogen kijk ik naar zijn bruine ogen, gefocust op het nauwkeurig aanbrengen van de make-up. Zijn lichte sproetjes zijn van zo dichtbij goed te zien.

'Siem...' fluister ik door mijn tranen heen. 'Kan je ze weghalen?'
Simon snikt terwijl een dikke traan uit zijn oog rolt.
'Ik wilde dat ik het beter kon dan dit. Sorry, Felix. Ik doe mijn best', snikt hij. Klein knik ik en kijk afwezig naar zijn betraande wimpers.

'Kan je ook mijn nagellak weghalen?' vraag ik. Verrast kijkt hij in mijn ogen. 'Marc is terug...'
'Komt goed', fluistert hij en legt de laatste hand aan de make-up op mijn nek.

Hij rommelt wat door de badkamerkastjes en kruipt naar me toe met wattenschijfjes en nagellakremover. De sterke geur maakt ons beide meteen wakker.
Een dikke traan rolt over mijn wang en valt neer op Simons vingers terwijl ik toekijk hoe hij de donkerpaarse kleur van mijn nagels haalt. Was de kleur ook maar zo makkelijk van mijn nek te halen.

We gaan met z'n drieën naar beneden, waar Simon me verplicht iets te ontbijten. Ik weet dat hij meer wil van me, maar ik kan het niet voor elkaar krijgen meer dan twee happen brood op te eten. Na het ontbijt frissen we ons op in de badkamer en vertrekken daarna op de fiets naar school. Daniël laat me zijn stuur vasthouden terwijl Simon me vooruit duwt aan mijn bagagedrager.

Ongemakkelijk stap ik van mijn fiets af in de fietsenstalling en laat Daniël me helpen met hem in de rekken te zetten. Achter het koppeltje aan strompel ik de school in.
Mijn hart zakt in mijn borst wanneer ik Levi en Mirre in de gang zie staan, fluisterend met elkaar. Had hij gisteren maar niet met haar afgesproken, dan was ons beide wat leed bespaard. Was hij maar naar me toe gekomen om me te troosten. Had hij me maar niet alleen gelaten.

Zijn ogen vallen op mij. Zwak slik ik wanneer hij ze stevig in de mijne haakt. Zijn blik lijkt beledigd, verraden en verward en ik wil niet weten wat de precieze reden ervan is.
Hij breekt los van Mirres zijde en volgt mij en Daniël naar zijn kluisje. Vertroebeld kijk ik hem aan.

'Wat is er aan de hand?' vraagt hij. Behoed komt Daniël achter me staan.
'Niets bijzonders', stamel ik hees. Niet-begrijpend schudt hij zijn hoofd.
'Waarom heb je niet thuis geslapen?' vraagt hij. Ongelovig kijk ik hem aan. Ik kan me niet voorstellen dat hij het verband nog niet heeft gelegd tussen mijn bedekte zuigzoenen en het fiasco waar hij gisteren op ingelopen kwam.
'Push het niet, Levi', zegt Daniël zacht en legt licht zijn hand op mijn rug. Het laat een rilling over mijn ruggengraat gaan. Bentes krassen zijn er nog altijd te vinden. Beschaamd kijk ik weg en begin in mijn rugzak te rommelen. Zoekend kijkt Levi me aan wanneer ik hem bevend de roze polo teruggeef.

'Zoals gevraagd...' stamel ik en slik de brok in mijn keel weg. Levi's ogen haken diep in de mijne terwijl hij traag zijn kluisje opent en het shirt weglegt. Hoopvol kijk ik hem aan.
'Waar is mijn broek?' vraagt hij. Verslagen zucht ik. Shit, helemaal vergeten. Hij ligt nog op mijn kamer, maar ik weet niet of ik hem in durf te stappen om de broek voor Levi te pakken.
'Vergeten...' stamel ik en kijk naar het roze shirt in zijn kluisje. Wat moet ik nu gebruiken als ik alleen in bed lig?

'Ga je hem aantrekken ondanks dat Marc terug is?' vraag ik hees en probeer mijn tranen weg te knipperen. Levi haalt zijn schouders op.
'Misschien', zegt hij. Verslagen zucht ik en laat mijn schouders zakken. Stelde hij maar voor dat ik het shirt bij me kon houden.

Beduusd kijk ik toe hoe hij zijn kluisje sluit, zo de polo voor me verbergt en daarmee het laatste beetje comfort van me ontneemt.

♪ Storms – Fleetwood Mac ♪

Uitgeteld stap ik thuis de gang in en laat mijn rugzak van mijn rug glijden. Levi heeft de rest van de dag geen woord tegen me gezegd en ik kon eerlijk gezegd ook niets verzinnen om over te praten. Hoe moesten we ook verder na gisteren?

Ik schrik op wanneer mam de gang inkomt. Ik wil glimlachen, maar voel mijn moed wegzakken wanneer ik haar pissige uitdrukking zie.
'Waar ben jij vannacht geweest?' vraagt ze. Mijn hoofd duizelt.
'Bij Daniël en Simon...'

'En dan denk je dat het oké is dat je mijn make-up jat?' zegt ze. Diep haal ik adem.
'Sor ̶ '
'Je hebt zelf die zuigzoenen op je afgeroepen, dus dan moet je ook maar op de blaren zitten. Je geeft me nu die make-up terug', zegt ze boos. Het voelt alsof ik wegval in een zwart gat.
'Ja, sorry...'

'Nu geen smoesjes en getreuzel. Geef die zooi', snauwt mam en houdt haar hand op. Overrompeld buk ik naar mijn rugzak en haal het tubetje eruit. Met pijn en moeite weet ik weer overeind de komen en het flesje in haar hand te leggen.
'Sorry...' stamel ik nog een keer, maar mam draait zich al om en gaat de woonkamer weer in. Ik sleep mezelf de trap op en laat me bekaf op Quintens bed vallen na de deur zacht gesloten te hebben.

Ik rommel door mijn rugzak en haal het pakje sigaretten tevoorschijn dat ik Onno heb laten kopen. Twijfelend draai ik het pakje rond tussen mijn vingers, maar open het dan toch en neem er een sigaret uit.
Ik kruip naar het raam, open het en steek de sigaret op. Traag adem ik de rook in en sluit mijn ogen. Ik hoop dat de sigaret mijn zenuwen wat in kan perken, maar niets lijkt te helpen.

Verslagen stamp ik de sigaret uit op de vensterbank wanneer ik hem tot de filter opgerookt heb. Ik kruip weer terug naar het bed en sla mijn armen om mezelf heen.

Licht sluit ik mijn ogen en probeer mijn tranen weg te houden, maar het lukt niet. Kwam Levi maar naar me toe. Kwam hij maar vragen wat er was. Liet hij me maar tegenover hem verontschuldigen. Had ik maar in zijn armen kunnen liggen. Maar hij zal niet komen. Huilend val ik in slaap, wetend dat Bente bij Mirre is en me niets aan kan doen.

Het is echter niet heel veel later wanneer ik wakker schrik en warrig Quintens kamer scan. Dof klauter ik omhoog en pak mijn telefoon erbij. Twijfelend zweven mijn vingers boven de toetsen.
Uiteindelijk hak ik de knoop door en houd mijn overgaande telefoon aan mijn oor. Het duurt lang voordat er opgenomen wordt.

'Hoi, met Mirre', klinkt in mijn oor.
'Uh, hé, Mir...' stamel ik en hoest. 'Ik weet dat we eigenlijk morgen hadden afgesproken voor Duits, maar ik weet dat je dan je afspraakje met Clint hebt. Ik kan me voorstellen dat je er heel enthousiast en zenuwachtig voor bent, en dus liever niet aan school moet denken morgen...' zeg ik. 'Of mij...' Het blijft stil aan de andere kant.
'Misschien is het handiger als we het een andere keer doen. Je bent er speciaal voor gaan winkelen met Bente, dus het moet heel belangrijk voor je zijn. Ik wilde je de keuze geven.'

'Klinkt goed', zegt ze eindelijk. 'Kan je nu?'
'Moet je niet winkelen?' vraag ik verbaasd.
'Ik heb al iets gekocht en we wilden net gaan. We gaan nu naar onze fietsen, dan kom ik meteen naar jou', klinkt ze overtuigd.
'Is goed', fluister ik.
'Tot zo.'
'Tot zo', stamel ik en haal mijn telefoon weg bij mijn oor. Leeg kijk ik mijn kamer rond. Het lucht me wat op dat Mirre komt. Het is voor Bente een mogelijkheid minder om me het bed in te dwingen.

Het duurt even voordat ik wat stemmen in de woonkamer hoor en vervolgens iemand de trap op komt.
Snel veeg ik mijn tranen weg, wachtend op een klopje op de deur. Zwak frons ik wanneer de klop verder weg klinkt.

'Felix?' hoor ik Mirre. Tranen prikken in mijn ogen. Was het maar Levi. Maar haar stem klinkt niet voor mijn deur. 'Felix, kan ik binnenkomen?'
Mijn hart zakt in mijn borst. Ze staat natuurlijk voor mijn eigen slaapkamer.
'Felix?' klinkt ze nu bezorgd en ik hoor haar de deur openen. Gepanikeerd probeer ik zo snel mogelijk overeind te komen en struikel naar Quintens slaapkamerdeur.

Verward kijkt Mirre om wanneer ze me de deur hoort openen.
'Hoi', gooi ik eruit. Mirre lacht verbluft.
'Wat doe je in Quintens kamer?' vraagt ze. Natuurlijk, het is niet logisch voor Mirre dat ik in de oude slaapkamer van mijn broer zit. Het is niet logisch voor Mirre dat ik ervan walg mijn eigen kamer binnen te moeten stappen.

'Sorry. Ik heb de afgelopen nachten hier geslapen omdat er een vervelende mug op mijn kamer zit', stamel ik, pak snel mijn schoolspullen van de slaapkamer af en werk me dan mijn eigen kamer in.
Alles voelt alsof het op me afkomt, alsof alles in mijn lichaam explodeert, wanneer ik mijn voet over de drempel zet. Mijn lichaam wordt ijskoud.

Ik ga trillend in kleermakerszit op mijn bed zitten en kijk leeg mijn kamer rond. Mijn twee outfits van de afgelopen twee keren liggen nog onaangeraakt op de grond.

Ik wil gillen, krijsen, schreeuwen, huilen, janken, kotsen. Ik wil mijn huid eraf krabben, mijn ogen eruit klauwen, mijn haren uit mijn hoofd trekken, mijn tanden uit mijn mond slaan, mijn hart uit mijn borst rukken. Ik wil verbranden, verpulveren, verdwijnen.

Ik wil hier niet meer zijn. Nooit meer.

'Sorry van de rotzooi', stamel ik en kijk beschaamd toe hoe Mirre tegenover me op bed gaat zitten. Mijn handen zijn klam en mijn hoofd voelt mistig. Ik weet niet of ik hier een nuttig woord uitgebracht ga krijgen.
'Maakt niet uit', zegt ze en pakt mijn Duits boeken uit mijn tas. Zenuwachtig slik ik wanneer ik doorheb dat Mirre merkt dat ik net nog gehuild heb en ik elk moment weer in tranen uit kan barsten.

Mirre begint te praten over Duits, maar het enige wat ik kan bedenken is dat ik op het bed zit waar Bente me verkracht heeft; dat dit de kamer is waar Levi op ons in gestormd kwam en het heeft moeten zien.

Ik voel mezelf bleek wegtrekken wanneer ik Bente voor me kan zien, zeurend op mijn schoot. Mijn mond maakt zich klaar om over te geven wanneer ik haar nagels weer bijna in me voel prikken.

'Kunnen we naar Quintens kamer?' onderbreek ik Mirre middenin haar zin. Verbijsterd kijkt ze me aan. 'Ik hoor die mug en ik word echt knettergek.'
'Ik hoor niets...' zegt Mirre. Ik schud mijn hoofd en kruip onhandig van het bed af.
'We gaan naar Quintens kamer', houd ik vol en strompel zo snel mogelijk mijn kamer uit. De lucht voelt meteen minder drukkend.

Ik plof neer op Quintens bed terwijl Mirre de kamer in stapt en de deur achter zich sluit.
'Weet je dat je eigenlijk echt een lul bent?' zegt ze. De woorden slaan hard in mijn gezicht.
'Wat?' vraag ik verbluft, kijk toe hoe Mirre de boeken op het bed gooit en op de rand gaat zitten.

'Je kan Levi en Bente niet zo behandelen. Je bent echt een fucking klootzak', zegt ze. Tranen springen in mijn ogen.
'Ik weet het...' mompel ik. Mirre schudt haar hoofd. 'Ik weet dat ik een lul ben. Sorry. Ik weet dat ik dit alles niet verdien en ik weet dat ik Bente en Levi als stront behandel. Ik weet het, ik weet het, ik weet het. Ik haat mezelf ook. Sorry dat ik zo ben. Sorry dat ik Bente en Levi zo kut behandel. Ik verdien niets goeds meer', ratel ik. Stevig sluit ik mijn ogen en probeer mijn tranen weg te drukken.

'Felix, dat is niet waar...' stamelt Mirre.
'Ik wil zo graag met Levi zijn', zeg ik en slik hard. Mirre schuift dichter naar me toe.

Maar Bente heeft het verknald.

'Waarom maak je het niet uit met haar?' vraagt ze. Warme tranen stapelen zich nog hoger op in mijn ogen. Ik ontwijk haar blik.
'Ze geeft me geen kans', fluister ik en sluit opnieuw mijn ogen. Het is het dichts bij de waarheid dat ik durf te komen.
'Wat is er gebeurd tussen jullie?' vraagt Mirre. Stug schud ik mijn hoofd en weiger mijn ogen te openen. 'Felix, wat is er aan de hand tussen jou en Bente?'
'Ik wil het niet vertellen', zeg ik en begraaf mijn gezicht in mijn handen.

'Wat doet ze dat je bij Daniël en Simon bent blijven slapen?' vraagt ze. Opnieuw schud ik mijn hoofd. Geschrokken open ik mijn ogen wanneer Mirre mijn polsen vastpakt en mijn handen wegtrekt bij mijn gezicht.
'Wat doet ze dat je dit jezelf hebt aangedaan?' zegt ze en gebaart naar de snijwonden. Mijn keel wordt droog. 'Vertel het me.'
'Je zal me niet geloven.'

'Levi zegt dat hij iets gezien heeft. Ik wil jouw kant van het verhaal horen voordat ik iets verkeerds denk', zegt ze streng. Verloren kijk ik haar aan.
'Levi heeft verteld over gisteren?' stamel ik. Klein knikt Mirre. 'Wat heeft hij gezegd?'
'Dat hij je huilend seks zag hebben met Bente', antwoordt ze. Radeloos zucht ik. Het wil me laten braken.

'Wat is er gebeurd tussen jullie?' pusht ze opnieuw. Ik schud weer net zo hard mijn hoofd.
'Niets', zeg ik. Als ik het niet vertel, is het misschien niet waar.
'Lieg niet, Felix. Wat is er gebeurd?'

'Ik wilde haar vrijdag vertellen over Levi...' zeg ik en friemel aan mijn armbandje. Zwijgend kijkt Mirre me aan, wachtend op de rest van het verhaal. 'Maar ze begon me te zoenen en wilde niet luisteren.'
'Oké...' mompelt Mirre en scant mijn gezicht. De volgende stilte die valt is lang en zwaar. Ik wil het aan niemand vertellen. Welke jongen wordt er nou verkracht?

'Toen ik zei dat ik geen zin had in seks...' stamel ik. Mijn woorden blijven in mijn keel steken. 'Dreigde ze met Marc.'
'Wat?' vraagt Mirre zacht. Een hete traan schiet over mijn wang.
'Als ik niet met haar naar bed zou gaan, zou ze naar hem toe stappen om te vertellen dat Levi en ik vaker gezoend hebben.' De worden komen schokkerig uit mijn keel.
'Mijn God...'

'Dus ben ik met haar naar bed gegaan om dat te voorkomen. Ik heb het aan Daniël en Simon verteld omdat ik niet wist aan wie ik het anders moest vertellen. Ze wilden niet dat ik nog alleen zou zijn, dus lieten ze me bij hen slapen.'
'Gisteren... Gisteren tijdens die ruzie...' stotter ik. 'Gisteren begon ze weer over hem en de video's die ze heeft van Levi en mij. Als ik niet met haar naar bed ging, zou ze de video's doorsturen. Levi heeft ons toen gezien...'

'Ze heeft je verkracht?' vraagt Mirre en slaat haar hand voor haar mond. Een nieuwe traan verlaat mijn oog. Ook bij Mirre zie ik een traan over haar wang rollen.
'Sorry', stamel ik en veeg haar traan vlug weg.
'Waarom blijf je bij haar als ze je chanteert en verkracht?' vraagt Mirre verward. Er valt een steen op mijn maag.

'Als ik het uitmaak met haar, gaat ze sowieso naar Marc. Straks wordt Levi weer in elkaar geslagen door mij', stamel ik en probeer de brok in mijn keel weg te slikken. Ongelovig schudt Mirre haar hoofd.
'Ik heb net nog met haar gewinkeld en ze deed alsof er niets aan de hand was', stamelt ze verbijsterd.
'Er is niets aan de hand...' fluister ik.
'Felix...' fluistert Mirre met betraande ogen terug. 'Mijn God. Heb je dit ook aan Levi verteld?' Verlegen kijk ik weg.

'Ik schaam me er dood voor, Mirre. Ik ben een fucking jongen die door zijn vriendinnetje verkracht is. Welke jongen wordt nou verkracht door zijn vriendinnetje? Welke jongen wil nou geen seks met zijn vriendinnetje? Een jongen kan toch niet verkracht worden door een meisje? Ik ben zo'n loser', zeg ik. Een dikke traan verlaat haar oog en ze wil praten, maar ik laat haar niet beginnen. 'En daarbij, als ik het aan niemand vertel, is het niet gebeurd, toch? Als zo min mogelijk mensen het weten, was het misschien allemaal maar een stomme nachtmerrie.'

'Felix, zo werkt het niet...' stamelt Mirre. Ik knik en veeg mijn tranen weg, maar ze komen net zo hard terug.
'Ik weet het', reageer ik. Mirre trekt me in een strakke knuffel. Uitgeput laat ik mijn tranen naar buiten komen. Troostend wrijft Mirre over mijn rug, maar het voelt akelig door de krassen die Bente er heeft achtergelaten.

'Ik denk dat je Levi de waarheid moet vertellen...' fluistert ze. Ik schud mijn hoofd en snik hard. 'Hij is bezorgd om je. Het is beter als hij het hele verhaal weet.'
'Ik wil het hem niet vertellen', zeg ik. Mirre duwt me van haar schouder af en kijkt me bezorgd aan. Haar ogen gaan naar mijn nek, waar mijn zuigzoenen nu nog onder verscholen gaan. Dat is na vandaag ook voorbij.
Hard snik ik en sla mijn hand voor mijn mond.

'Ik denk dat het inderdaad beter is als je niet meer alleen thuis blijft', zegt ze dan. Verslagen zucht ik. 'Je kan bij iedereen terecht. Bij mij, bij Daniël, bij Simon, maar zeker ook Levi. Vertel hem alsjeblieft wat er gebeurd is. Laat hem je helpen. We zullen vast wel een manier vinden om het uit te krijgen tussen jou en Bente zonder dat ze naar Marc stapt. We zullen jullie koste wat het kost beschermen. Je mag overal om vragen.'

'Heb je nog make-up?' stamel ik. Verrast kijkt Mirre me aan. 'Die van mijn moeder is op en ik wil hier niet aan herinnerd worden.'
'Ik denk dat mijn foundation te donker is voor je...' fluistert Mirre en scant mijn nek. 'Kom, dan gaan we samen naar de stad', zegt ze en staat op van het bed. Ze steekt haar hand naar me uit, maar ik schud mijn hoofd.

'Ik denk niet dat ik dat ga halen met mijn enkel', mompel ik. Eigenwijs kijkt Mirre me aan. 'Alsjeblieft...'
'Ik ben zo snel mogelijk terug. Doe alsjeblieft niets doms', zegt ze. Ik schuif mezelf tegen de muur aan en richt mijn hoofd naar het plafond, probeer mijn tranen zo terug mijn hoofd in te laten stromen.
'Ik zal mijn best doen', stamel ik. Twijfelend blijft Mirre kort bij de deur staan, maar verlaat dan toch het huis. Verdoofd sluit ik mijn ogen en grabbel naar mijn pakje sigaretten.

Kon ik Levi maar vertellen wat er gebeurd is.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!