♪ The Scientist – Colyplay ♪

     Denk maar niet dat ik afgelopen nacht echt heb kunnen slapen. Mijn hele avond ging verspild aan piekeren over wat er tussen Felix en Bente is gebeurd. Wat er zo heftig aan is dat hij het me weigert te vertellen, maar het wel ervoor zorgt dat hij stug aan haar zijde blijft. 

     Ik wil dat Bente niet zo naïef is en de hint begrijpt dat hij haar zuigzoenen bedekt. Ik wil dat ze afstand doet van hem. Ik wil dat de ruzies hun relatie vernielen en ze hem opgeeft.

     Denkend aan Felix' snijwonden stap ik op mijn fiets, wachtend op Mirre. Ik vraag me af wat de precieze reden was. Was ik het? Samen met Mirre en de zuigzoenen? Was Marc het? Bente? Hoever kan Felix gaan tot hij het begeeft?

     'Goedemorgen', schrikt Mirres stem me op uit mijn dagdroom. Verrast kijk ik op.
     'Hallo', stamel ik en fiets met haar weg. Haar bruine ogen staan vrolijk. Ik wil graag over Felix beginnen, maar het onderwerp lijkt me te zwaar en ik wil Mirres stemming niet vergallen.

     'Zin in zaterdag?' vraag ik maar. Ze knikt enthousiast.
     'Ja, echt heel erg!' zegt ze opgewekt. Het laat me lachen.
     'Wat gaan jullie doen?' vraag ik. Mirre is geweldig, dus ik gun het haar van harte dat ze een nieuw iemand leert kennen.
     'Ik heb werkelijk geen idee! Clint heeft iets geregeld als verrassing', zegt ze. Zacht stoot ik haar aan.
     'Ik hoop dat het iets leuks is', zeg ik, waarop Mirre wild knikt.
     'Ik ook, maar ik denk dat het wel goed komt', zegt ze met een brede glimlach. Haar mondhoeken zakken echter naar beneden en haar blik wordt bedenkelijk. 'Wat is er aan de hand? Ik kan zien dat er iets dwars zit. Waar denk je allemaal aan?' verwisselt ze plots het onderwerp. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog.

     'Nee, niets', zeg ik snel. 'Ik heb het er ook liever niet nu over. Ik krijg het niet uitgelegd voordat we bij de kruising zijn.'
     'Wat is er allemaal aan de hand?' vraagt Mirre bezorgd.
     'Ik leg het wel na school uit, ja?' zeg ik. Mirre scant twijfelend mijn gezicht.
     'Maar dan wil ik ook echt alles weten. Dan fiets ik mee naar jou', zegt ze.
     'Is goed', stem ik in. Maar hoe kan ik haar alles vertellen als ik zelf niet eens alles weet?

     'Het is Felix, of niet?' vraagt ze. Beduusd knik ik. Wanneer is het niet Felix? 'Bente zei dat hij bij Simon en Daniël heeft geslapen.'
     'Klopt...' stamel ik.
     'Ze probeerde het grappig over te laten komen door een grapje te maken dat hij zogenaamd een trio met hen gehad zou hebben, maar ik merkte dat ze eigenlijk echt heel pissig was erom.'
     'Ze moet hem eens niet zo controleren', zeg ik.

     'Weet je waarom hij daar was?' vraagt Mirre nu. Ik schud mijn hoofd en wenk naar de kruising. Mirre begrijpt de hint en begint over school te praten.
     Mijn hart zakt in mijn schoenen wanneer ik zie hoeveel moeite Felix moet doen om Bente bij te houden. Ongelofelijk dat ze zo slecht is in het aflezen van mensen dat ze dit niet doorheeft.

     Mirre en ik steken de straat over en gaan achter hen fietsen. Mirre en Felix maken zich klaar om van plek te wisselen, maar worden abrupt onderbroken door Bentes stem.
     'Felix, blijf je naast mij fietsen?' klinkt ze. Stomverbaasd en verslagen kijkt hij haar aan.
     'Oké...' stamelt hij en doet wat ze van hem vraagt.

     Vragend kijken Mirre en ik toe, maar Felix durft niet meer onze kant op te kijken en ook Bente weigert contact met ons te maken.

     Moeilijk scan ik Felix' beschadigde lichaam. Aan alles is te zien hoeveel moeite hij heeft met vooruit komen. Hij hangt niet aan bij Bente, maar ik kan zien dat hij het wel nodig heeft – dat hij het waarschijnlijk wel had gedaan als hij naast mij had gefietst.

     'Uh, Levi...' zegt hij zacht en breekt zich voorzichtig los van Bentes gesprek, kijkt over zijn schouder naar mij. Verrast en bezorgd kijk ik hem aan. 'Ik denk dat ik mijn oordopjes bij jou heb laten liggen. Zou je ze kunnen zoeken voor me?'
     'Als ik dan mijn polo terugkrijg', zeg ik. Felix' blik breekt, maar hij werkt een glimlach rond zijn mondhoeken.
     'Komt goed', slaat zijn stem over.

     Verbaasd kijkt hij naar Mirre, die half tussen hem en Bente in gaat fietsen.
     'Hé, Bent, zou je morgen met me mee naar de stad willen om een outfit voor zaterdag te halen?' vraagt ze. Bente begint te stralen.
     'Ja, super leuk!' zegt ze enthousiast en gebaart naar Felix dat hij plaats moet maken voor Mirre. Verontwaardigd zakt hij terug en komt zo naast mij te fietsen.

     Grijnzend knipoogt Mirre naar me en begint opgewekt met Bente te kletsen over wat voor outfit ze wil en welke winkels ze het beste in kunnen gaan.
     Verbitterd kijkt Felix toe. En ik snap het. Net moest hij zo nodig naast Bente blijven fietsen, maar ze liet hem net zo hard weer vallen. De tegenslag laat hem nog meer moeite hebben met fietsen.

     Ik pak zijn pols vast en trek zijn hand los van zijn stuur, waardoor hij verbaasd opkijkt. Zijn blik wordt zacht wanneer ik zijn hand op mijn stuur leg en mijn hand stevig om de zijne wikkel.
     'Nu was het handig geweest om een scooter te hebben', zeg ik en duw voorzichtig plagend met mijn elleboog tegen Felix' arm. Zijn zachte blik valt meteen terug in zijn gebroken blik.
     'Ja...' stamelt hij hees en werkt een geforceerde lach over zijn lippen. Zenuwachtig slik ik. Ik leun naar hem toe, waardoor zijn wangen roze kleuren.

     'Mag ik je één ding vragen, Felix', fluister ik tegen zijn oor. Ik leun een beetje terug en zie hem overdonderd knikken. 'Beloof je me dat je de waarheid spreekt wanneer je zegt dat je gestruikeld bent tijdens het hardlopen? Is het niet stiekem iets anders wat je jezelf hebt aangedaan?'
     Overrompeld kijkt hij me aan.
     'Ik beloof het', fluistert hij ademloos. Doordringend kijk ik hem aan, maar hij kijkt verlegen weg. 'Ik lieg niet.'
     'Honderd procent eerlijk?' vraag ik opnieuw. Hij knikt.
     'Honderd procent eerlijk', antwoordt hij hees. Ik laat mijn ogen over zijn gezicht gaan. Het mag absoluut geen leugen zijn. Het is al verschrikkelijk dat hij zichzelf bewust verwond heeft, dus mag daar niet zoiets als een zelfmoordpoging bij komen.

     'Kom alsjeblieft naar me toe als er ooit iets is', zeg ik hees. Moeilijk werkt hij zijn mondhoeken omhoog.
     'Ik zal eraan denken', zegt hij zacht. Daarna valt een ongemakkelijke stilte tussen ons, waarin we beide naar het gesprek van de meiden luisteren.

     We komen aan op school. Na onze fietsen weggezet te hebben, sla ik mijn arm door Felix' arm heen en begeleid hem zo de school in. Mijn wangen branden wanneer hij zijn vrije hand op mijn bovenarm plaatst en zo zacht in mijn biceps knijpt terwijl hij mijn tempo probeert te volgen.
     Bij mijn kluisje aangekomen zoekt hij ondersteuning tegen het metaal. Ik begin wat boeken in mijn kluisje te leggen terwijl Felix nerveus met zijn donkere nagellak speelt.

     'Moet je anders geen liftsleutel lenen?' vraag ik en knik naar zijn dikke enkel. Zijn ogen volgen mijn blik, maar al snel kijkt hij weer naar me op.
     'Ik moet niet zo zielig doen...' zegt hij. Er trekt een steek door mijn hart.
     'Je moet jezelf niet zo slopen, dat moet je doen', zeg ik meteen terug. Stomverbaasd kijkt hij me aan. 'Je moet niet zoveel van jezelf eisen en doen alsof er niets aan de hand is. Je moet niet denken dat je maar zielig doet.'

     'Wat?' stottert hij.
     'Je doet niet zielig, Felix. Je doet menselijk. Moet je zien waar je jezelf doorheen sleept', zeg ik en gebaar naar de rest van zijn lichaam. Verward kijken we om wanneer we een bekende stem horen.

     'Als we daar mijn twee favoriete personen eens hebben', klinkt er. En ook al had ik gehoopt dat het maar een verbeelding was, staat Marc toch echt weer in de gangen van de school. Mijn handen worden klam.

     'Wat moet jij nou weer hier?' sist Felix. Marc lacht triomfantelijk.
     'Kijk nou, de homo is goed te grazen genomen', zegt hij met een vuile grijns en neemt Felix' beschadigde lichaam in zich op. 'Verdiende loon, faggot.'
     'What the fuck moet jij hier?' vraagt Felix gespannen. Opnieuw lacht Marc.

     'Mijn moeder heeft geregeld dat ik de herkansingen mocht maken zodat ik alsnog kan slagen dit jaar, maar daarnaast ga ik natuurlijk alle vrije tijd hier optimaal gebruiken om jullie zwart te maken. Beginnende met jou, gore homo', zegt hij en duwt tegen Felix' borst.
     Ik spring voor hem en duw Marc ruw terug. Stomverbaasd kijkt hij me aan.

     'Wil jij ook klappen, fucking flikker?' vraagt hij en heft zijn vuist.
     'Als je dat probeert, zorg ik ervoor dat je vandaag nog weg bent', zeg ik en duw hem nog een keer. Hij mag niet bij Felix komen nu hij al zo verwond is. Woest kijk ik de jongen aan.
     'Weet maar dat ik een moment zal vinden om jullie karma te bezorgen', zegt hij, spuugt op mijn schoenen en loopt weg.

     'Gaat het?' vraag ik en draai me meteen om naar Felix. Hij is druk bezig met het wegkrabben van zijn nagellak.
     'Prima', zegt hij en duwt zich met moeite van de kluisjes af.

     'Kom, dan gaan we naar de aula', zeg ik en sla mijn arm door de zijne, maar benauwd werkt Felix zich uit mijn grip.
     'Het lukt denk ik wel', stamelt hij en wrikt zijn vingers vrij. Bezwaard slik ik.

     'Kan je vanmiddag mee naar mij?' vraagt hij zacht. Ik reik mijn hand naar hem uit om steun te bieden, maar hij negeert het.
     'Nee, sorry. Ik heb al met Mirre afgesproken', stamel ik. Felix' blik wordt lastig, teleurgesteld, radeloos. 'Er is niets tussen ons', zeg ik snel, maar het verbetert zijn stemming niet veel. Beduusd volg ik hem de aula in.

     Daar aangekomen loopt hij meteen naar onze klasgenoten en schuift aan naast Bente.
     'Felix', hoor ik Simon fluisteren wanneer ik aan kom lopen, maar hij negeert hem. Bente stoot Felix tegen zijn schouder. Ik zie Daniël en Simon vrezend toekijken.
     'Marc is terug op school', licht ze hem in. Felix rolt bijna met zijn ogen. Maar plots wordt zijn blik angstig.

     'Ja, we waren hem al tegengekomen...' zegt hij en scant haar gezicht. Ze knikt en kijkt hem waarschuwend aan.
     'Het komt vast wel goed', zegt ze en knijpt in zijn hand.
     'Ja, als jij je mond houdt', zegt hij verbitterd. Bente laat zuur haar ogen over hem gaan.

     Beduusd kijk ik toe hoe hij naast Bente naar de gang strompelt en zichzelf tot het uiterste drijft om zonder steun de trap op te komen.

     Na een lange schooldag fietsen we met z'n vieren naar huis. De sfeer is ietwat ongemakkelijk na het nieuws dat Marc terug is op school.

     Felix hangt aan mijn bagagedrager en heeft zich zo wat meer afgezonderd van de groep. Daar waar ik af en toe nog reageer op het gesprek van Mirre en Bente, blijft Felix juist muisstil.

     'Zullen we morgen meteen uit school naar de stad gaan?' vraagt Bente.
     'Nee, niet handig. Dan moeten we met onze rugzakken rondslepen. We gaan wel gewoon langs mij en gaan dan door naar de stad', zegt Mirre.
     'Klinkt inderdaad beter', stemt Bente in. 'Dan moeten we wel als eerste naar het nieuwe winkeltje gaan. Ze hebben er echt mega leuke kleren! Toch, Felix?' ratelt Bente enthousiast en kijkt om naar hem, maar Felix reageert nergens op. Het nieuws dat Marc weer rond kan zwerven op school is hem duidelijk zwaar gevallen.

     'Nou, meid, ik weet zeker dat je Clint van zijn sokken gaat blazen!' probeert Bente de ongemakkelijke situatie achter zich te laten. Bezorgd kijk ik naar Felix.
     'Gaat het nog?' vraag ik. Betrapt kijkt hij me aan, recht zijn rug en probeert weer mee te trappen. 'Het is oké. Hang maar lekker aan', stamel ik.

     'Fee', verbreekt Bente ons contact. 'Kan ik mee naar jou?' vraagt ze licht geïrriteerd. 'Ik dacht ik vraag het maar deze keer, omdat je de vorige keer zo beledigd was dat ik het niet deed.'
     'Ja, want dat is normaal om te doen', zegt hij bot maar gepanikeerd. Bente rolt met haar ogen. 'Ik kan niet.'

     'Nou, sorry hoor. Ik dacht dat ik als je vriendinnetje wel gewoon ongevraagd een plekje zou kunnen krijgen in je agenda', zegt ze en negeert zijn opmerking. Het wil me haar laten slaan. Normaal is zij juist degene bij wie het moeilijk is om iets spontaan te doen. Waarom kan ze diezelfde grens niet respecteren als het de andere kant op moet?

     'Ik heb allerlei dingen voor je aan de kant moeten schuiven, Bente. Ik kan dat niet eindeloos blijven doen', zegt hij.
     'Alsof je zoveel tijd besteedt aan school. Kan je vandaag? Ik vraag het nu toch? Waarom doe je zo butthurt?' kat Bente hem af.
     'Ik?' stoot hij beledigd uit.
     'Waarom ben je nou zo chagrijnig? Doe gewoon normaal. Ik vraag alleen maar wat', zegt ze.

     'Bente, klaar nu', stamelt Felix.
     'Nee, geen klaar nu', zegt ze terug. Ik voel me ongemakkelijk. Ik wil het laten stoppen, voor mezelf en voor Felix. Hoe moet ik ons hieruit redden? 'Jij kan altijd alleen maar moeilijk doen. Wees blij dat ik het deze keer gevraagd heb. Je kan echt zo fucking lastig doen', zegt ze.
     'Tuurlijk, nu is het weer mijn schuld', zegt hij.

     'Ja, ik ben toch niet degene die moeilijk doet?!' roept Bente. Het wil me laten lachen. Doet ze juist niet moeilijk? Mirre legt voorzichtig haar hand op Bentes arm.
     'Bente, rustig', zegt ze kalm, maar Bente trekt boos haar arm weg.
     'Nee, Mirre, nu niet. Houd je erbuiten', kat ze haar af. 'Waarom moet jij overal een probleem van maken?' zegt ze tegen Felix.

     'Ik? Kijk eens wie er een probleem van maakt dat ze moet vragen of ze bij iemand langs kan komen!' kaatst Felix nu terug. Bente fietst de stoep voor Felix' huis op. Verbitterd laat hij mijn fiets gaan en volgt haar met moeite.
     'Normaal zou je er geen probleem mee gehad hebben als ik ongevraagd mee naar binnen ging. Ik snap sowieso niet waarom je het erg zou vinden', snauwt Bente. Al ruziënd lopen de twee naar binnen.

     Overdonderd ga ik naast Mirre fietsen. Verward scant ze me.
     'Dat heb ik echt nog nooit meegemaakt', zegt ze, waarop ik instemmend knik.
     In stilte fietsen we door naar mijn huis, beide te druk bezig met verwerken wat er net gebeurd is. Ik vraag me af of we er meer aan hadden moeten doen om het tegen te houden.

     Thuis aangekomen schenk ik wat te drinken voor ons in en neem wat te snacken mee naar boven. Mirre ploft neer op mijn bed en ik kan aan haar merken dat ze maar al te benieuwd is naar wat me vanochtend zo bezig hield.

     'What's up?' vraagt ze dan ook meteen wanneer ik tegenover haar zit.
     'Felix...' stamel ik. Mirre knikt.
     'Zo ver was ik ook al', zegt ze. Ik schud mijn hoofd.

     'Heb je zijn wonden gezien?' vraag ik. Verward kijkt Mirre me aan.
     'Wie niet?' vraagt ze. Opnieuw schud ik mijn hoofd.
     'Die bedoel ik niet. Op zijn pols. Op zijn bovenarmen', zeg ik. Verbijsterd kijkt Mirre me aan.
     'Heeft hij..?'
     'Ja', zeg ik. Mirres ogen schieten uit ongeloof open.

     'En hij heeft nog wel gezegd dat hij dat nooit zou doen...' stamelt ze. Ik knik. Het was weken geleden, maar er is veel veranderd. Het is raar om eraan terug te denken, omdat ik op het moment zelf niet merkte dat hij langzaam veranderde, maar nu ik er zo naar terugkijk, zie ik opeens hoe groot de verschillen zijn.

     'Er is iets tussen hem en Bente aan de hand, maar ik weet niet wat', zeg ik. Mirre haalt haar schouders op.
     'De ruzies?' vraagt ze. Verslagen zucht ik.
     'Nee, er is meer dan dat. Hij heeft eergisteren bij Simon geslapen. Gisteren vroeg Daniël aan me of ik op hem kon passen en of hij bij mij bleef slapen', zeg ik. Bedenkelijk kijkt Mirre me aan.

     'Wat denk je dat het is?' vraagt ze. Verloren schud ik mijn hoofd.
     'Wist ik het maar. Ik heb het een paar keer aan hem gevraagd, maar hij weigert steeds te antwoorden.'
     'Weten Daniël en Simon het wel?' vraagt ze nu. Ik haal mijn schouders op.
     'Ik denk het wel', zeg ik. Elk in onze eigen gedachten verzonken kijken we mijn kamer rond.

     'Er moet vast iets zijn. Anders kan ik me niet voorstellen dat Felix bij haar blijft met zijn gevoelens voor jou en al die heftige ruzies met haar', zegt Mirre uiteindelijk. Hopeloos zucht ik.
     'Ik weet niet of ik erop moet hopen of niet', stamel ik, plaats mijn handen achter mijn heupen op het bed en leun erop.

     Verbaasd kijk ik om wanneer iets hards in mijn hand drukt. Ik til mijn hand op en kijk naar het paar oordopjes dat op het bed ligt. De bedhelft is niet meer gebruikt sinds Felix hier huilend in slaap is gevallen. Verward til ik de oortjes op.

     'Vroeg Felix daar vanochtend niet naar?' schrikt Mirre mijn dagdroom weg. Betrapt kijk ik naar haar om.
     'Ja, klopt...' stamel ik. Mirre grijnst enthousiast.
     'Ga ze naar hem brengen', zegt ze en knipoogt.
     'Denk je niet dat Bente er nog is? Ik wil echt niet middenin een ruzie binnenvallen', zeg ik. Mirre schudt wild haar hoofd.

     'Nee, Bente is sowieso gegaan omdat ze de discussie niet kon winnen. En anders kan Felix je steun wel gebruiken', zegt ze. Ze pakt mijn hoofd vast en knijpt in mijn wangen. 'Ga ze brengen, Lee. En vrolijk Felix wat op, want dat kan hij wel gebruiken na vandaag', zegt ze, drukt een kus op mijn voorhoofd en gaat. Verdwaasd kijk ik haar na.

     Bedenkelijk staar ik naar de oordopjes, draai het koordje rond tussen mijn vingers. Zal ik gewoon? Hij leek gesloopt op de fiets. Mirre heeft gelijk: hij kan wel wat steun gebruiken.

     Ik sta op en ren de trap af terwijl ik de oordopjes in mijn kontzak prop. Snel ga ik de deur uit en spring op mijn fiets.
     Ik wil hem zien. Ik wil weten of hij oké is na deze ruzie. Ik wil hem troosten. Ik wil hem knuffelen en zoenen.

     Na een paar minuten fietsen kom ik buiten adem bij Felix' huis aan. Ik zet mijn fiets vlug en onhandig weg, ga vervolgens via de achterdeur naar binnen. Quinten zit aan de eettafel en kijkt met een triomfantelijke grijns op terwijl ik de honden begroet.
     'Kijk, Felix' vriendje is er', zegt hij. Verbaasd schud ik mijn hoofd. Is hij voor hem uit de kast gekomen?

     'Is hij thuis?' vraag ik. Sluw grijnst hij.
     'Ja. Kom je om hem te neuken?' zegt hij. Mijn wenkbrauwen vormen nu een diepe frons. 'Vindt hij lekker. Vooral met jongens.'
     'Uh, nee...' stamel ik en trek Felix' oordopjes uit mijn broekzak. 'Ik kwam deze brengen...'

     Quintens ogen branden wanneer hij de oortjes ziet. Met een gemene grijns kijkt hij me weer aan.
     'Prima. Hij is op zijn kamer', zegt hij.
     'Bedankt', zeg ik, glimlach klein naar hem en storm de woonkamer door. Ik loop de trap op en ren naar zijn slaapkamerdeur.

     Buiten adem open ik hem en wil naar binnen stappen, maar stop abrupt door het aanzicht: Bente, naakt op Felix' schoot, wild bewegend en zeurend; Felix, verslagen meebewegend en huilend hangend over haar schouder.
     Hij kijkt me recht aan met zijn bloeddoorlopen ogen en ik voel mijn hart in mijn schoenen zakken.

     'Kom op, Felix, meer pit. Je bent net een zak aardappelen', snauwt Bente. Felix blijft geruisloos huilen en valt juist bijna stil in zijn bewegingen, maar gaat dan toch weer door.

     'Help', klinkt hij hees terwijl twee dikke tranen uit zijn ogen rollen.

     Geschrokken leg ik de oordopjes op zijn bureau, draai me vlug om en sluit de deur zo stil mogelijk.

     Shit.

     Dat was wel het laatste wat ik wilde zien.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!