♪ House Of Cards - Radiohead ♪

     Felix lijkt werkelijk niet door te hebben hoe ontzettend pissig en verdrietig hij me maakt.
     Toen ik gisteren was weggestormd bij hem, had ik eigenlijk gehoopt dat hij achter me aan zou komen, of me op z'n minst een appje zou sturen, maar ik hoorde helemaal niets meer van hem.

     Ik heb hem de hele tijd online gezien op WhatsApp, maar er kwam geen berichtje mijn kant op. Nee, hij zal waarschijnlijk grijnzend ingegaan zijn op Bentes berichtjes.

     Ik kan er niet tegen dat hij zegt dat hij me leuk vindt, maar het vervolgens weigert uit te maken met Bente. Zelfs nadat ik heb gezegd dat ik niet verder wil met hem zolang hij nog met haar heeft. Het laat me afvragen wat hem tegenhoudt om het uit te maken met haar.

     Ben ik het? Ben ik niet leuk genoeg voor hem om de knoop door te hakken? Vindt hij Bente leuker en blijft hij liever bij haar? Ben ik maar een experiment voor hem?

     Hoe leuk vindt hij me nou echt? Zijn de gevoelens die hij voor me heeft wel echt, of zit het maar tussen zijn oren? Wat is het waar hij zo bang voor is? Wat is het dat hem zo tegenhoudt?

     Met tranen bijtend in mijn ogen kijk ik vermoeid naar mijn slaapkamervloer. Ik zit al een aantal minuten op de rand van mijn bed, zoekend naar motivatie om naar school te gaan.
     Ook al is Marc geschorst en is er dus een barrière minder, het is lastig om me ertoe te zetten. Ik weet niet of ik het aankan om Felix met nieuwe zuigzoenen van Bente te zien. Zijn kleffe gedrag naar haar op school? Het wil me thuis laten blijven en me diep in mijn dekens laten begraven.

     'Levi... Alles oké?' klinkt Collin plotseling, die verward toekijkt vanuit mijn slaapkamerdeur. Kort kijk ik op en sla mijn ogen weer neer. Ik haal mijn schouders op en wrijf door mijn ogen. Zacht zucht ik.
     Collin komt naast me zitten en legt voorzichtig zijn hand op mijn schouder. Het is dezelfde huid die Felix gisteren nog aangeraakt heeft.

     'Wat is er aan de hand?' vraagt hij behoed. Ik voel mijn onderlip trillen door de moeite die ik uitoefen om mijn tranen weg te vechten. Wees eens niet zo zwak, Levi.
     'Het stelt niets voor...' stotter ik. Collin schudt zijn hoofd.
     'Alsjeblieft, praat erover. Het lucht misschien op als je het aan iemand vertelt', probeert hij me aan te sporen. Ik knik bedenkelijk.

     'Je hebt wel meegekregen dat ik maandag laat thuis was van de training, toch?' vraag ik en haal diep adem. Collin knikt zwijgend.
     'Ik was met nog wat jongens uit het team en Felix naar het park gegaan. Omdat ik zo dom was een weddenschap met Kevin aan te gaan, moest ik Felix weer zoenen', zeg ik en val stil. Zoekend gaan Collins ogen over mijn gezicht.

     'Weigerde Felix?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.
     'Hij drong aan om het te doen', zeg ik. Met een kleine grijns trekt Collin zijn wenkbrauwen op.
     'Klinkt belovend', zegt hij. Ik lach kleintjes.
     'We zoenden en niet heel veel later ging de rest weg...' zeg ik. Collins grijns is breed. 'Ik weet niet hoe het precies ter sprake kwam, maar we kregen het over gevoelens. En toen heeft hij dus toegegeven dat hij me leuk vindt.' Ik stop met praten wanneer Collin me enthousiast aanstoot.

    'Echt?!' vraagt hij en schudt me enthousiast heen en weer aan mijn arm. Het is dezelfde arm waar Felix gisteren nog in geknepen heeft. Moeilijk knik ik. Het is nog maar de helft van mijn verhaal.
     'Echt...' stamel ik en scan zijn blauwe ogen. Het zijn dezelfde ogen als de mijne. 'Hij zoende me opnieuw, maar opeens stond hij op en stormde hij naar huis. Ergens had ik gehoopt dat hij weg was gegaan om het meteen uit te maken met Bente, maar in plaats daarvan is hij met haar naar bed gegaan', stotter ik. Collin kijkt me ongelovig aan.

     'Serieus?' vraagt hij zacht. Ik knik.
     'Het... Het laat me zo verdomd rot voelen. Ik wist eindelijk te vertellen dat ik hem leuk vind nadat hij als eerste verteld heeft dat hij op me is, en vervolgens doet hij zoiets. Op school blijft hij ook maar bij haar zijde', zeg ik.
     'Denk je niet... Denk je niet dat hij het doet vanwege Marc?' brengt Collin voorzichtig op. Ik schud stug mijn hoofd.
     'Hij is weer geschorst, dus dat is onzin', zeg ik. Lastig knikt Collin.

     'Hij doet het gewoon om het er bij me in te wrijven. Hij geeft me hoop door me te vertellen dat hij gevoelens voor me heeft, maar vervolgens breekt hij me weer helemaal met behulp van Bente. Die het niet eens doorheeft', stotter ik en probeer opnieuw mijn tranen naar beneden te vechten.
     Collin slaat zijn arm om me heen en wrijft troostend over mijn arm. Mijn ademhaling hapert, in de hoop mijn tranen binnen te houden.

     Kom op, Levi, het stelt echt niets voor. Het is maar een stomme jongen die met je gevoelens speelt en je hart breekt. Het hoort bij het leven. Zo erg is het toch niet? Groei er overheen.

     'Het komt vast wel goed, Levi. Felix zal wel gewoon in de war zijn. En waarschijnlijk is hij ook bang. Hoeveel shit hebben jullie wel niet mee moeten maken op school vanwege jullie eerste zoen? Denk je dat het makkelijk is voor hem om dat zomaar te vergeten? Geef hem een beetje tijd', zegt Collin. Geïrriteerd schud ik mijn hoofd.
     'Hij heeft genoeg tijd gehad. Marc is weg. Hij is gewoon met me aan het kloten. Hij geeft me valse hoop met een berg leugens', zeg ik. Zwijgend kijkt Collin me aan.

     'Ik weet zeker dat hij niet gaat liegen over zijn gevoelens, Levi. Ik weet vrij zeker dat hij meende wat hij heeft gezegd', zegt hij. Gefrustreerd kreun ik.
     'Collin, luister verdomme nou een keer! Ik heb je niet nodig als je me voor gaat zitten liegen! Ik red me wel alleen. Ga nou verdomme naar beneden en vergeet het. Ik zit hier maar drama te schoppen om iets wat niets voorstelt. Ga nou maar! Ik heb je niet nodig!' snauw ik. Collin kijkt me overrompeld aan en laat zwakjes zijn arm bij me wegvallen.

     'Sorry', stotter ik zodra ik besef wat ik gedaan heb. 'Sorry, Col, ik reageer het nu op jou af. Dat was niet de bedoeling... Ik ben gewoon heel boos en gefrustreerd en het kwam er op het verkeerde moment uit. Ik meende het niet, sorry.'
    'Het is oké', zegt hij. Zacht zucht ik en kijk hem dankbaar aan.
     'Ik ga me klaarmaken voor school', zeg ik. Tevreden glimlacht Collin.
     'Goed', zegt hij en staat op. Ik wacht tot hij mijn kamer uit is en sta dan ook op van mijn bed. Ik trek vlug een schone onderbroek aan en trek daarna wat simpele kleren aan.

     Traag hurk ik en pak mijn lichtroze polo op van de grond. Mijn duimen wrijven langzaam over de stof. Ik breng de stof naar mijn gezicht en ruik eraan. Licht ruik ik Felix' parfum door het mijne heen. Trillend sluit ik mijn ogen en probeer mezelf te herpakken. Laat de spelletjes over zijn, Levi.

     Ik gooi het shirt in de wasmand in de hoek van mijn kamer, pak snel mijn schooltas in en ga daarna de keuken in voor mijn ontbijt.

     De sfeer tussen Collin en mij is ongemakkelijk. Hij vond uit dat ik gevoelens kreeg voor Felix en leek er niet een al te groot ding van te maken. Maar nu hij weet dat de gevoelens wederzijds zijn, lijkt hij het maar al te interessant te vinden. Ik kan zijn ogen continu in me voelen branden.

     Dus ik ben blij dat ik snel mijn brood naar binnen weet te werken en ik me naar de badkamer kan verplaatsen. Grof begin ik mijn tanden te poetsen. Alles van Felix moet weg. Als hij Bente niet op kan geven, is het het niet waard om vast te blijven hangen op hem. Wis elk spoor van hem.

     Ik probeer mijn haar een beetje in model te brengen en scheer me daarna. Dan ga ik vlug naar beneden en vertrek met mijn schooltas op mijn rug de deur uit.
     Blijkbaar heb ik zo lang zitten piekeren dat Mirre meteen aan komt fietsen en ik dus niet op haar hoef te wachten. Ik stap op mijn fiets en forceer een glimlach. Mirres glimlach daarentegen is oprecht.

     'Goedemorgen', groet ik haar. Mirres bruine ogen glinsteren weer zoals ze weken geleden deden, voordat ik haar hart had gebroken.
     'Hallo!' zegt ze opgewekt. Haar ogen vallen op mijn nek. Ze grijnst. 'Hoe was het gisteren met Felix?'
    'Ik wil er niet over praten', kap ik het onderwerp meteen af. Het roept echter meteen honderden herinneringen bij me op.

     Hoe hij me bij hem wilde houden door te gamen, maar vervolgens nog geen één spel door ons gespeeld werd. Hoe hij zijn lijst van leugens en niet-leugens opnoemde. Hoe hij vertelde dat hij sinds de zomervakantie al op meer hoopte. Hoe we een pinky-promise hebben gedaan. Hoe hij mijn shirt complimenteerde. Hoe hij licht mijn biceps streelde en vervolgens zacht in mijn arm kneep. Hoe hij me zoende en we steeds meer kleren uittrokken bij elkaar. Hoe warm zijn bovenlichaam tegen het mijne voelde.

      Hoe Bente ondertussen allerlei pikante berichtjes stuurde en me zo alles liet afkappen. Hoe ik wegstormde en hoopte dat Felix me zou volgen. Hoe we waarschijnlijk seks hadden gehad als ik dat niet had gedaan.

     Hoe Bente en Felix waarschijnlijk wel seks hebben gehad.

     'Uhm, oké...' stamelt Mirre en kijkt me onderzoekend aan.
     'Vertel jij maar over je nieuwe vlam', buig ik het onderwerp af. 'De jongen van de ijssalon. Hoe heet hij? Hoe ziet hij eruit? Hoe is hij?'
     Mirre glimlacht breed.
     'Hij heet Clint en zijn grootste hobby is koken en bakken, dus hij is echt een perfecte man. Hij is net achttien. Hij heeft bruin haar en bruine ogen en heel veel moedervlekken. Hij is echt heel kalm en lief. Maar hij is ook super spontaan en heeft lekker weerwoord, dus hij is perfect. Ik denk dat jij ook goed met hem op zou kunnen schieten', ratelt ze opgewekt. Het weet me te laten lachen.

     'Dan moet je ons maar een keer aan elkaar voorstellen', zeg ik. Mirre glimlacht.
     'Zal ik zeker doen', zegt ze.
     'Maar hoe heeft Petra een random dude in de ijssalon aangesproken?' vraag ik verward.
     'Hij werkt er, dus dat was een handig excuus', antwoordt Mirre.
     'Oh', lach ik. 'Veel gratis ijsjes voor jou dan, deze zomer', zeg ik plagend. Mirre haalt triomfantelijk haar schouders op.
     'Een gratis verblijf in Italië is lastig te toppen, though', grapt ze, waardoor we lachen.

     We komen aan bij de kruising, waar Bente en Felix opnieuw naast elkaar blijven fietsen. Ik durf zijn nek niet te controleren voor nieuwe zuigzoenen, maar ik durf te wedden dat ze er zijn.
     'Wist je dat Clint kan breien?' zegt Mirre en trekt zo Bentes aandacht. Verrast kijkt ze om.
     'Je hebt hem weer gesproken?' vraagt ze opgewekt. Mirre knikt als antwoord. Bente wenkt dat Felix ruimte moet maken voor Mirre, waardoor hij zichzelf fronsend laat terugzakken naast mij. Mirre kijkt me grijnzend na terwijl ze naast Bente plaatsneemt.

     'Jap! Hij zei dat hij het vroeger van zijn oma heeft geleerd en het daarna nooit meer verleerd is', zegt Mirre. Felix lijkt beduusd maar opgelucht tegelijkertijd nu hij naast me fietst.
     'Wauw, dat is wel een beetje gay, though', zegt Bente. Het is Bentes autisme dat haar af en toe wat lomp op dingen laat reageren en het laat me gniffelen. Felix slaat lachend zijn hand voor zijn mond. Zijn knokkels lijken iets minder beurs dan gisteren. Zijn glitternagellak is vervangen voor een donkerdere paarse nagellak.

     'Nee, jouw vriendje dan?' kaatst Mirre sluw terug. Ik voel mijn hart in mijn borst zakken. Felix grijpt verslagen zijn stuur weer vast en kijkt Mirre overdonderd aan. Bente kijkt verbijsterd om.
     'Hoezo dat nou weer?' snibt ze. Voorzichtig scan ik Felix. Hij is duidelijk gepanikeerd. Er staat een dun laagje tranen in zijn ogen.
     'Is hij niet de jongen die twee keer zat een andere jongen heeft staan zoenen?' vraagt ze triomfantelijk. Ik ben blij dat ze onze andere zoenen niet benoemt.
     'Oh, maar dat was maar voor een weddenschap', zegt ze en gaat vrolijk door met kletsen over Clint. Verbijsterd kijkt Felix me aan. Ik haal mijn schouders op.

     Hij weet echter dat het een leugen is. Ik weet maar al te goed dat Mirre meer weet en ik weet ook dat ze de informatie van mij heeft.

     'Ik ben vanmiddag alleen thuis...' zegt hij. Ik knik. 'Ik, uhm... wil niet alleen zijn...' Bedenkelijk kijk ik hem aan.
     'Oké', zeg ik en kijk weer naar de meiden voor me. Heel licht voel ik zijn vingers kort op mijn onderarm.
     'Kan ik mee naar jou?' vraagt hij. Het laat mijn hart en slag overslaan.
     'Je wil niet naar jouw huis? Waar niemand is?' vraag ik verward. Felix' wangen kleuren felrood.
     'Als je dan naar huis moet, moet je weer alleen. Net zoals gisteren. Wat als Marc ergens te wachten staat?' fluistert hij. De woorden komen hard bij me binnen. Hij loog werkelijk niet toen hij zei dat hij bang is voor hem.

     'Komt goed. We gaan wel naar mij', zeg ik. Smal glimlacht Felix.
     'Bedankt', stamelt hij en kijkt verlegen weer voor zich. Ik scan hem zwijgend. Wat is het dat deze jongen wil?

♪ Fearless (Taylor's Version) – Taylor Swift ♪

     Met Felix naast me loop ik het schoolgebouw uit. Bente leek ontzettend boos dat Felix opnieuw voor mij had gekozen en niet voor haar, maar Mirre heeft haar geprobeerd af te leiden door haar te vragen om samen iets te doen. De afleiding leek enigszins geholpen te hebben, tot Felix' opluchting.

     De meiden zijn alvast met z'n tweeën naar huis gefietst zodra ze de donkere lucht zagen, in de hoop zo de regenbui voor te zijn. Felix lijkt echter alles traag te doen en zijn tijd te nemen, niet eens het kleinste beetje bezorgd te zijn over de mogelijke stortbui die we over ons heen kunnen krijgen.
     'Schiet eens op, man', zeg ik en stoot hem plagend aan. Zijn blik gaat verbijsterd naar mij. 'Hoezo ben je opeens zo traag?'
     'Ik wil Bente dadelijk niet alsnog onder ogen komen', antwoordt hij en de waarheid overdondert me.
     'We zijn samen. Het komt vast goed', zeg ik. Felix knikt en sluit zijn kluisje. Samen lopen we naar buiten, waar de eerste kleine druppels al beginnen te vallen.

      'Dit is wel echt even beter. Dan kan alle hitte even wegtrekken', zeg ik en houd mijn hand op om een paar kleine druppels op te vangen.
     'Met mij erbij kom je nooit van de hitte af', zegt Felix en ik lach hard. Blozend kijk ik hem aan. Zijn opmerkingen laten me nog feller blozen nu beide onze gevoelens bekend zijn.

     We stappen op onze fietsen en beginnen naar mijn huis te fietsen. Elke meter verder staat gelijk aan elke druppel regen meer. Het duurt niet lang tot we middenin de regenbui gevangen zijn en liters water in dikke druppels over ons heen gestort krijgen.
     Lachend laat Felix zijn stuur los en fietst met zijn armen gespreid door de regen. Breed glimlachend kijk ik toe hoe hij zijn ogen sluit en zijn gezicht naar de hemel richt, zijn mond opent en met uitgestoken tong de regendruppels opvangt.

     Verbaasd rem ik wanneer hij van zijn fiets springt en met zijn armen gespreid rond begint te draaien in de regen. Ik kom tot stilstand en kijk verwonderd toe hoe zijn kleren doorweekt worden. Ik voel de koude druppels ook mijn eigen kleren nat maken.
     'Kom hier!' roept hij en strekt zijn armen naar me uit. Lachend stap ik van mijn fiets af, zet hem weg en loop naar Felix toe. Hij pakt mijn handen vast en begint me wild rond te draaien. Blozend kijk ik hem aan terwijl we door de plassen stampen.

     'Is het water zo oké voor je?' vraagt hij behoed. Verlegen en beschaamd glimlach ik.
     'Ja, zo is het prima', stamel ik. Felix giechelt en draait ons met gestrekte armen nog sneller rond. Het is duidelijk dat hij met zijn ene hand minder kracht uitoefent.
     'Mooi, dan kan je even zo afkoelen', zegt hij. Zijn turquoise ogen stralen en het laat mijn hart razen als een sneltrein. Lachend stampen we nog wat door de plassen, maar dan trek ik Felix in een halve knuffel en breng ons zo wat meer tot stilstand.

     'Kom, dan gaan we naar huis', zeg ik. Giebelend volgt Felix me terug naar onze fietsen. Pas wanneer hij zijn fiets op wil rapen, laat hij mijn hand los.
     Giebelend stappen we op onze fietsen en beginnen te trappen alsof ons leven ervan afhangt.

     'Op een scooter was je nu ook nat geworden, meneertje "handig"!' roep ik lachend. Kort hapert Felix.
     'Klopt! Maar dan was ik tenminste wel sneller thuis geweest', zegt hij hierop.
     'Maakt toch niet uit. Met mij erbij word je toch wel nat!' roep ik weer, waardoor Felix zijn verlegen giechel weer laat horen.

     Lachend crossen we door de straten, proberen nu zo snel mogelijk onze weg naar huis te banen. Het wordt een onbesproken race, waar de ene keer ik voorop kom te liggen en de andere keer Felix. Het laat me vrij voelen.

      Bij mij thuis aangekomen smijt Felix zijn fiets op de grond en rent naar de voordeur, probeert daar een beetje dekking te zoeken voor de regen. Hij ziet er opgewekt uit. Ik gooi mijn fiets in de heg en maak snel de deur open voor ons. We vluchten naar binnen en schoppen onze natte schoenen uit.

     'Kom, dan trekken we boven even wat droge kleren aan', zeg ik en ren de trap op. Felix volgt me enthousiast.
     Ik grijp twee handdoeken uit de badkamer en gooi er eentje naar Felix. Hij droogt zijn haren ermee af en volgt me naar mijn slaapkamer.
     In mijn kamer aangekomen trek ik mijn klerenkast open en haal er wat droge kleren uit. Felix stopt verbaasd naast mijn bureau en kijkt toe hoe ik bezig ben.

     'Hé, ben je weer gitaar gaan spelen?' vraagt hij en gebaart naar de elektrische gitaar op mijn bed. Ik bloos.
     'Niet echt. Collin had hem uit de kast gehaald, dus heb ik beloofd nieuwe snaren erop te zetten voor hem', leg ik uit. Felix knikt grijnzend.
     'Heeft hij jou ook uit de kast gehaald?' vraagt hij. Ik lach flauw.
     'Hij had eerder door wie "Fay" was dan jij', zeg ik. Felix lacht verlegen.

     'Waarom ben je gestopt met spelen?' vraagt Felix en kijkt blozend toe hoe ik mijn shirt uittrek.
     'Ik was er niet goed in', zeg ik, laat mijn shirt op de grond vallen en droog me een beetje af. Felix schudt zijn hoofd.
     'Nee, ik kan me herinneren dat je echt goed was', zegt hij. Zijn ogen scannen mijn blote bovenlichaam. Ze blijven hangen op het kleine beetje haar onder mijn navel. Ik haal blozend mijn schouders op en trek een droog shirt aan.

     Beschaamd draait Felix zich van me weg en trekt zijn shirt uit. Beduusd kijk ik naar de wervels van zijn ruggengraat, die licht door zijn huid prikken. Hij droogt zijn bovenlichaam af en trekt een van mijn polo's uit mijn wasmand.

     'Hé, joh, gek!' zeg ik verbaasd en kijk toe hoe hij mijn lichtroze polo van gisteren aantrekt. 'Je mag een schoon shirt aan', zeg ik. Felix haalt zijn schouders op en draait zich weer naar me toe. Hij ruikt aan de kraag van het shirt.
     'Staat hij me net zo gay als jou?' vraagt hij met een slappe grijns. Blozend glimlach ik. Zijn turquoise ogen lijken feller nu hij de roze kleur draagt. Het shirt staat hem goed, ook al is het iets te groot. De mouwen vallen niet zo strak om zijn bovenarmen zoals ze bij mij doen.
     'Gayer', zeg ik. Felix lacht verlegen en kijkt beschaamd naar de grond. Hij speelt met zijn donkerpaarse nagellak.

     'Je zou een stukje moeten spelen...' zegt hij en kijkt me zoekend aan. Fel bloos ik. Ik trek een korte broek uit mijn kast en gooi hem in zijn gezicht.
     'Als ik droge kleren aan heb', zeg ik en trek mijn doordrenkte broek uit. Met een knalrood hoofd kijkt Felix toe, scant mijn gespierde bovenbenen. Het laat mij ook blozen.

     Snel trek ik een grijze joggingbroek aan en schuifel naar mijn bed. Ik stem de gitaar terwijl Felix ook zijn broek verwisselt. Ik sluit de versterker aan en sla testend wat akkoorden aan met mijn plectrum. Ik klem het stukje plastic tussen mijn lippen en begin te tokkelen.
     Felix stapt verwonderd een beetje naar me toe terwijl hij toekijkt hoe mijn vingers over de hals van mijn gitaar glijden. De dunne snaren snijden in mijn vingertoppen, maar ik stop niet met spelen. Het voelt goed om Felix onder de indruk te maken.

     Ik stop middenin het nummer en besluit een ander nummer te spelen zodra ik merk dat ik de akkoorden niet meer helemaal ken. Trage, lange tonen komen nu uit de versterker. Verbijsterd stopt Felix in zijn stappen.

     'The world was on fire and no one could save me but you', mompel ik de tekst mee met het plectrum tussen mijn lippen. Roerloos kijkt Felix toe hoe mijn vingers de gitaar bespelen. Zijn hoofd lijkt nu op een andere manier rood gekleurd.

     Het verbaast me hoe makkelijk het nummer nog uit mijn vingers komt, ook al heb ik in tijden niet meer gespeeld. Zacht zing ik het refrein mee.
     'No I don't wanna fall in love with you', zing ik met het plectrum wiebelend tussen mijn lippen. Het nummer is al een lange tijd mijn favoriet en ik ben er trots op dat ik het nog kan spelen.

     'Shit, sorry', mompel ik wanneer ik een verkeerde noot aansla en zo het mooie spel verstoor. Verward kijk ik op naar Felix, wie zich verbleekt vastgegrepen heeft aan mijn bureaustoel. Verbaasd frons ik wanneer ik een traan aan zijn kin zie blinken.
     'Alles oké?' vraag ik en scan zijn verstijfde lichaam. Ik zie hem zijn handen afvegen aan zijn broek en hoor hem stevig slikken.
    'Ik heb even een paar tellen voor mezelf nodig', stamelt hij en vlucht de badkamer in. Ik hoor hoe hij de deur op slot draait en vervolgens de kraan van de wasbak aanzet.

     Verward leg ik mijn gitaar terug op bed, zet de versterker uit en loop naar de badkamerdeur. Voorzichtig leg ik mijn oor ertegenaan en probeer te horen wat er aan de andere kant van de deur gebeurt. Het is muisstil, op het stromen van de kraan na.
     Ik haal mijn oor van de deur af en klop zacht en voorzichtig.
     'Felix?' vraag ik bezorgd. 'Gaat het?'
     'Prima!' klinkt gedempt door de deur. Ik hoor hem de kraan uitdraaien. Er klinkt zacht nog wat gerommel en dan wordt de deur geopend. Verward en bezorgd kijk ik de kleinere jongen aan, wiens turquoise ogen bloeddoorlopen zijn van het huilen.

     'Laten we naar buiten gaan', zegt hij. Diep frons ik. 'De zon schijnt weer fel, dus kunnen we buiten verder opdrogen.'
     Zonder op mijn antwoord te wachten vlucht hij langs me de overloop op, de trap af, de woonkamer in. Hij slaat me achterover met hoe snel hij zijn betraande ogen weg weet te werken. Verbaasd volg ik hem.

     In de woonkamer treffen we mam aan, wie vrolijk naar ons opkijkt.
     'Nou, jullie hadden precies die bui over je heen gekregen', zegt ze.
     'Ja', lacht Felix ongemakkelijk. Hij stormt al het huis uit, naar de achtertuin.
     'Wil je iets drinken?' vraag ik.
     'Doe maar wat', zegt hij terug en ploft neer op een van de banken na de beschermhoes eraf gehaald te hebben.

     Ik begin te rommelen in de keuken terwijl ik probeer te bedenken wat er net in godsnaam is gebeurd dat Felix zo van streek is geraakt.

     Ik hoor hem wat zeggen in de achtertuin, maar de afstand maakt het onverstaanbaar.
     'Wacht even, Fee, ik versta er niets van!' roep ik en sluit de koelkastdeur.
     Ik voel mijn hoofd in één klap rood kleuren en mijn hart een seconde stilstaan.

     Shit, dat zei ik niet.

     Betrapt kijk ik naar mam, wie me overrompeld aankijkt. Snel schenk ik het drinken in twee glazen. Ik neem niet de tijd het pak drinken terug te zetten in de koelkast, niet in staat nog langer in dezelfde ruimte te zijn als mam nu ze weet dat "Fay" geen meisje is.

     Trillend loop ik de achtertuin in en zet de glazen op tafel. Ik neem naast Felix plaats op de bank en kijk hem onzeker aan. Felix oogt mijn kruis, waardoor ik verdwaasd zijn blik volg. Veel detail is er niet te zien, maar er blijft ook niet heel veel over ter verbeelding.

     'Wat zei je?' vraag ik nog en keer en bijt nerveus op mijn nagel, waardoor hij betrapt zijn ogen in de mijne haakt.
     'Lars stuurde een appje om te vragen of ik de game al had', zegt hij. Ik knik.
     'Heb je weer gelogen?' vraag ik verlegen. Ik ben me er heel erg van bewust dat mam nu naar ons aan het staren is vanuit het huis.
     'Nee. Ik heb gezegd dat ik hem heb, maar nu bij jou ben', zegt hij. Ik knik. 'Ik had eigenlijk gehoopt dat we alleen zouden zijn...' fluistert hij en laat licht zijn knie tegen mijn bovenbeen rusten. Beduusd kijk ik hem aan.

     'Dan had je me mee moeten nemen naar jou. En je bent zelf naar beneden gevlucht', zeg ik zacht terug, probeer alle kriebels in mijn buik te onderdrukken. Bezwaard knikt Felix en kijkt verlegen naar de afdruk van mijn kruis in mijn joggingbroek.
     Ergens vind ik het niet erg dat we niet alleen zijn. Dan kan hij me niet bespelen. Dan kan ik me niet schuldig voelen voor Bente.
     Maar aan de andere kant baal ik er ontzettend van dat we niet alleen zijn. Omdat we nu niet kunnen zoenen. Omdat we nu niet over ons kunnen praten.

     Omdat ik dan waarschijnlijk niet aan mam had verklapt wie Fee is.

     Het is iets meer dan een uur later wanneer Felix naar huis vertrekt en ik hem na sta te zwaaien in de deur. Blozend kijk ik toe hoe hij vertrekt in mijn roze polo en lichtblauwe short.
     Ik weet dat ik voor had moeten stellen om met hem naar huis te fietsen, maar ik kon het niet opbrengen. Felix weet zichzelf waarschijnlijk toch wel te redden, mocht er iets gebeuren.

     Zodra hij uit zicht is, sluit ik de voordeur en ga de keuken in, waar mam bezig is met het voorbereiden van het avondeten. Ongemakkelijk pak ik mijn glas van het aanrecht en vul het met water, begin er daarna gulzig uit te drinken.

     'Was het gezellig met Fee?' vraagt mam terwijl ze met haar mes wat groenten van een snijplank de pan met saus inschuift.
     Ik spuug het water uit door mijn neus door de abrupte vraag. Hoestend hang ik boven de wasbak en veeg beschaamd mijn neus af.
     'Ja...' stamel ik en kijk over mijn schouder naar haar. Ze roert in de pan tomatensaus, maar haar ogen zijn gericht op mij. Mijn wangen voelen als gloeiende kolen. Tranen prikken in mijn ogen.

     'Levi, lieverd, waarom vertelde je niet gewoon dat het Felix is waar je voor gevallen bent?' zegt ze. Huilend zet ik mijn glas neer en sla mijn armen om haar heen.
     Waarom vind ik het zo verdomd eng om uit de kast te komen? Waarom moet ik huilen? Levi, je bent zo'n jankebalk.
     'Ik wist niet hoe je het op zou vatten als ik vertelde dat ik bi ben. Iedereen zat erbij en ik was nog niet klaar om voor zoveel mensen tegelijkertijd uit de kast te komen', snik ik. Mam wrijft troostend door mijn krullen.

     'Levi toch. Dat je gevoelens krijgt voor jongens en meisjes gaat er echt niet voor zorgen dat ik minder van je ga houden. Je bent nog steeds dezelfde Levi als altijd. Sterker nog: je bent nog meer Levi dan je ooit eerder was. En ik hou ontzettend veel van je', stelt ze me gerust. Ik lach door al mijn tranen heen.

     'Weet hij het ook?' vraagt mam. Ik klap dicht.
     'Nee', lieg ik. Het voelt niet juist om tegen mam te vertellen dat hij de eerste is geweest die zijn gevoelens bekend heeft. Ik weet niet hoe juist het was van me om het aan Mirre en Collin te vertellen. 'Collin wel.'
     'Wil je het straks ook meteen aan Hans vertellen? Dan hoef je hier thuis in ieder geval geen geheimen meer te bewaren', stelt mam voor. 'Alleen als jij het wil.'
     'Ja, klinkt als een goed plan', stamel ik en kom van haar schouder af. Trots glimlacht ze naar me.

     'Ik ben echt trots op je, Levi. Hoelang wilde je het nog stilhouden als je jezelf niet verraden had?' vraagt ze behoed. Ik haal mijn schouders op.
     'Waarschijnlijk lang', zeg ik en veeg mijn tranen weg. Mam lacht, waardoor ik ook lach.
     'Ik denk dat ik er uiteindelijk wel achter was gekomen, hoor', zegt ze. Ik stoot haar aan.
     'Ja, vast. Je hebt de video en al gezien en kon het verband nog niet leggen', zeg ik. Mam lacht en slaat me speels met de theedoek.

     'Weet je vader het al?' vraagt ze. Ik schud beduusd mijn hoofd.
     'Ik dacht dat het heel makkelijk zou zijn om het aan hem te vertellen omdat hij zo ver weg woont en ik zijn gezicht dus niet direct hoef te zien, maar alles voelde zo onpersoonlijk dat ik het steeds niet durfde en wilde', zeg ik. Mam knikt. 'Ik wil het liever doen als ik er weer ben.'
     'Snap ik. Ik zal er niets over zeggen tegen hem', stelt mam me gerust. Dankbaar glimlach ik.
     'Bedankt', zeg ik en knuffel haar nog een keer kort.

     Het duurt niet lang tot Collin en Hans thuis zijn en aan tafel schuiven. Met een harde klap zet ik de pan spaghetti op tafel en schuif aan naast mam.
     'Levi heeft de saus gemaakt, dus als het niet lekker is moeten jullie hem aankijken', probeert mam het gesprek luchtig te starten.
     'Leugenaar', zeg ik en stoot haar plagend aan. Iedereen schept voor zichzelf wat te eten op en begint rustig te eten. Mijn bord ligt maar half vol, te zenuwachtig voor mijn coming-out om een grotere maaltijd op te scheppen.

     'Wist je dat Rusland groter is dan Pluto?' begint Hans. Fronsend kijk ik naar hem op.
     'Ja, logisch dat een land groter is dan een stripfiguur', grapt mam. Hans zucht en kijkt haar grijnzend aan.
     'Grappig, Griet', zegt hij. 'Rusland is groter dan de planeet Pluto, nu goed?'
     'Nee, eigenlijk niet', mengt Collin zich nu in de discussie. Afwachtend kijk ik hem met een kleine grijns aan. 'Pluto is namelijk niet eens een planeet, maar een dwergplaneet.'

     Mam lacht hard om de betweterige opmerking.
     'Ja, nou, ik vind het gewoon grappig dat een land groter is dan een planeet', probeert Hans opnieuw.
     'Dwergplaneet', verbetert Collin hem weer met volle mond. Mam en ik gniffelen. Hans geeft op en neemt een hap spaghetti in zijn mond.

     Er valt een korte stilte waarin alleen het bestek op de borden te horen is. Zacht stoot mam me aan en kijkt me zoekend aan. Ik knik en wend me tot Hans.
     'Hans..?' begin ik zacht. Met zijn mond uitpuilend van de spaghettislierten kijkt hij naar me op.
     'De spaghetti is lekker hoor, jongen', mompelt hij en gaat door met eten. Mam lacht. Collin kijkt mam en mij vragend af en kijkt daarna vragend naar Hans. Diep adem ik in.

     'Even de spaghetti terzijde', zeg ik. Fronsend kijkt Hans op en propt een volgende grote hap zijn mond in. 'Weet je nog dat ik vertelde dat ik die ene Fee leuk vind?' stamel ik en voel mijn keel wat vernauwen. Abrupt draait Collin zijn hoofd naar me toe, zich er nu van bewust wat ik ga vertellen.
     'Heb je eindelijk besloten dat we haar mogen ontmoeten?' vraagt hij na zijn mond leeggegeten te hebben. Overdonderd sla ik mijn ogen neer en voel tranen omhoog kruipen.

     'Nou... Jullie hebben Fee zeg maar al eens ontmoet...' stotter ik en voel mijn tranen alleen maar hoger in mijn ogen kruipen. Mijn zicht wordt steeds waziger.
     'Oh, echt waar? Ik kan het me niet herinneren', zegt hij.
     'Jullie hebben Fee al heel lang geleden ontmoet... En Fee komt hier nog regelmatig', zeg ik. Mam klopt bemoedigend op mijn bovenbeen. Met een moeilijke glimlach kijk ik naar haar om. Op een of andere manier ben ik nog niet bereid om "hij" te gebruiken in de zin. Het voelt makkelijker als Hans het zelf raadt.

     Stug schudt hij zijn hoofd. 'Dat moet dan geweest zijn als ik op werk was. Ik kan me geen Fee herinneren.'
     'En wat als ik vertel dat Fee geen meisje is?' weet ik toch over mijn lippen te krijgen. Angstig schieten mijn ogen op naar Hans. Hij kijkt me suf aan. De connectie lijkt nog niet gelegd te worden bij hem.
     'Als ik zeg dat Fee eigenlijk Felix heet?' probeer ik nog een keer. Hij lijkt eindelijk de eindjes aan elkaar geknoopt te hebben.
     'Oh...' stamelt hij. Mijn hart valt in mijn borst. Teleurstelling? 'Ben je homo?' vraagt hij verward.

     'Nee, b-... bi', stotter ik en barst in harde snikken uit. Benauwd huil ik en laat mam me omhelzen, Collin mijn hand vastpakken. 'Ik... ik w-wist niet dat je... dat je het zo op zou vat-ten', snotter ik. Ik voel me ontzettend beroerd. Ik vond het al zo eng om te vertellen en dan reageert hij ook nog eens zo. Blijkbaar vat hij het niet zo positief op als gehoopt.
     'Nee, jongen, zo is het toch niet? Ik zag het gewoon echt niet aankomen. Het kwam heel erg vanuit het niets voor me, dus misschien reageerde ik lomp. Je was zo verliefd op Mirre dat ik had verwacht dat je nieuwe oogappeltje ook een meid zou zijn...' zegt hij. Ik pers mijn tranen uit mijn ogen en kijk hem moeilijk aan.

     'Ik vind het geweldig, Lee. Maar de bekentenis overdonderde me gewoon even. Ik wist niet dat zoiets over een bord spaghetti besproken werd', zegt Hans en we lachen allemaal hard.
     'Je vindt het echt niet erg?' stamel ik nog een keer overrompeld. Hans schudt glimlachend zijn hoofd.
     'Tuurlijk niet, knul. Ik vind je geweldig. Ik ben trots dat je doet waar je het gelukkigst van wordt en het me durft te vertellen. Elke vader zou moeten pronken met een zoon zo geweldig als jij', zegt hij, maar ik drijf weg in zijn woorden.

     Word ik nog wel zo gelukkig van Felix? Het enige wat ik me nu kan bedenken is hoe jaloers hij me maakt en hoe erg hij me bezeert. Is hij degene van wie ik gelukkig word?

     Ik leg mijn vork neer en kijk beduusd naar mijn bord eten. Opeens heb ik totaal geen trek meer. Nu mam en Hans weten dat ik bi ben, voel ik me een stuk leger – maar tegelijkertijd ook heel vol. Mijn hoofd zit overvol met vragen, voornamelijk over wat er hierna allemaal zal gaan gebeuren.

     'Ik heb geen honger meer. Ik moet even alleen zijn', stamel ik, schuif mijn bord van me af en sta op.
     'Wil je geen toetje meer? Ik heb chocolademousse', zegt mam, maar ik schud mijn hoofd en verlaat zonder nog een verder woord de eettafel.
     Snel ga ik de trap op en vlucht mijn slaapkamer in, sluit verward de deur achter me.

     Ik ga languit op mijn bed liggen en nestel mijn handen in mijn haar. In gedachten verzonken staar ik naar mijn plafond.
     Hoe kan het dat er nu zo'n grote last van me af is, maar ik toch het gevoel heb dat ik de grond in gedrukt word? Hoe moet ik in hemelsnaam verder vanuit dit punt?

     Ik grabbel mijn telefoon van mijn nachtkastje en ontgrendel hem. Ik moet iemand bellen. Iemand die me kan helpen voordat ik mezelf eindeloos de grond in zit te piekeren.
     Mijn vinger zweeft boven Felix' naam. Ik kan hem niet bellen. Dan zal er weinig sprake zijn van praten, en veel meer van dingen die me juist verwarder maken, me nog meer laten piekeren.

     Ik klik zijn contact weg en scrol naar Mirre. Hoopvol houd ik de telefoon aan mijn oor en wacht tot er opgenomen wordt. Hopelijk stoor ik haar niet.
     'Hé, what's up?' klinkt ze krakerig in mijn oor. Opgelucht zucht ik.
     'Ik... Ik heb iemand nodig...' stamel ik en snik een keer onverwachts. Met alles wat ik in me heb probeer ik mijn tranen tegen te houden.
     'Lee, wat is er?' klinkt er verbaasd. Ik krijg erdoor meer moeite om mijn tranen in me te houden.

     'Ik ben voor mam en Hans uit de kast gekomen, Mir, en nu weet ik niet meer wat ik met mezelf aan moet', stotter ik. Kort is het stil aan de andere kant van de lijn.
     'Reageerden ze niet goed dan?' Het is de bezorgde toon in Mirres stem die me nog verder doet breken.
     'Nee, dat niet. Maar ik weet niet meer wat ik met mezelf moet doen. Ik ben in de war en voel me ellendig. Ik heb iemand nodig, voordat het dadelijk fout gaat', hakkel ik en veeg een traan weg. Waarom wil ik opgeven nu ik eindelijk weer verder weet te komen?

     'Wat wil je dat ik doe?'
     'Alsjeblieft, kom naar me toe. Ik weet niet wat er gebeurt als ik alleen blijf. Ik heb geen controle over mezelf meer en ik verlies me helemaal aan mijn gedachten. Ik heb iemand nodig om me erdoorheen te praten en ik wil niemand anders dan jou', snotter ik. En nu begin ik echt te huilen. Hoe heb ik Mirre weken geleden kunnen breken en hoe kan ik vervolgens dit van haar vragen?

     'Oh, God, Levi. Wacht even, dan ben ik over een paar minuten bij je', zegt ze. Ik hum. 'Ik ga nu weg, dan zie ik je zo. Doe jezelf alsjeblieft niets aan', zegt ze streng.
     'Ja', snik ik.
     'Ik kom meteen, Levi. Houd vol', zegt ze en daarna is de lijn dood. Ik laat mijn telefoon naast me vallen en haal verslagen mijn vernielde armbandje onder mijn kussen uit. Waarom had ik het niet zo kunnen laten als tijdens het experiment? Waarom moesten de verdrongen gevoelens weer terugkomen?

     Hard blijf ik huilen. Nu heb ik mezelf ontdekt en bekendgemaakt, maar kan ik alsnog geen plekje weten te vinden. Ik pas nergens tussen. Gefrustreerd smijt ik het armbandje weg.

     Nog geen vijf minuten later hoor ik iemand de trap op komen en klinkt er vervolgens een klopje op mijn deur. Ik houd mezelf met moeite stil en probeer te horen wie het is.
     'Lee, ben je hier?' klinkt Mirres stem bezorgd. Ik zucht opgelucht en klim omhoog.
     'Ja', roep ik niet te hard. Mirre komt naar binnen en sluit meteen de deur achter zich terwijl ze me diep aankijkt.

     Ze komt snel naast me zitten en pakt mijn hoofd met beide handen vast. Haar blik is angstig.
     'Gaat het wel?' vraagt ze, waardoor ik huilend in haar armen val. Ik leg mijn hoofd op haar schouder en laat mijn tranen eindelijk hun vrije loop gaan.
     Mirre blijft ondertussen geruststellend over mijn rug wrijven en fluistert wat troostende woorden in mijn oor, ook al kan ik er niets van verstaan door mijn eigen gehuil.

     Na een tijdje ebben mijn tranen wat weg en duw ik mezelf van haar schouder af. Ze fronst en legt haar handen op mijn benen.
     'Wat is er aan de hand?' vraagt ze en veegt wat van mijn tranen weg.
     'Ik weet niet hoe ik verder moet...' stamel ik. Niet-begrijpend schudt Mirre haar hoofd.
     'Hoe bedoel je?' vraagt ze verward.
     'Felix weet hoe ik me voel. Jij weet hoe ik me voel. Mam, Hans en Collin weten hoe ik me voel. Simon en Daniël weten hoe ik me voel. Friekman weet hoe ik me voel. Maar niets helpt. Niets helpt me ook maar een stap verder naar Felix. Hij weet hoe ik me voel en hij blijft zo stug vasthouden aan Bente. Ben ik wel leuk genoeg voor hem? Blijkbaar niet, als hij Bente niet kan laten gaan voor me', ratel ik. Overrompeld kijkt Mirre me aan. Ze zucht zacht.

     'Ik denk dat hij heel goed weet wat hij werkelijk wil', zegt ze. Verrast kijk ik haar aan. 'Volgens mij is hij echt doodsbang voor zichzelf en alles en iedereen om hem heen zodra hij uit de kast zou komen en samen zou zijn met jou', zegt ze. Radeloos schud ik mijn hoofd.
     'Hoe vaak hebben jullie wel niet gezoend?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op.
     'Het is niet alsof ik de tel bijgehouden heb...' stotter ik.
     'Oké, doet er ook niet echt toe. Hij is in ieder geval toch steeds degene geweest die de zoen begon?' vraagt ze. Ik knik klein. 'Sorry, Levi, maar ik snap niet hoe je kan zeggen dat hij je niet leuk vindt. Vooral niet nadat hij heeft toegegeven dat hij verliefd op je is. In een hele waslijst met angsten.'

     'Ik zou het ook wel willen geloven, maar hij blijft zo stug vasthouden aan Bente dat ik begin te twijfelen', stamel ik. Afkeurend schudt Mirre haar hoofd.
     'Heb je wel gehoord wat ik net zei?' vraagt ze. Fronsend kijk ik haar aan. 'Wil je weten hoe ik denk dat het in elkaar steekt?'
     'Kan...' mompel ik en haal mijn schouders op.
     'Ik denk dat Felix' gevoelens voor je zo ontzettend intens zijn, dat hij er bang voor is omdat hij er niet onderuit kan hoe graag hij ook zou willen', zegt ze. Mijn wenkbrauwen schieten verrast omhoog.

     'En dat is niet het enige. Hij is bang voor alles. Bang voor hoe Bente gaat reageren, hij was eerst ook zeker bang voor hoe jij zou reageren, bang voor wat het zal doen met onze vriendengroep, bang voor hoe zijn ouders gaan reageren, bang voor hoe Quinten zal reageren, bang voor hoe de rest van de hele wereld zal reageren en bang voor wat de rest allemaal zal gaan doen als het bekend is. Hoe ben je zelf te naïef om het te zien? Je hebt het zelf letterlijk allemaal meegemaakt. Snap je het niet een beetje? Kijk nou eens naar wat Marc allemaal heeft gedaan. Hij heeft jullie beide geterroriseerd', ratelt Mirre.

     'Maar hij is nu geschorst. Dan moet het toch geen probleem meer zijn voor hem?' vraag ik en speel gefrustreerd met mijn nagels. Opnieuw schudt Mirre haar hoofd.
     'Marc is geschorst, maar niet al zijn vrienden zijn geschorst. Zodra er iets tussen jullie gebeurt, wordt het direct doorgespeeld naar Marc. Felix is bang voor zijn gevoelens en de reactie van de rest van de wereld daarop, want die is onvoorspelbaar en waarschijnlijk niet zoals gewenst. Die jongen is stapelgek op je en hij weet simpelweg niet hoe hij ermee om moet gaan, omdat het niet is wat iedereen van hem verwacht. Het ligt er echt niet aan "dat hij je niet leuk genoeg vindt", Levi', zegt ze. Ik zou haar woorden maar al te graag geloven.

     'En Bente dan?' vraag ik en kijk Mirre voorzichtig aan.
     'Het klinkt misschien heel bot, maar ik denk dat Bente eigenlijk een soort dekmantel is geworden, zoals Marc zei dat ik van jou was. Ik denk dat Bente puur nog dient om de rest te laten denken dat Felix hetero is. En voor zichzelf helpt het misschien als afleiding van jou...'

     Zwijgend kijken we elkaar aan.

     'Felix heeft het misschien toegegeven aan jou, maar heeft hij het ook toegegeven aan zichzelf?' vraagt ze nu. De woorden laten me hard nadenken.

     'Zou ik je gesprekken met hem eens mogen lezen?' vraagt ze. Betrapt kijk ik haar aan, maar geef haar toch mijn telefoon.
     'Het is niet zo heel interessant. Bente controleert zijn telefoon, dus kan er niet echt veel gezegd worden', zeg ik. Mirre knikt en ontgrendelt mijn telefoon. Afwezig kijk ik toe hoe ze de berichten scant.

     'Levi, maat,' zegt ze en kantelt mijn scherm naar me toe, 'zie je letterlijk niet hoe jaloers hij hier is?'
     Het zijn de berichten waar ik niet op geantwoord had toen hij dacht dat ik met "Fay" zou zijn.
     'Je bent echt fucking naïef', zegt ze en gaat door met het scannen van de berichten.

     Ik laat me weer languit op mijn bed vallen en staar naar het plafond terwijl ik Mirres woorden rondmaal in mijn hoofd. Ik wil zo graag dat ze gelijk heeft, maar al Felix' leugens maken het lastig voor me om te geloven.

    Mirre legt haar hoofd op mijn buik en blijft mijn gesprekken met Felix scannen voor hints. Ik voel me een stuk opgeluchter nu we hier zo liggen en ik mijn hart heb kunnen luchten. Mijn tranen zijn opgedroogd.
     Traag speel ik met Mirres haren terwijl ik aan iets anders dan Felix probeer te denken, maar het lukt me niet. Mijn gedachten gaan naar zijn gespreide armen op de fiets, alle regen opnemend alsof het zuurstof was. Zijn zwarte haren, die langzaam doorweekt raakten en tegen zijn gezicht plakten. De regendruppels die zijn gezicht net zo versierden als zijn sproeten doen. Zijn fel stralende turquoise ogen, plezierig en opgewekt in de regen.

     Hoe roekeloos hij af en toe kan zijn, vandaag opnieuw bewezen door gedachteloos van zijn fiets af te springen en hem op de straat te laten kletteren om in de regen te gaan dansen. Zijn smalle handen, die mijn grote handen vastpakten en me door de plassen sleurden. Zijn opgewekte giechel, zo anders dan zijn normale schaterlach.

     Ik schrik op uit mijn dagdroom en kijk naar Mirre. Ik zie dat ze met mijn telefoon op Snapchat gefilmd heeft hoe ik met haar haren speel terwijl ik met een dromerige glimlach naar het plafond staar. Ze slaat het filmpje op in mijn herinneringen en typt er verschillende teksten bij, maar haalt het iedere keer weg.

     'Wat doe je?' vraag ik verward en klauter een beetje omhoog. Betrapt kijkt ze op, maar kijkt snel weer naar mijn telefoon.
     'Niets', zegt ze. Ze tekent een hartje op het filmpje en stuurt het vervolgens alleen naar Felix. Diep frons ik en klim nog verder omhoog, pak mijn telefoon uit haar hand.
     'Wat doe je?' vraag ik nu lichtelijk geïrriteerd. Maar het is al te laat: het filmpje is al afgeleverd en zelfs al geopend door Felix.

     Stomverbaasd kijk ik naar Mirre, wie een sluwe grijns draagt.

     'Felix de jaloerste jongen ooit maken', zegt ze. Opnieuw frons ik en gooi mijn telefoon aan de kant.
     'Mirre, dat kan je echt niet doen. Dat is gemeen', stamel ik. Mirre lacht honend.
     'Het is toch maar een onschuldig filmpje? Bente doet hetzelfde. Zo gaat hij eindelijk misschien actie ondernemen', zegt ze. Verslagen zucht ik. Misschien heeft ze gelijk.

     Ze klimt omhoog en kruipt op mijn schoot. Geschrokken pak ik haar heupen vast en kijk haar overrompeld aan. Mijn maag maakt een dip in mijn borst wanneer ze naar me toe leunt. Uitdagend haken haar ogen in de mijne. Traag glijden ze door naar mijn lippen.
     'Laten we Felix de jaloerste jongen ooit maken', zegt ze en voordat ik weerwoord kan geven, heeft ze haar lippen al op de mijne gedrukt. Overdonderd grijp ik haar schouders vast en laat haar me zoenen.

     Ze zoent me opnieuw en ik weet niet wat ik moet doen. Ik probeer haar blik te scannen, maar ze houdt haar ogen stug gesloten. Verdwaald laat ik mijn hand naar haar nek glijden en kus haar voorzichtig terug. Dan breekt ze los van mijn lippen en kust mijn wang.
     'Beeld je maar in dat ik hem ben', zegt ze tussen haar kleine kusjes door terwijl ze steeds verder afdwaalt naar mijn nek. Verward frons ik.

     Er vliegen kriebels door mijn lijf wanneer ze lichtjes het begin van mijn keel kust. Nog een keer kust ze de huid vlak onder mijn kaak en zuigt er dan zacht op. Verward grijp ik me aan haar vast. Na weken uit elkaar te zijn, weet ze nog altijd precies mijn zwakke plek te vinden.
     Hakkelig haal ik adem en probeer Mirres gezicht af te lezen, maar ik kan haar niet genoeg zien door onze houdingen.

     Haar zachte zoenen gaan over naar ruige, stevige zoenen, zodat ze zeker weet dat het een duidelijk teken achter zal laten. Nog een keer zuigt ze hard aan mijn huid en op een gegeven moment voel ik zelfs haar tanden licht tegen mijn huid.
     'Mirre', stamel ik terwijl ik mijn hand op haar nek plaats. Ik kan haar dit niet laten doen. Het zal ons beide verwarren.
     Mirre reageert echter niet en kust iets lager mijn keel, plaatst een nieuwe zuigzoen, en daalt dan verder af naar mijn sleutelbenen.

     'Rustig maar. Ik zal niet meer doen dan dit', zegt ze zacht en kust nu de andere kant van mijn nek. Ook daar neemt ze uitgebreid de tijd om verschillende stukken huid tussen haar lippen te nemen.
     'Denk maar gewoon dat ik Felix ben. De woest-aantrekkelijke jongen die een dikke, vette crush heeft op jou, de mooiste jongen op de hele wereld', fluistert ze. De woorden laten een rilling over mijn ruggengraat trekken. Laat de woorden alsjeblieft echt zijn.

     Ik leg mijn hoofd neer en laat Mirre mijn nek zoenen. Ik wil tellen hoeveel zuigzoenen ze plaatst, maar ik ben al de tel kwijt.

     Diep zucht ik en sluit mijn ogen, laat mijn gedachten naar Felix glippen. Waar ben ik allemaal mee bezig? Ik kan Mirre dit niet aandoen. Ze bijt op de huid tussen mijn nek en schouder, waardoor ik me verbijsterd vastgrijp aan haar.
     'Mirre', stamel ik trillend en open mijn ogen weer, maar ze lijkt me niet te horen.
     Ze kust me op het kuiltje tussen mijn sleutelbenen en glijdt haar handen ondertussen naar mijn heupen. Overdonderd laat ik mijn hoofd in mijn nek vallen terwijl Mirre een nieuw stukje huid markeert.

     Haar handen zijn niet zo groot en mannelijk als die van Felix, maar ik kan me precies inbeelden hoe die van hem voelen. Ik denk aan hoe hij mijn borstkas zoende en steeds verder naar beneden afdwaalde.
     Ik kan Mirre niet zo voor de gek houden. Ik moet haar stoppen, voordat we hier beide spijt van hebben.
     'Mirre', probeer ik streng uit te brengen, maar ze reageert nog steeds niet. Ik trek haar voorzichtig los. 'Je moet dit niet doen. Je verwart jezelf er alleen maar mee. Je maakt hem al jaloers genoeg als je je blauwe topje van Petra's feest aantrekt', probeer ik haar af te leiden.

     Ze kijkt me speels aan, hangt een van haar plukken bruin haar achter haar oor en kijkt me nog en laatste keer uitdagend aan voordat ze mijn kaak kust.
     'Ik weet wat ik doe, Levi', zegt ze en leunt omhoog. Opgelucht zucht ik, blij dat ze mijn lichaam laat gaan. 'Laat me mijn gang gaan', zegt ze. Overdonderd kijk ik haar aan terwijl ze mijn shirt uit begint te trekken. Het enige waar ik aan kan denken is hoeveel soepeler het ging toen Felix het deed.

     Twijfelend leg ik mijn hand op haar rug en laat haar nu mijn schouder zoenen. Mijn vingers tintelen. Het is nog geen dag geleden dat Felix zijn lippen op de huid daar had geplaatst.
     Haar blik deed me denken aan de blik in Felix' ogen voordat hij de rand van mijn spijkerbroek kuste. Mirres handen glijden over mijn blote bovenlichaam en ik voel haast Felix' warme handen over mijn huid glijden.

     Ik voel de adrenaline door mijn huid stromen wanneer ze mijn borstspier zoent. Nog geen dag geleden heeft Felix mijn hart kunnen voelen drummen onder zijn lippen. Voorzichtig grijp ik me vast aan haar schouder wanneer ze ook daar een zuigzoen plaatst.

     Bemoeilijkt kijk ik toe hoe ze haar tijd neemt om verschillende zuigzoenen op mijn borst te plaatsen. Trillend laat ik mijn hand naar haar arm zakken wanneer ik zie dat ze met de blauwe plekken een hartje heeft gevormd.

     Voorzichtig knijp ik in haar arm wanneer ze haar handen over mijn sixpack laat glijden voordat ze dezelfde reis af begint te leggen met haar lippen. Ze zuigt er harder op de huid, wetende dat het lastiger is om daar dezelfde donkere markeringen achter te laten.
     Overrompeld sluit ik mijn ogen terwijl de beelden van Felix van weken geleden naar boven komen. Hoe hij ook mijn buik zoende. Hoe hij meerdere keren mijn kruis heeft aangeraakt, maar hij iedere keer gestopt werd.

     Mijn hart bonst in mijn keel. Wat als Felix ook zo aan mij denkt als hij met Bente bezig is? Ben ik ook degene die zijn hoofd bezighoudt terwijl een ander zijn lijf bezighoudt?

    Mirre plaatst een zuigzoen boven mijn navel en ik kan haast Felix' tanden over mijn buik voelen strijken. Ik voel haast zijn handen weer over de rand van mijn broek gaan.

     Ik leun een beetje op en kijk toe hoe Mirre rondom mijn navel haar brandmerken achter begint te laten. De laatste keer dat ze haar lippen daar geplaatst had, was ik nog niet zo gespierd.

     Ademloos kijk ik toe hoe ze een zuigzoen onder mijn navel plaatst en dan de rand van mijn broek kust; haar bovenlip op mijn huid en haar onderlip op de stof.

     Abrupt trek ik haar weg wanneer ze mijn gulp opent en mijn erectie bloot wil gaan stellen. Verrast kijkt Mirre op.

     'Felix zal het verschil niet kunnen zien of je dat werkelijk hebt gedaan of niet', zeg ik. Beschaamd knikt Mirre en sluit mijn broek weer.
     'Sorry, je hebt gelijk', zegt ze en kruipt van me af. Trillend neem ik haar in mijn armen en begin zacht te huilen.

     'Sorry, Mir, ik had je eerder moeten stoppen', zeg ik snotterend op haar schouder.
     'Het geeft niets, Levi. Ik ben tevreden. Felix zal stikjaloers zijn als hij die mooie blauwe plekken over je hele nek ziet staan', zegt ze. Abrupt schiet ik omhoog.
     'Is het zo erg?' vraag ik en glip onder Mirre uit om mezelf in de grote spiegel in de hoek van mijn kamer te bekijken. Mijn nek is bevlekt met donkerrode, paarse, blauwe plekken. Het hartje op mijn borst... De verspreide zuigzoenen over mijn ribben en buik. De donkere plekken rondom mijn navel en eronder, naar mijn...

     'Mirre!' roep ik verbluft uit en draai me wanhopig naar haar om. Beschaamd sla ik mijn armen voor mijn lichaam. Ze heeft een tevreden grijns rond haar mondhoeken.
     'Felix zal zo jaloers zijn morgen, je weet nog niet eens de helft. Durf er maar op te wedden dat hij niet weet hoe snel hij zijn ballen bij elkaar moet grijpen en het uit moet maken met Bente', zegt ze. Ik lach een beetje, maar barst dan abrupt in tranen uit.

     'Ik wil zo graag dat hij me leuk genoeg vindt', snik ik.
     'Komt goed, schatje.Maak je maar geen zorgen', troost Mirre me.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!