♪ bad idea right? – Olivia Rodrigo ♪

Wrijvend door mijn ogen kom ik de woonkamer in, net wakker geworden uit een dutje midden op de dag. Sven en Collin zitten aan de eettafel met allerlei papieren om hen heen en Svens laptop voor hun neus.
'Is dat project nou nog niet af?' vraag ik plagend.
'Helaas niet. We zitten klem', antwoordt Collin. Hij ziet er doodmoe uit. Waarschijnlijk heeft hij de afgelopen dagen niet veel geslapen.

'Moet ik met iets helpen?' vraag ik. De jongens schudden hun hoofden.
'Nee, ik denk niet dat je het zal volgen. Sven en ik volgen het al niet meer en we zijn er al weken mee bezig', wijst Collin mijn aanbod af. Ik loop de keuken in.
'Oké', mompel ik en pak een glas uit een van de keukenkastjes. Ik haal mijn trillende telefoon uit mijn broekzak terwijl ik het glas met water vul.

Obelix: Ben je thuis?

In plaats van dat ik de melding verwijder, open ik het bericht per ongeluk.
'Shit', fluister ik en vergrendel snel weer mijn mobiel, ook al weet ik dat Felix nu weet dat ik het bericht gezien heb.

Ik heb geprobeerd hem sinds vrijdag zoveel mogelijk te negeren. Ook op zijn berichtjes over dat zijn fiets gemaakt is en de vraag of ik naar de training ging heb ik niet gereageerd. Ik ben die dag niet naar de training gegaan en ik had geluk dat de wedstrijd van dit weekend afgelast werd. Ik heb hem niet meer gesproken of gezien sinds onze ruzie over zijn leugens.
Ik zou maar al te graag contact hebben met hem, maar het is niet juist tot het uit is tussen Bente en hem.

Ik schuif mijn telefoon weer in mijn kontzak en draai de kraan uit. Ik ga tegen de muur tegenover de eettafel staan en kijk toe hoe Sven op zijn laptop bezig is terwijl Collin door de bladen zoekt.
Sven kijkt naar me op. Ik glimlach en wenk mijn hoofd naar Collin, waardoor hij blozend van me wegkijkt. Diep frons ik. Hij probeert zich meer te verschuilen achter zijn laptop. Waarschijnlijk heeft hij met Collin afgesproken dat hij het niet meer met me over zijn liefdesleven mag hebben en vond hij dit al te dicht in de buurt komen.

'Ik ben boven als jullie me zoeken', zeg ik. Het laat Svens schouders wat ontspannen.
'Is goed', zegt Collin.
Ik ga de woonkamer uit, loop de trap op en ga mijn slaapkamer in. Zuchtend ga ik zitten op mijn bureaustoel, zet mijn glas weg en probeer me op mijn huiswerk te concentreren.

Voor deze ene keer, Levi, alsjeblieft, focus je gewoon. Ga alsjeblieft bezig met waar je mee bezig moet zijn zonder dat je hoofd heel ergens anders zit. Anders gaan je cijfers nooit beter worden.

Mijn telefoon weet me echter meteen uit deze bubbel te prikken. Fronsend haal ik hem uit mijn broekzak; Felix belt me.
'Kut', mompel ik. Twijfelend staar ik naar het scherm. Kan ik het maken hem weg te drukken? Hij heeft het ook ooit bij mij gedaan.

Ik druk hem weg. Afwezig kijk ik naar de melding dat ik een oproep gemist heb.

Stil kijk ik naar mijn scherm, wachtend op nog een berichtje van hem. Het blijft echter stil.
Zuchtend leg ik mijn telefoon weg en ga door met mijn huiswerk. Hij heeft meerdere keren tegen je gelogen, Levi. Je mag hem laten merken dat je het niet pikt.

Het duurt een aantal minuten tot opnieuw mijn telefoon overgaat. Je mag niet toegeven. Laat hem voelen wat jij weken geleden hebt gevoeld.

Toch neem ik op.
'Met Levi', probeer ik zo emotieloos mogelijk te zeggen. Nerveus begin ik op mijn nagel te bijten.
'Uh... hey. Met Felix...' klikt Felix' stem stotterend en overslaand in mijn oor. Het is duidelijk dat hij niet verwacht had dat ik op zou nemen. Schuld en schaamte druppelt mijn lichaam in, vervangt elke milliliter bloed.

'Wat is er?' vraag ik zacht en begin rondjes te draaien in mijn bureaustoel.
'Ik, uh...' Het is even stil aan de andere kant. Hij had echt niet verwacht dat hij zo ver zou komen. Ik weet niet of ik iets moet zeggen om zijn warme stemgeluid weer te horen.

'Ik heb de nieuwe Call of Duty gekocht en ik wilde vragen of je hem samen uit wilde proberen...' Zijn stem klinkt onzeker, verlegen en fragiel.
Ik stop met draaien en kijk aarzelend naar alle schoolboeken die nog op mijn bureau liggen. Eigenlijk heb ik er geen tijd voor. Daarnaast haalt het mijn effect van hem de afgelopen dagen genegeerd te hebben weg. Ik mag niet toegeven.
'Als je niet kan, dan uh... of als je geen zin hebt... Het is prima. Laat maar. Ik had je niet moeten bel ̶ '

'Nee, het is goed. Ik kom wel even', bezwijk ik. Ik wil hem te graag zien en ik kon de verslagen toon in zijn stem niet langer aanhoren. 'Maar niet te lang. Ik heb nog een berg huiswerk wat ik moet doen.'
'Ik snap het. Als je geen tijd hebt, is het ook prima...' klinkt zijn stem krakerig in mijn oor.
'Nee, ik kom er zo aan', zeg ik, ook al weet ik dat dit inderdaad het moment had moeten zijn dat ik zei dat ik thuis bleef.
'Gezellig', zegt hij.
'Tot zo', zeg ik en hang op voordat hij nog iets kan zeggen.

Met spijt kijk ik naar mijn bureau. Serieus, Levi? Die stomme game boven je huiswerk zetten terwijl je cijfers echt om te janken zijn? En je weet heus wel dat het om Felix gaat, en niet die game. Kijk nou wat voor wanhopig mormel je bent. Je bent een idioot om hem iedere keer zo met je te laten spelen. Een mislukkeling.

Het weerhoudt me er echter niet van om mijn telefoon in mijn broekzak te doen en de badkamer in te stormen, waar ik mijn haar een beetje in model probeer te brengen. Daarna ga ik de trap af en ga de woonkamer in.
Ik stop in mijn pas zodra ik Collin met zijn hoofd op zijn over elkaar geslagen armen op de eettafel zie, slapend. Sven kijkt op en gebaart dat ik zachtjes moet doen.

Voorzichtig loop ik naar de tafel toe, leg mijn hand op Collins rug en kijk naar zijn gezicht; hij is in een diepe slaap. Sven tilt voorzichtig mijn hand van zijn rug af. Verbaasd kijk ik naar hem om.
'Moet hij niet helpen?' vraag ik zacht. Kort slaat hij zijn ogen neer naar Collin. Hij haalt zijn schouders op en kijkt me weer aan.

'Hij heeft de hele nacht niet geslapen. Ik gun hem eerder die rust dan dat hij zichzelf nog verder sloopt door met me aan dat verslag te werken', zegt hij. Het laat mijn hart opwarmen.
'Dat is echt lief van je', zeg ik. Sven bloost en haalt weer zijn schouders op. 'Lukt het een beetje?' vraag ik terwijl ik wat tussen de bladen schuif. Sven knikt en volgt mijn handen.
'Ja, we kwamen erachter dat Collin per ongeluk een van zijn bladen bij de verkeerde boeken had gedaan', zegt hij. Ik knik.

'Ik ben even naar Felix. Zeg maar dat ik op tijd thuis ben om te koken als hij wakker wordt', zeg ik en begin richting de gang te lopen.
'Ik kan anders ook wel het eten aanzetten', zegt Sven, waardoor ik verward omdraai. 'Dan kan je langer bij Fay blijven', zegt hij en ik zie een sluwe grijns op zijn gezicht komen. Mijn hart stopt even met kloppen.

Tuurlijk, Sven wist allang wie ik leuk ben gaan vinden. Natuurlijk heeft Collin het met hem over "Fay" gehad.

'Bedankt, maar dat is niet nodig. Ik was sowieso niet van plan al te lang te blijven', probeer ik mezelf te herpakken.
'Goed. Dan zal ik het zeggen als hij wakker wordt. Doe de groetjes aan Fay', zegt hij.
'Zal ik doen', glimlach ik als een boer met kiespijn. Snel verlaat ik de woonkamer en meteen daarna het huis. Ik trek mijn fiets uit de heg en vertrek naar Felix.

Verwacht er niet te veel van, Levi. Het is slechts een paar potjes gamen, meer niet. Het stelt niets voor, dus wind je niet al te veel op. Maandag was de laatste keer, Felix heeft het zelf gezegd.
En hij heeft zich er ook aan gehouden. Als het niet zo was geweest, had hij me vrijdag wel gezoend. Hij lijkt eindelijk over het tijdperk van aanklooien heen te zijn en door te willen gaan als vrienden. Het zal ook beter zijn zo.

Na een paar minuten kom ik aan bij Felix thuis. Ik zet mijn fiets weg en ga via de achterdeur naar binnen. Felix' moeder zit op de bank te borduren. Met een brede glimlach kijkt ze op.
'Hallo', begroet ik haar.
'Ha, knul, alles goed?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op en knik.
'Ja hoor. Gaat wel', zeg ik.

'Geen last meer gehad van die jongen? Ik heb van Felix gehoord dat hij je kluisje heeft bekladderd, maar heeft hij verder nog iets gedaan?' vraagt ze voordat ik kan vragen hoe het met haar gaat.
'Ja, klopt. Maar gelukkig is het bij mij daarbij gebleven. Wat nare opmerkingen, maar meer gelukkig niet', zeg ik. Ze kijkt me vol medelijden aan. 'Maar Felix' kluisje was er veel erger aan toe, dus ik mag niet te hard klagen.' Haar wenkbrauwen schieten omhoog.

'Felix' kluisje?' vraagt ze verward. Ik frons net zo verward.
'Ja, ze hebben het helemaal bekrast en laten openen om er een dildo in op te hangen. Heeft hij het niet verteld?' vraag ik. Overdonderd schudt zijn moeder haar hoofd. Er klinken voetstappen op de trap.
'En dat was eigenlijk nog niet eens het ergste. Hij heeft Felix nu echt als zijn slachtoffer. Eerst zijn kluisje en daarna zijn fiets...' Ik wil niet terugdenken aan de beelden.

De deur naar de woonkamer opent en Felix komt verrast tevoorschijn.
'Hey,' zegt hij en glimlacht lief, 'je bent er al.'
'Zijn fiets?' vraagt ze en kijkt me doordringend aan. Ik zie Felix me gepanikeerd aankijken.

Verward kijk ik terug naar hem. Ze weet van niets? Hij heeft het haar niet verteld? Doet hij tegenover zijn ouders alsof ik het enige slachtoffer ben en vertelt hij ondertussen helemaal niets over wat hem is aangedaan?

'Kom, we gaan naar boven', zegt Felix gehaast, pakt mijn pols vast en trekt me achter hem aan naar zijn kamer. Overrompeld kijk ik naar de lange, zwarte haren op zijn achterhoofd.
Bovenaan de trap duwt hij mij zijn kamer in, volgt me vlug en sluit de deur hard achter zich. Verward kijk ik hem aan.

'Hoezo begon je nou weer over mijn fiets?' snauwt hij. Zijn klank overdondert me.
'Zij begon', stamel ik. 'Waarom weet ze wel van mijn kluisje maar niet van dat van jou? Waarom heb je het haar niet verteld?'
'Ik wil haar niet laten denken dat er iets mis met me is', zegt hij kortaf. Wild schud ik mijn hoofd.

'What the fuck heb je voor leugen bedacht over je fiets?' vraag ik. Stil kijkt Felix me pissig aan. 'Het moet een bizarre leugen zijn geweest als je opeens niet meer op Quintens fiets mocht fietsen', zeg ik.
'Gaat je niets aan, Levi', kat hij me af. Ik rol mijn ogen.
'Best. Als je alleen maar ruzie kan maken, ga ik wel weer', zeg ik en pak de deurklink vast. Gebroken kijkt Felix me aan.

'Wilde je daarvoor heen en weer komen fietsen?' vraagt hij.
'Nee, maar je geeft me niet echt een andere keuze', zeg ik en duw de klink naar beneden. Gepikeerd pakt Felix mijn hand op de klink vast en duwt de deur dicht. Verontwaardigd kijk ik hem diep aan.
'Ze denkt dat het een ritueel is van de jongens uit de klas is zodra je zestien bent geworden', zegt hij kil.

Mirre had echt gelijk toen ze zei dat Felix een leugenaar is.

Diep blijf ik hem aankijken in zijn turquoise ogen. Ik voel zijn hand licht trillen op de mijne. Zijn armbandje kriebelt tegen mijn pols. Mijn ogen vallen op zijn lippen.
'Maar dat heb jij nu verknald', zegt hij bitter. Geïrriteerd kijk ik hem aan.
'Je hoeft niet boos te zijn op mij omdat jij weigert je moeder het volledige verhaal te vertellen', zeg ik net zo bitter. Zijn turquoise ogen worden troebel.

'Mijn ouders zijn niet zoals jouw ouders. Ze begrijpen het niet als ik zeg dat ik gepest word', zegt hij, waarbij zijn stem overslaat middenin zijn zin. Er valt een steen op mijn maag.
'Weten je ouders echt van helemaal niets?' vraag ik met een brok in mijn keel. Hij haalt zijn schouders op en slaat zijn ogen neer.
'Niet echt. Alleen jouw kant van het verhaal', zegt hij. Ongelofelijk. Hoe heeft hij het zo lang voor hen verborgen kunnen houden? Hoelang wil hij dat nog gaan doen? Hij zal er echt aan onderdoor gaan als hij het nog langer vol probeert te houden.

'Je moet het niet opkroppen', zeg ik. Felix kijkt weer naar me op. In plaats van pissig, lijkt hij nu fragiel.
'Ik praat er toch met jou over?' zegt hij met een flauwe glimlach. Mijn hoofd duizelt. Dat hij nu met me kan flirten.
Stil kijken we elkaar aan. Het laat onze hoge emoties van net even zakken. Felix' ogen gaan naar mijn lippen. Mijn hart begint te dreunen tegen mijn ribbenkast.

'Ze weten niet eens van onze zoen op Petra's feest', zegt hij. Het overdondert me. Het was een van de eerste dingen die ik van mijn moeder te horen kreeg de volgende dag.
'Hoe is je dat gelukt?' fluister ik verwonderd. Felix haalt zijn schouders op. Ik kijk nu ook naar zijn lippen.

Wil je er nog een zoen aan toevoegen waar je ouders niets van mogen weten?

Ik zeg het bijna, maar weet mezelf in te houden. De gedachte laat echter mijn wangen branden. Het is alsof Felix mijn gedachten heeft kunnen lezen wanneer ik zijn wangen felrood zie kleuren en een lastige glimlach aan zijn mondhoeken trekt.

'Zullen we gamen?' vraagt hij, haalt zijn hand van de mijne af en stapt beschaamd naar zijn bed.
'Daarvoor ben ik hier', zeg ik en ga op zijn bed zitten. Gebroken en gepijnigd kijkt Felix in mijn ogen.
'Juist', lacht hij en geeft me een van de controllers. 'Lars van voetbal wilde hem eigenlijk eerst met me uitproberen, maar ik had echt geen zin in hem', ratelt hij.

Het laat mijn hart overslaan. Wat er dan ook tussen ons gebeurd is sinds het feest van Petra, Felix zet me nog altijd op nummer één.

'Ik weet echt nog steeds niet wat ik van die gast moet vinden', mompel ik en kijk toe hoe Felix zijn PlayStation opstart.
'Same', stemt hij op me in. Hij gaat in kleermakerszit op het bed zitten en selecteert wat opties op het scherm.

Ik kijk zijn kamer rond en pak traag één van de drie lege bierflesjes op van zijn nachtkastje. Waarom heeft hij dit hier staan?
'Waarom heb je in godsnaam bier op je kamer staan?' vraag ik verward en ruik aan het flesje, maar het ruikt niet meer naar bier. Betrapt kijkt Felix om.
'Oh, nee, die zijn oud. Ze moeten nog weg', zegt hij vlug met overslaande stem. Verward zet ik het flesje terug en lach een beetje om zijn voice-crack. Verslagen kijkt Felix naar de grond.

'Nu moet ik een leugen gaan verzinnen voor mijn ouders waarom ik gepest wordt zonder dat onze zoen naar boven komt...' mompelt hij en ik weet niet of het tegen mij is of tegen zichzelf.
'Sorry...' stamel ik, kijk toe hoe Felix verslagen zijn schouders laat hangen.

Dan legt hij zijn controller naast zich neer en draait zich half naar me om. Vragend kijk ik hem aan.
'Bente had hier trouwens iets laten liggen gisteren...' zegt hij en staat op, begint door zijn rommelige kamer te zoeken. Verward kijk ik toe.
'En het zou ergens naar moeten smaken, maar ik proef het niet', zegt hij nadat hij iets van zijn bureau heeft gegrist. Fronsend kijk ik toe hoe hij een lippenbalsem aanbrengt.

Hij ploft naast me neer op het bed en kijkt me een milliseconde aan. Ik houd mijn hand op om de lippenbalsem van hem aan te nemen, maar mijn ogen sperren open zodra hij zijn lippen op de mijne drukt.
Overdonderd pak ik zijn bovenarmen vast en probeer zijn gezicht te scannen. Hij draagt dezelfde gepijnigde uitdrukking als die ene keer dat hij me zoende voor mijn bed. Maar hij geeft het zoenen niet op.

Zijn lippen voelen vettig door de lippenbalsem. Opnieuw zoent hij me. Ik sluit mijn ogen, toegevend aan het goede gevoel. Zijn lippen vlechten zich tussen de mijne. Ze smaken zoet.
Ik trek van hem weg. Verbijsterd kijkt hij me aan, beledigd dat ik ons contact heb verbroken. Ik trek mijn lippen naar binnen en lik eraan om te proeven waar het naar smaakt. Felix volgt mijn bewegingen verward, alsof hij vergeten is dat de lippenbalsem als smoes moest dienen om me te zoenen.

'Dit smaakt naar de chemische colasmaak van die lolly's', zeg ik. Felix kijkt me verbaasd aan.
'Hoe wist je dat?' zegt hij en laat me de lippenbalsem zien: het etiket vermeldt groot "Cola". 'Laatst toen Bente me zoe... uh... Laatst liet Bente me het proeven, maar ik vond het er echt niet naar smaken', stottert hij. Ik schud mijn hoofd.
'Mirre had er ook zo een. Ze had hem wel eens op voordat we zoenden, dus ik ben de smaak gaan herkennen', leg ik uit. Felix' blik breekt.

'Ja...' zegt hij zacht. Hij rolt de lippenbalsem uit en brengt hem opnieuw aan op zijn lippen. Gefixeerd kijk ik toe hoe hij de balsem traag en nauwkeurig op zijn smal gescheiden lippen aanbrengt. Mijn wangen beginnen te branden bij het zien hoe de balsem zijn rode lippen langzaam rond duwt. Mijn oren beginnen te branden wanneer ik bedenk dat de balsem iets totaal anders had kunnen zijn nog geen week geleden.

'Maar geef nou eerlijk toe, het smaakt er toch niet naar?' vraagt hij testend en duwt opnieuw zijn lippen op die van mij.
Hij pakt mijn hoofd vast en klimt verder het bed op. Voorzichtig kus ik hem terug. Helemaal geen einde van het tijdperk gekloot, dus. Blijkbaar is Felix er nog niet klaar mee.

Opnieuw zoent hij me terwijl ik hem steeds dichterbij voel komen. Mijn handen glijden licht over zijn ribben en daarna zijn heupen.
Voor ik het weet zit hij op mijn schoot en trekt hij me nog dichter naar zich toe. Mijn handen glijden omhoog over zijn lichaam en nestelen zich tussen zijn haren.

De adrenaline giert door mijn lijf wanneer we tegelijkertijd onze monden voor elkaar openen en zo onze tongen elkaar laten ontmoeten. Alles voelt zo goed.

Felix duwt me naar beneden terwijl hij zijn tong mijn mond in begeleidt en hem langs de mijne laat strijken. Stevig grijpt hij mijn shirt vast, probeert contact te zoeken met mijn huid. Een kriebel trekt door mijn buik. Ik wil hem tegen me voelen zoals afgelopen maandag.

Ik duw mijn tong terug tegen die van Felix. Er zit een zoete nasmaak van de lippenbalsem aan zijn lippen. Zijn handen reizen verder naar beneden over mijn lichaam en laten kippenvel over heel mijn lijf omhoog komen.

Ik bijt mijn handen vast in zijn haren en trek hem dichter naar me toe. Felix' antwoord is zacht knijpen in mijn zij.

Plotseling klinkt er een zacht klopje op Felix' gesloten kamerdeur. Vliegensvlug schiet Felix bij me weg en probeert zichzelf te herstellen. Hij propt zijn handen in zijn broekzakken. Zijn lippen zijn licht opgezet. Verdwaasd klauter ik omhoog terwijl Felix roept dat de binnendringer werkelijk binnen mag komen.

'Jongens', klinkt zijn moeder zodra ze haar hoofd om het hoekje steekt. Er lijkt een vlaag opluchting over Felix te vallen.
'Ja?' probeert Felix onschuldig te vragen. Zijn hoofd is knalrood en zijn haren zitten warrig. Verbijsterd kijk ik naar mijn handen, waar plukken van zijn haar tussen mijn vingers zitten. Hij heeft ze er in zijn haast uit getrokken.

'Ik ga zo koken en kwam even vragen of Levi ook mee eet', vraagt ze en trekt zo weer mijn aandacht.
'Nee, ik moet gaan', zeg ik en spring op van het bed. Verontwaardigd en gebroken kijkt Felix me aan. 'Tot morgen', ratel ik en storm zijn slaapkamer uit. Er is niemand om me te volgen.

Ik ren de trap af en verlaat het huis. Buiten stap ik op mijn fiets en cros weg. Het mag echt niet meer, Levi. Je mag Felix niet meer zo met je laten spelen. Hij moet een keuze gaan maken.

Na een paar minuten fietsen kom ik thuis en ga snel de woonkamer in na mijn fiets klakkeloos in de heg te laten vallen. Sven en Collin zijn nergens meer te bekennen.

Wazig kijk ik naar het fornuis en zet alvast het water op het vuur.

Laatste keer, Levi. Nu is het jouw beurt om te beslissen.

Ik ga de gang in en loop naar Collins kamer. Zacht klop ik op de kamerdeur.
'Ja?' klinkt er. Ik schrik wanneer het niet Collins stem is, maar die van Sven. Traag open ik de deur en kijk voorzichtig door de kier.

Ze liggen samen op Collins eenpersoonsbed. Sven op zijn mobiel, Collin met zijn ogen gesloten helemaal tegen Svens borst gedrukt; ze delen een paar oortjes, die in Svens telefoon zitten.
Stil kijk ik ernaar terwijl ik begin te glimlachen. Sven kijkt me beschaamd aan. Zijn hoofd wordt iedere tel roder dan dat het al was toen ik binnenkwam.

'Slaapt hij?' fluister ik. Sven knikt krampachtig, duidelijk bang Collin wakker te maken als hij te veel beweegt.
'Is het nog gelukt met het project?' vraag ik zacht.
'Ja', antwoordt hij zacht terwijl hij zijn hand licht over Collins vrije oor legt. 'Ik heb af weten te krijgen wat we voor vandaag hadden staan.'
'Mooi', zeg ik en stap een beetje de kamer in, krijg zo een beter beeld van Collin. Het puntje van zijn neus zit omhoog gedrukt tegen Svens schouder en zijn arm ligt ontspannen over Svens middel.

'Hij voelt zich echt heel erg op zijn gemak bij je', zeg ik en kijk Sven met een smalle glimlach aan.
'Denk je?' vraagt hij verlegen. Ik glimlach lief.
'Ja, echt. Hij valt niet zomaar in slaap', stel ik hem gerust. Sven knikt behoed. Kort valt het stil.

'Je bent niet lang bij Fee geweest', zegt Sven nu met een kleine grijns. De manier waarop hij het uitspreekt laat voor de zoveelste keer blijken dat hij weet dat het om Felix gaat.
Mijn hart begint te bonzen zodra ik terugdenk wat we aan het doen waren voordat ik hierheen gestormd kwam. Ik vraag me af hoe ver we waren gegaan als zijn moeder ons niet gestoord had.

'Hij moest zijn moeder helpen met koken', zeg ik en haal nonchalant mijn schouders op. Svens grijns valt niet van zijn gezicht.
'Over eten gesproken,' probeer ik snel het onderwerp te verwisselen, 'eet je mee? Ik kwam eigenlijk checken of Collin nog wel thuis was voor het eten.'
'Is goed', zegt hij. Ik glimlach ongemakkelijk en verlaat daarna de slaapkamer. Overdonderd door alles trek ik me terug in de keuken, probeer mijn gedachten af te leiden door het eten klaar te maken.

Wanneer ik 's avonds op bed lig, draait mijn hoofd weer overuren. Het gaat van Felix naar Marc naar Mirre naar Felix' leugens en weer terug. Mijn hoofd tolt er oprecht van.

Ik kan bijna de combinatie van Felix' lippen en de lippenbalsem nog proeven. Ik dacht echt dat hij het besluit had gemaakt om alles tussen ons af te kappen, maar blijkbaar is hij nog niet uitgespeeld.

En zijn leugens. Ik wil niet weten hoeveel het er ondertussen zijn. Ik wil niet weten hoe erg ze zich opgestapeld hebben gedurende onze hele vriendschap. Waarschijnlijk ben ik me van het overgrote deel niets bewust.

De leugen is gelukt

Hij stuurde het niet veel later nadat ik thuis was. Ik wil niet weten wat hij aan zijn moeder heeft verteld om mij uit te maken als het enige slachtoffer. Ik voel me misselijk als ik probeer te bedenken hoeveel leugens Felix uit zijn mouw kan schudden en hoe natuurlijk hij erin is.

Ik frons en kruip omhoog in mijn bed wanneer ik zacht een gitaar denk te horen. Het blijft even stil, maar uiteindelijk hoor ik weer het geluid van snaren die aangeslagen worden. Verward kruip ik uit bed.

Het is middenin de nacht. Wie gaat er nu nog zitten spelen?

Ik loop mijn slaapkamer uit en loop naar Collins gesloten slaapkamerdeur. Ik leg mijn oor er tegenaan en luister goed. De gitaar klinkt vals, maar ik kan Collin niet echt de schuld geven; hij heeft nog nooit gespeeld.
Ik open traag de deur en zie Collin in zwak licht met mijn oude elektrische gitaar op zijn schoot zitten. Geschrokken kijkt hij op.

'Wat doe je?' vraag ik suf.
'Sorry! Maakte ik je wakker?' vraagt hij beschaamd. Ik schud mijn hoofd.
'Nee, ik was nog wakker', zeg ik. Hij knikt. 'Als je hem had aangesloten op de versterker, dan had je denk ik wel iedereen in het huis wakker gemaakt.' Collin lacht verlegen.

Ik kijk naar de gitaar in zijn handen. Ik ben maanden geleden gestopt met spelen, in het begin van het experiment omdat ik niet genoeg tijd overhield voor deze extra hobby met Mirre als mijn vriendinnetje. Dus al mijn instrumenten verhuisden naar de rommelkast in Collins kamer. Waarschijnlijk heeft hij hem eruit gehaald omdat hij weer niet in slaap kon komen.

'Kon je weer niet slapen?' vraag ik. Collin knikt en kijkt naar zijn vingers op de snaren.
'Hij staat vals', zeg ik om de ruimte te vullen. Beschaamd kijkt Collin naar me op. 'Er mogen denk ik sowieso wel weer nieuwe snaren op. Ik kan ze wel vervangen als je graag wil spelen?'
'Ja, klinkt goed', zegt hij.

Ik loop naar hem toe en plof naast hem neer. Hij geeft me de gitaar en ik sla zacht een simpel akkoord aan. Het klinkt vals. Collin lacht er zacht om.
'Waarom ga je geen serenade spelen voor Fay?' vraagt hij. Mijn hart begint te bonzen.
'Kan ik misschien wel eens doen', zeg ik. 'Maar eerst moet die gitaar verholpen worden. Heb je de versterker ook gevonden?'
'Hij staat daar', zegt Collin en wenkt met zijn hoofd naar de hoek van de kamer. Ik knik en speel een nieuw akkoord. De dunne snaren snijden in mijn vingers.

'Wie is ze?' vraagt Collin. Ik schud mijn hoofd.
'Iemand die ik denk ik niet echt onder de indruk kan maken met muziek', lach ik. Collin lacht ongemakkelijk.

'Heb ik haar wel eens gezien op school?'
Ik haal mijn schouders op. 'Je kent haar denk ik beter dan je verwacht.'
Zoekend kijkt Collin me aan. Ik sta op van zijn bed, til de versterker op en loop naar zijn deur. Ik kan het nu niet aan als Collin het verband legt, dus is het beter als ik me even afzonder van hem.

'Je krijgt de gitaar zo snel mogelijk terug. Ik ga weer proberen te slapen. Welterusten', ratel ik. Beduusd knikt Collin.
'Bedankt. Welterusten', stamelt hij.

Ik loop mijn slaapkamer weer in, leg de gitaar op de lege helft van mijn bed en zet de versterker naast mijn nachtkastje.
Met tranen bijtend in mijn ogen kijk ik naar de rondingen van de gitaar, die een lichte afdruk achterlaten in mijn dekens.

Waren het maar de rondingen van Felix geweest die de afdruk achterlieten.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!