♪ Blondie – Current Joys ♪

Het is ondertussen drie weken geleden sinds Marc me opgewacht heeft na school en mijn slachtpartij gestart had. Vlugger dan verwacht zijn mijn verwondingen genezen, en zijn er slecht nog kleine pijntjes en de laatste sporen van mijn blauwe plekken over.

Felix' verwondingen waren echter toegenomen. Naast zijn blauwe plekken kwam hij dinsdag ook opeens met schaafwonden op school. Mijn hart begon te razen, bang dat Marc hem opgezocht zou hebben voor wraak, maar hij wist me gerust te stellen door te zeggen dat hij bij de training op het kunstgras gestruikeld was en zo zijn huid beschadigd had.

Felix' week nablijven ging rommelig voorbij. Toen hij maandag liet weten dat zijn moeder hem af zou zetten en op zou halen, was de drang niet heel groot meer om op hem te wachten en haakte iedereen langzaam af.

Bente was de eerste die niet meer meeging naar het straflokaal de volgende dag, te gehaast om op tijd thuis te zijn om zich klaar te maken voor haar volleybaltraining. De rest van de week kwam ze niet meer, haar normale schema anders te veel over hoop gegooid om voor zichzelf fijn te kunnen functioneren.

De woensdag zijn Mirre en ik ook niet gekomen, beide een te chaotische planning om het handig uit te laten komen. Daniël bleef, maar niet te lang, ook hij andere plannen die middag die niet verplaatst konden worden.

De volgende dagen kon ik het niet opbrengen om nog naar het straflokaal te gaan, eigenlijk te pissig op Felix voor alles wat hij heeft gedaan – zijn akkefietje met Marc, maar ook zijn akkefietjes met mij. Nadat hij me maandag gezoend had, is hij bij Bente blijven kleven en niet meer van haar zijde gekomen.

Ook Daniël en Mirre zijn na woensdag niet meer meegegaan naar het straflokaal, ook al weet ik hun precieze reden niet. Ik weet dat het absoluut niets voor Daniël is om Simon alleen naar huis te laten gaan na alles wat er gebeurd is, dus zal hij wel een hele gegronde reden hebben gehad.

De enige wie alle dagen met hem meegegaan is, is Simon. Niet heel gek, gezien hij degene was die met het voorstel kwam.

Hoe vaak Felix ook tegen hem zei dat hij – net zoals de rest – naar huis mocht gaan en zijn eigen ding mocht gaan doen, dat hij Felix niets verschuldigd was en dat hij niet op hoefde te draaien voor zijn domme gedrag, Simon luisterde niet en volgde hem steeds trouw naar het lokaal. Ter compensatie liet Felix hem thuis afzetten door zijn moeder – Simons fiets in de kofferbak gepropt – tot iedereens opluchting.

De rest van de week heb ik hem niet gezien buiten school en de trainingen en ik weet dat het komt doordat hij zich schaamde en zich schuldig voelde. Ik wist van tevoren al dat hij me niet onder ogen zou komen na de zoen in mijn achtertuin, en het breekt me. Iedere keer trekt hij zo hard aan me, maar duwt me steeds weer net zo hard weg. Ook de twee volgende weken waren niet veel beter.

Het heeft tot veel gefrustreerde avonden in de sportschool geleid, gevolgd tot gefrustreerde avonden met Mirre in bed – ondanks mijn verwondingen. Het is niet juist van me, ik weet het, maar het was als wanhopige poging mijn gevoelens voor haar terug te winnen, en tegelijkertijd die voor Felix van me af te krijgen. Ik mag er niet vuil voor aangekeken worden, wetende dat Felix waarschijnlijk hetzelfde heeft gedaan.

Nu sta ik uitgeput naast hem op de gang, wachtend tot mevrouw Friekman zal komen en het lokaal zal openen. Mijn nachtrust is er de afgelopen weken niet beter op geworden, ondanks de afwezigheid van Marc. Nu is het niet meer Marc waar ik 's nachts wakker van lig, bang wat hij de volgende dag zal doen, maar Felix. Alles blijft steeds maar weer terugkomen op hem.

Het duurt niet lang voordat Friekman het lokaal opent en iedereen de klas instroomt en zich verdeelt over de tafels. Dat is iedereen behalve Sandra, dankzij Friekman die weigert haar nog les te geven na de gebeurtenis.
Sandra's straf – vier weken nakomen – ging de week na Felix' straf in, de docenten te bang voor wat er zou gebeuren als die twee samen in het lokaal zouden eindigen. Ze is nu officieel door de klas verstoten en moet haar dagen op school voor een groot deel alleen doorbrengen, haar vriendengroep voor het overgrote deel geschorst vanwege hun fysieke bijdrage aan de aanval.

Vermoeid haal ik mijn boeken uit mijn tas en sla ze open op de paragraaf waar we voor het laatst gebleven zijn. Ik gaap en blader door mijn schrift.
'Gaat het?' vraagt Felix na me zacht aangestoten te hebben. Verbaasd kijk ik hem aan en voel mijn wangen branden.
'Ja. Hoezo?' vraag ik en bijt op mijn nagel.
'Je ziet een beetje bleek', antwoordt hij voorzichtig.
'Slecht geslapen', stamel ik als eerlijk antwoord. Hij knikt en gaat bezig met de boeken onder zijn neus, schrijvend op een pagina uitgescheurd uit een ander schrift, waarschijnlijk weer te rommelig en vergeetachtig geweest om zijn juiste schrift mee te nemen.

Met mijn wang leunend op mijn vuist luister ik afwezig naar de uitleg van mevrouw Friekman. Langzaam voel ik mijn ogen dichtvallen. Zuchtend geef ik toe aan mijn vermoeidheid.
Zacht stoot Felix tegen mijn elleboog, waardoor ik opschrik uit mijn dagdroom. Grijnzend kijkt hij me aan, maar ik ken hem goed genoeg om de bezorgde lijnen naast zijn ogen op te merken.

Bijtend op mijn nagel wend ik me weer tot het bord en probeer op te letten, maar opnieuw voel ik mijn oogleden zwaar worden. Ik schrik op wanneer Felix zijn arm om mijn hoofd slaat en het op zijn schouder laat rusten. Mijn ogen gaan verwonderd naar zijn gezicht, maar hij is gefocust op het nemen van aantekeningen. Mijn wangen kleuren felrood wanneer zijn knie tegen mijn been wiebelt en vervolgens zacht tegen mijn bovenbeen rust.
Gerustgesteld laat ik mijn ogen weer dichtvallen en zucht opgelucht. Het voelt als een soort beëindiging van het elkaar ontlopen van de afgelopen weken. Ik drijf weg in een lichte, wazige slaap.

Het is niet veel later dat ik mijn ogen open en Friekman bezig is met het afronden van haar uitleg. Beschaamd kijk ik Felix aan en veeg verlegen mijn mond af, bang dat ik heb gekwijld, maar Felix' glimlach is zachtaardig en lief.

'Heeft iemand nog vragen?' klinkt Friekman en kijkt zoekend het lokaal rond. Ik rek mijn nek een beetje, een lichte kramp en een beetje stijfheid door de houding van net.
'Als er nog vragen zijn, hoor ik het graag. Dan kunnen jullie nu aan jullie opdrachten werken', zegt ze.

Gehaast trek ik mijn boek naar me toe en begin de pagina's te scannen. Felix schuift zijn blaadje naar me toe en laat me de aantekeningen overschrijven terwijl hij zelf aan zijn opdrachten begint op een nieuw vel papier. Verlegen trek ik mijn been bij hem weg.

Zacht zucht ik. Ik wil weer slapen. Ik voel me doodop en niet lekker. Ik wil weg hier.

Plotseling hurkt Friekman naast me. Betrapt kijk ik naar haar om. Ze glimlacht bescheiden.
'Levi, gaat het wel?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op.
'Ja hoor. Sorry mevrouw, ik had vannacht niet goed geslapen', zeg ik en voel mijn hoofd vuurrood kleuren. Ze knikt.

'Snap ik. Je hebt ook ontzettend veel aan je hoofd de laatste tijd.' Ik knik instemmend. 'Vind je het oké om me even na de les te spreken?'
'Uhm...' stamel ik en kijk schichtig naar Felix. Hij haalt zijn schouders op en knikt naar haar. 'Ja, dat kan wel.'
'Mooi', glimlacht Friekman, komt overeind en loopt weer naar haar bureau. Zonder aandacht aan Felix te besteden ga ik door met mijn huiswerk, mijn hoofd duizelend over waar Friekman het met me over zou willen hebben.

De les gaat als een waas aan me voorbij, te afgeleid door Friekmans spontane verzoek. Het moment dat de bel gaat laat mijn hart razen.
Traag pakt Felix zijn spullen in en staat twijfelend op. Onzeker volg ik zijn voorbeeld en schuifel richting Friekman.
Iedereen verlaat het lokaal, maar Felix blijft twijfelend bij de deur staan.

'Pak maar een stoel, Levi', zegt Friekman en gebaart naar de lege plek naast haar bureau.
'Moet ik wachten?' klinkt Felix terwijl ik een stoel onder een tafel uit trek. Blozend kijk ik naar hem om. Ik weet dat hij me niet graag alleen over de gangen wil laten gaan, ondanks dat Marc en zijn vrienden niet meer op school zijn.

'Nee, ga maar snel naar je les. De docent weet dat Levi later komt', zegt ze. Overwegend knikt Felix, maar hij blijft staan. 'En kan je de deur alsjeblieft sluiten?' vraagt ze, legt ze hem op, en dwingt hem zo het lokaal uit.
'Ja, prima...' mompelt hij. 'Tot vrijdag.' En daarmee verlaat hij ons na nog een keer bezorgd omgekeken te hebben. Mijn hart bonst ondertussen in mijn keel.

Het duurt lang tot ik om durf te kijken naar Friekman, ook al is Felix al even uit het zicht. Ze bekijkt me bestuderend.
'Hoe gaat het met je?' vraagt ze en kijkt me bezorgd aan. Klein haal ik mijn schouders op en kijk beschaamd naar de grond.
'Het kan beter', antwoord ik zo vaag mogelijk.
'En wat kan er beter?' vraagt ze. Opnieuw haal ik mijn schouders op.

Alles.

'Ik val slecht in slaap 's avonds', zeg ik, maar Friekman blijft stil. De stilte laat me ongemakkelijk voelen. 'En het komt denk ik doordat ik bang ben voor Marc.'
'Is er een reden dat je bang voor hem bent als je thuis bent?' vraagt ze en snel schud ik mijn hoofd.
'Nee,' zeg ik en kijk haar weer aan, 'niets anders dan die ene woensdag', leg ik uit. Ze knikt. Mijn hart begint te bonzen.

Ook Felix is een reden voor mijn vele slapeloze nachten.

'Fijn dat er geen andere reden voor is', zegt ze zacht en scant mijn gezicht. 'Ik snap dat je er echt door gechoqueerd bent. Het is ook absoluut niet niks wat je mee hebt moeten maken.'
'Nee...' zeg ik. 'Heeft u nog iets over hem gehoord?' Schuldig schudt Friekman haar hoofd.
'Nee, sorry', geeft ze eerlijk toe. Ook ik schud weer mijn hoofd. Stil kijk ik haar aan, probeer de brok in mijn keel weg te slikken.

'Uhm... In hoeverre...' stotter ik, probeer naar de juiste woorden te zoeken terwijl ik mijn ogen weer op de grond richt en op mijn nagel begin te bijten. 'In hoeverre gelooft u... geloofde u de dingen die Marc zei..?'
'Wat?' vraagt Friekman en met tranen bijtend in mijn ogen kijk ik haar aan. 'Wat bedoel je met "zijn woorden geloven"?'
'Dat ik homo zou zijn', hakkel ik en probeer mijn tranen terug te vechten. Fronsend kijkt ze me aan en schudt verward haar hoofd.

'Hoezo zou ik moeten geloven wat hij daarover zegt?' vraagt ze lief en ik zucht opgelucht. Bijtend op mijn nagel kijk ik haar aan, maar mijn tranen worden er niet minder op. Mijn lip begint te trillen bij het idee mijn volgende vraag aan haar te stellen.

'Heeft u wel eens over uw seksualiteit getwijfeld?' stotter ik en een snik verlaat mijn keel. Beschaamd sla ik mijn hand voor mijn mond. Friekman biedt me een tissue aan, maar met trillende handen sla ik hem af.
'Biedt het genoeg antwoord als ik zeg dat ik een vrouw heb?' zegt ze en mijn wenkbrauwen schieten verrast omhoog.
'Ik denk het', stamel ik. Het laat mijn tranen wat terugzakken in mijn ogen. Ik merk dat Friekman probeert te testen hoe ze haar volgende woorden kan formuleren.

'Waarom vraag je dat?' klinkt ze voorzichtig. Mijn hartslag klinkt in mijn oren en mijn ademhaling wordt gehaast. Betrapt kijk ik haar aan.
'Ik, uhm... Het experiment, uh... In het begin werkte het echt goed en ben ik echt voor Mirre gevallen... maar... maar', de woorden verlaten haperend mijn keel en een dikke, warme traan dwarrelt over mijn wang naar beneden. 'Ik denk dat ik iemand anders leuk ben gaan vinden.'

Opnieuw blijft Friekman stil en biedt me weer een tissue aan, die ik opnieuw afsla.

'En diegene is dus geen meisje', stotter ik en bij deze woorden verlaat een traan mijn andere oog. Behoed legt ze haar hand op mijn schouder en wrijft er geruststellend over.
'Wat fijn dat je me dit eerlijk durft te vertellen', zegt ze en haalt haar hand van mijn schouder af. Door mijn dikke tranen heen probeer ik haar aan te kijken.
'Ik weet dat dit nu misschien niet iets is wat je wil horen, maar er zijn echt genoeg leerlingen die zichzelf ontdekken en met dezelfde soort innerlijke worstelingen te maken hebben. Kijk maar naar Daniël en Simon', zegt ze en ik knik.

En dan barst ik in tranen uit. Het is waar; mijn gevoelens voor Mirre zijn weg en zijn vervangen door gevoelens voor Felix. Ik ben helemaal stapel op hem.
Ik zou het niet erg moeten vinden dat ik biseksueel ben, maar ik ben gewoon ontzettend bang. Bang dat ik alleen maar meer gepest zal gaan worden en bang dat Felix niet hetzelfde zal voelen.

Ik wil niet bi zijn; ik wil de oude ik zijn – de ik die nog niet wist dat hij zich ook aangetrokken voelt tot jongens.

'Hé, Levi, er is echt niets mis mee', stamelt Friekman en legt opnieuw haar hand op mijn schouder.
Ik kan echter niet stoppen met huilen. Ik zal Mirres hart moeten breken, want ik kan het niet langer aan haar en mezelf voor te liegen.

Natuurlijk heb ik Felix al die tijd leuk gevonden, ben ik voor hem gevallen, ben ik niet hetero, maar ik durf het nu pas toe te geven. Mijn verstand en verlangen deden er iets te lang over om het met elkaar eens te worden.

'Ik ben biseksueel, mevrouw', stotter ik tussen mijn snikken.
'Ik ook', zegt ze en de droge toon waarop ze het zegt laat me kort lachen. Ik kijk haar aan en zie haar lief naar me glimlachen. Opgelucht zucht ik, laat mijn tranen traag uit mijn ogen druppelen.

'In hoeverre gelooft u de dingen die Marc over Felix heeft gezegd..?' vraag ik hoopvol. Met een smalle grijns kijkt Friekman me aan.
'Levi, schat, ik denk helemaal niets bij de belachelijke uitspraken die hij uitgekraamd heeft', zegt ze en beduusd knik ik. Zoekend kijkt ze me aan.
'Hoewel ik nog wel vaag een uitgewisselde blik tussen jullie kan herinneren tijdens het vormen van de koppeltjes...' zegt ze testend en overdonderd lach ik.

Ze heeft gelijk. Zelfs toen speelde er al iets tussen Felix en mij, had ik een oogje op hem, al voor het schooljaar begon zelfs. Ook al had ik hem zo proberen te ontlopen in Italië, er bleef altijd iets in me kriebelen voor hem. Mijn ogen gingen naar hem, hopend dat hij de hint misschien zou begrijpen en zich op zou offeren om samen met mij te gaan. Maar hij hapte niet toe, dus bleef ik bij Mirre.

'Misschien wel', stamel ik en bijt verlegen op mijn nagel terwijl ik wegkijk van haar. Ze gniffelt bescheiden.
Felix maakte werkelijk oogcontact met me. Waarom zou hij me aangekeken hebben? Zou er bij hem ook iets gespeeld hebben? Nu nog steeds? Of is het iets wat ik graag wil zien, terwijl het er in werkelijkheid niet is?

'Ik ga je eerlijk vertellen dat ik het experiment had opgezet voor Daniël en Simon, omdat ik kon zien dat er iets tussen de jongens speelde, maar ze er nooit zelf naar zouden handelen', zegt Friekman. Mijn mond valt open.
'Echt?' vraag ik verbaasd. Ze knikt.
'Maar ik ga je ook eerlijk vertellen dat ik verwacht had dat jullie achter mijn rug om het experiment zouden negeren, omdat ik dacht dat jullie al samen waren. Het was niet opgericht voor jullie, omdat ik dacht dat jullie het experiment niet nodig hadden om samen te komen...'
'Oh...'

'Ja. Dus ik was een beetje verbaasd dat jullie beide zo trouw bleven aan het experiment', lacht ze. Beduusd knik ik. 'Waarom ben je nu nog samen met Mirre, als ik dat vragen mag?'
'Ik wil Mirre niet teleurstellen', geef ik toe.
'Snap ik. Maar stel je haar niet erger teleur als je haar nog langer de waarheid niet vertelt?' Ik slik.
'Waarschijnlijk.' Diep zucht ik. 'Maar ik wil haar geen pijn doen. Ik ben bang dat ze me zal gaan haten. En ik ben bang dat als ik het doe, Felix meteen weet waarom en ik hem daardoor als vriend zal verliezen', zeg ik en haal mijn neus op, voel een steek door mijn hart trekken.

'Snap ik', zegt Friekman. Kort is het stil. Ik wil er niet over nadenken 'Het zal echt allemaal ontzettend eng zijn en waarschijnlijk niet zo gaan als je wil, maar je zal het toch echt een keer moeten doen. Als je dit nog langer volhoudt, ga je er echt aan onderdoor uiteindelijk. Ik kan me voorstellen dat dit iets is waar je ook vaak wakker van ligt.'
'Ja...'

'Is er nog iets anders waar je het graag met me over zou hebben?' vraagt ze. Traag schud ik mijn hoofd.
'Nee, dankuwel. Ik denk dat ik naar mijn volgende les ga', zeg ik en veeg mijn tranen weg.
'Is goed. Je mag altijd naar me toe komen als je ergens mee zit', zegt ze. Dankbaar glimlach ik naar haar.
'Dankuwel. Tot vrijdag', zeg ik vlug, krabbel omhoog van mijn stoel en verlaat vlug het lokaal na het afscheid van Friekman. In de toiletten gooi ik snel wat water in mijn gezicht, maar mijn ogen blijven nog altijd rood door het huilen. Met een rommelige ademhaling loop ik naar het volgende lokaal en stap beschaamd naar binnen. De docent kijkt chagrijnig op van zijn werk.

'Ga maar snel zitten', zegt hij, wat ik ook meteen doe. Ik voel alle ogen me volgen. Bezorgd kijkt Felix me aan terwijl ik plaatsneem naast hem.
'Wat was er?' vraagt hij en legt voorzichtig zijn hand tegen mijn onderarm.
'Het ging over mijn cijfers. Ik sta voor veel vakken niet goed', zeg ik. Felix fronst.
'Maar Friekman is onze mentor niet..?' zeg hij en ik wil mezelf slaan. Ik weet dat ik niet goed ben in liegen, dus ik snap niet dat ik het steeds probeer. Ik haal mijn schouders op.

'Misschien heeft meneer Kloppeman wel gevraagd of zij het voor hem kon doen. Hij is mentor van drie klassen dus is nogal druk. Plus, Friekmans band met de klas is beter.'
'Levi', klinkt de docent streng, waardoor Felix en ik beide geschrokken opkijken naar de man vooraan in het lokaal. 'Je was al te laat in de les, dus ik vind het heel brutaal dat je kletst alsof het pauze is. Praat dadelijk in de aula maar verder', zegt hij. Mijn wangen kleuren beschaamd rood.
'Ja, sorry', stamel ik, pak mijn leesboek erbij en scherm mijn gezicht af door het open te slaan voor mijn neus.

'Wat een lul', sist Felix onder zijn adem en tilt nu ook zijn boek hoger op. 'Hij ziet toch dat er iets is? Kan die man wat sympathie tonen?'
'Het is oké', stamel ik en probeer wat zinnen te lezen, maar de tekst komt niet binnen.

'En nu?' klinkt Felix. Verward kijk ik om.
'"En nu" wat?'
'Je cijfers?'
'Ik moet vanmiddag terugkomen om te kijken voor welke vakken ik bijles wil', lieg ik. Ik kan het niet aan om vanmiddag met de groep mee naar huis te moeten fietsen, eindelijk echt aan mezelf toegegeven te hebben dat ik werkelijk voor Felix gevallen ben.

'Heren', klinkt de docent opnieuw. Ik richt me snel weer op mijn boek, opgelucht dat de man zo ons gesprek heeft afgekapt. Traag knikt Felix.
'Oké', zegt hij en gaat ook verder met lezen. Zijn been valt wiebelend tegen het mijne, waardoor ik bloos.

Het verhaal komt echter niet bij me binnen. De woorden worden gelezen, maar ze worden niet verwerkt, ertoe leidend dat ik elke regel honderden keren opnieuw moet lezen.

Ik ben biseksueel.

Mijn gevoelens voor Mirre zijn verloren geraakt.

Mijn gevoelens voor Felix zijn teruggevonden.

En ik vind het verschrikkelijk.

Dit gaat onze vriendengroep vernielen.

Verward kijk ik op wanneer de bel gaat, nog geen twee pagina's omgeslagen de gehele les, te afgeleid door mijn gedachten. Ik laat mijn boek zakken en zie dat de docent het lokaal uit is en Felix naast me zijn telefoon in zijn boek had verborgen tijdens het lezen.

'Waar is die vent?' fluister ik. Felix haalt zijn schouders op, propt zijn boek in zijn tas en haalt er een zakje brood uit.
'Koffie halen', zegt hij en wacht op mij naast zijn tafel terwijl hij het zakje opent. Een sterke knoflookgeur komt me tegemoet.
'En hij zei letterlijk dat wij moesten wachten tot de pauze', zeg ik en Felix rolt met zijn ogen.
'I know', zegt hij, trekt de plakken salami tussen zijn boterhammen uit en volgt me tussen de stoet leerlingen naar de uitgang van het lokaal. Hij smijt de plakken salami tegen het laptopscherm van de docent en klapt hem dicht. Honend lach ik.

'Gast', zeg ik.
'Felix!' lacht Simon. Grijnzend haalt Felix zijn schouders op. Snel verlaten we het lokaal, waar Felix nog snel de overgebleven, kale boterhammen in de prullenbak gooit.
'En je lunch dan?' vraag ik en volg Simon en Felix naar de aula. Mirre sluit aan naast mijn zijde en slaat haar arm door de mijne.
'Die boterhammen zaten al drie dagen in mijn tas', zegt hij en haalt zijn schouders op. We lachen.
'Ah, dat verklaart de stank', zeg ik en we lachen opnieuw. Zacht trekt Mirre me naar beneden en kust mijn wang. Een bitter gevoel trekt door mijn lichaam.

'Wat was er?' vraagt ze zacht. Moeilijk kijk ik haar aan.
'Mijn cijfers staan laag', lieg ik opnieuw. Ze knikt.
Het duurt niet lang voordat we in de aula zijn en een plekje aan een van de tafels bemachtigen.

'Waar is Daniël?' vraag ik verbaasd aan Simon.
'Hij moest even iets printen in de mediatheek omdat zijn printer thuis stuk is', zegt hij en neemt vervolgens een klein hapje van zijn boterham.
'Waar is Bente?' vraag ik vervolgens aan Felix. Hij haalt zijn schouders op.
'Volgens mij zag ze Petra en is ze even daar blijven plakken', zegt hij. Ik knik en neem ook een hap van mijn brood.

Opeens begint Felix te lachen.
'Hadden jullie vroeger op de basisschool ook zo'n juf met van die kanonnen van tieten?' vraagt hij en houdt zijn handen in kommetjes voor zijn borst om op de grootte te duiden. Iedereen schiet spontaan in een harde lach.
'Gast, hoe kom je daar nou opeens weer bij?' lach ik.

'Het is toch zo? Is dat je nooit opgevallen?' vraagt hij en we lachen. Het is waarschijnlijk weer een van zijn vele gedachtenspinsels veroorzaakt door zijn ADHD.
'Nee. Hoezo kijk je daar op zo'n jonge leeftijd al naar?' lacht Simon en grijnzend kijkt Felix hem aan.
'Nou, kijk, Siem, niet iedereen hier is homo', zegt hij en we lachen opnieuw.

'Nou, ik ben geen homo en ik heb er nog nooit op gelet', zeg ik. Felix grijnst breed.
'Ik vind het anders wel aardig gay dat je twee roze polo's hebt', zegt hij en knikt naar mijn borst. Bijtend op mijn nagel kijk ik naar het shirt dat ik draag, en hij heeft gelijk; het is een andere lichtroze polo dan die waar Marc me belachelijk voor heeft gemaakt.
'Ik vind het aardig gay van je dat je ziet dat het een andere is', kaats ik terug en zie Felix zwakjes roze kleuren.
'Auch, pijnlijk', lacht Mirre.

'Dat terzijde', verbreekt hij het onderwerp snel en vormt opnieuw zijn handen tot kommetjes. 'Je weet toch wel hoe sommige borsten perfect in je hand passen?' vraagt hij zonder echt antwoord te verwachten. 'Mijn kleuterjuf had echt borsten waar je van die honkbalhandschoenen voor nodig had om ze volledig vast te kunnen houden.'
Ons geschaterlach vult de hele aula op.
'Mijn God', mompelt Simon tussen zijn lachen.

'Waarom denk je dat ze een linker- en rechterhandschoen hebben ontworpen?' zegt Felix met een grijns en houdt zijn handen op alsof hij in twee ballonnen knijpt.
'Dit kind', lacht Mirre hoofdschuddend en we lachen met haar mee.
'Ik weet nog wel iets waar je twee honkbalhandschoenen voor nodig hebt om het volledig vast te houden', zegt Felix en vrezend kijken Simon en ik naar de ondeugende blik in zijn ogen. 'Daniëls slinger', zegt hij en kreunend gooit Simon zijn hoofd in zijn nek terwijl Felix en ik lachen.

En opeens voel ik me minder lacherig wanneer ik besef dat Felix dit alles doet om mij op te fleuren. Ik wil geen medelijden – al helemaal niet voor iets wat ik mezelf heb aangedaan.

'Hebben jullie het nou al eens gedaan ondertussen?' vraagt Felix en knalrood kijkt Simon hem aan, schuift beschaamd het balkje van zijn ketting over het koord.
'Nee...' zegt hij zacht.
'Snap ik wel met dat monster tussen Daniëls benen', zeg ik en ik sla mijn hand voor mijn mond wanneer een harde lach mijn keel verlaat door mijn eigen woorden. Mirre stoot me waarschuwend maar lachend aan. Simon kleurt alleen maar roder.

'Je zou het toch echt eens een kans moeten geven, Siem', zegt Felix en duwt hem plagerig.
'Makkelijk praten, Obelix. Jij hoeft niet die honkbalknuppel ergens naar binnen te werken. Denk je dat Bente het ook zo snel met jou gedaan hebben als jij een grote lul had gehad?' plaag ik hem terug.
'Ho, ho! Zeg je nou dat ik een kleine pik heb?' zegt hij verontwaardigd en zijn stem slaat over.
'Die van mij is groter', zeg ik en kijk hem triomfantelijk aan. Felix' ogen worden groot van verbijstering. Simon gniffelt. Mirre kijkt geamuseerd toe.

'Ooooh, no way! Wie wordt hier "De Slinger Junior" genoemd?' zegt Felix. Voldaan grijns ik.
'En wie "De Lange"?' kaats ik terug. Felix' mond zakt open.
'Alsof dat niet komt omdat je bijna twee fucking meter bent, giraf!' zegt hij opnieuw met overslaande stem en duwt licht tegen mijn schouder. Ik schud mijn hoofd.
'Oh echt niet. Die van mij is langer', zeg ik opnieuw. Simon lijkt zich ondertussen te willen begraven onder de harde laminaatvloer van de aula.

'Oh, je weet dat ik weet dat je liegt', zegt hij en kijkt me sluw aan. Ik haal mijn schouders op.
'Jij weet ook echt wel dat die van mij het langst is na Daniël', zeg ik en mijn buik kriebelt door Felix plezierige blik. Ondanks dat ik zijn medelijden niet wil, weet hij me werkelijk op te fleuren. Maar dat komt ondertussen waarschijnlijk meer puur door het feit dat hij Felix is, en dat voldoet.
'Leugenaar', zegt hij en net op dat moment sluit Daniël bij ons aan tafel aan, een klein stapeltje papier in zijn hand. Met zijn arm subtiel over Simons rugleuning gaat hij zitten.

'Daan, zeg eens! Wiens lul is langer? Die van mij of die van Levi?' zegt Felix en kijkt hem hoopvol aan. Daniël grijnst klein.
'Oh, sowieso die van Levi', zegt hij en Felix kreunt hard; Simon, Daniël, Mirre en ik lachen hard.
'Jij vuile leugenaar!' zegt Felix en opnieuw lachen we. Daniël en ik weten beide dat Felix gelijk heeft, maar het is leuk om hem voor de gek te houden.

'Hoe zijn je rijlessen trouwens? Het is al een paar weken geleden dat je je eerste les hebt gehad, maar we hebben er nog niets over gehoord', verwissel ik snel het onderwerp.
'Oh', stottert Felix met een rood hoofd. 'Mijn ouders zeiden dat ze een scooter te duur vonden, dus betalen ze hem straks niet meer. Zelf heb ik er geen geld voor, dus heb ik de lessen afgezegd', stamelt hij. Verward frons ik.

'Wat? Maar Quinten had vroeger toch ook een scooter gekregen?' vraag ik verbijsterd.
'Ja, maar ze vonden meebetalen aan dat shirt al duur genoeg', zegt hij en slikt klein. Wild schud ik mijn hoofd.
'Hè? Maar ze hebben niet eens het grootste deel betaald. Dat is toch niets vergeleken met een scooter?' zeg ik verbijsterd.

Plotseling schuift Bente bij ons aan, waardoor Felix direct zijn arm om haar heen slaat.
'Jongens! Ik heb zaterdag een volleybalwedstrijd en als we die winnen, heeft ons team het toernooi al gewonnen. Jullie moeten mee naar de wedstrijd komen kijken en daarna bij mij thuis mee komen feesten met het team!' zegt ze enthousiast.
'Als er drank is, ben ik er sowieso bij', zegt Felix, verandert daarmee definitief het onderwerp. Lachend schudt iedereen zijn hoofd. We weten allemaal maar al te goed hoeveel hij had gedronken met zijn eigen verjaardag.

Mijn goede stemming wordt weer lichtelijk verpest door Bente, wie met de ring om Felix' vinger begint te spelen. Verbitterd kijk ik naar haar eigen ketting. Het rode steentje glinstert op haar borst.
Ons gesprek gaat naar een ander onderwerp dankzij Bente, tot grote opluchting van Simon en Felix. Lachend spreken we de plannen voor zaterdag door en eten onze lunch.
Ik weet niet hoe slim het gaat zijn om me weer op een feestje te bevinden met Felix, maar ik wil graag bij de wedstrijd zijn voor Bente. Misschien kan ik één drankje bij haar doen en daarna naar huis vertrekken.

Wanneer de bel gaat en we naar het lokaal vertrekken, besef ik dat het niet Felix' oude lunch was die hij verspild heeft in het lokaal; hij heeft geen hap gegeten in de pauze.

♪ Freakin' Out On the Interstate – Briston Maroney ♪

Na school wacht ik bij de trappen tot iedereen weg is. Ik heb Mirre al een afscheidskusje gegeven en haar samen met Bente naar buiten zien gaan, maar op een of andere manier is Felix aan me ontglipt. Zal hij al vertrokken zijn?

'Moet ik anders even op je wachten?' klikt Felix opeens achter me en laat me zo schrikken. Ik draai me naar hem om en schud mijn hoofd.
'Nee hoor. Ik weet niet hoe lang dit gaat duren en ik wil niet dat je hier dadelijk op me moet wachten', zeg ik. Felix schudt stug zijn hoofd.
'Dat maakt me niet uit', zegt hij. Mijn hart bonst in mijn keel.

'Felix, dadelijk zit je hier een halfuur op me te wa ̶ '
'Boeien. Ik vind het niet erg. Ik heb dat veel liever dan dat je alleen naar huis moet fietsen', zegt hij en pakt licht mijn pols vast.
'Het hoeft niet, Felix', zeg ik en trek mijn arm los, bijt op mijn nagel. 'Ga.' Verbitterd kijkt hij me aan.
'Waag het niet opnieuw bont en blauw thuis te komen', zegt hij. Ik lach geforceerd.
'Ja, ja. Ga nou maar! Anders wordt Bente nog boos', zeg ik. Met tegenzin knikt hij. 'Tot vanavond.' Snel draai ik me om en loop de trappen op om te laten lijken dat ik echt naar Friekman ga.

Wanneer ik bijna bovenaan de trappen ben, kijk ik om en zie hem inderdaad het gebouw verlaten. Ik verstop me in de toiletten op de eerste verdieping en speel wat spelletjes op mijn telefoon, laat zo de tijd voorbij tikken zodat ik veilig naar huis kan zonder op mijn vrienden te stuiten.

Mijn ogen schieten naar de bovenkant van mijn scherm wanneer ik een oproep ontvang: Felix belt me. Mijn ademt stokt in mijn keel. Ik zucht en neem op.
'Ja?' zeg ik.
'Weet je zeker dat ik niet hoef te wachten?' klinkt hij krakerig.
'Ja, ga nou maar. Ik red me wel', zeg ik. Kort blijft het stil aan de andere kant van de lijn.
'Oké. Wees alsjeblieft voorzichtig', zegt hij en hangt op, zijn stem die breekt in het midden van zijn zin.

Verward kijk ik naar mijn scherm. Zijn stem klonk zo bezorgd en gebroken op het einde. Zal Marc hem weer lastiggevallen hebben en heeft hij het opnieuw verzwegen voor me? Had hij daarom laatst die schaafwonden?
Ik schud het van me af en open mijn Instagram, scrol door de nieuw geplaatste foto's en verdoe zo nog wat meer tijd.

Het duurt echter niet lang tot ik opnieuw gebeld word door Felix. Zuchtend neem ik op.
'Felix, ik zit hier met Friekman. Ik kan niet bellen', zeg ik geïrriteerd.
'Ik wacht', zegt hij.
'Wat?' stoot ik verdwaasd uit.
'Ik wacht op je', zegt hij weer.
'Feli ̶ '
'Ik wacht op je. Ik wil niet dat je alleen naar huis gaat', zegt hij met overslaande stem en tranen springen in mijn ogen. 'De vorige keer ging het fout omdat ik niet op je gewacht heb. Het is mijn schuld dat het toen zo mis is gegaan. Ik kan niet nog een keer zoiets laten gebeuren. Dan ben ik echt de grootste klootzak die ik ken.'

Een traan rolt uit mijn oog. Het verbaast me steeds hoe erg het Felix aangaat.

'Jij bent ook voor mij nagebleven', zegt hij met een trillende stem.
'Felix, ik ben niet eens alle keren meegegaan', zeg ik en druk mijn tranen weg. Kort blijft het stil. Zacht hoor ik Felix slikken.
'Weet ik', zegt hij en het is duidelijk dat hij tijd zocht om een stabiele stem te vinden in de stilte, maar hij is er niet helemaal in geslaagd. Opnieuw blijft het stil.

'Ik wacht. Ik zie je dadelijk bij de trappen.' En daarna is er weer opgehangen. Mijn hand trilt licht terwijl ik hem naar mijn mond beweeg om op mijn nagel te bijten. Ongelofelijk dat Felix zich er zo schuldig over voelt.

Na tien minuten verspild te hebben op mijn telefoon, besluit ik de trappen af te gaan en Felix op te zoeken, ikzelf een te groot schuldgevoel dat hij nu op mij moet wachten voor niets.
Hij staat onderaan de trap, spelend met zijn nagellak. Zijn ogen schieten op wanneer hij mij aan ziet komen en klein glimlacht hij.

'Dat was snel', zegt hij. Ik haal mijn schouders op.
'Friekman moest nog naar een andere afspraak', zeg ik.
'Heb je er wel iets aan gehad?'
'Mwah, ik moet van haar een lijstje maken waar ik zelf het meest moeite mee heb. Daarna kijken we verder', lieg ik. Hij knikt en kijkt me zoekend aan.
'Ik wil altijd helpen, als je dat maar weet', zegt hij en ik knik. Tranen prikken in mijn ogen. Dit is de jongen waardoor ik alles met Mirre weg moet gaan gooien. Dit is de jongen waardoor de afgelopen weken zo zwaar zijn geweest.

In stilte verlaten we het schoolgebouw en stappen op onze fietsen. Kort kijk ik Felix nog aan voordat we vertrekken, maar ik stap zonder verder nog iets te zeggen op en fiets weg met Felix achter me aan.
De gehele fietsrit blijven we stil, beide onwetend wat we moeten zeggen. Ook al heb ik een paar weken geleden tegen Simon en Daniël gezegd dat ik biseksueel ben, de waarheid bedaart me nu pas werkelijk en laat me zwijgend achter.

Wanneer we langs Felix' huis fietsen en hij naast me blijft, kijk ik verward om.
'Je mist je huis', lach ik, maar Felix kijkt me stil aan.
'Ik laat je niet alleen tot je veilig binnen bent', zegt hij en mijn hart slaat een slag over. Verlegen bijt ik op mijn nagel.
'Bedankt', stamel ik als antwoord.

Bij mij thuis aangekomen smijt ik mijn fiets in de heg. Felix is de reden dat ik me zo anders voel. Felix is de reden dat niets meer hetzelfde is. Hoe moet ik hiermee omgaan?

'Levi', klinkt hij zacht en pakt behoed mijn onderarm vast. Verrast kijk ik naar hem om, half vergeten dat hij met me mee was gefietst. Bezorgd kijkt hij me aan.
'Gaat het wel?' vraagt hij ingetoomd. Afwezig kijk ik naar Felix' vingers om mijn pols, waar zich na een lange tijd eindelijk weer een echte rode nagellak op bevindt – ook al is hij tot op de draad versleten en is er weinig van de kleur over.

'Je zou betere kwaliteit nagellak moeten kopen', stamel ik en kijk hem weer aan. Ik voel licht zijn vingers tegen mijn pols trillen. Felix' blik lijkt gebroken, maar al snel valt er een donkere schaduw over zijn ogen. Verbitterd trekt hij zijn arm weer naar zijn lichaam.
Hij stapt naar zijn fiets en ik loop het huis in zonder verder nog iets tegen hem te zeggen.

En dat is het moment dat mijn tranen losbarsten. Zonder hallo te zeggen in de woonkamer vlucht ik naar boven en storm mijn kamer in, smijt de deur dicht en kijk hijgend mijn kamer rond.

Hoe kan het? Hoe kan het dat ik bi ben? Hoe kan ik voor Felix gevallen zijn? Waarom moest ik nou voor Felix gevallen zijn? Hoe heeft het in hemelsnaam kunnen gebeuren?

Maar ik weet dat het niet iets is wat pas de laatste weken het geval is. Er speelde voor de zomervakantie van vorig jaar al iets tussen Felix en mij.

Ik duik op mijn bed en grabbel onder mijn kussen, waar ik mijn armbandje vind. Beduusd ga ik met mijn rug leunend tegen het bed op de grond zitten en draai het kapotte armbandje tussen mijn vingers.
Ik friemel aan de koordjes, die beide afgebroken zijn en zo het armbandje ondraagbaar maken. En de koordjes zijn niet afgebroken omdat ze zo versleten waren. Nee, toen ik bij mijn vader was heb ik ze heel bewust kapot gemaakt. Omdat ik doorhad wat er gaande was en het niet wilde. Door het armbandje te breken, wilde ik onze band verbreken. Maar toch zit ik nu hier, nog altijd dol op hem.

Friekman had gelijk, er was een blik tussen Felix en mij tijdens het vormen van de koppeltjes. Eigenlijk had ik met Daniël willen ruilen, maar dan om samen met Felix te gaan in plaats van Simon – maar hoe moest ik dat zeggen en het normaal over laten komen, zonder Felix af te schrikken? Hoe had ik dat voorstel moeten doen? Al helemaal na mijn negeersessie in de zomer? Hoe had ik het moeten doen na gelogen te hebben dat ik een meisje had ontmoet in Italië?

Ik had letterlijk nog tegen Mirre gezegd dat ik geprobeerd zou hebben hem te kussen als ik met hem het experiment had gedaan.

Kwaad smijt ik het armbandje weg in een hoek, sta op en trek ik mijn dekbed van mijn bed af en gooi de kussens op de grond. Ik schreeuw het uit van woede.

Er was al iets tussen ons voordat Friekman het experiment begon. Ik voelde me altijd al hechter met hem. Er was altijd al een drijfveer bij mij om zo veel mogelijk tijd met hem door te brengen. Hij stond altijd al op een voetstuk bij me; vanwege zijn humor, zijn persoonlijkheid, zijn intelligentie, maar ook zeker zijn beeldschone uiterlijk. Er is sowieso een moment geweest voor het experiment dat ik erover nadacht om hem te kussen, waar ik aan heb proberen te ontkomen in Italië.

En daar waar het vroeger misschien een klein vlammetje was dat ik heb kunnen doven tijdens het experiment, is het nu een gigantische natuurbrand die alles verwoest.

Stel nou dat mijn gevoelens voor hem alleen nog maar sterker worden. Wat dan? Ik kan hem niet afpakken van Bente. Daarnaast, wie zegt dat hij mij op dezelfde manier wil?

'Godverdomme!' roep ik kwaad uit, begin nog harder te huilen en gooi gefrustreerd mijn bureaustoel om.
Het gaat niets meer worden tussen Mirre en mij, maar het gaat net zo min iets worden tussen Felix en mij.
'Teringzooi!' roep ik en gooi alle losse bladen die op mijn bureau liggen klakkeloos op de grond. Diep en gehaast adem ik in en uit.

Het kan niet. Het kan echt niet. Het mag echt niet. Ik had nooit gevoelens mogen krijgen voor Felix. Ik had hem nooit mogen zoenen op dat feest.

'Kutzooi!' roep ik, gooi mijn nachtkastje om en trap een gat in het dunne hout aan de achterkant. Mijn handen trillen.

Ik nestel mijn handen in mijn haar en ijsbeer geërgerd door mijn kamer. Ik ga heel onze vriendengroep verpesten hiermee.

Ik pak mijn kledingkast vast en duw hem om tegen mijn bed, krijsend van frustratie.
'Waarom kan nou nooit iets goed gaan?!' roep ik en huil en huil.
'Levi..?' klinkt plotseling geschrokken en fragiel in de deuropening, waardoor ik opkijk van de ravage in mijn slaapkamer. Collin staat bang in de deuropening. Mijn wangen kleuren rood van schaamte.
'Wat is hier in godsnaam aan de hand?' roept mam terwijl ze de trap op stormt. Verbijsterd kijkt ze naar de ramp in mijn kamer. Maar naast dat ze woest lijkt, zie ik ook angst en bezorgdheid in haar blik.

Verslagen zak ik neer op mijn bed en begin te huilen. Verward nemen Collin en mam plaats naast me, tussen de ruïne van mijn meubels. Ze proberen me te troosten in plaats van me op mijn gedrag te wijzen.

En na een tijdje ben ik eindelijk uitgeraasd over het feit dat ik bi ben en voelt de storm tijdelijk gekalmeerd.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!