♪ Keep Driving – Harry Styles ♪

Na een lange schooldag kunnen we eindelijk gaan. Dat was wat ik zou zeggen als ik niet ingestemd had op Simons idee om met z'n allen Felix te steunen in zijn straf. Het weekend is voorbij en daarmee is Felix' straf ingegaan.

Vorige week was raar. Nadat Marc donderdag door de directeur was meegenomen en ik mijn verhaal had gedaan, is hij meteen niet meer op school verschenen. Het lucht me op. Eindelijk ben ik van hem af en is het getreiter op school voorbij.

'Ga je bij de training kijken?' vraagt Felix wanneer we de trappen af zijn.
'Ja, misschien doe ik wel de warming up mee', zeg ik. Opgewekt glimlacht hij. De eerste twee dagen na Marcs aanval waren onverdraaglijk, maar langzaam maar zeker begint de pijn stukje bij beetje weg te trekken.
'Gezellig. Maar doe wel voorzichtig. Dan zie ik je vanavond bij de training', zegt Felix. Klein glimlach ik.
'Tot vanavond', zeg ik en kijk toe hoe hij naar het straflokaal vertrekt. Zijn opgewekte masker van net valt erdoor meteen als een baksteen van zijn gezicht.

Ook al wil ik hem dankbaar zijn voor wat hij heeft gedaan, toch kan ik er niet over uit hoe dom het waarschijnlijk van hem was. Als er een rechtszaak gespannen wordt tegen Marc, blijft Felix waarschijnlijk ook niet ongeschonden door zijn acties.

Ik ga naar mijn kluisje en haal mijn spullen eruit. Bij de trappen wacht ik op Bente, Mirre, Daniël en Simon. Met z'n vijven gaan we ook richting het straflokaal. Ik schud mijn schouders los en stap het lokaal in. De docent kijkt verrast op, maar mijn ogen gaan naar Felix. Hij zit met zijn rug naar ons toe, verslagen zijn huiswerk te maken.

'Wat komen jullie doen?' vraagt de surveillant. Nu kijkt Felix verward om. Zijn blik breekt zodra hij ons ziet.
'We wilden hem niet alleen straf laten hebben voor iets wat geen straf verdient', zeg ik en knik naar Felix. Een gepijnigde glimlach kruipt rond Felix' mondhoeken.
Voordat de docent weerwoord kan geven, lopen we het lokaal in en nemen plaats rondom Felix. Ik zie tranen in zijn ogen bijten wanneer ik plaatsneem naast hem.

'Jullie hoeven dit niet te doen', fluistert hij, maar ik haal mijn schouders op. Mijn ogen dwalen naar zijn blauwe wang.
'Iemand moet opdraaien voor de losgeslagen vriend', zeg ik en hij lacht zacht. Verlegen wrijft hij over zijn oranje nagellak, die hij in het weekend opnieuw aangebracht heeft.

'Wiens idee was dit?' vraagt hij hoopvol.
'Levi's', liegt Simon zonder twijfel. Felix kijkt naar hem om, maar zijn blik gaat gebroken weer naar mij: hij weet dat Simon liegt.
'Heren, als jullie hier met z'n allen willen zitten, dan is het wel de bedoeling dat jullie geen theekransje gaan houden', zegt de man vooraan in het lokaal. Betrapt kijken we om.
'Sorry', stamelt Felix en gaat snel door met werken. Ook ik pak wat boeken erbij en begin mijn huiswerk te maken.

Na iets meer dan een uur zit Felix' straf voor vandaag erop en kunnen we met z'n allen gaan. Verlegen verlaat Felix tussen ons in het lokaal. Beschaamd kijkt hij ons aan.
'Bedankt, jongens', zegt hij wanneer we het lokaal uit zijn. We glimlachen naar hem.
'We waren het erover eens dat het niet eerlijk zou zijn als je dit alleen moest doen', zegt Simon. Felix haalt zijn schouders op.
'Alles is mijn schuld geweest, dus de straf is aan niemand anders dan mij te danken', zegt hij en mijn hart zweert zodra hij me aankijkt. De rest pikt het wellicht niet op, maar ik weet dat hij hiermee bedoelt dat ook Marcs nederlaag op mij zijn schuld is volgens hem. Dat heeft hij ondertussen maar al te vaak duidelijk gemaakt bij me.

'Eigen schuld, sukkeltje. Moet je maar niet op je gewelddadigheid terugvallen', zegt Bente en slaat haar arm door die van Felix. Zwak lacht hij en draait aan zijn ring.
'Misschien niet', zegt hij en samen lopen we het schoolgebouw uit.

'Komen jullie nog mee naar mij?' stel ik voor. Mirre pakt mijn hand vast en lastig kijk ik naar haar om. Waarom voel ik nog zo weinig voor haar?
'Gezellig!' zegt Mirre en de rest stemt in.

'Simon en ik moeten nog even een cadeautje voor Svens verjaardag halen, daarna komen we ook nog wel even langs', zegt Daniël.
'Leuk', zeg ik.
'Hoe oud wordt Sven?' vraagt Mirre tegelijkertijd.
'Zestien', antwoordt Daniël met een glimlach.
'Mijn God! Ik vergeet steeds dat hij letterlijk maar twee weken jonger is dan Felix!' zegt ze en we lachen.
'Mentaal is Felix twee jaar jonger', zeg ik en opnieuw lachen we. Het lucht me op dat we weer kunnen lachen, mede mogelijk door de verdwijning van Marc.

We stappen op onze fietsen en vertrekken richting mijn huis. Opnieuw worden we keer op keer omgeven door scooters, en elk voertuig maakt me keer op keer bloednerveus. Felix merkt het elke keer op, waardoor hij me af probeert te leiden met zijn grapjes. Het werkt. Op een gegeven moment voldoet zijn aanwezigheid zelfs al voor een groot deel.

De zon schijnt fel en fleurig. De rest van de weg naar mijn huis kletsen we luid en lachen we opgewekt; alles voelt weer oké.
Bij mij thuis aangekomen zetten we onze fietsen weg en gaan naar binnen. Mirre en Bente vertrekken alvast naar de achtertuin, maar Felix blijft bij me hangen in de keuken. Vragend kijk ik naar hem om.

'Het spijt me echt van alles, Levi', zegt hij zacht. De verontschuldiging overdondert me, ook al heeft hij het de afgelopen dagen al wel honderden keren gezegd.
'Het is niet jouw schuld', zeg ik en wild schudt Felix zijn hoofd.
'Als ik dat flesje niet had laten draaien, was het niet gebeurd', zegt hij. De discussie blijft er steeds terug op komen.

'Je hoeft echt niet voor me na te blijven voor iets wat ik zelf had kunnen voorkomen. Als ik dat nooit had gedaan, had dit ook niet hoeven gebeuren', zegt hij en gebaart naar mijn verwondingen. 'Ik verlang niet van jullie dat jullie dit doen. Jullie zouden daar niet moeten zitten vanwege mij. Je hebt al genoeg shit moeten doorstaan door mij.'
'Denk je nou echt dat we jou nu nog alleen naar huis laten gaan na wat Marc heeft gedaan?' zeg ik.

'Friekman was nog naar me toe gekomen', negeert hij de vraag. Klein frons ik. Voor mijn gevoel is Felix de hele dag aan mijn zijde geweest, wanneer had dit moeten gebeuren?
'Oh?' zeg ik. Hij knikt.
'Ik had misschien geen straf gehad als ik mijn telefoon wilde laten zien', zegt hij. Verbaasd schieten mijn wenkbrauwen op.

'Waarom heb je dat niet gedaan?' vraag ik en hij haalt zijn schouders op. Verlegen kijkt hij naar de grond.
'Ze hadden mijn berichtjes met Marc en zijn vrienden toch al gelezen op hun telefoons, dus het voegde niets toe om die van mij te laten zien', zegt hij en nu schieten mijn wenkbrauwen juist naar beneden in de vorm van een frons.
'Ik dacht dat je had gezegd dat je geen berichten had gehad', zeg ik en betrapt kijkt Felix naar me op.

'Ik kon mijn telefoon niet laten zien, want dan zouden ze zien dat ik Petra om Marcs adres had gevraagd en had ik mezelf waarschijnlijk alleen maar dieper in de nesten gewerkt. Plus, dan had ik Petra er ook nog eens bij betrokken, en dat verdient ze niet', ratelt hij, negeert zo mijn opmerking. Overdonderd kijk ik hem aan.

'Waarom heb je erover gelogen?' vraag ik beledigd. Felix lijkt boos.
'Waarom heb jij niets over Marcs dreigement gezegd?' kaatst hij terug, geeft zo antwoord op de vraag. We deden het beide met dezelfde reden. Zacht zucht ik en verslagen laat Felix zijn ogen vallen naar de grond.

'Je laat me zo het enige slachtoffer voelen. Weet je hoe lullig dat is?' zeg ik. Felix haalt zijn schouders op.
'Het is niet zo serieus. Marc is niet zo intens naar mij toe. De zorgen zouden niet over ons verdeeld moeten worden, maar gewoon naar jou moeten gaan. Ik ben wel wat gewend. Ik red me er ook wel uit zonder dat iedereen weet wat er gebeurt. Daarnaast is het mijn eigen schuld dat het gebeurt, dus zou ik niet zielig mogen doen', zegt hij. Ik wil gaan praten, maar Felix begint weer. 'En nu heb ik dorst', zegt hij en trekt de koelkast open.

Verdwaasd pak ik wat glazen en de koektrommel bij elkaar en volg Felix naar buiten. Ik plaats de glazen op tafel en open dan de koektrommel.
Net wanneer ik er een koekje uit wil pakken, grist Felix de laatste Bastogne eruit.
'Hé, die wilde ik!' roep ik, zet de koektrommel met een harde klap op de tafel en probeer het koekje af te pakken van de iets kleinere jongen. We giebelen en lachen, vechten samen om het koekje.

Felix deinst achteruit met mij in zijn armen, komt zo met zijn knieholtes tegen de armleuning van de loungeset en valt op de bank; hij op zijn rug, met mij op mijn rug in zijn armen, vallend bovenop zijn buik. Een pijnscheut trekt vanuit mijn rug helemaal naar het uiterste puntje van mijn tenen.

'Au', verlaat ongecontroleerd mijn keel en Felix verstijft onder me.
'Oh, kak, shit, fuck, kut! Sorry!' roept hij schuldig uit en leunt een beetje omhoog. 'Gaat het?' vraagt hij gepanikeerd.
'Ja, jawel', kreun ik en schuifel een beetje in zijn grip. Hij steekt het koekje in mijn gezicht, waardoor ik vragend naar hem omkijk.
'Hier, ik hoef hem eigenlijk toch niet', zegt hij en hoofdschuddend neem ik het van hem aan.
'Je bent echt een idioot', zeg ik en lach. Ik leg mijn hoofd neer op zijn borst, niet echt in staat een andere houding aan te nemen. De pijn ebt in trage golven weg uit mijn lichaam. Gezien Felix geen bezwaar maakt, neem ik aan dat hij het niet erg vindt. Voorzichtig eet ik mijn koekje op.

Plotseling begint Felix aan mijn haren te plukken, waardoor ik verstijf. Licht begin ik te blozen, en in plaats van dat ik op mijn koekje begin te bijten, begin ik op mijn nagel te bijten.
'Je begint echt steeds meer ginger te worden', zegt hij en wikkelt een van mijn grote, roodkleurende krullen om zijn vinger. Mijn hart bonst tegen mijn ribben.
'Ja, dat komt door de zon', stamel ik. 'Collins haar wordt altijd spierwit, dus het is denk ik iets wat we van mam hebben.' Felix blijft doorgaan met het spelen met mijn haren en ik moet meer moeite doen om niet te blozen. De houding waarin we liggen en de manier waarop Felix' vingers door mijn haren gaan, laten het voelen alsof we een koppeltje zijn.

En stiekem vind ik het leuker dan zou mogen.

Ik probeer me zijn vingers tussen mijn haren voor te stellen, maar voel me een beetje misselijk zodra ik bedenk dat zijn nagels geen blauwe kleur dragen, maar de roodoranje kleur.
Ik pak nog een koekje uit de koektrommel om mijn gedachten van Felix af te leiden terwijl de rest verder kletst. Maar hoe hard ik het ook probeer, het lukt me niet. In stilte staar ik naar de felle zon die door probeert te breken door de parasol boven ons.

Ik zou me niet zo opgewekt mogen voelen omdat ik hier zo met Felix lig. Vooral niet met Mirre nog geen drie meter van ons vandaan. Het fijne gevoel dat door mijn aders stroomt terwijl Felix met mijn haren speelt zou er niet mogen zijn. Ik mag niet enthousiast zijn over het idee dat Felix mijn vriendje zou zijn.

Voor ik het weet is het koekje op en heb ik een groot deel van het gesprek gemist. Ik pak nog een koekje op en probeer het gesprek weer te volgen. Opnieuw gaat Felix' hand door mijn haar en mijn lichaam tintelt.
Ik vind Felix leuk, ik ben echt niet dom, maar ik wil hem gewoon niet leuk vinden. Het levert zoveel problemen op. Met Mirre was alles perfect, waarom moest dat verpest worden? Hoe ga ik dit kunnen herstellen? Ik wil terug naar het originele script wat we hadden. Ik wil dat mijn eerste zoen met Felix een geschrapte scène was. Het heeft heel de verhaallijn overhoop gegooid.

Daar waar mijn gevoelens voor Mirre steeds meer beginnen te vervagen, beginnen die voor Felix steeds prominenter te worden. Hij heeft haar ondertussen bijna volledig uit de spotlight van mijn toneelstuk gedrukt terwijl geen van beide het doorheeft.

'Is het anders niet leuk om iets kleins voor Sven te kopen?' stelt Felix opeens voor.
'Ja, dat is wel leuk. Wat had je in gedachten?' zegt Bente. Afwezig kijk ik naar haar. Waarom had ik niet op Bente verliefd kunnen worden? Op een meisje? Waarom moest het Felix zijn? Een jongen? Ik wil niet twijfelen over mijn seksualiteit.

Gefrustreerd pak ik nog een koekje en begin het op te eten, probeer zo mijn gedachten te verdringen, maar niets helpt.

'Jezus, Levi, kan je al eten of wat? Je zit helemaal onder de kruimels', zegt Felix lachend en net wanneer ik beschaamd de kruimels van mijn borst wil vegen, gaat Felix' hand al over mijn lichaam heen. Opnieuw verstijf ik en ook Felix lijkt te verstijven tegen mijn rug. Overrompeld kijk ik naar zijn beschadigde oranje nagellak terwijl hij doorgaat met het wegvegen van de kruimels. Mijn wangen worden knalrood.

'Ben je meer gaan trainen?' vraagt hij en trekt mijn shirt omhoog, zodat mijn sixpack in beeld komt. De koordjes van zijn armbandje kriebelen over mijn blote buik. Beschaamd trek ik meteen mijn shirt weer omlaag.
'Een beetje', stotter ik en strijk mijn shirt recht, maar Felix trekt het meteen weer omhoog. Hij weet niet dat ik meer naar de sportschool ga om hem van mijn hoofd te krijgen en dat wil ik zo houden.

'Daar hoef je je toch niet voor te schamen? Daar ben ik jaloers op, hoor', zegt hij en voor ik het weet voel ik zijn hand over mijn blote onderbuik. Mijn lichaam draait overuren. Ik heb het gevoel dat ik smelt onder zijn aanrakingen, dat we samen versmelten in elkaar. Er trekt kippenvel over heel mijn lichaam, wat Felix met zijn delicate vingertoppen kan voelen over de blokjes van mijn sixpack. Ze reiken naar het smalle strookje haar onder mijn buikspieren, maar benauwd schuifel ik onder hem weg.

Zijn warme hand over mijn huid doet me denken aan de zoen op zijn feest, ook al zou ik die zoen zogenaamd vergeten zijn. Mijn hart bonst en bonst. Opnieuw trek ik mijn shirt naar beneden.

'Jij bent toch ook meer gaan trainen?' zeg ik en probeer zo de aandacht van me af te halen. Felix haalt zijn schouders op.
'Ja, maar blijkbaar kan ik een beter trainschema gebruiken', zegt hij.
'Ziet er goed uit, Levi', zegt Mirre en afwezig glimlach ik naar haar. Haar wangen zijn lichtroze. Waarom voel ik me zo schuldig voor haar? Erger nog: waarom voel ik nog maar zo weinig voor haar?

We kijken allemaal om wanneer mam door de schuifdeur gelopen komt, blijkbaar net thuis aangekomen. We groeten elkaar. Opeens lijkt Felix zich heel ongemakkelijk te voelen in onze houding, schuifelend en wurmend onder me, maar ik kan mezelf er niet toe zetten om van hem af te komen. Hij duwt zichzelf wat verder omhoog op de bank, waardoor ik met mijn hoofd op zijn onderbuik kom te liggen, maar onze knuffel stopt niet.

'Meiden, een van Levi's nichten heeft een hele lading kleding achtergelaten, maar het is allemaal iets te hip en bloot voor me, dus ik weet niet of jullie het leuk vinden om te kijken of er iets tussen zit voor jullie?' zegt ze. Vragend kijken Bente en Mirre elkaar aan.
'Nou Griet, wie zegt dat er niet iets tussen zit wat ik leuk vind?' zegt Felix en we lachen. Felix' lach tegen mijn rug voelen voelt geruststellend.
'Jij mag ook kijken, hoor', zegt mam en knipoogt.

'We lopen wel even mee naar boven', zegt Bente en staat op. De meiden volgen mijn moeder het huis in en verdwijnen zo uit het zicht. Felix ontspant weer onder me zodra we met z'n tweeën zijn.
Zwijgend luister ik naar de fluitende vogels en kijk naar de gele vlek van de zon door de parasol. Een kleine schok trekt door mijn lichaam wanneer Felix weer met mijn haar begint te spelen.

'Ik vind die ginger-look je goed staan', zegt hij. Ik bloos weer en draai mijn hoofd een beetje naar boven zodat ik hem aan kan kijken. Hij heeft zijn typische Felix-grijns weer rond zijn mondhoeken.
'Past bij je nagellak', zeg ik en kort flikkert een donkere blik over Felix' ogen.
Hij laat de opmerking echter achter zich door over me heen te leunen. Met grote ogen kijk ik hem aan, maar zijn blik gaat al snel naar mijn lippen. Mijn hart begint te stormen.

Hij leunt naar voren en drukt zijn lippen testend op de mijne. Vuurwerk ontploft in mijn onderbuik. Mijn hart vat vlam. Overdonderd steek ik mijn hand uit en plaats hem in zijn nek, trek hem dichter naar me toe en zoen hem terug.

Even – we zoenen op z'n kop. Zoiets heb ik nog nooit gedaan en het voelt alsof er een hele nieuwe wereld voor me opengaat. Het voelt zo goed dat ik niet weet hoe ik moet functioneren.

Zacht drukt Felix op mijn kaak met zijn duim en als antwoord open ik mijn mond smal voor hem. Zijn respons hierop is zijn tong tegen de mijne en het voelt alsof ik achterover geslagen word. Alles voelt zo juist en goed. Een warm gevoel stroomt mijn onderbuik in en even vergeet ik dat we twee verwonde jongens zijn, zoenend alsof hun leven ervan afhangt – alsof onze eerste zoen niet de reden was dat we twee verwonde jongens zijn.

Zacht strijkt Felix met zijn duim over mijn kaak en glijdt opnieuw zijn tong langs de mijne. Ik grijp zijn haren vast wanneer ik de volgende kus begin. Felix' andere hand glijdt behoed over de stof van mijn shirt over mijn buik en heel mijn lichaam tintelt. Zijn vingers strijken voorzichtig onder de rand van mijn shirt, over de blote huid onder mijn navel. Ik wil verdrinken in het moment.

Maar dat verandert abrupt wanneer we stemmen horen en de poort naar de achtertuin opent. Spontaan komen we van elkaar los en herstelt Felix zijn haren.

'Ik snap echt niet dat RWB nog steeds zo hoog staat. Ze hadden letterlijk bijna twee eigen goals gemaakt tegen ons', ratelt Felix terwijl ik naar het steegje richting de poort kijk, maar de poort gaat nog net verborgen achter de schuur. 'Mijn neef moest laatst ook tegen hen spelen en toen hebben ze twee rode kaarten gekregen.'

Simon en Daniël komen kletsend de achtertuin ingelopen. Speels geeft Simon Daniël een duwtje, maar kijkt dan verward naar Felix en mij op de bank.
'Hallo', groet ik hen snel, mijn wangen zo heet als gloeiende kolen.
'Hoi', groeten ze ons terug, maar de frons vervaagt niet op hun voorhoofden. Ik was bijna vergeten dat ik hen heb verteld hoe ik me over Felix voel, dus het zou niet als een verrassing moeten komen, maar ik kan zien dat de situatie hen toch verwart.

Simon kijkt fronsend naar Felix, wie weer met mijn haren begint te spelen. Ongemakkelijk schiet ik kreunend overeind en krabbel met pijnlijk gemopper van de bank af, ontsnap zo aan Felix' aanrakingen.

'Willen jullie iets drinken?' vraag ik en strijk ongemakkelijk mijn shirt recht.
'Ja, graag', zeggen ze en volgen me de keuken in. Daar pak ik twee glazen en wil meteen weer naar buiten lopen, maar Daniël en Simon blokkeren onbewust mijn doorgang.

'Wat was dat met Felix?' vraagt Simon zacht. Mijn hart bonst in mijn keel. Ze hebben de zoen niet gezien, maar toch heb ik het gevoel dat we betrapt zijn. Mijn handen worden klam.
'Niets. We hadden gevochten om een koekje', zeg ik nonchalant, maar het klinkt waarschijnlijk als een leugen voor het koppeltje voor me.

'Kom, we gaan naar buiten. Het drinken staat daar', stamel ik en duw me tussen de jongens door. Twijfelend volgen ze me, maar ik probeer de situatie van me af te schudden door het drinken in de schenken.
Felix is rechtop gaan zitten, maar ik neem plaats op de stoel tegenover hem, waar Mirre net zat. Gepijnigd kijkt hij me aan, maar ik ontwijk zijn blik zodra Daniël en Simon naast hem komen zitten.

'Waar zijn Bente en Mirre?' vraagt Daniël en kijkt zoekend om zich heen. En net op dat moment komen de meiden de achtertuin weer in.
'Hé! Het beste koppeltje in de wereld is er!' zegt Mirre en de jongens lachen verlegen, maar ik voel me schuldig. Ik weet dat ik Mirre niet meer volledig bied wat ik haar zou moeten bieden en wij dat koppeltje dus niet zijn.

Mirre ploft naast me neer op de smalle stoel en glimlachend sla ik mijn arm om haar heen, kijk in het tasje dat ze openhoudt.
'Er zaten echt best veel leuke dingen tussen! Ik heb ook wat spullen meegenomen voor de stof! Er zitten echt veel leuke dingen tussen waar ik iets nieuws van zou kunnen maken!' zegt ze en ik druk een kusje op haar slaap.
'Trek ze binnenkort maar eens voor me aan en ga maar eens hard aan de slag, creatieveling', zeg ik en druk vervolgens een kusje op de huid achter haar oor. In mijn ooghoeken zie ik Felix nerveus met zijn nagels spelen, maar ik kijk expres niet naar hem.

'Ja, laat je naaikunsten maar weer eens aan Levi zien', grapt Felix, waardoor we kreunend lachen.
Bente neemt weer plaats op de stoel waar ze net zat en glimlacht naar Felix.
'Heb jij ook nog wat kunnen vinden?' vraagt hij. Ze knikt blij.
'Ja. Voor jou zat er zelfs een mooi minirokje bij!' zegt ze.
'Ik heb liever dat jij hem aantrekt voor me', zegt hij, waardoor iedereen hard lacht. Traag gaan mijn ogen over hem heen. Hij grijnst flauw, maar de grijns voelt niet juist.

'Alsjeblieft, Felix, trek hem voor ons aan', smeekt Mirre.
'Nah, dat doe ik jullie niet aan. Dan komt mijn eikel er onderuit', zegt hij en we lachen.
'Gast', zeg ik en de komende seconden worden gevuld met gelach.

'Levi', verbreekt mam opnieuw ons gesprek. Verrast kijk ik naar haar om. 'Ik heb voor jou ook nog iets.'
'Oh', stamel ik en kijk toe hoe ze op me afkomt met een klein tasje. Fronsend haal ik een doosje uit het tasje. Verrast kijk ik op wanneer ik zie dat ze een nieuwe telefoon voor me heeft gehaald.
'Wow! Bedankt!' zeg ik, spring op van de bank en omhels haar. Ze omhelst me straks terug.
'Het was het minste wat ik kon doen na al die ellende met die jongen', zegt ze. Tranen bijten in mijn ogen.

'Echt bedankt', stamel ik hees en breek voorzichtig vrij uit haar armen. Ze glimlacht lastig.
'Ik wilde dat ik meer had kunnen doen...' zegt ze met betraande ogen. Ik druk een kus op haar wang en slik mijn eigen tranen weg.
'Het is oké, mam. Echt', zeg ik.
'Wat moet ik doen om ook zo'n kusje te krijgen?' zegt Felix nu, weet de boel zo een beetje te verlichten. Ik plof weer neer naast Mirre en pak de telefoon op, wiebel hem in mijn handen.

'Dure cadeautjes kopen. Ik ben een material girl', kaats ik terug, waardoor de rest lacht. Grijnzend kijkt Felix me aan.
'Wat oppervlakkig', zegt hij. Hoofdschuddend lach ik. Ik voel mijn wangen vuurrood kleuren.
'Levi moet dus eigenlijk gewoon een sugar daddy', zegt Mirre. We lachen opnieuw.
'Daar ben ik te arm voor', zegt Felix nu. Ik blijf echter naar Mirre kijken.
'Kans verkeken', reageert Bente hierop.

'Obelix,' begin ik, waardoor hij verrast naar mij kijkt, 'ik ga vanavond toch niet naar de training.' Ik kan het niet aan hem onder ogen te moeten zien na net weer met hem gezoend te hebben. De blik in zijn ogen breekt.
'Snap ik', zegt hij zacht en kijkt verslagen naar mijn lippen, maar dan naar mijn verwondingen. Hij weet dat ik niet kan komen vanwege onze zoen van net.

Benauwd trek ik Mirre dichter tegen me aan en kus opnieuw haar slaap.
Het is verschrikkelijk wat we net hebben gedaan en ik kan het niet ondersteunen door naar de training te gaan en naar Felix' blote lichaam onder de douche te staren.

Na een tijdje is het voor iedereen tijd om naar huis te gaan om te eten.
'Blijf je nog iets langer?' fluister ik in Mirres oor, wie naast me staat in de deuropening en mee toekijkt hoe de rest zich klaarmaakt om te gaan.
'Is goed', zegt ze en scant sluw mijn gezicht. Felix merkt ons op, maar kijkt ongemakkelijk weg zodra hij oogcontact maakt.

'Tot morgen', zeg ik en sluit de deur voordat ik een reactie terug kan krijgen. Mijn huid kriebelt.
'Kom, we gaan naar boven', zeg ik en trek Mirre voorzichtig achter me aan. In mijn slaapkamer loop ik naar mijn raam en kijk naar het groepje vrienden buiten dat nog bezig is met vertrekken. Mirre komt ook mijn kamer in en sluit de deur achter zich.

Vertroebeld kijk ik haar aan. Ik zou haar moeten vertellen over Felix. Daniël heeft gelijk. Ik moet ons beide niet langer voorliegen.
'Ik kon niet wachten tot we eindelijk alleen zouden zijn', zegt Mirre echter en laat me zo dichtklappen. Ik sluit mijn ogen en laat haar op me af stappen, mijn hoofd licht vast pakken en me intiem zoenen.

Duizelend ga ik op het contact van haar lippen in. Als ik dingen met Mirre af moet kappen, laat me dan nog één laatste keer met haar hebben.
Ik verdiep de zoen en grijp me vast aan haar. Mirre grijnst tegen mijn lippen. Ze duwt me voorzichtig naar het bed.
'Ga liggen', zegt ze hees. Voorzichtig trap ik mijn schoenen uit en ga kreunend op mijn bed liggen. Mirre kruipt over me heen en zoent me opnieuw.

Vertroebeld haal ik mijn telefoon uit mijn kontzak zodra Mirre aan mijn broek begint te friemelen.

Obelix: Sorry voor alles

Het berichtje opent automatisch. Zacht vloek ik en druk mijn telefoon uit, smijt hem aan de kant. Het maakt toch niet meer uit als hij nog verder kapot gaat aangezien ik hem dadelijk kan vervangen. Trillend leg ik mijn hoofd in mijn nek terwijl ik Mirre mijn broek uit laat trekken.

Nu is even geen tijd om bezig te zijn met Felix, Levi. Laat hem gaan en focus je op Mirre. Misschien kan je je gevoelens voor haar terugwinnen hiermee. Zet Felix uit je hoofd.

Mirre begint haar werk te doen zodra ze met pijn en moeite – letterlijk en figuurlijk vanuit mijn kant – mijn broek en onderbroek uit heeft weten te krijgen. Ik wil meedoen met haar, maar mijn verwondingen beperken het. Dus ik laat haar haar gang gaan terwijl ik zelf wegdrijf in het moment.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!